Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Babok.Kukurydz!anka

To może być chyba najsmutniejsza rzecz, z jakiej zdałam sobie kiedyś sprawę, ale jeśli rozpatrywać tylko rzeczy materialne, a o to dziś chodzi, to ja nie mogłabym dalej żyć bez Internetu. Idąc tą drogą – elektryczności. Ale skupię się dziś na internecie.

Mam neta odkąd byłam na studiach. Szybko nawiązałam wtedy znajomości z ludźmi online i mogę powiedzieć, że niektóre trwają do dziś. Ba! Nawet byłam na wesele proszona do jednego kolegi, z którym piszemy i czasem spotykamy się od 17 lat. Mojego najwspanialszego męża poznałam przez internet, choć byliśmy na tym samym kierunku studiów i w teorii powinniśmy co jakiś czas widywać się na korytarzach uczelni. Od zawsze mam problem by nawiązywać i utrzymywać znajomości z ludźmi poznanymi w tradycyjny sposób. Bardziej łączy nas miejsce życia, przebywania niż zainteresowania. Tak jak choćby w pracy – pogadamy, pożartujemy, ale każde z nas jest na tyle inne że nie przenosimy tego na jakieś głębsze znajomości. Znajomi z internetu to inna sprawa – nie oczekujesz od nich za wiele. Pogadamy, wymienimy się linkami do ciekawych artykułów lub zwiastunów filmowych i jakoś ten czas mija. W utrzymywaniu takich znajomości nie mam problemów. A jak znajomość się rozsypie, to na jej miejsce zawsze wejdzie nowa. Jest milion sposobów komunikowania się z ludźmi.

Można poznać kogoś na forum o tematyce, która cię interesuje. Masz już wtedy kogoś kto dzieli z tobą daną pasję, a nie mieszka w okolicy i nie poznalibyście jej w normalny sposób, choćby w kolejce w sklepie. Można w grupie facebookowej z kimś nawiązać fajny kontakt. Można nawet poprzez takie aplikacje jak Slowly, które służą do poznawania nowych ludzi.

Gdyby teraz odcięło na świecie internet, nie było by tej społeczności. Tych kilka nicków, za którymi kryją się interesujące osoby, z interesującymi historiami do opowiedzenia. Przyznam, że przyzwyczaiłam się do wymiany opinii z jedną konkretną tutaj osobą i której komentarzy mi ostatnio brakuje. Nie znam jej osobiście, ale wciąż zastanawiam się, co za licho ją porwało, czy przeszła tylko na czytanie, czy w ogóle nie czyta, czy wydarzyło się coś w realu, co zajmuje ją na tyle, że tutaj nie zagląda… Niby to tylko internet, ale tworzy więzi, których brakuje tak samo, jak tych z ludźmi poznanymi osobiście.

Gdyby teraz zabrakło internetu – nie wiem kompletnie co by się działo z moją rodziną. Trzeba by było wrócić do dzwonienia, a to z uwagi na pracę zmianową mojej mamy i wieczne siedzenie w pracy mojego brata, mogło by być trudne. No dobra, kiedyś ludzie dawali radę, a były tylko telefony na kablu, a czasem trzeba było iść na daną godzinę do budki telefonicznej.

Gdyby teraz nie było internetu – nie miałabym jak robić sobie szotów dopaminowych scrolując intagrama, gdzie oglądam tatuaże, dready, robótki na drutach i wykroje ubrań. Nie mogłabym tracić czasu na pintereście, gdzie oglądam kroje ubrań z lnu i wełny. Nie mogłabym czytać co rano gazety lokalnej w aplikacji i płaciłabym więcej za wydanie papierowe. Nie mogłabym odsłuchiwać po 10h podcastów codziennie i dowiadywać się ciekawostek z drugiego końca świata na tematy, które MNIE interesują. Radio dla mnie to reklamy i pulp.

Nie mogłabym oglądać filmów inaczej niż w kinie – netflix daje tak szeroki dostęp do filmów nieanglojęzycznych, że to takie małe okienko na świat. można podejrzeć, co jest obecnie ważne, na fali, lub po prostu ciekawe w kraju, którego kompletnie nie znamy. można obejrzeć świetne koreańskie kino sci-fi, brazylijskie filmy obrazujące codzienne życie ludzi w favelach czy południowo-afrykańskie filmy akcji. Przy okazji mogę polecić indonezyjski horror nawiązujący do wspólnej z Holandią historii.

gdyby zabrakło internetu – zabrakłoby informacji. A ja czuję, ze jestem uzależniona od informacji. Ja po prostu lubię wiedzieć. Widzę jakąś roślinkę i muszę od razu wygooglować co to za roślinka i jak wygląda jej cykl życiowy. Słyszę ptaszka i sprawdzam telefonem, co to za ptaszek i gdzie występuje, czy jest także w Polsce. Słyszę jakiś nazwę lub słowo, którego nie znam i patrzę, co to jest i co oznacza. W piątek sadziłam na przykład begonie, które przyjechały do nas z Kenii i jedna odmiana nazywała się Pemba. Okazało się, że takie słowo istnieje, ma swoje znaczenie i jest również nazwą miasta w Mozambiku, ale też i wyspą na Oceanie Indyjskim u wybrzeży Tanzanii. Codziennie można nauczyć się czegoś nowego. Gdyby nie ta roślinka i dostęp do internetu, dziś byłabym o te dwa fakty uboższa. A ja lubię bogactwo.

W piątek złamałam post trochę wcześniej niż normalnie. Z resztą w czwartek wypiłam gorącą czekoladę podczas postu, ale nie wiem czy to głód czy coś innego spowodowało u mnie takie poirytowanie, że naprawdę ta czekolada mnie uspokoiła. W piątek zaś po pracy miałam psychologa i czuję, że posuwamy się na przód pomału, choć aby osiągnąć wszystkie cele to powiedział, że nie da rady w tym roku. Jeden za drugim najpierw. Człowiek przyzwyczaił się do takiego załatwiania diagnozy na szybko u lekarza ogólnego, że u psychologa mam wrażenie, że to idzie w nieskończoność. Ale ufam procesowi, może to musi wszystko tak długo trwać.

Po pracy spotkałam się z koleżanką i poszłyśmy do Subwaya. Zjadłam footlonga i nadal byłam głodna. Może nie głodna, ale wszedł tak gładko, że nie czułam się nasycona, pełna. Po prostu zniknęło uczucie głodu. Zwykle nie jem tylko do zaspokojenia głodu, ale dalej. To było dziwne uczucie niedosytu. A zjadłam przecież cała kanapkę!

Koleżanka musiała podejść do jubilera w centrum, więc kiedy ona załatwiała swoje sprawunki, ja zawiesiłam oko na tym komplecie biżuterii. Szczególnie ta bransoletka mi się spodobała. Nie wnikałam z czego jest wykonana, ale w tej cenie to chyba nie jest samo złoto, tak?

Później poszłyśmy do kina na Krzyk 6. Wiem, ze oglądałam wcześniejsze części, ale nic z nich nie pamiętam. Oglądając tą, gdzie dzieje się dużo podsumowań i padały imiona tylko mnie gubiły w fabule. Kto jest kim, kto kiedy zabijał… Ale film sam w sobie straszny i trzymający w napięciu. Co się nowa postać pojawiała na ekranie to mówiłyśmy „to jest zabójca” i kilka razy się myliłyśmy.

Gdy miałam 18 lat i poszłam na studia, początkowo dojeżdżałam z domu. Pozwoliłam sobie narzucić studia w mieście, w którym nie chciałam być, bo moja mama chciała mieć nas blisko przy sobie. Więc jeździłam codziennie, czasem jadąc autobusem, który w mojej wsi zatrzymywał się o 5.09 rano. Ogólnie nie przeszkadzało mi to, mus to mus. W zasadzie do dziś mam takie nastawienie – mus to mus. Jak trzeba coś zrobić to to po prostu robię. Po co drążyć i wzdychać nad tym? Irytujące natomiast w tej jeździe było to, że jak już po 1,5h stania w autobusie [bo nie zawsze były miejsca siedzące], kiedy zimą zdarzało mi się omdleć bo autobus był zaparowany, było gorąco, a człowiek stał w zimowych ubraniach nierzadko z plecakiem w ręku – po tych 1,5 godzinie, po godzinnej jeździe autobusem na fordon, gdzie były budynki wydziału, po dotarciu na zajęcia, okazywało się, że panienki z fordonu przełożyły zajęcia na późniejszą godzinę, bo 8:30 im nie pasowała. Albo jak spóźniłam się na zajęcia z gleboznawstwa i dr Rolbiecki mi powiedział, że mam więcej tego nie robić, jakbym to sobie zaplanowała. Tłumaczyłam się, że autobus stał w korku bardzo długo i normalnie tak nie jest. „To się bierze wcześniejszy autobus”. Mówiłam mu, że to pierwszy jaki jedzie i korek był 10 km od miasta i nie mogłam sobie tego dystansu po prostu dość pieszo – z resztą kierowca i tak by mnie nie wypuścił. O wszystko trzeba było się tłumaczyć. Czemu nie mogłam wrócić między zajęciami do domu po fartuch laboratoryjny, którego zapomniałam. W końcu zamieszkałam w mieście.

Nie wiem czyj to był pomysł, mój czy rodziców. Wiem, że dla niech było to trudne. Przeszłam z wspólnego budżetu na jedzenie na osobny. Ze 120zł na bilet miesięczny na pks [który nie wszyscy przewoźnicy honorowali i czasami czekałam 3 godziny na kolejny autobus, bo PKS Gniezno miał w nosie, że mam bilet PKSu Inowrocław. PKS Piła z resztą też] przeszłam na komorne za pokój 450zł. Kupowałam rzeczy do domu dla siebie, jak swoje talerze, chochle i inne. Zbierałam ten majdan, z którym żyję obecnie. Wydawałam dużo pieniędzy i chyba gdyby nie fakt, że tata dostał pracę za granicą wtedy to nie dałabym rady się utrzymać. Wcześniej przez kilka lat nie miał pracy i wiem, że nie byłoby to możliwe.

Zamieszkanie poza domem zdecydowanie mnie ukształtowało. Na pierwszym mieszkaniu miałam dwie współlokatorki. Z resztą o współlokatorach mogłabym napisać chyba cały rok wpisów dzień po dniu. Miałam ich kilkadziesiąt przez całe życie i niektórzy z nich to bardzo barwne postacie. Z drugiej strony – ciekawe jak oni wspominają mnie? Justyna i Ewa – dwie koleżanki z liceum pojechały razem na studia do Bydgoszczy. Justyna studiowała ochronę środowiska na wydziale zootechnicznym, a Ewa inżynierię chemiczną na wydziale biotechnologii. Ewa ciągle siedziała we wzorach, ciągle robiła jakieś opracowania matematyczne na zajęcia. Justyna miała lekkie studia – takie zapchaj-czasówki. Kręciła się też grupka 3 chłopaków wokół tej drugiej – tak zwani bracia Osy. No i jakoś weszłam w tą grupkę i bujałam się po mieście z dziewczynami i Osami. Zamieszkałam z nimi na semestr letni i wydawało się wszystko okej – dziewczyny robiły sobie wokół pupy, jak to dziewczyny. Jedna na drugą była wiecznie o coś zła, ale trzymałyśmy się razem. Dopiero we wrześniu, jak przyjechałam po buty na mieszkanie, bo miałam jechać do taty do Francji w odwiedziny, dowiedziałam się, że zostałam wyrzucona z mieszkania. Kilka dni wcześniej były urodziny już nie wiem której i sobie popiły i pogadały i uznały, że ja je skłócam. Że ja jestem nie do wytrzymania i nie chcą ze mną już mieszkać. Było mi strasznie przykro. Nie miałam jak ogarnąć wyprowadzki, bo następnego dnia miałam już autokar na Lazurowe Wybrzeże, ale pojechała tam moja mama i mój chłopak i wszystko przywieźli do domu. To była dla mnie bardzo trudna sytuacja.

Później okazało się, że nasz wspólny znajomy – nie pamiętam już jak się nazywał, ale to był kumpel z gimnazjum mojego przyjaciela i spotkaliśmy się jakoś przy okazji imprezy w tym gronie – znał inną „prawdę” czemu musiałam się wyprowadzić. Otóż te dwie koleżanki z ogólniaka miały trzecią koleżankę z tego samego ogólniaka, ale rok niżej. I chciały, aby ta koleżanka z nimi zamieszkała. Po prostu ja byłam wzięta na pół roku, a od semestru zimowego miała się wprowadzić nowa dziewczyna. Taki był plan od początku i przez te wszystkie wspólne wieczory i weekendy, żadna nie pisnęła ani słowem.

Lekcja na całe życie – to że ktoś cie może lubić a ty lubisz jego – nie znaczy, że nie wykorzystuje cię do własnych celów. Nikt nie jest naprawdę przyjacielem.

W czwartek był trening siłowy – przedramiona i łydki. Lekko nie jest, bo te mięśnie – szczególnie mięśnie przedramion – mam bardzo malutkie i nieprzywykłe do takiej pracy. Myślałam, że będą zakwasy, ale nie. Myślę, ze jeśli je odpowiednio wzmocnię to może będę miała mniej problemów z nadgarstkami. Nadal udaje się utrzymać deficyt kaloryczny.

Amarylis za 2 euro będzie miał drugiego kwiatka. Zaś ten gratisowy z paczki ma już malutki dziubek liści. Koleżanka w pracy mówiła, że jej kiedyś amarylis tylko liście robił, więc mam nadzieję, że ten zachowa się lepiej.

Tulipany już masowo się zaczynają pojawiać. Muszę sobie zapisać w moim przeglądzie, że te są takie super wczesne. Hiacynty mają kwiaty zaś od dawna, ale wciąż nie chcą kwitnąć.

Zaskakująco dużo roślin się pojawia jak na tak brzydką pogodę jaką mamy – słońca jest naprawdę niewiele.

Zamówiłam sobie termometr do powieszenia w szklarence. Chcę zobaczyć jak faktycznie jest zimno na zewnątrz, a ile jest w środku. Jaka jest różnica temperatur. Używamy takich w pracy i choć wyglądają tandetnie, to swoją robotę robią.

Zaletą postów jest to, że mając tak duży deficyt kaloryczny po zjedzeniu obiadu, mam nadal miejsce na słodycze. Nie zmusiłabym ani jakiejś sałatki, ani więcej mięsa czy nabiału, ale drugi spust na czekoladę zawsze się otworzy. Nie wiem, jak to działa. Chyba dzieje się to gdzieś na poziomie świadomości bardziej niż fizycznym. Na początku postu próbowałam zjeść i zupę i obiad, ale po zupie miałam już dość. Musiałam odczekać trochę i usiąść do jedzenia obiadu na siłę. Głodu nie czułam.

Po pracy mam zawsze towarzystwo w pisaniu wpisów czy oglądaniu filmów. Ta kicia to w ogóle zabawna historia. Jest tak inteligentna i tak stanowcza, że czasem biorę koc tylko dlatego, że ona na mnie krzyczy. Przyzwyczaiła się, że po pracy siadam z komputerem i jak chcę coś porobić najpierw – wstawić pranie czy coś – to kicia jest bardzo poirytowana. Ona ma wtedy czas na głaskanie i leżenie na kocyku i wara tego nie zrobi. Więc chodzi wtedy za nami i można jej piłkę rzucić, można jej dać drugą porcję jedzenia, ale nie – ona chce kocyk.

Na początku pozwalałam jej trochę na kocu elektrycznym leżeć, ale kicia lubi ugniatać pazurkami, więc zadarła mi ten koc i się pogniewaliśmy. Poza tym może uszkodzić tak kabelki grzejące wewnątrz koca. Mam za to stary koc biedronkowy, który mąż dostał w paczce świątecznej zanim przyjechaliśmy do Holandii. no i to jest taki koc koci, bo ma dwie strony. białą stroną układam do mnie, bo nie ma na niej sierści, a niebieską do kota. W ten sposób mam bardzo ograniczoną ilość sierści w domu – kot ma swoje miejsca, gdzie mu wolno spać i gdzie ma zakaz wchodzić. Zakaz obowiązuje na każdy inny koc niż niebieski. I ta kicia jest tak mądra, że to rozumie. Ale na tyle jest czasem zdesperowana, że pcha się na niebieski koc, zanim ja się nim przykryję. I potrafi być tak, że ja jeszcze stoję z kocem w ręku, poprawiam sobie podusię na kanapie, a kicia już siedzi na dole koca na ziemi.

Czasem przyjdzie wieczorem, gdy siedzimy na kanapie i oglądamy film na dużym ekranie, i domaga się poleżenia z nami. Muszę wtedy wziąć specjalnie koc i położyć obok siebie jak mi za ciepło, aby kicia mogła się położyć. Ale ona nie położy się obok nas, ona musi się o nas oprzeć. Położyć brodę na łydce, plecami oprzeć się o udo. Ona musi mieć fizyczny kontakt z którymś z nas – najczęściej mną. Uwielbiam naszego kota.

Późnym popołudniem rozpadał się śnieg. Padał w piątek i padać ma dziś, ale wciąż jest na plusie więc się nie utrzymuje.

A ciebie jakie doświadczenie ukształtowało?

Przeznaczenie jest dość szerokim słowem. Kojarzy mi się z amerykańskimi filmami, gdzie albo chodzi o miłość albo o podróże w czasie. Czasem o oba [„About time”]. W samej jednak zasadzie nie wierzę w takie zjawisko. Może to kwestia wychowania w duchu katolickim, gdzie przeznaczenie jest sprzeczne z dogmatami wiary. Przeznaczenie jest przeciwstawne do wolnej woli, którą dał nam bóg. Przynajmniej na tyle, na ile ktoś wierzy w cokolwiek.

W zasadzie to mi przypomniało bardziej historię z czwartku. Rozmawiałam z panią, która sprząta w naszej firmie. Jest ona z pochodzenia Irakijką i mieszka 20 lat w Holandii. Tu wychowała z mężem trójkę dzieci. Dużo rozmawiamy i chętnie dowiaduje się nowych rzeczy o Iraku i islamie. No i jednego dnia podczas takiej rozmowy wyszedł temat mojej wiary. A raczej mojej nie-wiary w boga. Pani Sheila naprawdę spoważniała, urwała rozmowę i później mimo, że rozmawiałyśmy to tylko w zasadzie odpowiadała na pytania i szybko wracała do pracy. Nie wiem, jak odczytać tą sytuację, ale miałam wrażenie, że straciłam nagle w jej oczach, że jakby zrobiła się na mnie zła. Nie wiem, co zrobić. W teorii jest wolność słowa i wyznania, ale jeśli to zepsuje nam relacje to będzie mi bardzo przykro.

W środę był już na szczęście spokój w pracy. Wieczorem po najedzeniu się pod korek – zjadłam tym razem prócz obiadu czekoladowe jajeczka, które dostałam na dzień kobiet – poszłam pobiegać. Po drodze był wypadek. Samochód wpadło do kanału i kierowcę zabrała karetka, choć ogólnie nic mu nie było. Zdarzyło się to dosłownie 200m od tego miejsca, które opisywałam jakiś czas temu [tutaj], gdzie zginęła trójka Polaków. Ustawiono tam dodatkowo z drugiej strony donice betonowe z kwiatami, aby wymusić ruch wahadłowy i zwolnienie pojazdów wjeżdżających na skrzyżowanie. No i jakiś kierowca tak pięknie z impetem przeleciał przez skrzyżowanie, że wpadł czołowo w jedną z donic, aż ją przesunął, i zjechał do kanału. Nie wiem ile musiał pędzić, ale z tą właśnie prędkością przeleciał przez dwa równorzędne skrzyżowania odległe o 30 metrów od siebie zanim wpadł na donice. Donice te są odblaskowe, więc gdyby jechał wolniej, zobaczyłby je.

Fajnie było wrócić do biegania. Cały bieg byłam na telefonie z bratową, wiec trenowałam bieg w tempie konwersacyjnym. Nawet jakoś poszło. Jestem z siebie zadowolona.

Pomijając już kwestię, czy twoja praca ci się podoba – zadajmy sobie pytanie – czy ci w niej dobrze? To jest chyba ważniejsze pytanie niż czy sama praca ci się podoba. Osobiście podobała mi się każda praca, jaką wykonywałam. gdy jako 11 latka chodziłam na pole zbierać truskawki, hakać w burakach, czy zbierać fasolkę szparagową – lubiłam to. Zawożono nas przyczepą na pole i spędzaliśmy tam cały dzień mając tylko reklamówkę z wodą i kanapkami. Później pracowałam w sklepie ogrodniczym, w fabryce wyrobów plastikowych, w doradztwie finansowym, w inspekcji ochrony roślin i nasiennictwa, w szpitalu… Wszystko co robiłam – lubiłam. Lubiłam niektórych ludzi, z którymi tam byłam. Lubiłam zadaniowość i poczucie misji, które potrafiłam nadać wszystkiemu co robię. Ale nie było mi tam dobrze.

Na polu spaliłam plecy do bąbli. Skacząc po drzewach i zbierając czereśnie zarobiłam tak mało, że miałam niechęć do sezonówki na lata. Na polu z truskawkami objadłam się codziennie owocami i przy tym zarobiłam pieniądze na lody. Było super. W doradztwie finansowym było mi źle. Nie zarobiłam nic, bo zbudowali system który napędzał ludzi, bazy danych, kontakty, ale dla pojedynczych pracowników ciężko było wyrobić normy a nie było podstawy. Więc czułam się oszukana i czułam, że oszukuję ludzi. Traciłam czas i swoje pieniądze na bezowocne spotkania, prezentacje i jeszcze więcej spotkań. Dziś wiem, że ta firma była przekrętem i niestety dałam się zrobić. W sklepie ogrodniczym nie było mi dobrze. Byłam tam na czarno, aby zarobić więcej. Spłacałam tym samym raty wzięte na komputer [tata wziął mi laptopa do nauki, ale ja miałam go sama spłacić] i mogłam trochę jeszcze odłożyć na ksera i inne rzeczy na studiach. W fabryce plastiku nauczyłam się być pracoholikiem – poświęcałam tej pracy 16 godzin dziennie z dojazdami i wyleczyłam z bezsenności. Do dziś umiem spać podczas jazdy komunikacją, zasypiać kiedy dotknę głową poduszki – wcześniej zajmowało mi to bardzo długie kulanie się po łóżku w te i na zad. W szpitalu zaś było mi bardzo źle. Przeszłam przez samobójstwo kolegi, myśli samobójcze, mobbing. Lubiłam tą pracę, była naprawdę fajna i z misją, ale przez bardzo złe pieniądze i bardzo toksycznych ludzi w firmie, nie dożyłabym 30-tki.

Obecnie pracuję w szklarni w Holandii. Zajmuje się hodowlą nowych odmian begonii. Mamy na dziale dwóch pracowników – Gucia i mnie – oraz bezpośrednią przełożoną – kobietę-chaos. Czuję się doceniona, pieniądze się zgadzają. Jeśli potrzebuję wolnego czy urwać się na spotkanie – nie ma problemu. Niektóre terminy musimy ustalić do przodu, bo pani planuje nam pracę w oparciu o zasób rąk do pracy – ale ogólnie są bardzo elastyczni. Obecnie zmniejszyłam umowę do 35 godzin tygodniowo i choć robię 39 godzin to od czasu do czasu mogę wziąć dzień wolny tak zwany osobisty. Personal day, aby podreperować czy uskutecznić odpoczynek, zdrowie, lenistwo. Taki dzień dla siebie, kiedy sobie obiecuję, ze nie będę sprzątać lub prać. Najbardziej podoba mi się, że jesteśmy naprawdę z kolegą docenieni. Dostajemy pozytywny feedback, krytyka jest konstruktywna i jeszcze ani razu odkąd jestem w Holandii, żaden szef nie nazwał mnie takimi epitetami, jakie słyszałam ja i współpracownicy od szefów w Polsce. Nie krzyczano na mnie, nie obrażano mnie, nie wkurzano się, bo zapytałam o podwyżkę. W sumie raz zapytałam o podwyżkę i ją dostałam. Jak chciałam iść na lekcje języka to też mnie firma wysłała i za nie zapłaciła [naprawdę dużo!]. W obecnej pracy jest mi dobrze. Dlatego też się tak guzdram z szukaniem nowej – mam dużo do stracenia.

Więc tu pytanie do ciebie – czy dobrze ci w twojej pracy?

Mój wtorek był trochę chaotyczny w pracy. Przyjechali klienci, dla których sadziliśmy tysiące roślin, ponoć wyjechali zadowoleni. Przenieśliśmy nasze nasiona do nowego pomieszczenia z ogromnym urządzeniem do kontroli klimatu – jest szansa, ze teraz będziemy szybciej suszyć nasiona. Przenieśliśmy tam też otoczkowane nasiona, których używać będziemy w kolejnych latach do siewu. To na nich obecnie mamy szansę najwięcej zarobić.

W domu morzył mnie głód, ciężko było wytrzymać do końca postu, ale się udało. Zjadłam najpierw ogórkową, aby ruszyć brzuch i czułam się po niej najedzona do końca dnia. Jednak miałam jeszcze kurę w panierce i cukinię smażoną na oliwie. Przed pójściem do łózka wciągnęłam jeszcze ryż na mleku i tabliczkę czekolady. Jak się tak nad tym zastanowić to nie pamiętam kiedy ostatnim razem zjadłam cała czekoladę tak po prostu. Zawsze liczę kalorie, odmawiam sobie, dzielę na porcje, wszystko zawsze z myślą, aby nie przegiąć i nie przytyć. Tym razem jakoś mi tak zasmakowała i zjadłam całą. Nie żałuję.

Poniżej kolejne zdjęcia z ogrodu wiosennego w Breezand.

W domu drugi raz kwitnie amarylis. Nie poddaje się i żłopie do tego wodę jak wielbłąd.

Przy okazji przyszła paczka z Fluwela – dalie, które zamówiłam w styczniu. Dopiero w marcu była wysyłka. Muszę jeszcze je posadzić. W gratisie dostałam amarylisa. Happy nymph. W środę dopiero go posadziłam do ziemi. Mam nadzieję, że będzie jeszcze kwitł.

Gdy zamieszkaliśmy w wynajętym domu kilka lat temu, mieliśmy bardzo fajną okolicę i miłych sąsiadów. W Polsce mieszkałam w małej wsi jak i dużym mieście i nigdy nie znałam sąsiadów. W rodzinnej wsi wiedziałam, kto jest czyją matką/babcią, ale nie znałam ich osobiście. Nie rozmawialiśmy, nie zbliżyliśmy się nigdy do siebie. Miałam 8 rodzin na mojej klatce schodowej i poza tym, że dziewczyna drzwi obok chodziła do mojej klasy, to o reszcie nie wiem prawie nic. Tutaj w Holandii żyje się inaczej. Zaprzyjaźnia się z sąsiadami. W zasadzie ludzie, których znam, a którzy unikają swoich sąsiadów lub źle o nich mówią to głównie Polacy. Bo Raymund łazi po nocach i szura meblami, bo sąsiadka kolegi jest wścibska i wisi w oknie, jak on ma znajomych na barbecue, bo obok mieszkają matka z córką i córka chyba pracuje na kamerkach z ogrodu i przyjmuje klientów w domu… Tak mówią o sasiadach moi polscy znajomi. Zaś moi holenderscy znajomi zapraszają sąsiadów na garden party, organizują dzień sąsiada we wrześniu i ogólnie dobrze żyją. A to przysiądą na ławeczce na ulicy i poplotkują sobie, a to idą razem do sklepu.

Gdy wprowadziliśmy się na Kievit, byliśmy jedynymi obcokrajowcami na osiedlu. Makler pytał właściciela domu, czy nie ma nic przeciwko, żeby Polacy wynajęli jego dom. Później dowiedzieliśmy się, że rodzina mu odradzała ten krok. Podczas jednej z pierwszych wypraw rowerami do sklepu – był on dosłownie ulice dalej – nasz sąsiad, Jan, zobaczył jak targam na bagażnikach kilka skrzynek piwa. Szykowaliśmy urodziny dla mojego męża i robiliśmy na raty zapasy wszystkiego, żeby nie musieć kupować na ostatnią chwilę. Sąsiad przyszedł do nas i pokazał na czarny samochód przed domem i powiedział do mojego męża „wiesz co to jest?” no.. Samochód. „no, to jak będziesz znów planował duże zakupy to przyjdź to dam Ci kluczyki. Po co masz rowerem tak dużo wozić. Można łatwiej.” szczęki nam opadły.

Spotykaliśmy się później regularnie na obiadki, piwko, winko i cała masę teunkow, które Jan kupował gdy upadały kolejne sklepy monopolowe. Jeździł, wiedząc dokładnie, gdzie będzie likwidacja i kupował po 12 butelek różnych likierów i win. Chętnie nas też nimi częstował. Co roku na westra robił smażenie iebolen i appelflapów. Siadaliśmy wtedy w jego ogrodzie wraz z innymi sąsiadami, a nawet i byłymi sąsiadami, i pijąc grzane wino wokół koksownika, jedliśmy świeżo smażone przez niego przysmaki. Dzieci biegały dookoła, sąsiadka przyszła z bobasem zawiniętym w pierzynkę. Było naprawdę sielsko.

Gdzieś w okolicach 60 urodzin jego dziewczyny, Annet, dowiedzieliśmy się że rak jelita Jana wrócił. Zaczął się proces leczenia, ale lekarz powiedział, że to już to. 2.5 roku może pożyje. Wiedzieliśmy, że Jan choruje, bo mówił o tym otwarcie. Miał stomię. Mimo to jeżdżę na wakacje z Annet, zajmował się znukami, opiekował się naszym kotem, jak byliśmy na wakacjach, wpuszczał na monterów do domu, gdy mieli wymienić liczniki, czy odbierał nasze paczki. Załatwił mi nawet pracę u znajomego swojego znajomego.

Jan zmarł w 2019 roku. Po krótkim osłabieniu i przejściu na pompę morfinowa, zmarł we śnie. Złamało nas to oboje. Wcześniej umarła mi babcia i dziadek i tak jakoś to mnie nie ruszyło. Zmarł później mój kolejny dziadek. Zmarły koleżanki że studiów jeszcze w czasie nauki jak i krótko później. Kilkoro moich znajomych popełniło samobójstwa. Ale śmierć Jana rozwaliła nas emocjonalnie. Czuliśmy się jakby był on nasza rodzina. Od zawsze. Tęsknię za jego przedrzezniajacym „głupi polak z głupim kotem”. Kurcze, on się zajmował naszym kotem choć bal się kotów. Nasz kot siedział u niego na oknie ostatnie 3 dni Jana życia. Annet mówiła, że kot wiedział.

Pogrzeb był straszny. Nie był taki bezosobowy, jakie widziałam w kościele katolickim. Raz przez całe moje życie – zdarzyło się, że ksiądz znał osobę zmarłą. O mojej babci jej propiszcz potrafił powiedzieć kilka anegdotek z ich relacji, choć moja babcia była bardziej katoliczką odmawiającą koronkę goniąc kaczki przez wieś niż siedzącą w pierwszej ławie parafianką. Jak szła do kościoła, to musiała iść łąką wokół jeziora, do sąsiedniej wsi. Mimo to ksiądz ją znał. O moim bracie podczas ślubu ksiądz powiedział, że mieszka w stanach. A niby ksiądz był z rodziny panny młodej. Brat nigdy nie był w stanach… Babcia męża niby w jednej parafii całe życie, jej córka pracująca dla księdza kupę lat, a ten i tak nie potrafił nic powiedzieć ponad wyświechtane regułki z podręcznika dla klechy. Pogrzeb Jana był zupełnie inny niż takie klepanie regułek i śpiewanie do dzwonków. Jan, jak większość Holendrów, był niewierzący. Ceremonia odbyła się w salo krematorium. Zebrało się około 50 osób, było czytanie listów, rodzina zwracała się do Jana leżącego w przybranej kwiatami trumnie. trumnie, którą wnuki pokolorowały kredkami, aby dziadkowi było wesoło. trumnie, która najpierw kilka dni leżała otwarta w salonie jego i Annet domu, aby każdy mógł się pożegnać. Zaproponowano nam takie pożegnanie, ale nie byliśmy w stanie. Ciężko nawet mi teraz o tym pisać. Całą ceremonię przeryczeliśmy. Spotkaliśmy ostatni raz jego brata, słuchaliśmy jak jego pasierbica mówiła o tym, jak Jan kochał święta i dekorował cały dom, by wszystkie dzieci z okolicy przychodziły popatrzeć na świecące kamieniczki, girlandy i inne ozdoby. Dawni sąsiedzi z poprzedniej wioski opowiadali, jak Jan zrobił święto trzech indyków i spotykali się u niego w domu różni ludzie przy trzech pieczonych indykach. Miał serce dla wszystkich, był zabawny, bezpośredni i naprawdę słodki. Brakuje mi go często.

Pół roku później wyprowadziliśmy się z tamtej wioski. W nowym sąsiedztwie mam fajnych sąsiadów, ale z nikim nie mamy tak bliskich relacji jak z Janem i Annet. Boje się nawiązywać ponownie tak bliskie relacje.

Zmieniając temat: w dwóch różnych miejscach widziałam tutaj krowy z takim białym paskiem przez grzbiet i brzuch. Zapytałam wreszcie kolegę z pracy – hodowcę krów – i tak: to jest rasa krów typowa dla Holandii. Są to mleczne krowy, a ja codziennie w drodze z pracy widzę stado byków. Teraz na zimę są takie fajne kudłate, ale Sjon mówił, że jest też odmiana czarna, ale jeszcze takich nie widziałam.

W niedzielę zrobiłam jogę – trochę mi lepiej z kręgosłupem dzięki temu. Muszę częściej się jogować.

W poniedziałek zrobiłam trening z ciężarami. Weszło dobrze, bo we wtorek miałam już zakwasy pod koniec dnia.

Mąż podał w niedzielę steka. W poniedziałek już zaczęłam posty za dnia, więc postawiłam na ogórkową na rozruszanie brzucha i później kura w panierce i brukselka. Na kolację przed samym snem zjadłam 3 pancake z dżemem malinowym, który dał mi kolega. Zdecydowanie było za dużo jedzenia. Mimo to wyszło ledwie 1300 kcal. Za mało z jednej strony, ale za dużo z drugiej.

Kim jesteś i dlaczego?

Mogłabym zostać na jeden dzień Donaldem Trumpem. Kasy ma on dość, więc raczej nie musiałabym nic ciężkiego robić, a pewnie zadziwiła bym świat wychodząc na mównicę i składając koherentnie słowa. Chciałabym zobaczyć następnego dnia reakcje świata. „on umie mówić na poziomie wyższym niż 3-klasista”. Może nawet mogłabym, mając duża widownie podsunąć jego wyborcom jakieś mądre, dla odmiany, pomysły. Na przykład, że powszechne ubezpieczenie zdrowotne jest dobrym pomysłem, albo że pomoc społeczna jest potrzebnym narzędziem? Kto wie, może nawet jego super wyznawcy, by trochę zeszli z drogi „ja mam bron i ciężarówkę to nikt mi nie może mówić co ja musze robić”. Może taki jeden dzień byłby taka praca u podstaw? Trochę naprawiło by system. Zmniejszyło polaryzację. Kto wie, kto wie… No i chciałabym zobaczyć Melanię na żywo. Bardzo mi się podoba styl tej kobiety. Jestem ciekawa jej historii.

W niedzielę był ostatni dzień ogrodu wiosennego w Breezand. Lokalni producenci kwiatów nasadzili swoje odmiany kwiatów, które za miesiąc będą kwitły na polach w okolicy. Całość mieści się w halo sportowej chyba lokalnej szkoły, nie wiem, nie znam wsi tak bardzo. Wchodziliśmy gęsiego, aby kupić bilet, wąskim korytarzem. Przed kasami stały wózki do wzięcia, jeśli ktoś ma problemy z poruszaniem się. Tak po prostu, za darmo. W keukenhof też można takie I elektryczne pożyczać. Chodzi o ułatwienie ludziom z ograniczeniami ruchowymi, a jednak, jak w Keukenhof zapytałam moją mamę, czy jej wziąć [ma na koncie kilka operacji i sztuczny staw kolanowy oraz problemy z chodzeniem] to się na mnie zezłościła.

Poniżej zdjęcia z show.

Był występ chóru.

Wiele razy podchodziłam do robienia czegoś ręcznie. Czy to chodziło o szycie, czy robienie na drutach, czy też sklejanie modeli samolotów. Kiedyś postanowiłam poukładać puzzle w ramach dbania o siebie i swoją głowę – rozwiązywanie zagadek jest dobre dla mózgu, ale także dla zarządzania stresem. Gorsze dla kręgosłupa, jak się trzeba było pochylać godzinami nad stołem czy podłogą. Modele samolotów też nie dla mnie, bo o ile klejenie jeszcze jakoś mi szło, to średnio władam nożyczkami. Jak już krzywo wycięłam to krzywo skleiłam. Bardziej przypadło mi do gustu robienie na drutach, ale to był bardziej wymóg finansowy niż hobby. Zrobiłam sobie szalik i czapkę, bo nie miałam, a miałam za to za 2 złote kupiony sweter w lumpeksie. Wyszło krzywo, ale jedną zimę przechodziłam. Innym razem zaczęłam szyć na maszynie – uszyłam marynarkę, torebkę, sukienkę na własny ślub, kilka sukienek casual i jedną na wesele. Ponadto uszyłam bluzki i spódnice – nigdy nie uszyłam spodni, ale raz szorty. Ostatnio bawię się szydełkiem, ale nie potrafię się nauczyć. Wolę druty. Myślę, ze moim najambitniejszym i najwięcej serca zawierającym projektem była poszewka na poduszkę dla mojego męża. Byliśmy wtedy bardzo krótko ze sobą i chciałam mu kupić twardą poduszkę do leżenia z laptopem, kiedy oglądał sobie filmy lub pisaliśmy ze sobą. Uszyłam na tą poduszkę białą powłoczkę z ulubioną postacią z ulicy sezamkowej, z czasów kiedy mąż był dzieckiem, i dałam mu w łapki dwa serduszka – na jednym były moje inicjały, a na drugim jego. Wykorzystałam do tego kilka kolorów nici do haftowania i jakieś tam zdolności wyniesione z zajęć techniki w podstawówce. Później jeszcze kilkukrotnie dostawał ode mnie podusie i poszewki z haftami. Jednak myślę, że ta jedna poduszka była takim moim szczytem przyłożenia się do wykonania czegoś. No i zawierała najwięcej serca. Mąż ma i używa tej poduszki do dziś.

Dzień zaczęłam postem. Miałam trzymać go do 12-tej, ale o 9 przyszedł mój Ukochany do mnie do łóżka z kubkiem kawy zbożowej. No i post poszedł się. Z resztą i tak planowałam jakoś już wstawać i może coś zjeść. Pokręciłam się po domu, porobiłam co nieco w ogródku i zrobiłam śniadanie.

W sobotę wieczorem sąsiadka przyniosła paczkę dla mnie – przyszła torebka od pani Kamili. Kolor faktycznie bardziej zielony niż na zdjęciach, które mi wysyłała. Rzeczywiście nowe telefony lubią zmieniać i upiększać zdjęcia. AI uznała, że torebka będzie super wyglądać w intensywnie niebieskim kolorze, a według mnie jest ona boska w szmaragdzie. nie mówiąc już jak musiałam się pobawić balansem bieli, aby mój telefon nie robił „niebieskich zdjęć”. Ech technologia.

rzy spore przegródki, jedna na magnesik, jedna na zamek i jedna otwarta.

Ogólnie ze zdjęć z facebooka wnioskowałam, że torebka jest spora. Okazało się, ze modelka jest drobnej budowy, a torebka jest średniej wielkości. Liczyłam, ze będzie wchodzić do niej format a4 w całości na leżąco. Niestety nie sprawdziłam wcześniej wymiarów na stronie, a jedynie zasugerowałam się zdjęciami. nic to – najwyżej kiedyś zamówię w tym kroju torebkę, ale poproszę o jej poszerzenie. Ta już ze mną zostaje, jest śliczna. Ma też wszytą pętelkę na przytrzymanie butelki wody, jak to pani Kamila zrobiła też w moich poprzednich torebkach. Bardzo przydatna opcja.

Tu zdjęcie z tekturką formatu a4 – wchodzi pionowo.

W ogrodzie wiosna. Kwitną kolejne krokusy.

Wyniosłam do ogrodu przekwitnięte hiacynty – za rok trafią do ziemi.

W szklarni pojawiły się też truskawki białe, które stały do tej pory na drugim piętrze. Doświadczą więc teraz niższej temperatury i wyższej wilgotności.

Część z nich testowo wsadziłam do ziemi – zobaczę czy się przyjmą i wtedy reszta tak trafi. Widziałam taki sposób uprawy w internecie – dzięki temu rośliny nie tracą tyle wilgoci. Mam też worki wiszące do powieszenia na płocie.

Kalarepa mi wzeszła, więc przepikowałam ją do wytłaczanej po jajkach. Zobaczymy czy sobie poradzi, czy się za bardzo pospieszyłam. Na pewno w szklarni będzie mieć cieplej niż na zewnątrz [choć do tej pory była w biurze] i będzie mieć wilgoć z powietrza, co jest ważne w pierwszych tygodniach życia siewki.

Na śniadanie zrobiłam pancakes z miksu, który dostaliśmy w paczce na święta. Wyszły bardziej pulchne i sztywne niż zwykłe naleśniki. Były też niesłodzone, więc postanowiłam wykorzystać czekoladę mleczną do dodania smaku. Wyszło bardzo smacznie i słodko. Ostatnio lubię słodkie śniadania.

Ogólnie kiedyś rozmawiałam z panią ginekolog tutaj w Holandii odnośnie antykoncepcji. Wtedy zakładałam akurat implant Implanon. Rozmawialiśmy o przybieraniu na wadze po antykoncepcji. Wytłumaczyła mi ona, że od antykoncepcji się nie tyje. Nie można stać się nagle grubą, bo się zaczęło brać tabletki. Tu chodzi o dwa inne mechanizmy.

Pierwszy – antykoncepcja może wpłynąć na zatrzymywanie się wody w organizmie i jest to wskazanie, aby ją zmienić. Ja tak miałam na przykład po Evra – nakleiłam plaster na ramię i po kilku dniach miałam twarz jak księżyc w nowiu, na wadze plus 5 kg i ogólnie byłam napuchnięta. Woda się zatrzymała. Zdjęłam plaster i po kilku dniach waga wróciła do normy, bo to była tylko woda a nie tłuszcz, czy latami budowana nadwaga.

Drugi – kobiety jedzą emocjonalnie częściej niż mężczyźni. Kobiety jedzą, aby się pocieszyć, nagrodzić, zrobić sobie przyjemność. Hormony zaś regulują nastrój. Zatem antykoncepcja hormonalna może wpłynąć na nastrój i nawet na apetyt na konkretne smaki – powiedzmy – z reguły smakują ci słone przekąski, a nagle zaczynają słodycze i to bardzo. Jesz ich wtedy więcej i częściej niż byś jadła normalnie i z racji obniżonego nastroju nie wychwytujesz, że jesz za dużo. I tyjesz. Nie dzieje się to z dnia na dzień, ale latami. Latami nie uważasz, co i ile jesz i tyjesz. Nie dlatego, że masz antykoncepcję a ciele, ale dlatego, że straciłaś z oczu uważność i słuchanie poczucia sytości. Kto z nas nie przejadł się do porzygu choć raz w życiu, niech pierwszy rzuci kamieniem.

Zatem ani w pierwszym ani w drugim przypadku antykoncepcja nie sprawia, że się tyje i nagle ma nadwagę. Brak uważności to sprawia. I teraz ja łapię się na myśleniu, czy ten mój refeed i to, że dałam sobie spokój z bieganiem i treningami na dwa tygodnie – to nie jest efekt spirali? na pewno pierwszy tydzień, tak. Bo mnie bolało, bo byłam zła i na granicy sił psychicznych. Ale drugi tydzień? To już moje lenistwo.

Co mogę zrobić, aby to zmienić? Wstać, strzepnąć kurz i wrócić do swojego życia takiego, jakie sobie zaprogramowałam. Od poniedziałku!

W kolejnym wpisie będzie dużo zdjęć z niedzieli – może nawet rozbiję to na kilka dni?

Chętnie pozbyłabym się polskich obraźliwych neutralnych płciowo czasowników i przymiotników. W języku angielskim neutralność płciową w języku dokonano przy użyciu liczby mnogiej. W języku polskim nie jest to takie łatwe, bo liczba mnoga jest męsko osobowa i niemęsko osobowa. Kiedy moja koleżanka Natalie z USA podjęła decyzję o tranzycji i poprosiła o nazywanie siebie Nate’em i używaniu zaimków they/him nie stanowiło to dla mnie problemu. Trochę przećwiczyłam w głowie, jak odmieniać zaimki i spoko, Nate używa więc zaimków względem siebie jako „on”, bo przechodzi obecnie proces hormonalny, aby stać się biologicznym mężczyzną, ale także używa „they” ponieważ obecnie jest osobą niebinarną. No i spoko. Wspieram całym serduszkiem ich tranzycję i mam nadzieję, że otrzymają wsparcie z każdej strony. Trochę boję się o ich coming out przed rodzicami, ponieważ są oni białymi zwolennikami Trumpa z rolniczych rejonów Missouri.

Ciężko natomiast jest z językiem polskim. Gramatyka języka polskiego ściśle rozdziela płcie i dla osób przeciwnych płynności płciowej oraz genderyzmom [celowo nie używam określenia ideologia, bo jest ono nieprawdziwe i krzywdzące]. Jednak niewspieranie osób niebinarnych i trans czy innych z kręgu LGBTQ+ [trochę nie nadążam za literkami, więc LGBT dla mnie to taki zamiennik – uproszczenie – wszystkiego] to co innego, a gramatyka języka to co innego. Używanie gramatyki jako głównego argumentu przeciwko temu, że ktoś może istnieć na tym świecie świadczy raczej o małej wiedzy i wyobraźni. I ignorancji. To tak jak nasz kolega, który na kasie w Jumbo zobaczył osobę z zielonymi włosami, makijażem i biżuterią, a jednak o męskich rysach twarzy. Powtarzał on nam w kółko, że on – polak w bluzie polski walczącej – nie wiedział, jak ma się zachować. Możliwe, że nie przeszło mu przez głowę, że zachować należy się w sposób sympatyczny jak do każdego pracownika na kasie w supermarkecie. Przywitaj się, spakuj zakupy, zapłać, pożegnaj się. Ta dam!

To, że osoby LGBT istniały zawsze jest niezaprzeczalne. Większość watykańskich klerykałów była i jest gejami, władcy mieli kochanki i kochanków, są znane osoby z historii, które przebierały się i udawały inną płeć, jak na przykład królowa Elżbieta I. Te osoby nie pojawiły się w minionych 10 latach i nie zaatakowały świata jak kosmici, ale istniały zawsze, tyle, że będąc obiektem represji, często były w ukryciu. Nierzadko zakładały rodziny, udając że wszystko będzie dobrze. Anna Grodzka miała żonę i dzieci, kiedy jeszcze myślała, że to coś złego, ze czuje się kobietą. Tragedia ludzi LGBT jest tragedią nas wszystkich. Bo każdy z nas był na jakimś etapie swojego życia zmuszany do bycia kimś kim nie jest i robienia rzeczy, których nie chciał. Śluby z brzuchem były tragedią dla dziewczyny jak i jej nierzadko niedojrzałego emocjonalnie chłopaka. Ale trzeba było brać ślub to brali, choć żadne nie czuło się rodzicem czy współmałżonkiem. Zostanie w takim nieudanym małżeństwie też było wymagane społecznie. I to jest gender – jesteś kobietą to masz mieć męża i dzieci. Jesteś mężczyzną to wytrzyj łzy bo chłopaki nie płaczą. To jest właśnie gender – płeć społeczna.

Wracając do słowa/słów, których bym chętnie zakazała używać i wyrzuciła z języka? Właśnie takie neutralne płciowo polskie słowa – i nie chodzi mi o zrobiłx czy otworzyłx – ale o zrobiło i otworzyło. Brzmi to niepoważnie i jest tak też traktowane przez przeciwników eLGieBeTów. Na piśmie to zrobiłx jakoś jeszcze się trzyma, ale dlaczego nie możemy używać liczby mnogiej?

„Nate obcięli włosy. Wcześniej były one do pasa, ale oni czują się lepiej w krótkiej fryzurze i taka jest dla nich bardzo twarzowa”

Przecież to brzmi lepiej niż

„Nate obcięło włosy. Wcześniej były one do pasa, ale ono czuje się lepiej w krótkiej fryzurze i taka jest dla tego bardzo twarzowa”.

Może gdyby słowa używające formy osobowej ONO były zakazane w dyskusji o LGBT, dałoby to możliwość cywilizowanej dyskusji o prawach obywatelskich tych osób i nie traktowano by ich jak kosmitów?

Co wy myślicie? Jakie słowa waszym zdaniem nie powinny mieć miejsca w języku/dyskusji/świecie?

Sobotę zaczęłam od porannego ważenia. Pobudka standardowo z rana, ale postanowiłam trochę pobumelować w łóżku i powoli nabrać ochoty na rozpoczęcie dnia. Waga nadal idzie w górę, ale mąż dał mi ważny dla mnie komplement, który daje mi siłę, by walczyć dalej. Otóż powiedział, że jest mnie mniej pod palcami, że czuć w rękach, że moje ciało jest mniej tłuściutkie. Jessss! Mamy to.

Na wykresie wagi z całego roku widać, że tendencja spadkowa się odwróciła. Ale nic to, życie się nie skończyło jeszcze – można dalej działać.

Rzodkiewka na oknie coraz większa. Wkrótce będę musiała ją poprzerywać, choć zastanawiam się, gdzie by ją może posadzić, żeby ją przerzedzić? Nie mam miejsca w ogrodzie…

Na śniadanie i kolację zjedliśmy tatara. Poszliśmy ze znajomymi do kina na Avatara 2. To była moja droga wizyta w kinie na tym filmie. Nadal mi się podobał. Później wróciliśmy do nas do domu, gdzie mąz podał tatara i suszone pomidory oraz obiad – kurczaka teriyaki.

Do późna graliśmy też w jengę i później pokera. Mogłabym to robić częściej. Choć wolę też kłaść się wcześniej.

Myślę, że wiele wyzwań stoi przede mną, ale nic jakoś super poważnego. Nadal zmieniamy okna – montaż miał być w poniedziałek, ale pogoda się skiepści i panowie przesunęli montaż, aż będzie sucho. Z polskim gamoniem z Lelystad wciąż walczymy – nadal nie wysyła nam numeru zamówienia, abyśmy mogli załatwić sami z fabryką brakujące części, których gamoń nie zainstalował i od roku o nich zapomina. Nigdy więcej polskiej ekipy, nigdy! Ponadto za 3 miesiące jadę rowerami z przyjaciółką na 10 dniową wycieczkę z namiotowaniem. Wciąż nie wybraliśmy z mężem, gdzie jedziemy na wakacje. Szwagier ma 40-tkę, więc fajnie byłoby wpaść do Polski. Rodzice za rok mają 40 rocznicę ślubu, więc wtedy pewnie pojedziemy zająć ich mieszkanie i karmić koty, kiedy ich wyślemy na jakieś wakacje. Będzie tez komunia u bratanka, więc to można połączyć i rodziców wysłać na rocznicę miesiąc wcześniej. Tak czy inaczej… wyzwanie na najbliższe pół roku…. Bieg w Schagen chcę zaliczyć, więc trzeba się przygotować na to.

Jednak największym wyzwaniem jest utrata wagi. Na ciągłym tyciu tracę pieniądze. Wyrzucam lub wydaję ubrania, które lubię. Muszę kupować ubrania, które wiem, że i tak nie będą dobrze na mnie leżeć. Wstydzę się biegać za dnia. Krępuję się, że wkrótce w szklarni będę musiała pracować w bluzkach z krótkim rękawkiem i odsłonić ciało, które do tej pory chowałam pod pikowaną kamizelką. Jedziemy na tą wycieczkę i znów ubiorę ubrania, w których nie będę chciała mieć zdjęć z fajnych miejsc, bo moje ciało będzie psuło odbiór zdjęcia. Mam już dość swojej wagi. Chciałabym wreszcie wrócić i zostać na tych 60 kilogramach. Jeśli mniej to nawet lepiej, ale te co najmniej 60 żeby osiągnąć i utrzymać.

W piątek trzymałam całodniowy post. Około 34 godzin – początek w czwartek wieczorem, po Ince wypitej pod kocykiem, a koniec w sobotę rano, jedząc świeżo upieczony chleb z tatarem na śniadanie. Myślałam kilka razy, że się złamię, ale nie byłam mocno głodna, więc udało się wytrzymać.

Myślę od jakiegoś czasu nad ramadanem. W zasadzie od ostatniego ramadanu. Nie jestem wierząca i nie chodzi tu o wiarę. Podobało mi się jednak, jak rozmawiałam kiedyś z Guillaume – francusko-algierskim muzułmaninem, który był na stażu u nas w firmie. Mówił on o tym, że muzułmanie nie piją alkoholu, kawy czy coli przez substancje psychoaktywne w nich zawarte. Tak wiem, są też muzułmanie, którzy piją, palą i ćpają – tak jak katolicy, którzy jedzą mięso w piątek i wigilię, a w wielki post to już w ogóle. Jednak Guillaume był wierzący, miał 19 lat i był żonaty i ogólnie był wesołym chłopakiem, który chętnie mówił o swojej religii. Z jego opowieści islam mi się spodobał, z resztą rozmawiając z Irakijczykami też miałam poczucie, ze to fajna religia. Ale bądźmy szczerzy – religia jedno, wyznawcy drugie. Katolicyzm każe kochać wszystkich, ale nienawidzić gejów. Judaizm każe kochać, ale nienawidzić niewiernych. Islam ma podobnie, choć najbardziej przeraża, ze są oni pewnie ostatni, którzy ucinają głowy w imię boga. Dlatego wolę od każdego boga trzymać się daleko – a raczej od ich wyznawców, bo nie wierzę w istnienie żadnego boga. Ale wracając do „G” [tak kazał się nazywać, bo Holendrzy i Polacy nie potrafili wypowiedzieć jego imienia] – mówił on, że kiedy człowiek nie pije alkoholu, który zmienia jego zachowanie, kawy, która zmienia percepcję, czy coli, która też daje kicka bo cukier i kofeina, to staje się bliższy bogu i drugiemu człowiekowi. Że musisz stać się dobry dla ludzi pomimo braku stymulacji. Że to nie jest trudne być miłym i spokojnym będąc na lekach uspokajających, ale należy być życzliwym i pomocnym, kiedy zmierzasz się z życiem „na sucho”. Podobnie mówił o ramadanie. Kiedy przez cały dzień nie jesz i nie pijesz to stoisz przed wyzwaniem sam ze sobą, ale także przed wszystkimi dookoła. Będziesz widział jedzenie dookoła, czuł jego zapach, będziesz widzieć ludzi, którzy jedzą. I Twoim zadaniem jest być silnym wewnątrz siebie i nadal miłym i pomocnym poza sobą. Że jak opanujesz swoje instynkty i emocje kiedy morzy cię głód i pragnienie, jesteś w stanie dokonać wszystkiego.

Podobny mindset mają Holendrzy. Jadą wszędzie tymi swoimi rowerami, czy pada, czy wieje, czy zimno. I jak już z nich schodzą, to mają pozytywne nastawienie do świata, jak człowiek, gdy przebiegnie piątkę. Jeśli pogoda nie jest ci straszna, to podołasz każdemu wyzwaniu. To wtedy możesz pracować, możesz siedzieć w szkole te kilka godzin, bo właśnie dokonałeś czegoś trudnego i przeżyłeś. Potem jeszcze rundka do domu czy na siłownię i dzień odfajkowany.

Więc chcę spróbować ramadanu. Zobaczyć, jak na mnie wpłynie. Zaczyna się on za 18 dni, ale teraz mam powera i myślę by nie zaczynać od 23 marca, ale od najbliższego poniedziałku. Wg apki, którą ściągnęłam do śledzenia pór postów, powinnam nie jeść od około 4 rano, kiedy w Holandii robi się widno, ale jeszcze nie świeci słońce. Zacząć jeść mogę przez 19, kiedy słońce zachodzi. To daje mi taki OMAD. A te już robiłam. Więc jeśli odjąć od tego nazwę ramadan, odjąć konotacje religijne, dodać aspekt odchudzający – to mamy po prostu dietę. Żywienie. Jeśli dodać do tego jogę, to mamy posty takie jak w buddyzmie. Więc nazwa nie jest istotna, tym bardziej, że ramadan w tym roku zaczyna się od 23 marca, więc moje posty nie będą ramadanem. No i nie zamierzam się modlić, chyba, że do wielkiego latającego potwora spaghetti o nitkę makaronu i klopsika z sosie.

Zmieniając temat – kupiłam w Aldi zestaw do wysiania ogórka. W środku była paczuszka z ziemią i paczuszka z nasionami. Po złożeniu opakowania powstaje mała szklarnia.

Na razie stoi ona na parapecie w kuchni koło rzodkiewek.

W pracy nasadziłam się z kolegą. Od poniedziałku posadziliśmy wszystkie rośliny w czarnych doniczkach widoczne poniżej. W nadchodzący poniedziałek mają przyjść jacyś klienci oglądać nasze roślinki. Te po prawej już opatentowaliśmy i sprzedajemy ich nasiona do firm, które później sprzedają rośliny do sklepów ogrodniczych w Europie, także w Polsce. Sami też sprzedawaliśmy całe wózki roślin na giełdzie kwiatowej, ale biorąc pod uwagę, ze mamy tylko dwójkę pracowników – mnie [Maję] i Gucia to robota w masówce jest nie dla nas. Zajmujemy się hodowlą.

Po pracy odstawiłam męża na pociąg, aby wrócił do domu sam [koledze, który miał odwieźć go do domu padło auto i na szczęście pociągi jadą z przesiadką na autobus do naszej wsi w niecałe chyba 25 minut. Plus pan kierowca powiedział mężowi, że nie musi kupować biletu, więc tylko za pociąg zapłacił. Swoją drogą zastanawiam się o co chodzi, czy wiązało się to ze strajkiem pracowników komunikacji zbiorowej w Holandii czy po prostu nie działał biletomat? Ja zaś pojechałam do koleżanki i poszłyśmy sobie na spacer po wyspie Luna, którą zbudowano sztucznie i na niej powstało drogie osiedle bloków i domków. Wzdłuż ścieżki rowerowej jest pas zieleni, oddzielający ulicę od dzieci na rowerach, i jest on wysadzony wiosennymi kwiatkami.

Jest to dośc ruchliwa ulica, bo łączy ona kilka osiedli ze sobą. O ile u koleżanki pod domem nie ma żadnego ruchu, to jak się już wyjdzie dalej to bywa głośno i ruchliwie. Miałam kupić dom niedaleko niej, ale cena podskoczyła wtedy o 20 tys euro w jeden dzień i zdecydowaliśmy się nie brać udziału w licytacji. Albo byśmy wydali tą kasę na podbicie ceny, albo na meble. Wybraliśmy meble.

W domu byłam koło 19tej i miałam kryzys głodu. Jednak wytrwałam. Tyle co wypiłam sobie cieplutką Inkę i poszłam spać.

Kiedy byłam nastolatką, sądziłam, że jestem niezniszczalna. Wychowano mnie w poczuciu, że wszystko jest możliwe, o ile się o to odpowiednio mocno wystarasz. Parłam do przodu po wszystko. Miałam bardzo dobre oceny [za wyjątkiem chwili załamania w liceum] i miałam przeczucie, że mam wokół siebie bardzo dużo znajomych. Miałam w zwyczaju przejmowanie inicjatywy i parcie do przodu mimo wszystko. Jak już coś mi się zachciało zrobić, to robiłam to z pełną parą i impetem. Wszystko zmieniło się, gdy mój narzeczony postanowił, że nie chce już ze mną być. Wtedy cała moja samoocena, sprawczość i siła psychiczna siadły. Nie byłam już niezniszczalna.

Dziś chciałabym być tak przebojowa, zdeterminowana, zaparta i pewna siebie jak byłam będąc nastolatką. Jednak jest jedna rzecz, której wtedy nie potrafiłam rozpoznać tak, jak widzę to teraz. Byłam facetem, takim dobrym kumplem. Otaczałam się też facetami. Dopiero po latach przyszła mi świadomość, że chyba żaden z chłopaków w moim życiu nie był tylko moim kolegą. Teraz mówi się na to friendzone. Wtedy zaś ja kolegowałam się z chłopakami ze szkoły, z braćmi koleżanek, z chłopakami poznanymi gdzie popadło. Zawsze miałam kumpli. Nocowali u mnie w domu, wybywaliśmy pod namioty, na koncerty, na piwo na ruinach zamku… Z czasem okazało się, że jak któryś znajdował sobie dziewczynę to zostawiał mnie bez słowa.

Traciłam kolegów jeden po drugim. Na oczy przejrzałam dopiero mając 20-kilka lat i trafiając przypadkiem na list miłosny sprzed lat. Wtedy nie rozumiałam tego listu, jako wyznanie miłości, ale dziś wiem, że to jedno z ładniejszych wyznań jakie dostałam. Jeden kolega przyjechał do mnie specjalnie przez całą Polskę się spotkać i został tydzień u mnie na mieszkaniu. O innym dowiedziałam się od jego kuzynki, że był zakochany. O jeszcze innym od siostry, z która kumplowałam się w liceum.

Jeśli miałabym coś powiedzieć nastoletniej sobie, to jak rozpoznawać takie sytuacje. Dziś wydaje mi się, że przez swoją ślepotę mogłam się niechcący bawić ich uczuciami. To w końcu byli tylko kumple, którzy byli dodatkiem do mojego niezniszczalnego ego. Ja byłam naprawdę wtedy tylko sama ze sobą i nigdy nie czułam, bym potrzebowała chłopaka. Może niektóre z tych znajomości zakończyłabym o wiele szybciej, bo niektóre zakończyły się typowymi obelgami incela. Jak zaczęłam spotykać się z moim obecnym mężem, to jeden z tych kolegów wylał na mnie wiadro pomyj. Powinnam tą znajomość zakończyć lata wcześniej. Niektórzy z nich mówili „mamo” do mojej mamy.

Kolejną rzeczą, jaką bym sobie powiedziała wtedy to trochę bardziej hamować swoje słowa skierowane do znajomych i przyjaciół. Kilka ważnych dla mnie znajomości, z dziewczynami, rozpadło się z nie do końca znanych mi dziś przyczyn. Wydaje mi się, że coś zrobiłam, pewnie coś powiedziałam. Zostałam zghostowana przez kilka bliskich mi wtedy osób i wolałabym aby znajomości rozpadały się w sposób naturalny – przez zakończenie szkoły czy zmianę zainteresowań w życiu – a nie z dnia na dzień wielkim fochem. Chciałabym być bardziej uważna w tym, co robię. Ale wtedy nie wiedziałam, że mam autyzm i to co mówię może komuś sprawić przykrość. Zawsze byłam szczera do bólu i dziś wiem, że ta szczerość nie zawsze jest pożądana, że niekiedy uchodzi za chamstwo.

Ostatnie dni upływają pod znakiem wielkiego zmęczenia i lenistwa. Mirena już nie powoduje bólu, ale sprawia, że plamię od ponad tygodnia. Moja bielizna zalicza odliczanie – codziennie przesunie mi się wkładka, zagnie lub coś i kończę z plamą, której pewnie nie da się usunąć. W internetach piszą, że takie brudzenie może trwać do 6 miesięcy. Jasny gwint.. jak człowiek myśli o efektach ubocznych to głównie w kontekście „aaa, to się mi nie zdarzy, to tylko 1 procent przypadków”. I ta dam! Wyciągnęłam czarnego piotrusia. Plamię ponad tydzień. Aż mi się odechciewa. Ani stringów ubrać, ani nic kusego. Bo na wszystko musi iść wkładka. Implant antykoncepcyjny wyciągnęłam po 2 latach niemal nieustającego plamienia. Nie miałam miesiączek ale wieczne plamienia. Bolały mnie też piersi, więc to jedno dobre, że tym razem piersi mnie nie bolą. I ponoć mają nie boleć, bo mirena działa lokalnie. 8 lat noszenia – mam nadzieję, że tylko początki są złe.

Ja zaś nie mam ochoty ani zacząć biegać, ani ćwiczyć, ani pościć. Chcę się ogarnąć z tym, bo tydzień refeedu i odpoczynku minął, a ja nadal czuje się niegotowa, by ruszyć z kopyta. W poniedziałek i wtorek stawiałam szklarnię. Zmarzłam przy tym i jak zjadłam posiłek to zostawałam już pod kocykiem w domu. W środę po prostu miałam lenia. Myślałam, że jak wstawię pranie to jakoś poćwiczę, ale te prawie 40 km rowerem tego dnia jakoś mi wystarczyło. Pojechałam do pracy rowerem, bo mąż pracował od 7 rano do 20.30 wieczorem. nie było sensu czekać aż skończy pracę, by wrócić razem. Pod koniec pedałowania czułam już zmęczone nogi na amen.

Garmin podsumował mi luty. Mniej wszystkiego i to o wiele mniej. Mam nadzieję, że marzec będzie konkretniejszy.

Więcej chodziłam i trochę schudłam. To jest na plus.

Wracając do domu z pracy podeszłam do byków w zagrodzie po drodze. Akurat były skarmiane niedaleko bramy. To drugie takie stado jakie widziałam w życiu, które ma takie samo umaszczenie – biały pas przez środek. Zastanawiam się czy to nie jest konkretna rasa krowy. Musiałabym zapytać naszego farmera w pracy – mamy hodowcę krów mlecznych w pracy, który pracuje jeden dzień w tygodniu u nas.

Pojawiły się też lamy – normalnie były po drugiej stronie ulicy i ich nigdy nie widziałam.

Moja rzodkiewka wysiana w piątek wzeszła już w niedzielę wieczór. Leżała donica na kaloryferze i była przykryta folią spożywczą, a teraz przeniosłam ją na okno do kuchni. Więcej światła i trochę mniej ciepła – zobaczymy, jak się poprawi stan roślin dzięki temu.

Zrobiłam też dla was zdjęcie w pracy jednej z odmian, których nie ma na rynku. Rzadko się zdarza, aby żółta roślina miała biały środek. Na żywo wygląda to bardzo efemerycznie.