Za każdym razem jak wyjadę z domu na trochę to po powrocie mój ogródek ma dla mnie niespodziankę. Tym razem zakwitł mi amarylis. Wszystkie bulwy, po wiosennym kwitnieniu, wyniosłam na zewnątrz. Od czasu do czasu podlewałam, ale celem było bardziej pozbycie się ich z domu, gdzie nie stanowiły już waloru dekoracyjnego. Tymczasem puściły one nowe liście gdzieś na początku lata, a obecnie także i pojawił się kłos kwiatowy z – na razie – otwartym tylko jednym kwiatem.

Papryka kwitnie od tygodnia i nie zapowiada się, aby zawiązało się pepperoni. No trudno. Pomidory zaś osiągają maksimum owocowania.

Zebrałam pokaźną miskę pomidorów i wycięłam wszystkich nowo narosłych złodziei. Wywaliłam już worek z pomidorami, który leżał na półce i wycięłam sporo niepotrzebnych pędów i gałezi. Zrobiło się jeszcze bardziej przewiewnie i kolejne ciepłe dni powinny przyspieszyć owocowanie pozostałych owoców. Mam nadzieję zebrać wszystko przez planowanym urlopem pod koniec miesiąca. No i muszę wszystkie obecnie zerwane dojeść przed wylotem do polski za dwa tygodnie.

Wczoraj też umyłam dready. Kiedy są zlane wodą to są niesamowicie ciężkie. I tak mam w nich pewnie kilo więcej niż normalnie – czułam to jak mi babka zrobiła koka u góry – słabe mięśnie szyi nie mogły głowy w pionie utrzymać. Teraz zaś weszłam na wagę i wyszło 1,5kg więcej niż przed wyjazdem. Zgonię to na włosy. Mokre zaś były chyba 3x tak ciężkie. Ustać było ciężko pod prysznicem! Jak wyszłam spod wody to zawinęłam je w ręcznik i założyłam recepturki na końcówki, aby woda nie kapała na panele. Pół godziny później dready były suche, a moje własne włosy jeszcze mokre. Gdy skóra schła to zaczęła znów trochę swędzieć, ale niczym nie przypomina to swędzenia z piątku. Na szczęście.

Dziś chciałabym iść pobiegać, a wieczorem mam fotoclub.

https://kolekcjonermarzen.word...

Dziękuję za miłe słowa. Wiem, że ta fryzura była pewnym ryzykiem, ale jestem zadowolona. Dziś już skóra jest niemal przyzwyczajona. Nadal trochę się rozpręża i swędzi, ale przechodziłam to samo jak zaplatał am sobie warkoczyki. Liczę, że wieczorem będzie już okej. Tą noc spało się o wiele lepiej, choćby dlatego, że przyjechał ukochany i użyliśmy jednego spiwodu jako prześcieradła a drugiego jako kołdry. Można się było tulkać. 

Wczoraj wybylysmy na kolację wieczorem. Poszliśmy pieszo przez łąkę i tak też dziś pójdziemy do sklepu. To tylko niecałe 3km

 0onozej jeszcze zdjęcie rozpuszczonych włosów. 

No to zrobione. Jestem bardzo zadowolona. Noc była słaba, bo skóra jest jeszcze napięta i dyskomfort mnie budził. I samoloty. Camping znajduje się jakieś 30km od schiphol. 

Dziś jadę zrobić dready. Mam spakowany namiot i wszystko na camping, a męża podrzucę do pracy i jadę się rozbijać. Ukochany dołączy jutro, jak już będę miała dready zrobione. Nie mogę się doczekać. Powyżej zdjęcie moich włosów „przed”.

Będę musiała poprosić kogoś o pomoc w rozbiciu namiotu, bo w pojedynkę się nie da – jest za duży. Myślałam, by wziąć swój 3 osobowy namiot na ten jeden dzień, ale jutro ma padać i rozbijanie w deszczu będzie jeszcze gorsze.

Trzymam deficyt kcal i póki co zleciało trochę wagi. Jak zleci poniżej 70 kg to mogę mówić o sukcesie.

Kiedyś rozmawiałam ze współpracownikiem, co chciałby robić, gdyby nie pracował w szklarni. Powiedział, że miałby sklep wędkarski. Wtedy mnie to zdziwiło, ale wiedziałam, że lubi on wędkować i w zasadzie główny kontakt z ojcem, który rozwiózł się z jego matką, ma tylko kiedy razem jeżdżą do Zelandii wędkować. Opowiadał mi o tych wieczorach nad morzem i zachodach słońca i nawet przez moment sama zapragnęłam wędkować. Mówił, że gdyby miał sklep to miałby dużo czasu na wędkowanie i mógłby obracać się pośród rzeczy, które lubi najbardziej.

I dziś ja się zastanawiam, gdybym miała mieć sklep – jakiego typu sklep by to był. I wiecie co? Ja zawsze w dziale papierniczym i hurtowni szkolnej czułam się jak w disneylandzie. Zapach nowego papieru, kolorowe długopisy i wieczne pióra. Ekierki, linijki i cyrkle. Do tego segregatory, zszywacze, spinacze i artykuły biurowe, których wtedy nie potrzebowałam. Dziś, jak wchodzę to actiona to idę najpierw do papierniczego. Kalendarze, organizery, notatniki. Uwielbiam.

Gdybym miała sklep, byłby to sklep papierniczy ale hobbystyczny, a nie biurowy. Choć może też z elementami. Były by to materiały do scrapbookingu, do wycinanek, kolorowania mandali, robienia map myśli, kaligrafii. Mogłabym osobiście dotykać i testować wszystkie nowe produkty, spotykałabym innych ludzi zafiksowanych w kierunku pisania, notowania, rysowania. A gdy nie byłoby ruchu, skrobałabym sama w jakimś notatniku pod ladą.

Kiedy chodziłam do podstawówki na Polsacie koło 14.30 leciał serial Ostry dyżur. Pierwsza rozpoznawalna rola George’a Clooney’a. Serial opowiada losy lekarzy izby przyjęć jednego ze szpitali w Chicago, poczynając od dnia rozpoczęcia praktyk przez młodego dr Cartera po dzień jego odejścia ze szpitala.

Pierwszy odcinek nazywa się 24 godziny i obejmuje jedną przykładową dobę tego, co może wydarzyć się w takim miejscu. Od zatruć pokarmowych, po wojny gangów i ofiary rabunków. Jednak tym nie wyróżniałby się zbytnio od akcji takich mdłych seriali jak Na dobre i na złe czy Greys anatomy – ER naprawdę potrafił nawiązać więź między oglądającym a bohaterami serialu. I tak w pierwszym odcinku jest scena, która za każdym razem wywołuje u mnie ciarki. Główna pielęgniarka i jedna z głównych bohaterek serialu, trafia do swojej izby przyjęć po przedawkowaniu. Spojrzenia pracowników, zwłaszcza pediatry granego przez Clooney’a są bardzo wymowne. Wielu podejrzewa, że to on jest winien tej sytuacji, on najbardziej.

W pierwszym odcinku tego jednak nie wiadomo. Tło sytuacji nakreśla się stopniowo, jak w dobrze napisanym thrillerze.

Ja jako dziecko nie wyłapywałam takich niuansów – zobaczyłam je dopiero kilka lat temu, gdy do serialu wróciłam. Dla mnie najciekawsze były historie ludzi i ich chorób. Dogadałabym się pewnie z babciami w przychodni. Lubiłam dowiadywać się, skąd przyszły urazy i choroby oraz co stanie się z bohaterami później, gdy się już dowiedzą, co im dolega. Bo nie każdego daje się wyleczyć. Serial od początku lat 90-tych podejmuje tematykę przemocy domowej, nastoletnich ciąż, HIV i AIDS oraz orientacji homoseksualnych i ludzi transseksualnych. Kiedy w Polsce o pewnych tematach się nie mówiło – do dziś wiele tematów jest nie ujawnianych rodzinie z powodu stygmatyzacji – ten serial nie był cenzurowany. Jako dziecko uczyłam się z niego tolerancji oraz tego, że ludzie są różni i wszystkim należy się takie samo traktowanie. Na przykład w odcinku, gdy czarnoskóry chirurg musiał ratować życie mężczyźnie z wytatuowanymi insygniami KKK na ciele.

Późniejsze seriale medyczne już mnie tak nie wciągnęły. Po jednym sezonie dr House’a stwierdziłam, że medycyny tam niewiele, bo nie mieści się z ego głównego bohatera na ekranie. Do dziś nie rozumiem zachwytu nad tym serialem, bo tam chodzi tylko o bycie chamskim geniuszem, któremu przez jego geniusz ludzie dookoła wybaczają najbardziej toksyczne zachowania. Rozmawiając ze znajomymi, którym podobał się ten serial, zrozumiałam, że właśnie ta chamskość im imponowała najbardziej. Ja wolałam oglądać serial o życzliwości i medycynie. Dziś cieszę się, że nie dostałam się na medycynę po liceum. To nie byłoby dobre życie.

W niedzielę opuszczaliśmy Limburgię. W nocy przyszedł deszcz, a rano rosa, więc korzystaliśmy, że właściciel campingu powiedział, że możemy zostać ile chcemy, i czekaliśmy aż namiot wyschnie. W zasadzie do 12 i tak się uwinęliśmy, bo wychodziło momentami słońce i etapami składaliśmy namiot, czekając kolejno aż dane elementy najpierw wyschną w słońcu. Obracaliśmy go jak naleśnika na patelni.

Przy okazji znaleźliśmy źródło hałasu w ostatnich dniach – mysz wyskoczyła nam z połów namiotu. Miała wychodzone tunele pod sypialnią, której nie używaliśmy [składowaliśmy tam tylko torby z ubraniami]. Były tunele w trawie i nawet jamka wykopana w jednym miejscu. Chyba zabierając nasze lokum, zniszczyliśmy jej lokum, bo nasz namiot był świetnym zadaszeniem. W nocy mąż mnie raz obudził, bo było słychać piszczenie. Chodziła wokół namiotu i czasami po namiocie, ale najwidoczniej to, co słyszeliśmy to chodziła pod namiotem. Dobrze, że przebierając się w tamtej sypialni nie nadepnęłam na nią.

Wyjeżdżając na północ zaś wstąpiliśmy do Maastricht na vlaai. Jest to lokalny wypiek, który pokochałam odkąd zamieszkałam w NL. Serniki trafi się lepsze lub gorsze,, ale vlaai chyba zawsze jest udany. Przynajmniej w moim doświadczeniu. Znalazłam kawiarnię/cukiernię, która specjalizuje się we vlaai. Zamówiliśmy kawę i do niej dostaliśmy ciasto dnia gratis – tego dnia był to vlaai z agrestem. Bardzo smaczny.

Później domówiliśmy vlaai ryżowy. Nigdy nie jadłam z ryżem [mój ulubiony to wiśniowy]. Był niesamowity. Przy okazji nasyciliśmy się, jakbyśmy zjedli drugie śniadanie.

Wróciliśmy do domu zaliczając ulewę po drodze. W naszej wsi też było świeżo po deszczu i w ogrodzie jeszcze wszystko było mokre. Wyskoczyliśmy się rozpakować i w tym czasie kicia na nas puściła wiązankę, którą cała wieś usłyszała chyba. Albo tak się cieszyła, albo naprawdę takie c*uje poleciały. Wstąpiliśmy jeszcze na zakupy spożywcze po drobiazgi jak mleko czy owoce, a przy okazji do Actiona po podusię na moje krzesło – dupka wieczorami mi marzła – oraz lampkę do sypialni.

Przy okazji zauważyłam, że są już jesienne dekoracje. Nigdy nie dekoruję domu inaczej niż na gwiazdkę, ale podobają mi się takie dekoracje – pomyślałam o Paulinie z Polski Wiatrak. Paula – masz takie lampiony w kształcie grzybków? Bo – że ten stand znalazłaś – to jestem niemal pewna.

https://kolekcjonermarzen.word...

https://kolekcjonermarzen.word...

Dziś o dniu na drugim końcu kraju.