Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Pleszkaa

Zacznę od dobrej wiadomości. Udało mi się zejść poniżej 90 kg. 👍 Waga schodzi bardzo wolno, pomimo moich dużych starań. Jednak wiem, że robię dobrze i świetnie jem. Staram się nie zwariować. Wcześniejsze doświadczenia powinny mnie nauczyć, że zastoje wagi istnieją. 
Jednak stare myślenie bardzo się wkrada i gdy wchodzę na wagę raz w tygodniu i nie widzę fenomalnego " - 1 kg" to od razu się negatywnie nakręcałam. 😵
Teraz mam luzik. 
To dlatego, że zapisuje kalorię i mój przeciętny dzień wygląda tak:

Śniadanie: 2 parówki, plasterek pomidora, pół plasterka chudego sera. 
II Śniadanie: Skyr lub koktajl witaminowo owocowy. 
Obiad: Makaron z indykiem, szpinakiem, twarogiem i szczypiorkiem. 
Podwieczorek: Pół małej bułki z warzywami i wędliną.
Kolacja: Sałatka z kurczakiem lub zupa.
Wychodzi 1600-1700 kcal dziennie. Może jeden raz w tygodniu przekroczę ten limit. 

Pogadajmy o słodyczach. Miałam z nimi problem od zawsze i ostatnio pisałam, że gorzka czekolada ten problem rozwiązuje. Natomiast stało się coś ciekawego. PRZESTAŁAM JEŚĆ SŁODYCZE! Mój partner jest w szoku. 🤓
Nawet gorzką czekoladę jem rzadko. Nie muszę się specjalnie pilnować i ograniczać. 
Jedyna słodkość jaką jem to od czasu do czasu łyżka lodów do mrożonej kawy.
Tutaj chyba chodzi o głowę - dosłownie kochani. 

Cały czas chodzę na terapię, na jednym z spotkań terapeutka przećwiczyła ze mną taki sposób w którym analizą dochodzimy do wniosku, że "wszystko ze mną w porządku". 
Zaczęłam się uczyć takich hmm.. nie wiem... przesłań? 
Wiecie, że mówię sobie w głowie "Nie potrzebuje jeść słodyczy, wszystko ze mną w porządku" lub "Nie, ja nie mam problemu z słodyczami - jestem zdrowa". Powtarzam sobie to codziennie. 

Na początku miałam takie: JAKIE TO GŁUPIE .. 🤪 PRZECIEŻ TO NIE POMOŻE... 😁
Ale o dziwo pomaga! Sama w to nie wierzyłam, ale działa! Dam znać jak pódzie mi dalej. 

Teraz najważniejsze... uhh. Mam wystąpić w telewizji - śniadaniowej. Dostałam propozycję wystąpienia w śniadaniówce jako gość/znawca w biznesie jaki prowadzę. 
Jestem przerażona! Z jednej strony wiem, że taka szansa drugi raz się nie zdarzy i powinnam skorzystać. Jednak nie czuję się gotowa na takie publiczne pokazywanie się. 
Program miałby się odbyć we wrześniu i chyba się zgodzę. 
Pomyślałam, że lepszej motywacji nie będę miała. Zapiszę się na siłownie lub basen. 
Teraz czekam na oficjalne przyklepanie tematu, które ma nastąpić w tym miesiącu. 

Czuję, że ten program zostanie swoistą pamiątką na całe życie. W branży bywa różnie i wiele moich znajomych musiało zamknąć firmy i się przebranżowić. Tak sobie myślę, że to jedyna taka okazja i żałowałabym gdybym nie skorzystała.. 
Jednak nadal jest to totalnie odjechane! Prywatnie nie udzielam się medialnie. 
Na facebooku mam z 3 zdjęcia (dosłownie). Prowadząc firmę bardziej w mediach pokazuje klientów. Nie sądziłam, że spotkają mnie takie rzeczy! 😵

Dam znać czy oficjalnie sprawa się rozwiąże i jak mi dalej pójdzie. 

Hej kochani! Jutro poniedziałek ważę się. Gdy wchodzę na wagę, to wpadam w myślenie pułapkę. Coś w stylu "tylko kilogram schudłam, słabo, nie warto było". 
Zapominając, że w ciągu miesiąca to będzie już drugi lub trzeci kilogram. Dwa takie miesiące to już minus 4 lub 5 kilogramów! 😍 
Trzeba być czujną aby to pamiętać i cieszyć się z każdego sukcesu. 

Nadal nie jem słodyczy, jem gorzką czekoladę. Wychodzi prawie cała tygodniowo. Uwielbiam robić koktajle z truskawek, mleka i trochę gorzkiej czekolady. Są pyszne! 

Ostatnie dni mijają beztrosko. Dużo czasu spędzam na spacerowaniu. Jadę do pobliskiego miasteczka i spaceruje 30/40 minut dziennie. To daje mi fajną motywację. ☀
Po za tym dnie spędzam pracując z domu, sprzątając i gotując. Ostatnio testuje pełno fit przepisów z termomixa. Dziś zrobiłam gołąbki te zwykłe i vege. Nawet bez sosu są super. 
Czasami zapisuje co jem na apce i liczę kalorię, a czasami zapominam i przypomni mi się dopiero następnego dnia! 
Zastanawiam się czy nie zacząć ważyć się dwa razy w tygodniu, bo dzięki temu bardziej się pilnuje. A z tym co poniedziałkowym ważeniem, to już w czwartek popuszczam psa z wszystkim. 

Pochwalę się, że kupiłam rozsadniki i założyłam w tym roku własny ogródek. Mam pomidory, zioła, papryki i groszek. Dziś rozłożyłam sobie leżak i czytałam opalając się na słonku. Z trzy godziny spokoju było. Potem sąsiadka robiła grilla z rodziną i puszczali głośno muzykę oraz co chwilę podchodzili do płotu zaglądać co jest u sąsiadów. 

Opisywałam tutaj kiedyś, że mieszkam w takich angielskich bliźniakach piętrowych. Każdy ma swój kawałek działki pod blokiem jedna obok drugiej. My mamy przedostatnią i sąsiedzi z prawej są super pozytywnymi i świetnymi ludzmi. Odkąd ty mieszkamy nigdy nie było żadnego kwasu. Wręcz przeciwnie, nosimy sobie ciasta i pomagamy i rozmawiamy często.
Sąsiadka z drugiej strony to totalna patola z pod Warszawy... Opisywałam kiedyś jak babka trzyma na wspólnej klatce buty, śmieci, jakieś graty itp. Od początku miała do nas problem. 

To taki typ baby, która ma problem do wszystkiego. Nazwijmy ją "Lewa". 
Jako sąsiedzi jesteśmy idealni. Mogę śmiało to powiedzieć. Nie mamy zwierzaków, dzieci, nie jesteśmy głośni, zawsze po sobie sprzątamy i często nas nie ma w domu. A jednak co jakiś czas ma do nas problem gdy sama nagina zasady współczucia i dobrego smaku. 
Gdy jest ciepło potrafi przewieszać pranie czy mokre ręczniki przez nasz wspólny płot i tak suszyć swoje rzeczy... 
A potem przy okazji mówi mi, że mój kosz na śmieci otworzył się od wiatru i jej zaśmierdziało i powinnam pilnować takich rzeczy. 😁 To taki typ baby. 

No więc dziś leżę na tym leżaku i słyszę jak rozmawia z synem, że trawa przed blokiem nie skoszona znowu. Żali się, że tutaj ludzie nie chcą żyć schludnie i mieć ładnie (tak wiem, to absurdalne biorąc pod uwagę co ona robi). 
Jej syn żalił się rodzinie, że jakby on miał sam kosić trawę to by się zarobił i że nikt oprócz nich tu nic nie robi i wiecie mówią to tak głośno żebym słyszała.... 🥱 
A chodziło o to, że kawałek trawnika przed domem nie skoszony, bo nam się kosiarka popsuła i jest w naprawie, a Ci lepsi sąsiedzi na wakacjach. My w sumie nic nie mówiliśmy, bo jutro odbieramy kosiarkę, to rano skoszę. A nie pomyślałam, że to może być dla kogoś problem. 

To niby nic taka pierdoła, ale wiecie zdarza się to raz na jakiś czas i potrafi mnie to wkurzyć. Pewnie dlatego, że jest to absurdalne i bulwersujące. Nie lubię takiej hipokryzji jaką ma ta rodzina i strasznie na mnie działają. Mam ochotę im wygarnąć raz dwa i pewnie nie długo to zrobię. Do tej pory się powstrzymywałam, bo nigdy nie powiedzieli nic prosto w oczy tylko takimi metodami jak wyżej. Lub dowiedziałam się od kogoś tam, że Lewa nas obgadywała. 
Pociesza mnie tylko fakt, że w przyszłości planujemy się przeprowadzić. 👍

Kochani bardzo się cieszę! Udało mi się rzucić słodycze ! I co?  

I okazało się, że to one były całym problemem. Nie jem słodyczy już prawie miesiąc i schudłam już 4 kilogramy...  Znowu kilogram do ósemki z przodu.

Jak to zrobiłam? Jaka jest złota rada? Cała tajemnica? 

🍫 Zamieniłam wszelkie słodycze na gorzką czekoladę. 🍫

Taką powyżej 65% kakao. Na początku zjadałam niemal całą tabliczkę tej czekolady każdego dnia. Dałam sobie taką zasadę: NIE JEM SŁODYCZY, ALE GORZKĄ MOGĘ DO OPORU. 😁

Z każdym kolejnym dniem jadłam jej coraz mniej i mniej. Teraz starczają mi 3 okienka na dzień i wcale się nie ograniczam. 
Jak chcę słodyczy, to jem gorzką i jest fajna. Zapewnia mi tą potrzebę jedzenia słodkiego, ale nie zjem dwóch czekolad jak wcześniej przy pysznej mlecznej z jakimś nadzieniem. 
Nie da rady! Gorzka zapycha jak diabli i nie da się jej jeść zbyt dużo, bo tracisz ochotę. 🤮

Tyle lat próbowałam, męczyłam się, rzucałam, a tutaj takie rozwiązanie na mnie podziałało. 

Słodzę tylko kawę i to jedyny cukier w moim życiu od tego miesiąca. 🤗

Jeśli chodzi o żołądek, to wszystko w porządku. Nadal mały i zjadam te 1500-1600 kcal dziennie + ta czekolada. (około 100 kcal ) i jest świetnie. 

Wcześniej jadłam nawet mniej, ale co z tego? Potrafiłam zjeść super 3 fit posiłki i kończyć dzień z 1600 kcal a przed spaniem zjadałam kolejne 1500 kcal w słodyczach... 
Nic dziwnego, że przytyłam do 95kg z 89....   Ale z tym już koniec. 

No i co najlepsze jestem przekonana, że to KONIEC NA CAŁE   Ż Y C I E! ☀🌈 Trzymajcie się!

Cześć! Wiecie, że ostatnio przytyłam 4 kilogramy. Od razu pojawił się strach, że wrócę do poprzedniej wagi. Oczywiście był to dla mnie mega szok i cios. Przynajmniej się otrząsnęłam i ogarnęłam. Kalorię liczę znowu, jem poprawnie. Nie przekraczam 1600 kcal dziennie. 
Wczoraj było 1513 kcal, dziś mam już 1038 a większa połowa dnia za mną. 

Codziennie też się ruszam, spełniam moje założenia. Tylko boje się wejść na wagę. Czekam do piątku. 👍😉

Trochę te 4 kilogramy odczułam. Ubrania się lekko "skurczyły". Od razu oczywiście w swoich oczach to jestem o 14 kg cięższa niż o cztery. 

Dostałam zaproszenie na komunię w rodzinie. Tak sobie pomyślalam, że gdybym tam pojechała i przytyła jeszcze więcej to na pewno wszystkich by to ucieszyło. 
Zaczęłam rozmyślać o tym i doszłam do wniosku, że rodzice + rodzeństwo, to nie życzyli i nadal nie życzą mi dobrze. 
Bardziej cieszą się z moich potknięć i jakiś porażek. Ostatnio była akcja z tymi alimentami. 
Jak powiedziałam mimochodem, że nie zarabiam tak dużo jak im się wydaje, to jakby się wszyscy ucieszyli. 
Ciocia kiedyś powiedziała, że jestem ulubionym tematem ich plotek. 

Na komunii wszyscy będą. Dziecko nic złego mi nie zrobiło więc pojadę. A z rodzicami i rodzeństwem nie rozmawiam od tej akcji gdzie wysłali mi pismo o alimenty dla rodziców. Jednak nie jesteśmy oficjalnie pokłóceni, bo oczywiście cała rodzina to bagatelizuje. 
Uważają, że skoro nie doszły do skutku, to nic się nie stało. 

Na ostatnim spotkaniu kojarzę, że nawet za bardzo ze mną nie rozmawiali. A gdy już doszło do rozmowy, to o nic mnie nie pytali, nic ich nie obchodziło oprócz własnego nosa. 
Gdybym nie była taka rozgadana i rezolutna, to milczelibyśmy i byłoby niezręcznie. 
Skoro już się z nimi spotkam to planuje zaobserwować całą sytuację i wyciągnąć jakieś wnioski. 
Tym razem nie będę tą dyplomatyczną stroną i będę w końcu sobą. 
Najwyżej wyjdę wcześniej i nigdy się już nie spotkamy. 

Jeśli ktoś z Was się dziwi czemu mam takie rozkminy wieczne z tymi rodzicami i rodzeństwem, to jest to ... skomplikowane..  Ja już miałam wszystko ułożone i właściwie temat zamknięty.
No i nagle oni chcieli odnowić ten kontakt i zaczęli mnie zapraszać, dzwonić, zaczepiać. 
Dalsza część rodziny naciskała abym się z nimi pogodziła. "Pogódz się z rodzicami, oni są starzy, mieli ciężko w życiu też". "Po co się będziesz gniewała całe życie". Słyszałam z ust wujków i ciotek. 
Ja sama już wtedy specjalnej urazy nie czułam, bo przerobiłam niemal wszystko na terapii.
A potem zaczęło się na nowo i istna moda na sukces w małomiasteczkowym wydaniu. 

Lecę na spacer, bo jeszcze brakuje mi 2 tysięcy kroków do celu. Trzymajcie się! 

Dzięki termomixsowi przestaliśmy z moim jadać na mieście i zamawiać. Udaje mi się gotować niemal codziennie, co jest fajne. Liczyłam na to, że schudnę jeszcze więcej. 
Jednak w domu cały czas pojawiały się słodycze, a ja ulegałam.. 
Miałam ładny bilans dnia 1600 kcal i potem dobijałam do 2100 kcal jedząc czekoladę, ciastka lub jakieś batony. To było silniejsze ode mnie. 
Kurczę czemu te słodycze są tak ważne w moim życiu? Powiedziałam o tym na terapii i mamy się tym w przyszłości zająć. 

Na Wielkanoc pozwoliłam sobie. Jadłam wszystko na co miałam ochotę i oczywiście górowały świąteczne wypieki. 1 kwietnia weszłam na wagę a tam 95 kg! 
MAsAKRAAAAAAAAAAAAAA! Nie wiem nawet jak to skomentować. 

Tak się przestraszyłam, że aż serce mi na chwilę stanęło. Przed oczami zobaczyłam to moje poprzednie życie w większej otyłości. Wiedziałam, że to punkt zwrotny i nie muszę zawrócić na dobrą drogę. Usiadłam i zaplanowałam. 

Przez cały kwiecień: 
1. Minimum 5 tysięcy kroków dziennie. (Wychodzi mi po 6-9 tysięcy). 
2. 20 minut ćwiczeń codziennie. (spacer, ćwiczenia z YouTubem, rower, bieganie). 
3. Słodycze tylko w weekendy.  (udało mi się wytrzymać 1 dzień na 3 bez słodyczy). 

Jak zrobię coś ponadto to super, ale to minimum muszę zrobić! 
Dziś po tych 3 dniach się ważyłam i było 94,5. Jednak wielkie podsumowanie będzie na koniec miesiąca. A w maju nowe plany, bardziej ambitne. 

No i próbowałam rzucić te słodycze całkowiecie. Tyle razy, jeszcze przed świętami były próby. Jednak nie mogę się oprzeć. Nawet jak wytrzymam nie zjem, to po kilku godzinach i tak to robię. Nie kupujemy słodyczy wcale, ale one po prostu się pojawiają! 
Ktoś przynosi, ktoś daje, ktoś wyśle i tak w kółko. Muszę to zrozumieć, rozpracować. 

Ratuje mnie zapisywanie kalorii na aplikacji. Jednak robię to dwa, trzy dni i potem zapominam lub zapisuje tylko pół dnia. Na serio muszę się ogarnąć..   Chcę się ogarnąć. 
Wszystko w głowie ułożone mam, świadomość błędów i słabości też. Tylko ta praktyka...  Trzymajcie kciuki! Wierzę, że mi się uda, już raz się udało. 

Dziś obudził mnie własny płacz. Śniło mi się, że spózniłam się na lekcje wfu w szkole. Nauczyciel nie chciał mnie wysłać do grupy dziewczyn, które poszły już gdzieś tam ćwiczyć. Miałam grać z chłopakami w nogę i faktycznie zaczęłam to robić. 
A wf-ista zwyczajnie mnie wyzywał i obrażał. Kpił, że jestem gruba, wolna, nie wysportowana.
Używał jakiś totalnie chamskich i oderwanych tekstów przy całej klasie i mnie upokarzał.
Płacząca poszłam do dyrektora ze skargą, a ten facet za mną i przez całą drogę wmawiał mi, że ja przesadzam i on nic złego nie zrobił. 
Opowiadając wszystko dyrektorowi rozpłakałam się na dobre, aż tak bardzo że ten płacz mnie obudził..  😵 Co za jazda... 

Może raz w życiu miałam coś podobnego. Od razu odpaliłam sennik i próbowałam sobie ten sen przetłumaczyć. Wyszło coś na zasadzie: Ostatnia szansa, wez się za siebie, zaprzepaszczasz jakąś dużą okazję, będą problemy w pracy i życiu. 

WOw... No pięknie. Sen nie sen. Przestraszyłam się trochę i przejęłam. Więc jutro napiszę sobie plan działania i wyznaczę cele. Nie chce zmarnować tej szansy. 

Zrobiłam sobie właśnie przerwę w pracy aby napisać do Was. 
Obecna waga 92,9. Mija właśnie tydzień odkąd mam termomixa i jestem niesamowicie zadowolona. Codziennie rano piekę chleb pełnoziarnisty, wyrabiam własne masło, chudy majonez, pasty z tuńczyka i jajeczne na kanapki. Jest cudownie!
Obok na biurku stoi mrożona kawa z pianką, która wygląda jak przyrządzana w kawiarni.
Oczywiście robiona w termomixsie. 

Jak sami widzicie wrażenia i poziom zadowolenia bardzo wysoki. Najbardziej zaskoczyła mnie łatwość w robieniu zup. Dosłownie 15 minut i masz wyborną ogórkową, barszcz, pomidorową. 
Nie musisz stać przy garze i mieszać, pilnować. Nawet kroić nie muszę, bo mam nakładkę krojącą warzywa...  Bajka! 

Od tego tygodnia ani razu nie zjedliśmy z moim na mieście. Nie zamówiliśmy niczego i jemy same fajnie zdrowe potrawy. Ja schudłam około kilograma. Mój aż 2,5 kg. 
Z tym, że ja z tymi słodyczami cały czas przegrywam... Był dzień kobiet no i dostałam czekoladki, które pochłonęłam bardzo szybko. 
Następnego dnia dostałam czekoladę od kandydata na burmistrza.. (kto by pomyślał). 
Już słodyczy w domu nie było, nowych nie kupiłam i przychodzi sąsiad z podziękowaniami za pomoc i wielką bombonierką. Na bogów..  Jak tu przestać jeść słodycze, gdy one same pojawiają się w Twoim życiu.. 😉 

Całe życie miałam super długie i gęste włosy. Dwa grube warkocze za które łapały mnie starsze Panie na ulicy i chwaliły. Mieszkając w Szwecji robiłam prawdziwą furorę tymi włosami.
Był to mój znak rozpoznawczy. Jeśli klient coś ode mnie chciał, a nie znał imienia wołał "roszpunka" lub "dziewczyna z długimi włosami". 
Stąd też trochę moje profilowe, bo po obejrzeniu Ogniem i mieczem zapragnęłam mieć takie włosy jak Helena.
Po operacji włosy zaczęły wypadać mi garściami. Przycinałam, przycinałam i skończyłam z krótkimi i rzadkimi jak mech. Minęło już kilka miesięcy i trochę odrosły, ale nadal muszę je podcinać.
Od nasady są już coraz grubsze i gęste, a te na dole takie chudziutkie i jest ich mało. Wyglądają jak cienka pajęczynka.
Powinnam je obciąć do ucha, ale w życiu się na to nie odważę. 

Przyszedł czas na fryzjera. Chodzę co 3 miesiące. Zawsze pielęgnacja, podcinanie i tonowanie włosów. Dziś poszłam do innego, bo u mojego nie było terminów. Pani zapytała czy chcę maskę nawilżającą. Ja mówię, że "tak". Potem pyta czy ampułkę i jeszcze nałożyć jakąś odżywkę. 
Zgadzam się i liczę w głowie ile może to kosztować. Oszacowałam na góra dodatkowe 100 zł. 
Cały dodatkowy zabieg trwał jakieś 15 minut. 
Przy kasie kopara mi opadła i zimny pot zalał. Zapłaciłam 550 zł....   szok. 
120 za końcówki, 100 za pielęgnacje, kolejne 150 za tonowanie i wyrównanie koloru i 180 za tą 15 minutową pielęgnacje z ampułką, odżywką i maską...   
Było mi tak głupio i byłam na siebie zła. Moja wina, bo nie zapytałam ile to kosztuje.
Z góry założyłam, że pewnie nie dużo i za wszystko zapłacę nie więcej niż 300 złotych. 
Bałam się, że płatność mi nie przejdzie, bo nie miałam wiele na karcie... 😵 Nauczka do końca życia! Tyle pieniędzy...  Niemal mój miesięczny budżet na osobiste zakupy. Do końca kwietnia będę musiała zasikać pasa.  

Mamy lekki kwas związany z siostrą mojego TŻ. Ostatnio miała ona problemy w związku i przyszła do nas o pomoc. Wsparliśmy ją trochę dobrym słowem i radą. Zaproponowaliśmy jakieś wsparcie - w końcu siostra. Na szczęście pogodziła się z mężem i jest dobrze. 
Tylko, że on jest teraz na nią zły i wpływa negatywnie na nasze relacje. W skrócie - zabrania jej do nas przychodzić. W głowie się nie mieści, ale taka prawda. 
On uważa, że się kłócili przez nas (tak sobie wymyślił). Od tego czasu się totalnie nie wtrącamy i nawet jak siostra przyjdzie się pożalić lub narzekać, to my nic. Tylko kiwamy głowami i słuchamy lub zmieniamy temat. 
Ostatnio poprosiła nas abyśmy zajęli się jej córką na kilka dni po parę godzin. Lubię małą, więc tydzień minął szybko. Ja tam z nią rysowałam, robiłyśmy figurki z modeliny, chodziłyśmy na spacery. Było fajnie. Jednak na wszystkie takie zabawy jej mama reagowała marudzeniem.
Myślę, że mogła się poczuć zagrożona czy coś... Bardzo to wszystko przykre. 
Finalnie nasze zaangażowanie nie zostało docenione i po raz kolejny przekonaliśmy się, że nie wszyscy ludzie zasługują na naszą energię i zaangażowanie. 
Wiele osób nie potrafi wyrazić wdzięczności i podziękować, docenić. A wtedy nie chce się pomagać. Siedzieliśmy w samochodzie rozmawiając o tym długo. 
Już się nie mieszamy, już nie lecimy z pomocą. Mamy duży dystans do takich spraw. 

Siostra była wczoraj i mówiła, że jej mąż znowu marudzi jak z do nas dzwoni czy przychodzi. 
Skwitowaliśmy to tylko uśmiechem. Nie nasza sprawa. 

Kochani schudłam z 92 do 88 kilogramów! Radość nie do opisania. 😁 Nabrałam nowej motywacji i zaczęłam remont kuchni. Malowałam szafki i ramę okna gdy nagle spadłam schodząc z drabiny. 😵 Na szczęście nic się nie stało, lekko obolała poszłam spać. 

Rano wstać nie mogę! Plecy bolą jak 100 diabłów. Z pomocą mojego udało mi się wstać i próbowałam to "rozchodzić". Nic z tego... Ani się nachylić, ani usiąść, ani leżeć. 
Tylko stać mogłam. Więc szybko w samochód (wsiadałam chyba z 17 minut). 
No i uziemili mnie na 2 tygodnie w łóżku... Na szczęście nic poważnego.
A tu pierwsze promienie słońca i ładna pogoda. Chcę się wyjść - trzeba leżeć.
Za to te dwa tygodnie minęły mi tak szybko jak dwa dni!
 
Pracowałam tylko trochę na laptopie, leżąc w jednej konkretnej pozycji. Więc poprzedni miesiąc był kruchy z gotówką. Gdy tak leżałam, to już planowałam nowe zmiany w mieszkaniu i zapisywałam sobie fajne przepisy na zdrowe i dobre jedzenie. 
Mój w kuchni poległ. Straty w ludziach nie do odrobienia.. XD 
Aż mi go szkoda się robiło, tak się starał a tu niejadalne często mu wychodziło. Jedliśmy potem jakieś jajka, sałatkę lub zamawialiśmy pizzę. 
Byłam zadowolona, bo przed upadkiem posprzątaliśmy wszystko na błysk! I cały czas był porządek. Mój TŻ bardzo się starał i wszystko sam ogarniał. Chyba mnie bardziej docenił. 

Jak już zaczęłam chodzić to zaproponował, że kupi nam termomixa, żeby łatwiej było mi gotować i żeby on mógł bardziej mi pomagać. Szczęka mi opadła. Wskoczyłam mu w ramiona i mówię SUPER! Kupuj! 
Miałam okazję gotować na tym urządzeniu u cioci i bardzo mi się podobało. Pierogi, bigos, pieczeń... bajka! 
Podekscytowana pochwaliłam się przy okazji znajomym i szwagierce i spotkałam się z takim marudzeniem. "Eee po co Wam to, szkoda kasy", "Jak nie macie co robić z pieniędzmi to mi dajcie", "Lepiej sobie jechać na wakacje niż coś takiego kupić". 

Od razu mi się buzia zamknęła i już nikomu się nie chwaliłam. Wiem też, że następnym razem nie ma co tym osobom o tym mówić. Ale radochę nadal mam i nie mogę się doczekać kiedy go kupimy! Prawdopodobnie na koniec miesiąca.

Jeszcze czasami plecy bolą, ale w miarę funkcjonuje. Zastałam się tylko. Widzę różnicę, bo jak ćwiczyłam codziennie, to trawienie było świetne. Czułam się lekka i sprawna. A teraz? Jak staruszka... 
Jednego dnia dzwonek do drzwi. Otwieram.. A tam mój TŻ z bananem na całą buzię i wieżą cocacoli w puszkach. Kilka pięterek jeszcze za nim. 
Okazało się, że dostał od partnera w pracy w ramach jakieś promocji. Więc pół lodówki warzyw i nabiału, pół puszek coli. 
A ja coli od operacji nie piłam wcale. Żadnego gazowanego i słodkiego wcale. No i zaczęłam.. cholera. Najpierw łyczek, potem kieliszek, potem pół szklanki aż w końcu z puszką chodziłam. 

Teraz mam mega strach, bo dwa tygodnie leżałam. Kolejny tydzień dreptałam i jeszcze zaczęłam pić tą cole. Na bank przytyłam, bo już widzę po sobie.. Ale ile? Boje się wejść na wagę.. Jutro wchodzę. Trzymajcie kciuki. Koniec tego chorobowego, biorę się za siebie! 

Ale schudłam! Patrzę na swoje ciało i nogi szczuplejsze, brzuch mniejszy, twarz bardziej smukła. Czekałam do środy przebierając nóżkami, kiedy moje stopy staną na wadzę. 
A tam 91,2... Przytyłam prawie kilogram.. 😭😁 A wydawało mi się zupełnie inaczej. 

Albo to woda w organizmie się zatrzymała - mam obecnie chore gardło i mało piję. 
Albo mięśnie zaczynam budować - po tych ćwiczeniach to wycisk jest mocny.
Albo za dużo zjadłam - w sumie nie wiem. 

Poczułam się tak jak setki innych razy, gdy próbujesz schudnąć, a tu klapa. To uczucie gorzkie i cierpkie, jest mi bardzo dobrze znane. Znam je na pamięć. Jednym słowem złamka. 
Zwłaszcza, że moje ostatnie dni wyglądały tak:
śniadanie: pół bułki z warzywami i serem. 
II śniadanie: kawa i jogurt. 
obiad: trochę gulaszu 
kolacja: kończę obiad. 
Wychodziło po 1300-1600 kcal dziennie. + Co drugi dzień paliłam 100-250 kcal w ćwiczeniach. 
No i przytyłam.. Ehh..  Trochę to demotywujące. 

Najważniejsza rzecz jakiej się nauczyłam po operacji? Nie poddawać się i kontynuować. Często miałam tak, że waga stała lub spadała mega wolno, ale byłam zmuszona mało jeść i dalej schudłam. Więc nie poddaje się i zobaczymy co zastanę w następnym tygodniu. 🥳👍

90,7 zapisałam dziś na tablicy wiszącej na lodówce. Półtora tygodnia i półtora kilograma w dół. 
Fajny wynik, jestem bardzo zadowolona. 👍😁 Mój schudł ponad 2 kilogramy. Teraz tylko przeć do przodu, nie zatrzymać się, nie poddać.
Jak czuję, że spada mi motywacja to przeglądam galerię z fajnym i zdrowym jedzeniem. Wysportowanymi i szczęśliwymi ludźmi lub super ubraniami. Zazwyczaj pomaga. ❤ 
Jednak ostatnio dało mi kopa przypadkowe spotkanie z Jolą - koleżanką ze szkoły. W sensie nie mogę tego do końca nazwać spotkaniem... Po prostu ja się na nią gapiłam jak creep, gdy ona robiła zakupy. 

W szkole sama się izolowałam. Im miałam większe problemy w domu, tym bardziej unikałam towarzystwa. Jednak zanim się to stało miałam paczkę przyjaciół. Spędzaliśmy czas bawiąc się w lesie, chodząc na spacery, rowery i rolki. 
Miło wspominam te lata. Jola zawsze mi imponowała. Była starsza o rok, bardzo ładna i miła. Nawet jak ktoś zaszedł jej za skórę to nie reagowała impulsywnie. Wszyscy chłopcy z paczki się w niej kochali. Zawsze po spotkaniach z Jolą czułam się taka.. no nie wiem.. zmotywowana.
Towarzystwo ładnej i mądrej koleżanki wpływało na mnie motywująco.
Ja byłam jak miotające się piskle. Zawsze roztrzepana, z długimi rozpuszczonymi i poplątanymi włosami. Wiecznie rozmarzona, pędząca, zamyślona. Często brudna, bo nigdy nie pamiętałam aby się nie pobrudzić. A moje ubrania? Oglądając zdjęcia pomyślelibyście, że byłam nawiedzonym dzieciakiem. Długie spódniczki, sukienki w 100 kolorach, kamizelka w grzybki muchomorki.. Pamiętam jak uparłam się żeby do szkoły nosić trzewiki na obcasie..  
Byłam zupełnym przeciwieństwem Joli i pewnie dlatego mnie do niej ciągnęło. 

Marzyłam żeby zostać jej najlepszą przyjaciółką, ale była rok starsza i miała już przyjaciółki. Potem kontakt nam się urwał, tak naturalnie. 
Pamiętam jednak gdy nocowaliśmy u niej pod namiotami. W pewnym momencie przyszli jej rodzice z rodzeństwem i pomagali nam rozkładać namioty.
Reszta koleżanek pojechała po zakupy, więc spędziłam z nimi wiele czasu. Rozmawialiśmy o przyszłości i planach. Ta rodzina bardzo mi zaimponowała, rozmawiali ze sobą jak równy z równym. Nie byłam przyzwyczajona do tego, że dorośli rozmawiają z Tobą jakbyś nie była debilem. Lub w ogóle dorośli mają ochotę posłuchać co ma do powiedzenia dziecko.
U mnie w domu na każde moje plany spotykałam się z reakcją wyśmiania lub krytyki. 
Pamiętam uczucie niedowierzania, które mi wtedy towarzyszyło. Bardzo zazdrościłam jej tej rodziny. To była mega wartościowa i pouczająca rozmowa. Mam wrażenie, że chłonęłam tamtą atmosferę, tych ludzi, ten dom całą sobą. 

Byłam u nich w zaledwie kilka razy, ale zawsze gdy obok ich domu przejeżdżam, czuje duży sentyment.

No więc zobaczyłam ją w tym sklepie i wszystko to sobie przypomniałam. Fajnie, że dobrze się jej powodzi i ma udane życie. Nadal jest bardzo piękna, zadbana i schludna. A ja niczym za dawnych lat dostałam kopa motywacji i po powrocie do domu ogarnęłam dom, a potem ogarnęłam siebie. 😛


Tydzień minął bardzo szybko, dziś sobota wieczór a ja czuje że dopiero zaczynam weekend. 😁
Zważę się w poniedziałek i środę. Jestem ciekawa co tym razem pokaże waga.