© Fitatu 2005-24. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Serwis stosuje zalecenia i normy Instytutu Żywności i Żywienia.
Ostatnio dodane zdjęcia
Znajomi (81)
Ulubione
Sylwetka
O mnie
Informacje o pamiętniku:
| Odwiedzin: | 127815 |
| Komentarzy: | 2269 |
| Założony: | 30 października 2012 |
| Ostatni wpis: | 13 listopada 2024 |
kobieta, 38 lat, Warszawa
163 cm, 72.50 kg więcej o mnie
Postępy w odchudzaniu
Uff... poszło w górę. Równowaga w przyrodzie zachowana, hehe.
Nie zdziwiłam się. Raczej poczułam ulgę, że "to wydarzenie" mam za sobą. Zaczynam jeść "normalnie" i nabieram wody. To normalne ;)
Zanim totalnie popłynę wraz z powracającym apetytem postanowiłam jeden posiłek zostawić w spokoju. Kasza/chleb, czy na co tam będę miała ochotę.
I obserwować.
To już 10 kilo mniej podczas tego podejścia do odchudzania. Pierwsze 4 zrzuciłam uczciwie z dietą. Z kolejnymi 6 rozprawiła się choroba 😅
Sądziłam, że skoro szybko spadło to i szybko wróci, ale jak na razie sukcesywnie spada. I właśnie dziś zobaczyłam na wadze równe 10 kilo mniej.
Staram się nie cieszyć na wyrost, ale kurcze, w końcu oddalam się od tej 70tki 😊
Jestem na takim etapie, że ciężko cokolwiek zaplanować. Szlaban na intensywną aktywność fizyczną traktuję jako osobisty afront, chociaż nigdy nie byłam jej fanką 😂
Powolutku do przodu. I na pewno znowu będzie dobrze 😃
Tak się jakoś złożyło, że wczorajszy obiad trzeba było zamówić. Padło na tytułową pizzę, która okazała się być bardzo terapeutyczna :]
Jak tak dalej pójdzie zamiast na brak apetytu będę narzekała na stres przed jojo (które zapewne i tak mnie czeka, bo zważywszy na wszystko i bardzo szybki ubytek wagi w krótkim czasie, bardzo się zdziwię jeśli nie nastąpi...). Nic to, zdrowienie ważniejsze.
Faktem jest, że nie mam zbyt wielu zapasów węglowodanów w domu. Trochę kaszy, trochę ryżu. Zastanawiam się, czy uzupełniać, czy jednak ciągle starać się ograniczać, żeby pociągnąć ten wózek. Niby planowałam włączyć kaszę raz dziennie celem zwiększenia błonnika w diecie. Hmm, hmm... Pewne jest jedno, z ograniczaniem ilości się wstrzymam. Trzeba nabrać sił. Zrzucać kilogramy będę później.
Apetyt falowy. Pizza była przepyszna i nieco odblokowała przełyk (i głowę?). Już tak mocno nie muszę w siebie wpychać, ale wolałabym, żeby te porcje jednak zaczęły się już zwiększać.
Postęp obserwuję z dnia na dzień, żeby nie powiedzieć z godziny na godzinę. Jedzenie też się pewnie unormuje zanim zdążę się zorientować. Tylko, żeby nie poszło w kierunku wynagradzania sobie łakociami krzywd wszelakich ;)
brak apetytu - zaczynam się martwić
Zbliża się pora kolacji i dotarło do mnie ile dzisiaj zjadłam i... wystraszyłam się :(
Już było lepiej. Już mi to jedzenie rozsądkowe wchodziło, aż... przestało.
Wiem, że muszę jeść, ale czuję dojmującą niechęć. Tak być nie może. Dochodzę do siebie po chorobie, zażywam leki, jestem osłabiona, muszę jeść! Żadna myśl o potrawie nie powoduje ślinotoku. Martwi mnie to... Zbyt długo to trwa.
Poradźcie coś. Czy suple na apetyt faktycznie go pobudzają? Może nutrodrinki? Odżywki białkowe?
Ktoś, coś?
A może zluzować i przeczekać? Niby mam na sobie jeszcze sporo zapasów i organizm ma z czego czerpać...?
Dawno niewidziana.
Na razie nie jest trudno. Apetyt ciągle słaby, więc jem rozsądkowo. Ograniczam węgle i tak sobie egzystuję. Brak ochoty na słodycze jest lekko przerażający, hehe.
Pomału dochodzę do siebie po ostatnich rewelacjach. Zbieram siły i zastanawiam się jak wrócić do życia. Wszystko analizuję i niepotrzebnie biorę do głowy. A przecież trzeba wyjść z domu. Nie można się tak wszystkiego bać.
Mam nadzieję, że jak odzyskam siły po antybiotykach wróci też odwaga. Albo przynajmniej wena, żeby realizować głos rozsądku, bo na razie słabość w nogach i kocyk wygrywają tą nierówną walkę. Ale! To jeszcze nawet nie tydzień od mojego powrotu ze szpitala. Dam sobie czas.
Jaka to ulga to sobie nawet nie wyobrażacie. Jeszcze nie jest wszystko cacy, czeka mnie dalsza diagnostyka, w codzienności pojawiły się leki i jest to dla mnie totalnie nowa rzeczywistość. Nie oszukuję się, że pójdzie jak z płatka. Najbliższe miesiące zapowiadają się bardzo wymagająco, ale cóż... od tego problemu nie da się uciec.
Waga domowa pokazuje mi to samo, co ta ze szpitala, także zmieniam pasek. Z przyjemnością wrócę do diety, bo tyle co się objadłam tam chlebem to serio miałam już dość. Apetyt mam tak jakby już lepszy. Rozważam jakieś węgle typu kasza w jednym z posiłków, bo z samych warzyw miałam chyba zbyt mało błonnika i pojawiał się delikatny problem z zaparciami. W szpitalu 6 kromek pieczywa dziennie szybko rozwiązał ten problem ;)
Dietę postanowiłam kontynuować również z powodów zdrowotnych. Czeka mnie co najmniej półroczny maraton po różnych specjalistach. Chcę zobaczyć ile dla siebie ugram wagą w normie. Nawet nie wiedziałam, że mi sprawdzają glukozę. Dowiedziałam się, dopiero jak przejrzałam wypis. Były to wartości w górnych granicach normy, ale jednak normy!! Miesiąc z hakiem diety niskowęglowej zbił wynik o kilkanaście oczek. Rewelacja! Ja chcę więcej! :]
Na razie tylko dieta. Na tapecie jeszcze antybiotyk i duże osłabienie. Ale jestem już w domu. Nastawiona na wypoczynek i powrót do sił. Będzie dobrze.
Najlepszy sposób na odchudzanie, którego
absolutnie nie polecam
to choroba.
Nieco nawiązując do poprzedniego
wpisu - niestety, to nie były
mięśnie. Od jakiegoś czasu jestem w szpitalu. I jeszcze trochę tutaj posiedzę. Pomińmy z czym, bo mam w sobie ogromny żal, że dopiero za czwartym razem na przestrzeni kilkunastu lat trafił się specjalista, który zaordynował jakiekolwiek badania, które właśnie położyły mnie do szpitalnego łóżka. A mogło to być wykryte znacznie wcześniej. I nie dobrnąć do tak zaawansowanych skutków...
Co chciałam napisać - dieta z oczywistych względów przerwana. Biorąc pod uwagę miesiąc z hakiem ograniczania węglowodanów i późniejszy brak apetytu, na liczniku minus 8 kg. Teraz staram się jeść rozsądkowo, żeby nie zaburzać diagnostyki. A powiem Wam, że wbrew krążącym opiniom na temat szpitalnego żarcia, tutejsze porcje są ogromne, niedoprzejedzenia i całkiem smaczne.
Mam szczerą nadzieję, że po wyjściu wskoczę w kontynuację diety. Moje życie bardzo się zmieni. Czeka mnie długie leczenie i dalsza diagnostyka. Mój styl życia też będzie musiał się zmienić.
Teraz jak nigdy dotąd widzę jak głupie wymówki może mieć człowiek, jak mu się zwyczajnie nie chce. Totalnie zapominamy, że przecież tu idzie o nasze zdrowie i... życie.
Pozdrawiam Wszystkich! Trzymajcie za mnie kciuki, ślicznie proszę ;)
niby nie jestem chora... (dzień 27)
A wiecie skąd? Ze zignorowanego skurczu pod żebrami. Przedwczoraj nie dałam sobie rozmasować, a wczoraj wieczorem nie mogłam się już ruszyć. I jak sobie przypomnę jak latałam po lekarzach i byłam wściekła, że mnie osłuchują, a nic nie słyszą. Tylko, że wtedy to było chorobowe kombo i myślałam, że zapalenie płuc co najmniej.
A teraz to pierwszy i jedyny objaw i wiem co się dzieje. Tzn nie mam pojęcia jak to się mogło wydarzyć i czuję się pokrzywdzona przez los, ale przynajmniej wiem, że żaden lekarz nie robił mnie w bambuko.
Koleżanka uważa, że to jakiś uraz po tygodniach suchego kaszlu, niedoleczone i teraz ruszone. Tylko, że aż po takim czasie? Nie wiem, może. Jak wydobrzeję, biorę się za pilates! xD
Siedzę i cierpię sobie niekoniecznie w milczeniu. Smaruję i rozgrzewam, ale żeby konkretnie rozmasować to się jeszcze nie dam dotknąć... Ot, taka ciekawostka z żywota własnego.
Dieta trwa, chociaż apetyt trochę siadł.
Dieta idzie, aż miło.
Na wadze mniej o prawie 4 kg. Całkiem możliwe, że za tydzień będę mogła zacząć przesuwać pasek, bo dogonię wynik, z którym ostatnio porzuciłam odchudzanie :]
Nie wiem, co pisać. Nieco straciłam zapał do vitalii, a jednak chciałabym mieć to odchudzanie jakoś zaraportowane. Jednak dobrze, że dyscypliny brakuje jedynie w tym zakresie ;)
No sami zobaczcie xD
Na 5 jajek, 4 z podwójnym żółtkiem. Lepsze niż wygrana na loterii!
Zrezygnowałam z robienia zdjęć, ale dieta trwa w najlepsze. Jakoś w weekend odnotuje jak to będzie wyglądało wagowo i centymetrowo. Postaram się też uzupełnić brakujące jadłospisy.
