Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Zrezygnowałam z pracy na produkcji. Nie dlatego, że ciężko (bo serio nie, w sklepie jest znacznie gorzej), ani przez nocną zmianę (sprawdziła mi się, jak zawsze zresztą) tylko przez notoryczne przeciąganie zmiany. I jeszcze głupia gadka, że jak potrzebuję to przecież mogę wyjść o czasie. A ja się zastanawiam co to w ogóle znaczy 😅 mam kończyć o określonej godzinie to o tej kończę. Czy to ważne, że mam jakieś załatwienia, czy chcę wyprowadzić psa? To nie powinno nikogo obchodzić! Kończę zmianę to wychodzę, proste.

Te dwa tygodnie w ruchu (praca głównie stojąca) udowodniło mi, że mam słuszne założenia co do redukcji. Bez żadnych zmian w jadłospisie waga zaczęła spadać. Po raz pierwszy od bardzo dawna zeszło poniżej 72 kg. Co ciekawe, jeśliby wziąć pod uwagę pokonywany dystans to było go mniej, niż jestem w stanie zrobić podczas dwugodzinnego spaceru. A jak widać wysiłek jednak większy. Wniosek? Nauczyć się oglądać seriale na stojąco 😆

I na koniec ciekawostka zdrowotna. Dzięki ankietom wypełnianym podczas wizyt na badaniach klinicznych, dowiedziałam się, że mój stan emocjonalny jest objawem! Wiecie jaka to ulga, jak człowiek odkrywa, że jednak nie jest tak totalnie upośledzony społecznie? 😅 Przesadne reakcje na sytuacjie stresowe tłumaczyłam dosyć długą izolacją i wycofaniem z interakcji. Ale niemożność podjęcia decyzji, wahania nastroju, marazm, wieczna analiza wszystkiego, ciągły niepokój i nieuzasadniony lęk? Autoimmunologia proszę państwa.

W zeszłym tygodniu rozpoczęłam pracę na produkcji. Zawsze, gdy idę w fizyczną robotę to kilka pierwszych tygodni jest zwyczajnie bolesne. Ale rany na rękach mam po raz pierwszy 😅 Nie wiem co z tym będzie dalej. Nie dość, że jestem nieco za wolna, szkolenie bardziej polega na "obserwuj i domyśl się co dalej" 🥴 to mam wrażenie, że ciągną kilka srok za ogon. Na jeden etat mają kilka  osób do przyuczenia. W plusach jest dojazd, nocne zmiany (tak, pasuje mi to) i zwyczajna tyrka (nie ma miejsca na stres i refleksje 🤣). Sama nie rezygnuję, ale mocno się zdziwię jeśli zaproponują mi etat.

Apetyt średni. Chyba jestem za bardzo zmęczona, żeby jeść. Pilnuję jednak, żeby to były trzy posiłki. Nawet wciskam w siebie kanapkę na przerwie o drugiej rano 😄

Jeszcze tydzień na rozwinięcie spraw. Zobaczymy jak to się potoczy.

A, jakbyście miały jakieś patenty na ranki po rozwalonych pęcherzach, z chęcią przytulę!

Robiłam porządki w apteczce i do mnie dotarło, że kiedyś wystarczył ibuprom i plasterki, a teraz zawalona cała szuflada 😅 jakiś stoperan, tribiotic, leki na spokojność. Testy na grypę, trzy środki na przeziębienie, areozole do nosa, żel na ukąszenia...😂 Jestem ciekawa jak to wygląda u Was 😄 oczywiście poza lekami na choroby przewlekłe, bo to się rządzi własnymi prawami...

***

Ostatnio prowadzę trzy dzienniki 🫣 muszę sobie przewartościować treści zamieszczane w każdym z nich. Vitalia powinna być głównie jedzeniowa, a bombarduję Was chorobowymi treściami... Nie wiem, chyba liczę, że kiedyś trafię na kogoś z podobnymi doświadczeniami. Marzenia dobra rzecz 😆

Zatem jedzonko z wczoraj:

9:00 - 2 jajka na miękko, kromka żytniego, papryka czerwona

kawa z cykorii, szarlotka

13:30 - 2 pałki z kurczaka pieczone razem z ziemniakami, buraki kiszone, herbata owocowa

18:30 - krupnik (z mieszanki mrożonej - nigdy więcej!), pestki słonecznika i migdały.

Może kogoś natchnie. Dla mnie jest to fajny przepis wyjściowy na omleta, placuszki, babeczki. Wszystko zależy od dodatków. Podstawa to 50 g płatków (zmielonych w blenderze) i 2 jajka. Dodając skyr i owoce mamy niemalże deser. A na wytrawnie to już w ogóle bez ograniczeń. U mnie najczęściej żółty ser, trochę pieczonego mięsa, papryka i cebula. Jem zazwyczaj z ketchupem lub majonezem. Wtedy taki posiłek mam na jakieś 600 kcal - wybornie 😄

Dobra, wiem, nie porywa na zdjęciu 😂 jakoś wyjątkowo bez żadnej zieleniny po wierzchu wychodzi mało atrakcyjnie. Ale warto ☺️

W poniedziałek idę na dzień próbny na produkcję. A raczej na nocną zmianę. Trzymajcie kciuki, bo na razie układa się zbyt dobrze 😅

Zaczynając od pozytywnych wiadomości - waga niezmiennie stoi. I chociaż ciągle jest to nadwaga widzę, że i obrany jadłospis nie sprawia mi już problemów i ilość jest odpowiednia. Niech no tylko zacznę pracować to poleci ładnie.

No właśnie - praca. Miałam zacząć w marcu, ale się spektakularnie i z przytupem wykrzaczyło. Nie wiem, ja już nie mam więcej ochoty użerać się z Januszami biznesu. Marzy mi się "robota dla małp". Jakaś produkcja, magazyn, taśma. Z chęcią oddałbym się rutynowemu zajęciu, bez konieczności bycia narażonym ma drugiego człowieka, czy też administracyjne bzdury. Jest to kusząca opcja, zdecydowanie do rozważenia. Na razie żałoba po ostatniej ofercie. Jeszcze trochę mi szkoda, bo było bardzo dużo plusów. Teraz jest tylko jeden, za to ogromny - nie muszę pracować z tamtym j*łopem, znaczy się prezesem.

Kolejna duża rzecz, z której tak samo się cieszę, co i ubolewam - biorę udział w badaniach klinicznych. Jest to lek, który jest już stosowany przy chorobach tkanki łącznej, ale nie jest rekomendowany przy moim schorzeniu. I chcą to zmienić. Jest to zobowiazanie na trzy lata... Trzy lata comiesięcznych wizyt. A już miałam ograniczać te wycieczki po lekarzach. Ale widzę w tym szansę. Dla siebie, dla przyszłych pokoleń. No i będę przebadana jak nigdy w życiu 😆 teraz tylko potrzebuję tolerancyjnego pracodawcy. Albo elastyczny grafik, który faktycznie taki będzie, a nie tylko z nazwy.

Marzec miał być przełomowym miesiącem. Jak na razie była jedna przełomowa porażka i jeden sukces. Trochę drżę  na myśl jak będzie wyglądała druga połowa miesiąca.

Może zacznę od tego, że wagę ciągle trzymam. Nie wprowadziłam jakiś nowych ciekawych przepisów, ani nie podjęłam żadnych drastycznych kroków, więc nie wspominam o tym co wpis. Ciągle trzymam się tych 1800 kcal (co któryś dzień dochodzi do tego ciasto 🤪) i wytrwale dążę do ogarnięcia innych aspektów (tych zaniedbywanych przez lata). Jestem przekonana, że po powrocie do równowagi i zwiększeniu aktywności zacznę tracić kilogramy na dotychczasowej diecie.

W tym miesiącu przeszłam tylko 65 km. Czyli o połowę mniej niż w poprzednim. Ale w niechodzone dni był kilka razy rotor, a kilka typowo klapen dupen, szczególnie w te co myślałam, że "znowu coś się dzieje". Maty nie wyciągnęłam ani razu.

I tak przechodzimy płynnie do kwintesencji mojego życia, czyli sprawy lekarzowe.

Oddechowe problemy nie rozwinęły się w nic poza dyskomfort. Obsatwiam, że leki zażywane na inne sprawy mają w tym udział. Ale jeśli jeszcze kiedyś zdarzy się jakiś ostry epizod to chyba zostaje psychiatra? Na razie nie będę o tym myślała...

Przejdźmy do wizyty u endokrynologa. Pani bardzo zdziwiła się na wiadomość, że na torbiele w piersiach powinna zalecić hormony i że dobrze zrobiłam nie idąc na kolejną wizytę do lekarza, który wykonywał badanie. Co dalej z torbielami - nie wiem. Poruszę temat u ginekologa (chociaż jest to daleko na liście do załatwienia). Zamiast tego skupiłam się na nowej diagnozie, czyli niedoczynności tarczycy nieokreślonej - cokolwiek to znaczy. Dostałam receptę na niską dawkę, pochwaliłam się koleżankom licząc na wsparcie i... się zaczęło.

Pierwsza jest na tym leku od kilkunastu lat i mi się produkuje, żebym poszukała innych alternatyw, bo ona drugi raz by się na to nie zdecydowała. To kurcze dlaczego nie zrezygnuje? Czemu sama nie szuka innych rozwiązań i tkwi w leczeniu, które jej nie odpowiada?

Druga stwierdziła, że miała przeciwciała znacznie wyższe ode mnie i nic nie zażywa. Powinnam poszukać innej konsultacji. A najlepiej podejść do sprawy holistycznie...

Trzecia też była niezła. Zapytała po co mi to w ogóle skoro nie planuję ciąży? Powinnam pójść w dietę, bo to tabletki na całe życie i po co zaczynać. Ona je zażywa i zauważyła, że jak trzyma czystą michę to wyniki ma dobre, a jak coś popłynie to mimo leków jest nieciekawie. No to może powinna sama skupić się na odżywianiu i leki odstawić? 🥴

Przeorały mnie te rozmowy okrutnie. Dodając do tego wątpliwości własne miałam totalnie niespaną noc (tym razem chociaż miałam powód do nie spania🤣).

Ostatecznie zdecydowałam się na leczenie. Ten mój organizm niby już żywotny, ale ciągle potrzebuje dużego wsparcia i dobroci dla siebie. Liczę, że euthyrox poprawi nieco sytuację.

Początek miesiąca był cudny. Poprawiły mi się wyniki. Kardiolog zadowolona. Mówiła, że już się o mnie nie martwi, po zatorze nie ma śladu, wyniki po odstawieniu leków rozrzedzających krew wzorowe i możemy zluzować kontrole (czyli kolejna za pół roku dopiero 😅). Dotychczasowe niedobory ledwo w normie, ale przynajmniej nie leżą na łopatkach. U stomatologa też przerwa. Nie wiem, czy dentystka odpoczywa ode mnie, czy ja od niej 😂 Jakoś we wrześniu wymienię jeszcze 4 plomby i potem mam nadzieję z 10 lat spokoju zanim znowu się posypią, a u dentysty tylko czyszczonko i fluoryzacja. Za kilka dni pierwsza pozaszpitalna wizyta u reumatologa. Też jestem ciekawa jej przebiegu i narzuconej częstotliwości. Idę też do endokrynologa. Trochę przez te torbiele w piersiach i niejasny opis pod badaniem, ale też dla własnego spokoju, bo mi się wydaje, że jednak mogę być nieco tarczycowa. Jeśli się wykluczy to super, jeśli nie - może w końcu skończą się problemy z zasypianiem (chociaż odstawienie kawy dużo pomogło!). Ale nie do końca o tym wszystkim chciałam pisać. Czuję potrzebę pomarudzenia, bo chociaż zaliczyłam taka dużą ogólną poprawę i opiekuje się mną więcej specjalistów niż ustawa przewiduje, znowu mi dziwnie oddechowo 😥 nie tak źle jak potrafi. Właściwie to jeszcze bardzo daleko do paniki, ale...dobrze nie jest. Coś się znowu rozkręca. A ja nawet nie wiem do kogo miałabym z tym iść. Przeszłam tyle badań podczas epizodów duszności. Kordiologia mnie zrzuciła na pulmonologie, ta z kolei na reumatologie i wydawać by się mogło, że to koniec przygody diagnostycznej, ale im się też nie wpasowało to w żadne ramki. Sjogren może czepiać się płuc, ale nie w ten sposób. Myślałam nawet, że nawet jeśli im to tak bardzo się nie składa to nie znaczy, że nie jestem super wyjątkowa 🤣 a fakt, że już to leczę zapobiegnie kolejnym dusznościom... No to się pomyliłam 😩

Chyba, że!

Chyba, że właśnie mam trochę racji i dotychczasowe leczenie ma wpływ na przebieg takich epizodów. Dlatego teraz wydaje mi się, że jest tak jakoś dziwnie i "lekko". Cały czas mam wrażenie, że się rozkręca, a trwa już trochę.

Tak, tej myśli się trzymam 😊

Szkoda, że nie ma jednego uniwersalnego badania, które potrafi wszystko znaleźć i wyjaśnić... Po ponad rocznej przygodzie diagnostycznej mam bardziej, niż dosyć tego wszystkiego. Od szpitala do przychodni, słabe takie życie w ciągłej niewiedzy i wśród często sprzecznych informacji. Jeśli faktycznie uda się nawiązać współpracę z firmą narajoną przez Urząd Pracy to idę w to, jak dzik w żołędzie! Postaram się oderwać od tego (niezbyt) zdrowotnego kołowrotka. Skoro i tak nie bardzo co z tego wynika...

A teraz trzymajmy kciuki, żeby faktycznie się nie rozkręciło. Bo serio nie wiem co zrobię.

Słuchajcie, chwalę się! Policzyłam ile przedreptałam w styczniu i sama jestem zaskoczona - 120 km!! WOW 😁 szkoda tylko, że waga nie jest pod wrażeniem 🤣 

Nie chodziłam w każdy dzień. Czasem wyciągałam rotor. Było też przesiedzianych kilka dni. 

Jestem dumna z tego, że wypuszczałem się na długie dystanse. Chociaż nie było to trudne. Pogoda i pora roku bardzo mi sprzyja. No i mam na to czas. Trasę wybierałam w oparciu o porę, w której wychodziłam. Starałam się wrócić do domu przed 21, żeby jeszcze odtajać przed pójściem spać.

A zasypianie? Bajka! Już dawno nie miałam przez tak długi okres czasu bezproblemowego spanka (tak, wiem, że mówimy o miesiącu 🫣).

Zobaczymy, czy w lutym utrzymam ten wynik 😉 później już może nie być tak łatwo. W tym miesiącu chciałabym też wrócić do ćwiczeń na macie tak ze dwa razy w tygodniu. I do sprzątania jednego pomieszczenia na dzień. Tylko tyle i aż tyle.

Tak ostatnio sobie o tym myślałam. Podstawy hasełka zacne, jak zawsze przy tego typu okazjach. Ale jak to faktycznie na nas wpływa? Trzeba być dla siebie dobrym, bez dwóch zdań, ale czasem jesteśmy dla siebie zbyt pobłażliwi. Jest na to czas i miejsce, ale zazwyczaj traktujemy takie "motywacyjne zwroty" jako wymówki. Bo czasem jednak trzeba. Tak zwyczajnie i po ludzku powinno się za coś zabrać i konsekwentnie kontynuować. 

I znowu, dla każdego z nas będzie to oznaczało coś innego. Dla jednych dane postanowienie będzie żenujące, nic nie warte, dla innego będzie to mała cegiełka dokładana do większego sukcesu. I odwrotnie, są tacy którzy na dany cel stawiają wszystko albo nic. 

Ale to przecież miało być o mnie, a ja... przechodziłam chyba większość scenariuszy. Długo jechałam na tym "nic nie musisz, wszystko możesz ". I była to klasyczna wymówka, u podłoża której był pretekst, żeby rozciągnąć wszystko w czasie, by ostatecznie i tak się za coś nie barć, bo w gruncie rzeczy przecież nie musze (ale przecież powinnam 😄).

W ostatnim roku był czas, że faktycznie powinnam była odpuścić i raczej mi się udało. Przyszedł też czas, żeby docisnąć i...chyba jestem w fazie rozpędu? 😂 Długo to trwa, ale przynosi pomniejsze efekty. Realizuję ten roczny pomysł na siebie, na zmiany, niedługo pyknie połowa tego czasu 😆 Mam w sobie takie poczucie, że to podejście bez zrywów, kombinowania, przesadnych restrykcji przyniesie również trwałe efekty. Ale ja już wiem co powinnam robić i czasem nie ma miejsca na zastanawianie się co mogę, bo wiem, że są rzeczy, które zwyczajnie muszę ogarnąć.

Ostatnio wszystko układa się dziwnie.

Pracę niby dostałam, ale jeszcze nic nie podpisywałam. Ba, nie podpiszę jeszcze co najmniej przez miesiąc. Gdyby to nie szło przez Urząd Pracy byłabym pełna wątpliwości. A tak tylko zastanawiam się, czy szef okaże się być słownym człowiekiem i czy nie łapie kilku srok za ogon 😅 no dziwnie.

Przedwczoraj wyrwałam ósemkę i jestem zaskoczona, że mnie to praktycznie nie obeszło. Gładko poszło. Nawet nie trzeba było szyć. Aż to lekko niepokojące 🫣 no dziwne. Swoją drogą grzebanie w kości boli mniej, niż czyste chirurgiczne cięcie (takie jak po biopsji ślinianki), ciekawe prawda?

W związku z powyższym jako kolejne dziwadło odbieram fakt, że nie zarzuciłam wieczornej, spacerowej rutyny. Normalnie przez fakt bycia poszkodowaną zakopałabym się pod kocem na dłuższy czas. A jednak trzaskam kilometry, aż miło.

Lepiej sypiam. Może przez te spacery przed snem, może przez odstawieniem kofeiny/teiny, a może to przypadek i jestem teraz w takim momencie, że i bez szczególnych starań zasnęłabym bez problemu.

No i to taki dziwny czas ostatnio. Dziwny nawet jak na mnie. Czekamy na rozwój wydarzeń 😂