Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Termomix, wdzięczność i pieniądze.

Zrobiłam sobie właśnie przerwę w pracy aby napisać do Was. 
Obecna waga 92,9. Mija właśnie tydzień odkąd mam termomixa i jestem niesamowicie zadowolona. Codziennie rano piekę chleb pełnoziarnisty, wyrabiam własne masło, chudy majonez, pasty z tuńczyka i jajeczne na kanapki. Jest cudownie!
Obok na biurku stoi mrożona kawa z pianką, która wygląda jak przyrządzana w kawiarni.
Oczywiście robiona w termomixsie. 

Jak sami widzicie wrażenia i poziom zadowolenia bardzo wysoki. Najbardziej zaskoczyła mnie łatwość w robieniu zup. Dosłownie 15 minut i masz wyborną ogórkową, barszcz, pomidorową. 
Nie musisz stać przy garze i mieszać, pilnować. Nawet kroić nie muszę, bo mam nakładkę krojącą warzywa...  Bajka! 

Od tego tygodnia ani razu nie zjedliśmy z moim na mieście. Nie zamówiliśmy niczego i jemy same fajnie zdrowe potrawy. Ja schudłam około kilograma. Mój aż 2,5 kg. 
Z tym, że ja z tymi słodyczami cały czas przegrywam... Był dzień kobiet no i dostałam czekoladki, które pochłonęłam bardzo szybko. 
Następnego dnia dostałam czekoladę od kandydata na burmistrza.. (kto by pomyślał). 
Już słodyczy w domu nie było, nowych nie kupiłam i przychodzi sąsiad z podziękowaniami za pomoc i wielką bombonierką. Na bogów..  Jak tu przestać jeść słodycze, gdy one same pojawiają się w Twoim życiu.. 😉 

Całe życie miałam super długie i gęste włosy. Dwa grube warkocze za które łapały mnie starsze Panie na ulicy i chwaliły. Mieszkając w Szwecji robiłam prawdziwą furorę tymi włosami.
Był to mój znak rozpoznawczy. Jeśli klient coś ode mnie chciał, a nie znał imienia wołał "roszpunka" lub "dziewczyna z długimi włosami". 
Stąd też trochę moje profilowe, bo po obejrzeniu Ogniem i mieczem zapragnęłam mieć takie włosy jak Helena.
Po operacji włosy zaczęły wypadać mi garściami. Przycinałam, przycinałam i skończyłam z krótkimi i rzadkimi jak mech. Minęło już kilka miesięcy i trochę odrosły, ale nadal muszę je podcinać.
Od nasady są już coraz grubsze i gęste, a te na dole takie chudziutkie i jest ich mało. Wyglądają jak cienka pajęczynka.
Powinnam je obciąć do ucha, ale w życiu się na to nie odważę. 

Przyszedł czas na fryzjera. Chodzę co 3 miesiące. Zawsze pielęgnacja, podcinanie i tonowanie włosów. Dziś poszłam do innego, bo u mojego nie było terminów. Pani zapytała czy chcę maskę nawilżającą. Ja mówię, że "tak". Potem pyta czy ampułkę i jeszcze nałożyć jakąś odżywkę. 
Zgadzam się i liczę w głowie ile może to kosztować. Oszacowałam na góra dodatkowe 100 zł. 
Cały dodatkowy zabieg trwał jakieś 15 minut. 
Przy kasie kopara mi opadła i zimny pot zalał. Zapłaciłam 550 zł....   szok. 
120 za końcówki, 100 za pielęgnacje, kolejne 150 za tonowanie i wyrównanie koloru i 180 za tą 15 minutową pielęgnacje z ampułką, odżywką i maską...   
Było mi tak głupio i byłam na siebie zła. Moja wina, bo nie zapytałam ile to kosztuje.
Z góry założyłam, że pewnie nie dużo i za wszystko zapłacę nie więcej niż 300 złotych. 
Bałam się, że płatność mi nie przejdzie, bo nie miałam wiele na karcie... 😵 Nauczka do końca życia! Tyle pieniędzy...  Niemal mój miesięczny budżet na osobiste zakupy. Do końca kwietnia będę musiała zasikać pasa.  

Mamy lekki kwas związany z siostrą mojego TŻ. Ostatnio miała ona problemy w związku i przyszła do nas o pomoc. Wsparliśmy ją trochę dobrym słowem i radą. Zaproponowaliśmy jakieś wsparcie - w końcu siostra. Na szczęście pogodziła się z mężem i jest dobrze. 
Tylko, że on jest teraz na nią zły i wpływa negatywnie na nasze relacje. W skrócie - zabrania jej do nas przychodzić. W głowie się nie mieści, ale taka prawda. 
On uważa, że się kłócili przez nas (tak sobie wymyślił). Od tego czasu się totalnie nie wtrącamy i nawet jak siostra przyjdzie się pożalić lub narzekać, to my nic. Tylko kiwamy głowami i słuchamy lub zmieniamy temat. 
Ostatnio poprosiła nas abyśmy zajęli się jej córką na kilka dni po parę godzin. Lubię małą, więc tydzień minął szybko. Ja tam z nią rysowałam, robiłyśmy figurki z modeliny, chodziłyśmy na spacery. Było fajnie. Jednak na wszystkie takie zabawy jej mama reagowała marudzeniem.
Myślę, że mogła się poczuć zagrożona czy coś... Bardzo to wszystko przykre. 
Finalnie nasze zaangażowanie nie zostało docenione i po raz kolejny przekonaliśmy się, że nie wszyscy ludzie zasługują na naszą energię i zaangażowanie. 
Wiele osób nie potrafi wyrazić wdzięczności i podziękować, docenić. A wtedy nie chce się pomagać. Siedzieliśmy w samochodzie rozmawiając o tym długo. 
Już się nie mieszamy, już nie lecimy z pomocą. Mamy duży dystans do takich spraw. 

Siostra była wczoraj i mówiła, że jej mąż znowu marudzi jak z do nas dzwoni czy przychodzi. 
Skwitowaliśmy to tylko uśmiechem. Nie nasza sprawa.