Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pleszkaa

Kochani schudłam z 92 do 88 kilogramów! Radość nie do opisania. 😁 Nabrałam nowej motywacji i zaczęłam remont kuchni. Malowałam szafki i ramę okna gdy nagle spadłam schodząc z drabiny. 😵 Na szczęście nic się nie stało, lekko obolała poszłam spać. 

Rano wstać nie mogę! Plecy bolą jak 100 diabłów. Z pomocą mojego udało mi się wstać i próbowałam to "rozchodzić". Nic z tego... Ani się nachylić, ani usiąść, ani leżeć. 
Tylko stać mogłam. Więc szybko w samochód (wsiadałam chyba z 17 minut). 
No i uziemili mnie na 2 tygodnie w łóżku... Na szczęście nic poważnego.
A tu pierwsze promienie słońca i ładna pogoda. Chcę się wyjść - trzeba leżeć.
Za to te dwa tygodnie minęły mi tak szybko jak dwa dni!
 
Pracowałam tylko trochę na laptopie, leżąc w jednej konkretnej pozycji. Więc poprzedni miesiąc był kruchy z gotówką. Gdy tak leżałam, to już planowałam nowe zmiany w mieszkaniu i zapisywałam sobie fajne przepisy na zdrowe i dobre jedzenie. 
Mój w kuchni poległ. Straty w ludziach nie do odrobienia.. XD 
Aż mi go szkoda się robiło, tak się starał a tu niejadalne często mu wychodziło. Jedliśmy potem jakieś jajka, sałatkę lub zamawialiśmy pizzę. 
Byłam zadowolona, bo przed upadkiem posprzątaliśmy wszystko na błysk! I cały czas był porządek. Mój TŻ bardzo się starał i wszystko sam ogarniał. Chyba mnie bardziej docenił. 

Jak już zaczęłam chodzić to zaproponował, że kupi nam termomixa, żeby łatwiej było mi gotować i żeby on mógł bardziej mi pomagać. Szczęka mi opadła. Wskoczyłam mu w ramiona i mówię SUPER! Kupuj! 
Miałam okazję gotować na tym urządzeniu u cioci i bardzo mi się podobało. Pierogi, bigos, pieczeń... bajka! 
Podekscytowana pochwaliłam się przy okazji znajomym i szwagierce i spotkałam się z takim marudzeniem. "Eee po co Wam to, szkoda kasy", "Jak nie macie co robić z pieniędzmi to mi dajcie", "Lepiej sobie jechać na wakacje niż coś takiego kupić". 

Od razu mi się buzia zamknęła i już nikomu się nie chwaliłam. Wiem też, że następnym razem nie ma co tym osobom o tym mówić. Ale radochę nadal mam i nie mogę się doczekać kiedy go kupimy! Prawdopodobnie na koniec miesiąca.

Jeszcze czasami plecy bolą, ale w miarę funkcjonuje. Zastałam się tylko. Widzę różnicę, bo jak ćwiczyłam codziennie, to trawienie było świetne. Czułam się lekka i sprawna. A teraz? Jak staruszka... 
Jednego dnia dzwonek do drzwi. Otwieram.. A tam mój TŻ z bananem na całą buzię i wieżą cocacoli w puszkach. Kilka pięterek jeszcze za nim. 
Okazało się, że dostał od partnera w pracy w ramach jakieś promocji. Więc pół lodówki warzyw i nabiału, pół puszek coli. 
A ja coli od operacji nie piłam wcale. Żadnego gazowanego i słodkiego wcale. No i zaczęłam.. cholera. Najpierw łyczek, potem kieliszek, potem pół szklanki aż w końcu z puszką chodziłam. 

Teraz mam mega strach, bo dwa tygodnie leżałam. Kolejny tydzień dreptałam i jeszcze zaczęłam pić tą cole. Na bank przytyłam, bo już widzę po sobie.. Ale ile? Boje się wejść na wagę.. Jutro wchodzę. Trzymajcie kciuki. Koniec tego chorobowego, biorę się za siebie! 

Ale schudłam! Patrzę na swoje ciało i nogi szczuplejsze, brzuch mniejszy, twarz bardziej smukła. Czekałam do środy przebierając nóżkami, kiedy moje stopy staną na wadzę. 
A tam 91,2... Przytyłam prawie kilogram.. 😭😁 A wydawało mi się zupełnie inaczej. 

Albo to woda w organizmie się zatrzymała - mam obecnie chore gardło i mało piję. 
Albo mięśnie zaczynam budować - po tych ćwiczeniach to wycisk jest mocny.
Albo za dużo zjadłam - w sumie nie wiem. 

Poczułam się tak jak setki innych razy, gdy próbujesz schudnąć, a tu klapa. To uczucie gorzkie i cierpkie, jest mi bardzo dobrze znane. Znam je na pamięć. Jednym słowem złamka. 
Zwłaszcza, że moje ostatnie dni wyglądały tak:
śniadanie: pół bułki z warzywami i serem. 
II śniadanie: kawa i jogurt. 
obiad: trochę gulaszu 
kolacja: kończę obiad. 
Wychodziło po 1300-1600 kcal dziennie. + Co drugi dzień paliłam 100-250 kcal w ćwiczeniach. 
No i przytyłam.. Ehh..  Trochę to demotywujące. 

Najważniejsza rzecz jakiej się nauczyłam po operacji? Nie poddawać się i kontynuować. Często miałam tak, że waga stała lub spadała mega wolno, ale byłam zmuszona mało jeść i dalej schudłam. Więc nie poddaje się i zobaczymy co zastanę w następnym tygodniu. 🥳👍

90,7 zapisałam dziś na tablicy wiszącej na lodówce. Półtora tygodnia i półtora kilograma w dół. 
Fajny wynik, jestem bardzo zadowolona. 👍😁 Mój schudł ponad 2 kilogramy. Teraz tylko przeć do przodu, nie zatrzymać się, nie poddać.
Jak czuję, że spada mi motywacja to przeglądam galerię z fajnym i zdrowym jedzeniem. Wysportowanymi i szczęśliwymi ludźmi lub super ubraniami. Zazwyczaj pomaga. ❤ 
Jednak ostatnio dało mi kopa przypadkowe spotkanie z Jolą - koleżanką ze szkoły. W sensie nie mogę tego do końca nazwać spotkaniem... Po prostu ja się na nią gapiłam jak creep, gdy ona robiła zakupy. 

W szkole sama się izolowałam. Im miałam większe problemy w domu, tym bardziej unikałam towarzystwa. Jednak zanim się to stało miałam paczkę przyjaciół. Spędzaliśmy czas bawiąc się w lesie, chodząc na spacery, rowery i rolki. 
Miło wspominam te lata. Jola zawsze mi imponowała. Była starsza o rok, bardzo ładna i miła. Nawet jak ktoś zaszedł jej za skórę to nie reagowała impulsywnie. Wszyscy chłopcy z paczki się w niej kochali. Zawsze po spotkaniach z Jolą czułam się taka.. no nie wiem.. zmotywowana.
Towarzystwo ładnej i mądrej koleżanki wpływało na mnie motywująco.
Ja byłam jak miotające się piskle. Zawsze roztrzepana, z długimi rozpuszczonymi i poplątanymi włosami. Wiecznie rozmarzona, pędząca, zamyślona. Często brudna, bo nigdy nie pamiętałam aby się nie pobrudzić. A moje ubrania? Oglądając zdjęcia pomyślelibyście, że byłam nawiedzonym dzieciakiem. Długie spódniczki, sukienki w 100 kolorach, kamizelka w grzybki muchomorki.. Pamiętam jak uparłam się żeby do szkoły nosić trzewiki na obcasie..  
Byłam zupełnym przeciwieństwem Joli i pewnie dlatego mnie do niej ciągnęło. 

Marzyłam żeby zostać jej najlepszą przyjaciółką, ale była rok starsza i miała już przyjaciółki. Potem kontakt nam się urwał, tak naturalnie. 
Pamiętam jednak gdy nocowaliśmy u niej pod namiotami. W pewnym momencie przyszli jej rodzice z rodzeństwem i pomagali nam rozkładać namioty.
Reszta koleżanek pojechała po zakupy, więc spędziłam z nimi wiele czasu. Rozmawialiśmy o przyszłości i planach. Ta rodzina bardzo mi zaimponowała, rozmawiali ze sobą jak równy z równym. Nie byłam przyzwyczajona do tego, że dorośli rozmawiają z Tobą jakbyś nie była debilem. Lub w ogóle dorośli mają ochotę posłuchać co ma do powiedzenia dziecko.
U mnie w domu na każde moje plany spotykałam się z reakcją wyśmiania lub krytyki. 
Pamiętam uczucie niedowierzania, które mi wtedy towarzyszyło. Bardzo zazdrościłam jej tej rodziny. To była mega wartościowa i pouczająca rozmowa. Mam wrażenie, że chłonęłam tamtą atmosferę, tych ludzi, ten dom całą sobą. 

Byłam u nich w zaledwie kilka razy, ale zawsze gdy obok ich domu przejeżdżam, czuje duży sentyment.

No więc zobaczyłam ją w tym sklepie i wszystko to sobie przypomniałam. Fajnie, że dobrze się jej powodzi i ma udane życie. Nadal jest bardzo piękna, zadbana i schludna. A ja niczym za dawnych lat dostałam kopa motywacji i po powrocie do domu ogarnęłam dom, a potem ogarnęłam siebie. 😛


Tydzień minął bardzo szybko, dziś sobota wieczór a ja czuje że dopiero zaczynam weekend. 😁
Zważę się w poniedziałek i środę. Jestem ciekawa co tym razem pokaże waga. 

Ten uroczy dzień rozpoczęłam mailem w którym dowiedziałam się o przekroczeniu progu podatkowego, co oznacza, że będę musiała sporo dopłacić Państwu za prowadzenie firmy. 
Przekroczyłam próg podatkowy o... 130 złotych! NO PIĘKNIE! 🥵 

Przysięgam, że za każdym razem gdy zaczynam wychodzić finansowo na prostą, to pojawiają się jakieś dodatkowe opłaty, podatki, listy z urzędów z prośbą o wyjaśnienie miliona rzeczy.. 
Wróciłam z urlopu a tam 3 listy do odebrania z ponagleniami i groźbami o karze i konsekwencjach prawnych, ponieważ zapłaciłam o 16 złotych za mało do urzędu skarbowego.
Potem otwiera człowiek gazetę i czyta, że żona Kurskiego zarobiła w TVP1 ponad milion złotych w rok, a inny polityk kupił 42 mieszkania odkąd został posłem. 

Rok temu zmieniła mi się księgowa i źle poprowadziła księgowość mojej firmy. Boje się pomyśleć ile na tym stracę.. Wygląda na to, że kolejne dwa miesiące będę wychodziła ledwo na plus. Bardzo ciężko prowadzi się działalność jednoosobową w Polsce. 
Traktują Cię trochę jakbyś chciał coś ukraść, trochę jak wycierało i niemal każda sprawa urzędowa jest podszyta komunikatem, że JAKBY CO..  to kara! Opłata! Sąd! 
Aż odechciewa się pracy i motywacji brak...  

Z dobrych wiadomości, to jakoś idzie mi to odchudzanie. Zaczęłam niezobowiązująco ćwiczyć. 
Włączam sobie krótkie treningi fitness na YouTube (dosłownie po 3-6 minut jeden). 
Dobre dwadzieścia minut wytrzymuje. Zazwyczaj rano lub wieczorem przed prysznicem. 
Sprawia mi to frajdę, bo jest fajna muzyka i szybko czas mija. Ćwiczę jak mam czas, bez spiny wychodzą mi 3-4 treningi w tygodniu. 
Waga jednak stoi.. Nadal 92,4 kg. Ważyłam się dziś rano. Dopiero w poniedziałek mija tydzień i oficjalne ważenie, więc czekam. 😌

Były grzeszki. Jeden kawałek karpatki i czekolada z 3bitem. Po za tym jest w porządku. 
Myślę, że największym przełomem jest to, że przestałam kupywać słodycze w sklepie. 
Tylko jakiś serek lub jogurt i drobne owoce. Reszta zakupów na medal. 
Warzywa, zdrowa żywność, jak mięso to tylko bez antybiotyków i chowu klatkowego. 
Aż miło na taki kolorowy wózek popatrzeć. 

Ostatnio się chwaliłam, że mam świetny układ z moim lubym. Gotujemy na zmianę po dwa dni każdy. Układ wytrzymał dwa tygodnie.. 
Ja owszem gotuje i to bardzo zdrowo. Mój ostatnie swoje dwa razy zabrał mnie na jedzenie na mieście. Nie wyrobił się, potem się zle czuł. Nie robiłam mu wyrzutów (póki co) ale jak będzie tak wyglądał następny tydzień, to co to za umowa? 
Za pierwszym razem udało nam się skoczyć do włoskiej knajpy i jedzenie było dobre i zdrowe.
Za drugim jednak w pośpiechu, na ostatnią chwilę i oboje głodni więc KFC. 
Nie tracę jednak dobrego podejścia i myślę, że musimy się dotrzeć z nowym trybem życia. 
Dużo się pozmieniało. Inne zakupy, inne potrawy, inne obowiązki i podziały. Ciekawe co będzie dalej. 😁

Cześć kochane! Lepiej mi gdy piszę pamiętnik. Czuje, że nie jestem sama i traktuję to miejsce jak przyjaciółkę, której mogę się wygadać. Fakt jest taki, że jest tu wiele bolesnych dla mnie wpisów. Pisałam głównie w najtrudniejszych chwilach. Chcę to odczarować, bo ostatnio dzieję się u mnie wiele dobrego. Uczę się kochać siebie i pracuję nad wszystkimi demonami, które podążają za mną jak cienie przeszłości. 

Po pierwsze odpuściłam - Ostatni miesiąc odpoczywałam. Dużo spałam, dużo jadłam, mało się martwiłam i do niczego nie zmuszałam. Czuję się dobrze, ale przyznam że miałam również wyrzuty sumienia. Zawsze mam gdy odpoczywam. 
U mnie w domu jak ktoś odpoczywał, to było zle. Zawsze można było coś zrobić. Odpoczywanie było zle widziane. Dlatego teraz sama siebie karcę, gdy nic nie robię i równocześnie cieszę się gdy moi bliscy odpoczywają i mają czas dla siebie. 
Staram się zauważać takie momenty i się uspokoić. Czemu? Takie myślenie mi się odpala "Dobra, zamiotę, umyję naczynia, wyniosę śmieci i wtedy dopiero odpocznę". Jakbym musiała zasłużyć na chwilę dla siebie. 
To jest bardzo surowe traktowanie samego siebie. Aż żal mi siebie.. Ogarnę to!😁

Przytyłam 2 kilogramy! Miesiąc sobie pozwoliłam jeść co chcę i od razu waga hop skoczyła! 
Nie martwię się tym, bo już mam inne podejście do jedzenia i odchudzania - luźne.
Po co panikować i jeszcze karcić siebie? Stało się, teraz czas działać i będzie lepiej. 
Nadal mam wędkę, bo żołądka sobie nie rozszerzyłam. Zjem bardzo mało max 130 gram. 
To wychodzi pół kotleta, malutko ziemniaków i łyżeczka surówki. Lub jedna połówka bułki z warzywami i serem. 
Co się zmieniło po roku od operacji pomniejszania żołądka? Szybciej robię się głodna. 
Na szczęście nie tak szybko jak przed operacją, ale już pół dnia bez uczucia głodu nie wytrzymam. Zazwyczaj 2-4h po posiłku już odczuwam konkretny głód, ale tak powinno się jeść. Nie narzekam i staram się unikać słodyczy oraz kalorycznych dań. 🍩
O ćwiczeniach zapomnij... To temat na następny wpis. 

Słodycze - moja zguba w słodkiej postaci. To przez nie waga stoi, a nawet rośnie. Co z tego, że jem dobrze i zdrowo - skoro potem zjem sobie czekoladę, batonika i ciastko? Z 1200 kcal robi się 2600 i całe starania na marne. Próbowałam rzucić, nie dałam rady. 
Więc do końca miesiąca mam plan taki, że jem słodycze tylko przy jakiś okazjach (na szczęście zdarzają się rzadko) no i pozwalam sobie na słodkie serki. 
Nie przepadam za nimi, więc jak już jestem zdesperowana, to zjem to danio czy monte. 
Może to i głupie, ale działa! Bo czekoladę bym załatwiła w dwie godziny, a opakowanie monte męczę tydzień... I co najlepsze, to się sprawdza!😁

Ogarnęłam sytuację z moim lubym. (uff). Gdy się poznaliśmy oboje mieliśmy nadwagę, potem otyłość, potem znowu schudliśmy i znowu przytyliśmy. On również ma tendencje do tycia i ogromny żołądek. Nie raz jak ugotuje obiad, to zjada cały gar na jedno posiedzenie. Jak był młodszy i ćwiczył, to niczym się nie przejmował. Teraz jednak musiał dostosować tryb życia do trybu pracy i wieku. Wzięłam go do lekarza, bo zdrowie mu już siadało. Okazało się, że ma nadczynność tarczycy i problemy z ciśnieniem. Dostał leki, badania wyszły lepiej i razem teraz się ogarniamy. Ustaliliśmy fajnie, bo dwa dni ja gotuje, dwa dni on. Tylko obiad. Śniadanie i kolacja każdy w swoim zakresie. Sprawdza się. 👍

Będę się ważyła w poniedziałki i zobaczymy jak to wyjdzie. Jestem dobrej myśli. 
Ważę 92 kilogramy, a mój cel to 85! Nie pamiętam kiedy ważyłam mniej niż 85 kilogramów... Mój rekord to 88, który miałam jesienią. 🙂

Hej kochani! Ostatnie 3 miesiące to prawdziwa huśtawka emocji i wydarzeń. 
Na przemian super ogarnięte życie z ćwiczeniami, kontrolowaniem jedzenia i motywacją. 
Zaraz potem spadek na słodycze, lenistwo, okropny humor i zamartwianie się. 

Po pierwsze przestałam chodzić na siłownie i ćwiczyć - za sprawą mojego partnera. Mieliśmy umowę, że robimy to razem. Gdzieś po drodze się wykruszał, przekładał, aż w końcu i ja odpuściłam. 
Zauważyłam, że jak ja nie ćwiczę - to on też nie. A gdy ja to robię, to on też zaczyna, a pózniej przestaje i jeszcze mnie zniechęca. 

Teraz dałam mu jasno do zrozumienia, żeby coś ze sobą zrobił, bo ja idę dalej. Po swoje, po zdrowie.
Mój TŻ ma ostatnio spore problemy ze zdrowiem i nie chciał chodzić do lekarzy. Teraz się zapisał i czeka na terminy. 
A ja czekam na trochę wolnego... 

Biorę sobie wolne na połowę stycznia. Zamierzam wtedy porządnie się ogarnąć. 
Czas świąteczny sprawia, że pracuje o bardzo dziwnych i nie regularnych godzinach. Typu 12-20 lub 
13-22. Mam bardzo mało czasu dla siebie. Mogłabym kończyć wcześniej pracę, ale trudno mi się skupić i wiele zadań zajmuje dwa razy więcej czasu niż powinno.
Lubię swoją pracę, ale chcę popracować nad lepszą organizacją. Pewnie rzuciłabym te godziny i nawał roboty, ale wiem że muszę teraz zarobić dużo, bo przez dwa następne miesiące będzie mniej zleceń i klientów. 

Dokładnie rok temu odchudzałam się do operacji bariatrycznej. Pamiętam, że z 115 musiałam schudnąć do 106. To było takie trudne! Nie jadłam 2 dni przed trafieniem do szpitala, bo waga pokazywała 107 z kawałkiem, a ja się bałam, że mnie odrzucą. 
Teraz ważę 89 kilogramów i wyglądam jak zupełnie inna osoba. Jedynym problemem jest to, że od 3 miesięcy waga stoi w miejscu lub waha się o 2 kilogramy. 

To zaczęło się dziać dokładnie odkąd pojawiły się problemy w moim życiu i stres. Oczywiście, że to nie jest przypadek. Emocje = jedzenie. Nawet operacja z tym nie pomoże. Chwała Bogu, że nie przytyłam! 

Właśnie się za siebie zabieram i ogarniam się. Już przestałam jeść i kupować słodycze. W piątek pierwsze ważenie od 2 tygodni. Trzymajcie kciuki! 👍



Ostatnio przez pół godziny szukałam w Internecie sylwetki jaką ja chcę mieć. Ta jest najbliższa memu ideałowi. Jak Wam się podoba?

Hej miło Cię widzieć. Waga waha się pomiędzy 90-89 kilogramów. Wyznaczyłam sobie cel, że na 88 kg biorę dwa dni wolnego i jadę do spa. 😇 Pora zrobić coś dla siebie. 

Pierwsza wizyta na siłowni była wspaniała. Ćwiczyłam z ogromnym zapałem i przyjemnością. Okazało się, że mam lepszą kondycję niż myślałam. Pojechałam wcześnie rano jeszcze przed 7 i było tylko kilka osób. 
Ja na bieżni, a przede mną w telewizorze puszczali kuchenne rewolucje z gorącą szarlotką z lodami.. 🍦😵
Wrażenia 10/10.

Drugi raz był równie fajny i miły. Było już więcej osób, głównie faceci i mi to bardzo odpowiadało. Nikt na nikogo nie zwracał uwagi. Ćwiczę w sumie na 4 urządzeniach. Bieżni, steperze, takim do ćwiczenia ud i rowerku na ręce, że pedałujesz i równoczesne ćwiczysz ramiona. 
Troszkę bolały nogi po za tym żadnych zakwasów. 

Trzeci raz było najwięcej osób jak dotychczas. Pojawiły się typowe fitnesiary. Zadbane kobietki z full makijażem i w obcisłych strojach. Czułam na sobie ich wzrok, ale nie zamieniłyśmy ani słowa. 
Zrobiłam swoje i poszłam wziąć prysznic. Podczas wycierania się będąc jeszcze w kabinie usłyszałam jak dziewczyny rozmawiały. "Widziałaś jaka gruba była?" - "No... hahahaha". 
Zgaduje, że to o mnie.. 😉 Bo więcej kobiet przy sobie niż ja jedna nie widziałam. 

Wiecie co? Strasznie mnie to wkurzyło. Nie zabolało, nie oburzyło, ale zwyczajnie wkurzyło. 
Postanowiłam im wygarnąć i zapytać czy mają jakikolwiek rozum, żeby naśmiewać się z osób otyłych na siłowni.. Przecież to najodpowiedniejsze miejsce dla nich! 

Przez podobną sytuację kilka lat temu przestałam chodzić na siłownie. Tylko wtedy ważyłam ponad 100 kg. 
Byłam kilka raz i co drugi spotykałam się z jakimiś przykrymi komentarzami. Nigdy do mnie, zawsze od strony kobiet. Faceci mam wrażenie, że mają wywalone na to kto jak wygląda i jak ćwiczy. 
Zauważyłam, że babki strasznie się spinają. Starają się wyglądać perfekcyjnie, ciągle poprawiają stroje do ćwiczeń i włosy. Rozglądają się i lustrują każdą osobę. Widać jak porównują swoje sylwetki z innymi. 

Wyszłam im wygarnąć, ale już ich nie było. Nie mam pewności, które to akurat były. Wiem, że nie zdawały sobie sprawy, że ja jestem obok i to słyszę, ale jednak jest to przykre. 
Nie zniechęciło mnie to wcale. Pojutrze jadę znowu. 

Ta siłownia podnosi mnie na duchu, bo ostatnio z moim mentalem nie najlepiej. Pozdrawiam i ściskam! 

Nie dawno miałam 30-ste urodziny. Czułam, że muszę przemyśleć swoje plany i dotychczasowe życie. 
Wyjechałam na kilka dni w las. Gdy byłam mała często jesienne poranki spędzałam w lesie. 
Idąc do szkoły przechodziłam przez mały lasek nieopodal domu. Wracając wybierałam drogę przez większy las pełen pięknych zapachów i dzikich zwierząt. 
Do tej pory w pobliżu zamglonego lasu czuje tęsknotę i spokój. 


Kiedyś wyobrażałam sobie, że mając 30 lat będę już mamą, będę miała męża i własny dom. 
A w praktyce dopiero ogarniam życie. Dopiero co odnalazłam stabilizację w pracy, równowagę w życiu i zaczęłam dbać o zdrowie. Jestem trochę z tyłu w porównaniu do moich rówieśników. 
Jednak wszystko zmierza ku lepszemu. No i dobre, że mam wspaniałego faceta z którym bardzo się kochamy.

Byłam u rodziców... Odwiozłam im dokumenty i teraz dosłownie nie mam NIC co sprawiłoby żeby ściągnęli mnie do siebie. 
Na miejscu oczywiście ani słowa o tym, że pozwali mnie o alimenty. Udawali, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Oczywiście znowu próbowali traktować mnie jak zastraszoną dziewczynkę, którą niegdyś byłam. Teraz wyznaczam jasno granice i na to reagują bardzo agresywnie. 


To definitywny koniec. Nie jesteśmy oficjalnie pokłóceni, ale podziękowałam im i powiedziałam, że nie mam zamiaru się z nimi kontaktować. Życząc wszystkiego dobrego - odeszłam.
 Niestety możliwe, że kiedyś jeszcze się spotkamy przy jakiś większych rodzinnych okazjach typu wesele, komunia czy chrzciny. Ponieważ rodzina, którą kocham i cenię, ma z nimi dobry kontakt. 
Całe szczęście, że takich okazji nie będzie zbyt wiele. 

Ta cała sytuacja z rodzicami i problemy w pracy wygenerowały ogromny stres. Zaczęłam się objadać. 
Od czasów operacji to pierwsza taka stresowa sytuacja. W ciągu dnia jadłam same słodycze i chipsy.
Zamiast obiadu, szybki burger z maka (jedzony na 3 razy)..  Nie mogłam się powstrzymać.
Wiedziałam, że robię zle i nie powinnam schodzić na tę drogę. Jednak tydzień mi zajęło przestanie. 
Przytyłam z 89 kg do 90,5 kg. 
Zapisałam się na siłownie. Dziś idę pierwszy raz. Muszę zacząć coś robić. Czuję, że to najwyższy czas zadbać o ciało i ducha.
Dlatego znowu zapisałam się na terapię. 

Biorę się za siebie! 👍

Hej kochani! Na początku mojego pamiętnika często poruszałam temat rodziny, rodziców, domu. 
Cóż.. relacje z nimi były ciężkie i w miarę jak temat przepracowywałam, tak też nie czułam potrzeby go poruszania. 
Dostałam też dużo komentarzy pokroju "zapomnij o przeszłości, idz dalej", "nie myśl o złych chwilach", "wybacz rodzicom, ma się ich tylko jednych" itp. 

Nadal się z tym nie zgadzam, ale przyznaję, że sprawy rodzinne ułożyłam. Kontakt z rodziną miałam sporadyczny, często żaden. Odpuściłam wszystko dzięki terapii i doszłam do momentu gdzie życzyłam im dobrze. Dobrze - byle jak najdalej ode mnie. 😁

Potem przeszłam operację bariatyczną i schudłam niemal 30 kilogramów. 🏆
Tak bardzo wpłynęło to pozytywnie na moje życie, że mam je jak nowe. Dosłownie... Nigdy nie żyłam taką pełnią jak teraz. Często się mówi, że wszystko jest w "głowie", ale mi ewidentnie schudnięcie pomogło! To jest dla mnie lekarstwo, eliksir życia i szczęścia. 
Nie wiedziałam, że można żyć tak lekko i miło. Bez wiecznego myślenia o jedzeniu, głodu i diet.
A jak się wygląda! Kochani moi..  Ja zaczynam wyglądać jak inna osoba. Ludzie mnie nie poznają i są w szoku jak ja wyglądam.. 

Komplementów nie dostałam tyle nigdy. A rodzina jak mnie zobaczyła, to kopara im opadła i do tego momentu nie mogą się pozbierać. Spotkaliśmy się na weselu, wszyscy pytali jak schudłam, co robię, ile już, jak świetnie wyglądam itp. 
Potem dostawałam telefony z pochwałami i komplementami. 

Dostałam takiego kopa motywacji, że moje życie zaczęło wyglądać jak film tragicznego bohatera.
Dosłownie.. zaniedbana i schorowana 30-sto latka stoi w zagraconym i nie ogarniętym mieszkaniu.
Góra papierów na biurku czeka w pracy, w lodówce sam syf, ubrania jak u bezdomnego. 
Nagle się ogarnia i zaczyna dbać o siebie, ćwiczy, wychodzi z domu, sprząta na błysk całe mieszkanie, wyrzuca niemal kontener niepotrzebnych rzeczy i idzie na zakupy oraz do fryzjera. 

To wszystko wpłynęło bardzo pozytywnie na moje życie i pracę. A potem dostałam list od adwokata :) 
Rodzice pozwali mnie o alimenty...  

Pozwali mnie, ponieważ dowiedzieli się, że zaczęłam lepiej zarabiać i zaczęło mi się układać w życiu. 
Dla jasności, pozwali tylko mnie. 😵 Mojego brata i siostrę nie, bo z nimi mają spoko kontakt. 
A mnie "stać żeby im co miesiąc pomagać". Bo nie mam dzieci (jeszcze) i mam już mieszkanie.
Wyobraźcie sobie mój szok i niedowierzanie. Nigdy nie łożyli na moje utrzymanie i naukę, a teraz ja mam im pomagać finansowo... 
Sprawa niby rozwiązana i unieważniona. Głównie z tego powodu, że tylko ode mnie żądają pomocy. 
Ale w każdej chwili mogą ponowić swoje starania. 

Aha no i jeszcze coś. Rodzice i rodzeństwo uważają, że to "nic takiego się nie stało" i ja bez powodu się oburzam i urywam z nimi kontakt. 😁
Dopiero teraz zaczynam dochodzić do siebie po tym wszystkim.. Staram się zabezpieczyć prawnie. Przyznam, że przez tą sprawę wszystko inne zeszło na dalszy tor i tylko TO zajmowało mi głowę.
Jutro stanę na wagę i spróbuje wrócić do pracy. Dam znać jak mi pójdzie. 

Hej dziewczyny. Muszę wam opowiedzieć co mnie się działo w ostatnim czasie. Minęło pół roku od operacji zmniejszenia żołądka. Z 115 kg schudłam do 91 kg i waga zatrzymała się na długo...  

Do pół roku po operacji przysługuje Ci sanatrium. Pojechałam do lekarza, opowiedziałam co i jak i poprosiłam o skierowanie. Na miejscu okazało się, że zgubili moje dokumenty...  Musiałam jeszcze raz zapisywać się do przychodni zdrowia. 
Straciłam 4 gdziny czekając w kolejkach aby załatwić wszystko na nowo... 

Uff... Udało się, dostałam skierowanie. Panie z recepcji mają je wysłać gdzie trzeba. Dzowniłam 3 razy i "zapominały".. Dopiero za 4 razem wysłały to skierowanie dalej. 
Ja szczęśliwa, że odpoczne, odżyje, będę w sanatrium! 

Dostaje list i...  orzucili mój wniosek bo... LEKARZ SIĘ POMYLIŁ i wystawił mi to skierowanie na "otyłość", a nie "pooperacyjny pobyt w sanatrium". 
Chociaż wyraznie tłumaczyłam i mówiłam, opisywałam tę operację i tak dalej. To gość mi wystawił jako powód otyłość XD...   A ja mu 3 razy powtarzałam, że pooperacyjne do pół roku po operacji można się zgłosić i zostać. 

Zgadnijcie co... Oni to tak długo wysyłali, że już minął termin. Ja się odwołalam i nic z tego.. Bo minęło pół roku. 
No super..  Myślałam, że jak płacę takie gigantyczne podatki na dłużbę zdrowia, to chociaż skorzystam... Nic bardziej mylnego. 

Mam też dobrą wiadomość. Po tym wszystkim się pochorowałam. Chyba z stresu i przemęczenia, bo ostatnio za dużo wzięłam na swoje barki. 
Totalnie straciłam apetyt po tej chorobie i waga znowu ruszyła w dół. Obecnie ważę, 87 kilogramów i jest to mój niesamowity rekord. 
Ważyłam tyle mając może 17 lat.... :D