Pamiętnik odchudzania użytkownika:
araksol

Odkąd Kaśka skończyła dwadzieścia lat jej matka zaczęła wypatrywać zięcia. Kaśce się do zamążpójścia aż tak bardzo nie spieszyło, a i szans na nie większych nie miała. Urodą raczej nie grzeszyła, figurą nie przyciągała męskich spojrzeń, a i kokietką nie była. W dodatku po całych dniach przesiadywała w domu, najchętniej z książką, a ciuchy nosiła tak długo, aż się zniszczyły na tyle, że musiała wyrzucić.  Dwudziestka jej stuknęła, a ona jeszcze na prawdziwej randce nie była. Raz tylko kolega z sąsiedztwa próbował jej wsadzić rękę pod spódnicę na urodzinach kuzynki. Pijany był i na drugi dzień udawał, że jej nie poznaje. No ale randką tego przecież nie można było nazwać.

- No i kiedy nam kogoś  wreszcie przedstawisz – pytała mama.

- No wiesz przecież, że z nikim się nie spotykam – odpowiedziała Kaśka.

- Jak tak dalej pójdzie starą panną zostaniesz – gderała matka

- Dziś nie ma starych panien, a są singielki – odrzekła.

- Ty mi tu nie opowiadaj o singielkach – odburknęła matka. Chcę jeszcze wnuków doczekać. Wciąż tylko w domu siedzisz. W książkach szczęścia szukasz. Tu nikogo nie poznasz. Ja w twoim wieku już mężatką byłam – dodała.

- Tak, tak i ja byłam w drodze. Wiem. Nie raz mi to mówiłaś – mruknęła Kaśka.

- No tylko mi nie pyskuj, bo jak tak dalej pójdzie sama ci męża znajdę – warknęła matka, biorąc się pod boki.  To, że jesteś dorosła i studiujesz nie zwalnia cię z obowiązku słuchania mnie. Mieszkasz w moim domu, utrzymuję cię i będziesz robiła tak jak ci powiem. Nie jesteś złą partią – dorzuciła. Firma całkiem niezły zysk przynosi. Niejeden na to poleci.

- Chcę, żeby poleciał na mnie, a nie na firmę – obruszyła się Kaśka.

- E tam. Miłości ci się zachciało. Byle był obrotny i zapewnił ci byt. Mnie i ojca też rodzice pożenili i co źle nam razem? – wzruszyła ramionami matka.

Jak matka powiedziała tak zrobiła. Już za dwa tygodnie kazała się Kaśce przyzwoicie ubrać i przygotować, bo na obiedzie miał być kandydat –  młodszy syn okolicznego piekarza.

- Tylko min nie rób i niedostępnej nie graj – upomniała ją. Walczak jest bogaty i obiecał dom wam kupić. Piekarnię dostanie starszy brat Waldka, a on by kiedyś dostał firmę po twoim ojcu. Na razie by pracował u niego. Studia skończył to sobie poradzi – nadmieniła.

Kaśka nie odezwała się. W końcu jakoś to przetrwam. Spotkanie to jeszcze nie ślub. Pomyślała. Ubrała się w dżinsy i bluzę od dresu. Włosy spięła w koński ogon i spokojnie czekała aż matka ją zawoła. Po chwili matka po nią przyszła. Waldek już był. Gdy  Kaśka weszła do pokoju i spojrzała w jego uśmiechnięte oczy ugięły się pod nią nogi i zaczęła żałować, że nie wygląda lepiej. Już za chwilę się okazało, że  był nie tylko przystojny, ale i sympatyczny. W dodatku nie głupi. Dwie godziny minęły szybko. Przy pożegnaniu spojrzał jej głęboko w oczy i powiedział:

- Myślę, że nasz ślub to całkiem niezły pomysł. Nie martw się nie będę ci się narzucał. Ty będziesz miała swoje życie, a ja swoje. Jakoś się przecież dogadamy.

- I ja tak myślę – bąknęła Kaśka.

-  Spotkamy się za miesiąc to wtedy pogadamy i ustalimy szczegóły. Teraz muszę wyjechać  - rzucił. Trzymaj się. I tyle go widziała.

No już ja się postaram coś przez ten czas zrobić, żebyś nie chciał mieć swojego życia. Pomyślała. Następnego dnia poszła do kuzynki, która uchodziła za super laskę po radę.

- Chcę wyglądać co najmniej dobrze. Mam na to miesiąc – wyrzuciła z siebie w drzwiach.

Beata zmierzyła ją krytycznym wzrokiem od stóp do głów. Minę miała przy tym nietęgą.

- No cóż ławo nie będzie, ale powinno się udać – powiedziała.

Kaśka pokiwała tylko  głową.

- Zdaję się na ciebie – wydukała przy tym.

- Po pierwsze musisz zrzucić z pięć kilogramów – dodała Beata. Po drugie musisz iść do kosmetyczki  i do sklepu po nowe ciuchy. Ten worek, który masz na sobie jest koszmarny – skrzywiła się. No i coś musisz zrobić z włosami. Ten mysi kolor zupełnie ci nie pasuje. Ani nie jest modny ani ładny – przewróciła oczami.

- A po co ci ta przemiana – spytała. Zakochałaś się?

- Chyba tak – mruknęła Kaśka.

- W końcu i ciebie dopadło – zaśmiała się Beata. No to do dzieła.

Po miesiącu przemiana się dokonała. Kaśka nie poznała się w lustrze. Zmieniła się jeśli nie super laskę to przynajmniej w bardzo atrakcyjną dziewczynę. Mysie włosy zyskały miodowy odcień, sylwetka w nowych ciuchach wyglądała kusząco. Delikatny makijaż dopełnił reszty, a szpilki, w których wreszcie nauczyła się chodzić,  dodały jej wzrostu. Gdy z wysoko uniesioną głową wkroczyła do restauracji z satysfakcją pochwyciła spojrzenie chłopaka siedzącego przy barze.

Waldek już czekał. Podeszła do niego i uśmiechnęła się. Poznał ją dopiero po głosie i szybko poderwał się z miejsca zupełnie zaskoczony. Po chwili odzyskał rezon.

- No, no coś mi się  wydaje, że zadanie będzie bardzo przyjemne. Może przyśpieszymy ten nasz ślub – rzucił.

Odpoczywam na całego. Nic nie robię. Nawet obiad jeszcze w proszku. Będzie kapusta z pieczarkami i ziemniaki. Spałam trochę. Oglądam teraz historię Elżbiety. Później skończę obiad i przygotuję paczkę na bazarek dla kotów na jutro. Krzysiek wyśle. Wieczorem mam zamiar zacząć robić butelkę. Co prawda jeszcze nawet serwetki nie wybrałam. Generalnie dzień chcę przeżyć powoli, bez pracy i bez stresów. Musze odpocząć. Może jeszcze zafunduje sobie medytację. I tak dzień przejdzie...

Przed chwilą wstałam. Piję sobie kawkę i planuję dzień. Będzie pracowity - pisanie na forum i horoskop prognostyczny. Pewnie też trochę w dzień pośpię i pewnie posiedzę chwilę u mamy. Nigdzie prawie nie wychodzi to jej się nudzi czasem. W sumie nie narzeka, żeby tylko miała co czytać to już jest dobrze. Może napalę dziś w piecu, bo wczoraj zmarzłam. Kusi mnie o coraz bardziej, ale się waham, bo Krzysiek się wścieknie. Jemu ciepło. Chodzi z krótkim rękawem. 

Od kilku dni mam problem z uszami. Zatykają mi się i chwilami niedosłyszę. Zwłaszcza prawe ucho mam felerne. Trzeba by kupić komplet świec do świecowania uszu albo iść do laryngologa na płukanie. Kupiłam taki preparat do czyszczenia uszu w areozolu, ale nic nie pomaga. Z laryngologiem będzie problem, bo zmienił mi się lekarz rodzinny i ten nowy, a właściwie nowa nie wystawi skierowania przez telefon. Trzeba będzie jechać do przychodni, a mnie się po prostu nie chce. Tym bardziej, że to kawałek drogi jest do przejścia. Zastanawiam się czy nie zmienić przychodni. Jest jeszcze jedna, ale bliżej przystanku.

Jutro będę odpoczywać i może coś artystycznego podziałam. Muszę też przygotować paczkę na bazarek dla kotów bezdomnych. Akurat tych mi strasznie szkoda. To stadko to większość koty łaszące się i podchodzące do karmicielki. Musiały mieć kiedyś domy, bo dzikie by nie podeszły. Bardzo mi szkoda takich kotów. Z kanapy trafiają na ulicę i nie zawsze sobie radzą. No i cierpią...

Dzień się powoli kończy, a ja dopiero teraz mam chwilę oddechu. Cały dzień dziś praktycznie byłam zajęta pracą, a wieczorem mam jeszcze inicjację w system Engel Ki. Kobieta znalazła mnie przez forum i od razu dziś umówiłyśmy się na inicjację. W sumie miałam czas to po co miała czekać jeśli jej zależało na czasie. System jest fajny, bo bardzo ułatwia kontakt aniołami. Ja byłam inicjowana w niego kilka la temu i teraz inicjuję innych. Przed inicjacją trzeba jeszcze oczyścić aurę. Później muszę jeszcze trochę popisać na forum, ale już niedługo. Jutro też mam aktywny dzień - forum i horoskop prognostyczny. Może dopiero w niedzielę uda mi się podziałać coś artystycznie. Dziś miałam też chwilę relaksu, bo poddałam się zabiegowi harmonizacji półkul mózgowych. Wszystko przebiegło sprawnie. Za miesiąc drugi zabieg. Chcę poddać się trzem.

Aśka obudziła się późno i od razu dopadła ja myśl, że nie ma pieniędzy. Nie ma i już. Pożyczyć nie miała od kogo. Rodzice nie żyli od kilku lat, a jedyna siostra mieszkała od lat za granicą  i kontakt się urwał. Aśka radziła sobie jakoś, bo po rodzicach zostało mieszkanie w kamienicy. Nawet niedrogo za nie płaciła, a rodzice przed śmiercią je wyremontowali. Było też nieźle wyposażone w podstawowe sprzęty. Problemy się zaczęły, gdy okazało się, ze ma chory kręgosłup i pracować nie może. Dostała rentę, która ledwie wystarczała na życie.

Najpierw wysiadła jej lodówka. Wzięła nową na raty. Jakoś spłacała. Za miesiąc szlag trafił pralkę. Raty jeszcze załatwiła, ale w sklepie zataiła ile wydaje na leki, bo kredytu by nie dostała. Później była jeszcze chwilówka, bo jej kot Filip musiał mieć koniecznie zabieg na przepuklinę. No i zaczęło się. Spłaciła chwilówkę i raty, a na leki i jedzenie pieniędzy  już nie starczyło. Kręgosłup ją tak bolał, że chodziła zgięta wpół i od dwóch dni była bez obiadu. Do piętnastego, kiedy to brała rentę pozostało 5 dni, a ona miała dwanaście złotych i pustą lodówkę. W dodatku Filipowi też kończyła się karma. Najgorsze było to, że nadchodziła zima, a ona nie miała za co kupić węgla. Potrzebowała na sezon co najmniej trzy tony. Skąd ja wezmę tysiąc osiemset złotych. Zastanawiała się gorączkowo od kilku dni. Przecież nie pójdę kraść, a zarobić nie dam rady. Gdzie dostanie pracę z chorym kręgosłupem.

Wstała, ubrała się, wypiła herbatę z resztka cukru i zapatrzyła się w okno. Deszcz stukał miarowo o szyby, na pobliskim klonie nie było już prawie liści, a w domu panował przejmujący  ziąb. Trzeba by już zacząć palić w piecach, bo wilgoć wejdzie w ściany. Pomyślała. Po chwili już szła w stronę komórki z zamiarem wygrzebania reszek węgla. W korytarzu spotkała sąsiadkę z parteru i starą Maciejakową. Były tak zagadane, że nawet jej nie zauważyły.

- Dzień dobry – przywitała je.

- A dzień dobry – odpowiedziały. A słyszałaś to już, że odnalazł się właściciel naszej kamienicy. Podobno pierwsze co zrobił to podniósł czynsze prawie o sto procent od nowego roku. Kazia Walewska i Karscy już dostali pisma w tej sprawie. Do nas też pewnie przyjdą na dniach. Trzeba by się odwołać, bo kogo tu stać na płacenie takich kwot – trajkotały jedna przed drugą.

- Nie nic wiedziałam – odpowiedziała Aśka przerażona.

Jeszcze i to. Skąd ja wezmę. Pomyślała. Jak tak dalej pójdzie to zostanę bezdomna. Po chwili już była w komórce. Węgla prawie nie było. Została masa miału, w którym gdzieniegdzie widać było pojedyncze kawałki węgla. Zaczęła wyjmować go rękami, brudząc przy tym dłonie. Przy okazji nawdychała się pyłu i zaczęła kaszleć. Kręgosłup bolał okropnie, gdy z marną połową wiaderka człapała  do domu.

Rozpaliła w piecu, umyła ręce, opłukała zimna wodą twarz i rozpłakała się. Flip jakby chcąc ją pocieszyć wskoczył jej na kolanach i zaczął ocierać się pyszczkiem o jej mokre policzki. Wtuliła twarz w puszyste futerko, a on zaczął mruczeć. Aśce zrobiło się lżej. Jakoś to będzie. Poradzę sobie. Muszę. Myślała. Wyjście się znajdzie. A może spytać  tarota? Olśniło ją nagle. Już tak długo nie wróżyłam. Czy pamiętam jeszcze? Czy karty przemówią? Zastanawiała się. Kiedyś jeszcze w szkole wróżyła i wróżby się sprawdzały. Wszystkie koleżanki się do niej zgłaszały z problemami. Lubiła to robić i miała z kartami niezwykły kontakt. Ponoć odziedziczyła zdolności po babce, która z tego osiągała nawet niezły dochód.

- A może to jest wyjście – mruknęła pod nosem. Tylko gdzie są karty?

Już po chwili szukała w szafie. Nie było. Na pawlaczu też nie. Nic tylko wyniosła je na strych i leżą gdzieś w pudle ze starymi książkami. Istotnie znalazła karty na strychu w starej, nadgryzionej przez czas  kasetce. Rozłożyła je i wyszła kapłanka i  królowa pucharów. Obie karty oznaczały, że ezoteryka może stać się jej zawodem. Mogłabym wróżyć w domu i przez Internet. Zaczęła planować. Jestem dobra to i klientki się znajdą. Usiadła przed komputerem i od ręki wysłała zgłoszenie do portalu zatrudniającego  wróżki.  Odpowiedź dostała po dwóch godzinach. Musiała tylko skserować dokumenty podpisać je, odesłać do firmy i już mogła rozpoczynać pracę. Trzeba by też zadzwonić do Baśki. Przypomniała sobie Aśka. Nie dalej jak tydzień temu pytała czy jeszcze wróżę. Chciała zapłacić, bo ma problemy z mężem, a jej córka nie może zajść w ciążę. Za moment już rozmawiała z koleżanką.

- Znalazłaś już tą wróżkę – spytała.

- Jeszcze nie – odparła Baśka, a co zastanowiłaś się?

- Tak powróżę ci i córce też. Dobrze by było byście przyszły jeszcze dziś po południu.

- Kochana jesteś. Nie zapomnę ci tego – odpowiedziała Baśka. Będziemy po siedemnastej.

Od tego dnia znowu zaczęła wróżyć. Córka Baśki opowiedziała o niej w pracy i już za dwa dni miała dwie klientki. Pod koniec tygodnia zaczęła też wróżyć na portalu. W pierwszy dzień zarobiła osiemdziesiąt złotych, w następne dwa po czterdzieści. Już nie głodowała i nie marzła tak, bo włączyła grzejnik elektryczny. Gdy dostała rentę od razu kupiła pół tony węgla. Coraz więcej klientek pukało do jej drzwi, bo szybko rozeszła się fama o nowej rewelacyjnej wróżce, która tylko spojrzy w karty i już wszystko wie.

- No i kryzys zażegnany – powiedziała do Filipa nakładając mu na miskę jedzenie. Wiesz co pomyślę o kursie astrologii i numerologii, bo to też ciekawe i przyszłościowe dziedziny. Zacznę od astrologii. Uśmiechnęła się i podrapała kota za uchem.

Nic wczoraj nie zrobiłam poza pisaniem na forum i napisaniem opowiadania. Nic kompletnie, bo spałam w ciągu dnia dwa razy po prawie dwie godziny. Dziś w nocy zmarzłam tak, że  wyciągnęłam wreszcie kołdrę. Resztę nocy spędziłam pod taką nieświeżą pościelą co to leżała w koszu całe lato. Pachniało nie za bardzo, ale wyjścia nie miałam. Krzysiek się bronił, gdy chciałam kołdry podmienić, a ja mu się nie dziwię. Dziś pościel zmienię tylko najpierw kołdrę dobrze wywietrzę. Co dziś będę robić jeszcze nie wiem. Pisać na forum na pewno. W końcu to teraz moja praca. Co poza tym jeszcze nie wiem i niczego nie planuję. Może napiszę opowiadanie, a może zabiorę się za malowanie. Na razie piję kawę, dumam i rozkręcam się. Lubię poranek zacząć powoli, leniwie smakując kawę. Nie lubię pośpiechu o tej porze dnia. Szczególnie nie lubię.

Dostałam ocenę moich obrazów. Nie jest tak źle jak myślałam, ale sporo pracy przede mną jeśli chcę malować realistyczne pejzaże. Muszę dodać obrazom barw, odcieni i szczegółów. Musze po prostu poświęcić  im więcej czasu, a nie malować na wyścigi. Muszę je dopracować, dopieścić, a wtedy staną się realistyczne. Pomogło by malowanie z natury. No ale cóż. Niemożliwe. Mobilna nie jestem.

Teraz szukam kogoś kto by mi ocenił opowiadania. Znalazłam polonistkę po kursie bibliotekarskim, ale czy się zgodzi?

A na koniec zdjęcie Pikusia. Wlazł wczoraj do kocich spanek i tam drzemał, a koty na podłodze...

Gabriela odkąd zamieszkali z Filipem i Kamilkiem sami nie miała na nic czasu. Gdy mieszkali u jej rodziców to mama gotowała, sprzątała i zajmowała się Kamilem. W końcu była na emeryturze. Pomagał jej tata. Nigdy od Gabrieli niczego nie wymagali i wypieszczona jedynaczka miała czas tylko dla siebie. Do tego grosza nie szczędzili. Po pracy spotykała się z koleżankami, przesiadywała u kosmetyczki i często robiła rundkę po sklepach. Była zadowolona i niczego jej nie brakowało do szczęścia. To Filip narzekał. To on był wiecznie niezadowolony. Chciał iść na swoje.

- Jak długo jeszcze będziemy siedzieć na głowie twoim rodzicom – mawiał. Czas coś wynająć  albo kupić. Oboje dobrze zarabiamy stać by nas było na spłacanie rat.

- Ale po co? Źle ci jest. Mamy wszystko zrobione. Wszystko poddane. O nic się nie musimy martwić. Co najwyżej gdzie wyskoczymy na weekend albo do której restauracji pójdziemy na obiad. Rodzice Kamilka pilnują i mamy więcej czasu dla siebie – broniła swego Gabriela.

- No dobrze ci mówić to twoi rodzice. Ja się czuję skrępowany, gdy teściowa ciągle mi się kręci w pobliżu, a teść wprasza się na piwo. O czym ja mam z nim gadać. O pogodzie – mruknął.

- Jesteś niewdzięczny- podsumowała.

Minęło kilka miesięcy. Pewnego dnia  Filip przyniósł ofertę z biura nieruchomości w którym pracował jego przyjaciel. Całkiem ładny dom z trzema sypialniami, ogrodem i garażem na dwa samochody. Nie stary, w dobrym stanie do zamieszkania od zaraz z opcją kupna.

- Facet wyjeżdżą na stałe za granicę to okazja. Tylko trzeba się decydować  natychmiast. Andrzej zatrzymał tą ofertę specjalnie dla mnie. Co o tym myślisz – powiedział podsuwając Gabrieli zdjęcia.

- No nie wiem. Chyba nie jestem na to jeszcze gotowa – mruknęła pod nosem.

- Skoro tak to tu siedź. Ja zabieram Kamilka i się wyprowadzam. Dość mam twoich rodziców i twojego wygodnictwa. Nie mam zamiaru dłużej tego znosić. Chcę wreszcie sam o sobie stanowić. Trzymać samochód w swoim garażu i kapcie w swoim przedpokoju. Chcesz rozwodu to będziesz go mieć. – wyrzucił z siebie.

Próbowała się przytulić i jakoś wszystko wybić mu z głowy, ale ją odepchnął i wybiegł z domu. Tego nie przewidziała. Co prawda widziała niezadowolenie Filipa, czuła, że od jakiegoś czasu, coś się psuje między nimi, ale myślała, że to chwilowe, że mu przejdzie. A tu taki pasztet. Rozwód. Nie mogę do tego dopuścić. Nie mogę go stracić. Kto mnie teraz zechce. Utyłam po ciąży z 10 kg i jeszcze nie udało mi się zrzucić. Jak sobie poradzę? Myślała przerażona.

Wprowadzili się po dwóch tygodniach.  Dom był zadbany i przytulny. Niczego nie musieli kupować. Wszystko już stało na swoim miejscu. Nawet rośliny doniczkowe zdobiły wnętrza.  Przywieźli tylko swoje cuchy, parę książek i komputery. No i  rzeczy Kamilka. Gabriela zabrała zdjęcie rodziców i rzeźbę kota, która uwielbiała. Ogród był rozległy i wypielęgnowany. Przy tarasie rosły brzozy, a pod domem kwitły róże. W kamiennej posadzce tarasu odbijało się słońce. Za domem był niewielki staw, w którym pływały ryby.

Problemy zaczęły się praktycznie od razu. Kamilek nie chciał chodzić do żłobka i tęsknił za dziadkami. Wciąż płakał i marudził. W dodatku zaczął chorować. Gabriela musiała brać wolne i opiekować się nim. Zupełnie sobie z tym nie radziła. Gdy go przewijała robiła się zielona z obrzydzenia. Nie sądziła, że to tak będzie takie trudne. Dotychczas robiła to mama. W pracy zaczęli krzywo patrzeć na jej kolejne zwolnienia. Praca w domu też ją przerastała. Ciągle sprzątała. Starała się naprawdę, a kurz grubą warstwa zalegał po kątach. W dodatku nie potrafiła gotować. Zupełnie. Zamiast smacznych gołąbków czy sosów często musieli raczyć się gotową pizzą, bo obiad nie nadawał się do zjedzenia. Kupiła książkę kucharską, ale to nie było tak proste jak się wydawało. W kuchni spędzała długie godziny, a i tak to co przygotowała zbyt smaczne nie było.  Już nie miała czasu na ploteczki z koleżankami, kosmetyczkę i rajdy po sklepach. Padała za to ze zmęczenia i zaczęła ze stresu jeszcze bardziej tyć. Filip kończył właśnie jakiś ważny projekt w pracy i przychodził tak zmęczony, że nie miał siły w niczym jej wyręczyć.  Za to stał się bardziej wymagający i coraz częściej miał do niej pretensje.

- No i znowu obiad przypalony. Czuć od wejścia – wrzasnął na nią, gdy wyszła z kuchni by się z nim przywitać. Rany czy ty wreszcie zaczniesz sobie radzić i kiedy? – dodał

- A co ty sobie myślisz – krzyknęła. Cały dom na mojej głowie i dziecko. Ja też pracuję racz to wreszcie zauważyć – warknęła. Zatrudnij sobie gosposię jak ci moje gotowanie i sprzątanie nie pasuje albo sam zacznij to robić. Też masz ręce. Może byś tak więcej czasu spędzał w domu, bo Kamilek niedługo przestanie cię poznawać – podsumowała wychodząc i trzaskając drzwiami.

Wybiegła do ogrodu. Już nie był tak wypielęgnowany. Trawa dawno powinna być ścięta, a rabatki z kwiatkami wyplewione. Pierwsze jesienne liście zalegały miejscami  na tarasie dość grubą warstwą. Poczuła chłód. Ciaśniej owinęła się swetrem. A co będzie zimą? Kto będzie palił w centralnym i odśnieżał. Pomyślała. Może faktycznie trzeba kogoś zatrudnić do pomocy? To niezła myśl.

Po  tygodniu udało jej się przekonać  Filipa i zatrudnili pomoc domową. Dziewczyna, studentka  germanistyki, okazała się inteligenta, zaradna, smukła i całkiem ładna. Przychodziła co drugi dzień sprzątać. Zadbała też o ogród. Później dodatkowo zaczęła gotować. Potrafiła przygotować prawdziwe cuda. Załatwiała również zakupy i Kamilek ją nawet polubił. Gabriela odżyła, a dom odzyskał dawny blask. Jak ona sobie z tym radzi zastanawiała się czasem – studia i praca. Przecież to niemałe obciążenie.

Po miesiącu zauważyła, że Filip często przesiaduje z Beatą, bo tak miała dziewczyna na imię, w kuchni. Zaczął nawet obierać za nią ziemniaki i kroić warzywa na surówkę. Gdy próbowała poruszyć ten temat zbył ją ze śmiechem.

- Uczę się gotować. Co w tym dziwnego- zakończył rozmowę.

- Jakoś wcześniej się do tego nie garnąłeś – zauważyła z przekąsem.

Później już zimą przyłapała go na tym, że za Beatę odśnieżał podjazd i dokładał do pieca od centralnego ogrzewania. A tak kiedyś nie lubił brudzić sobie rąk. Gdy mieszkali z rodzicami w kotłowni był raz i powiedział, że nigdy więcej.

Bomba wybuchła wiosną. Gabriela wsadzała właśnie  przy schodach do domu, żonkile, które kupiła dzień wcześniej, gdy oświadczył jej, że Beata jest w ciąży i że odchodzi to znaczy nie Beata tylko on od Gabrieli, bo on jest ojcem tego dziecka.

- Oczekuję, że się wyprowadzisz z Kamilem. Będę na niego płacił alimenty i chcę go zabierać co drugi tydzień na weekend – dodał spokojnie i beznamiętnie.

 Ogłuszona Gabriela nie wiedziała co powiedzieć. Wstała i poszła do domu. Zaczęła w pośpiechu pakować swoje rzeczy i rzeczy Kamilka. W głowie czuła pustkę. Zamrożone emocje nie znajdowały ujścia. Zadzwoniła po tatę, by po nią przyjechał. Trzeba też odebrać małego ze żłobka. Po dwudziestu minutach tata zatrzymał się pod bramą.

- Obyś zaznała z nim tego czego ja zaznałam pod koniec i oby spotkało cię to co mnie – rzuciła przez ramię do Beaty wychodzą w pośpiechu. Tamta tylko spuściła głowę i uśmiechnęła się lekko.

Spokojny dzień mnie dzisiaj czeka - w domu. Mam zamiar popracować trochę i może napisać opowiadanie. Po południu pewnie skuszę się na coś artystycznego. Może zrobię kolejną kasetkę, a może coś namaluję. Powinnam kupić 2 skrzyneczki do ozdobienia. Tym razem powinnam je ozdobić głównie po bokach nie na wieku, bo maja stać na segmencie w pokoju dziennym. Wysoko, tak, że wieczka nie będą widoczne.Muszę się z tym spieszyć, bo jak przyjdą chłody ciężko będzie wszystko w pracowni schło. Wczoraj zrobiona kasetka chyba zostanie w domu, bo mi się podoba. W rzeczywistości jest fajniejsza niż na zdjęciach. Kolory to zgniła zieleń przecierana i musztardowy z dodatkiem starego złota. Lubię te barwy.

.Jutro też siedzę w domu i też jakiś specjalnych atrakcji nie powinno być. Krzysiek co prawda jedzie do miasta na zakupy, ale to on będzie miał wrażenia, a nie ja.

Dietę trzymam, ale nie chudnę. Chyba rzucę ta całą dietę w diabły. Trzy tygodnie wysiłku i 80 dkg mniej. Nie potrafię do diety podejść jak do wyzwania. Dla mnie to katusze są i tylko myślę o tym by się jak najszybciej  się skończyły. Szybkie diety już na mnie niestety nie działają. Kiedyś to było 10 kg mniej w miesiąc i spokój. Stanowczo nie należę do długodystansowców w dziedzinie odchudzania i na długie boje się nie piszę... Grubi też maja prawo do życia...

Karolina nie miała szczęścia w życiu. Odkąd pamiętała w jej życie składało się ze  smutku, strachu, a później złości. Miłości nie czuła nigdy, bo kto miał ją kochać wiecznie pijany ojciec czy zastraszona, zapracowana matka. Matka pracowała jako sprzątaczka w szkole i dorabiała sobie sprzątając mieszkania. Pieniędzy z tego wiele nie było, a ojciec swoje potrzeby miał. Pił przecież codziennie. O pracy nawet nie myślał. Z domu rzadko wychodził i tłukł je obie regularnie. Matkę za to, że za mało pieniędzy przynosi do domu. Karolinę za to, że żyje, żre i patrzy na niego z pode łba. Gdy dorosła trochę matka zaczęła zabierać ją z sobą do domów w których sprzątała. To wtedy Karolina zobaczyła jak żyją i mieszkają inni. Gdy poszła do szkoły nagle dotarło do niej, że nie wszyscy ojcowie biją i nie wszystkie matki tyrają ciężko po całych dniach. Zapragnęła innego życia niż wiodła jej matka i zaczęła się pilnie uczyć. Zdolna była i ambitna. Szkołę podstawową skończyła z wyróżnieniem. Podobnie gimnazjum. Chciała iść do liceum, a później na studia, ale ojciec tak się wściekł, że wybił jej dwa zęby.

- Tak studia!Ty tłumoku. Ile jeszcze chcesz żreć mój chleb. Sama się utrzymuj- ryczał tłukąc ją pasem. Jak psa z domu wygonię darmozjadzie jeden. Po coś tu potrzebna. Co z ciebie za pożytek. Tylko miskę ci trzeba napełniać i o więcej wołasz.

Matka próbowała się za nią wstawić. Po raz pierwszy chyba, ale szybko zrezygnowała, gdy tylko posmakowała pięści rozjuszonego ojca. Karolina  poszła więc do zawodówki, a popołudniami pracowała z matką. Po skończeniu szkoły sprzątała dalej, bo to przynosiło całkiem niezły dochód. Popołudniami  w tajemnicy przed ojcem uczyła się w technikum ekonomicznym. Nauczyła się schodzić ojcu z drogi i oddawała mu część zarobionych przez siebie pieniędzy. Teraz ojciec nie trzeźwiał już wcale. Któregoś dnia zasnął i się nie obudził. W domu zapanował spokój. Nie na długo jednak, bo mieszkały w domu, który prawnie należał do rodziny ojca. Teraz stryj upomniał się o swoją własność, a one wylądowałyby na ulicy gdyby nie dziadek, który zgodził się przyjąć je do siebie. Dom był stary, jednoizbowy i zaniedbany. Łazienki oczywiście nie było, a zimą przez nieszczelne okno na parapecie zbierała się warstewka śniegu. Dziadek nie był wiele lepszy  od ojca. Pił jak on. Co prawda nie bił, ale za to zapraszał do domu kumpli, którzy szybko zwrócili na Karolinę uwagę. Byli ordynarni i mimo jej próśb nie chcieli trzymać rąk przy sobie. Uciekała przed nimi na strych. Tam się uczyła przy świeczce i tam nieraz spała zwinięta w kłębek na starym zakurzonym materacu, opatulona zatęchłą pierzyna pamiętającą pewnie czasy wojny. Jeszcze dziś pamięta zapach kurzu i odchodów gołębi gnieżdżących się pod dachem i śmiech kumpli dziadka, gdy z obrzydzeniem odpychała ich natarczywe dłonie.

- Co się tak bronisz. Nie ubędzie ci – rechotali obleśnie się uśmiechając.

- Nie chce nas bo my za niskie progi. Panienka uczona przecież. Na królewicza czeka. W wilii z basenem chce mieszkać, a nie w starej chałupie –mawiali.

Jeden z nich był szczególnie namolny. Chciał się Nawet żenić. Darek był chudy, wciąż miał tłuste włosy , niedomyte paznokcie i plamy potu pod pachami. Czuła do niego wstręt. Dziadkowi za to pomysł się nawet spodobał i zaczął ją nakłaniać, żeby się zgodziła.

- Swój chłop jest. Pracuje i nawet zawodówkę skończył. Źle ci z nim nie będzie. W końcu musisz iść na swoje – namawiał. Lata swoje masz. Tu miejsca nie ma, a za pół roku wujek Antek z kryminału wychodzi. Wróci tu i gdzie będziesz spać.

 Matka tylko głowa pokiwała.

- Za pół roku to ja już się wyprowadzę. Na studia idę- odpowiedziała.

- Tobie się wydaje, że jak kto uczony to już księcia znajdzie. A z czego się utrzymasz na tych studiach i gdzie będziesz mieszkać – warknął dziadek. Teraz to tylko by wszyscy szkoły kończyć chcieli – dodał.

- Poradzę sobie. Zawsze sobie radziłam  to i teraz dam radę – odpowiedziała hardo.

Jak powiedziała tak zrobiła. Studia skończyła i dostała pracę w agencji reklamowej. Tym razem miała szczęście. Zarabiała tyle, ze stać ja było na wynajęcie kawalerki. Urządziła ją po swojemu i cieszyła się jak dziecko. W końcu miała na ciuchy, kosmetyki i na własny komputer. No i zakochała się. Pierwszy raz. Teraz żyła jak we śnie. Marek przystojny student ostatniego roku informatyki miał zniewalający uśmiech, delikatne dłonie i wciąż prawił jej komplementy. Szybko uległa.  Od razu wprowadził się do niej.

- Po co mam mieszkać z kumplami skoro możemy  więcej czasu spędzać razem- argumentował.

 Minął rok, a on nadal był studentem. Na brak pieniędzy za to nie narzekał i codziennie wychodził gdzieś wieczorami. Wracał późno często półprzytomny i podniecony. Już nie prawił jej komplementów i przestał się uśmiechać. Brał ją szybko i brutalnie nie zważając na jej protesty. Pierwszy raz uderzył ja w twarz, gdy nakryła go w łazience z kokainą.

- Ty wścibska szmato nawet tu nie mogę być sam – wrzeszczał.

Przeraziła się i uciekła. Wróciła w nocy. Czekał na nią skruszony z bukietem róż i bransoletką. Wybaczyła. Nadal kochała i wierzyła, że to był pierwszy i ostatni raz. Poczuła się nawet winna, że tak bezceremonialnie wtargnęła do łazienki.

- Przestanę brać i pójdę na odwyk – obiecał.

O tym, że handluje prochami dowiedziała się przypadkiem niecały miesiąc później. Nie zamknął drzwi do łazienki, a ona przechodziła obok gdy rozmawiał przez telefon. Spytała go o to, a on warknął, że to nie jej sprawa.

- Dla nas to robię. Całe życie chcesz się gnieść w wynajętej kawalerce – dodał wściekły.

- Patrz ile mam kasy powiedział. No patrz i stul mordę. Nie wyjeżdżaj mi tu z morałami- wrzasnął ściągając walizkę z pawlacza. Była spora i pełna pieniędzy. Widziałaś kiedyś tyle forsy. No widziałaś – spytał drwiąco.

Rozpłakała się i wybiegła z pokoju. Zastał ją w kuchni.

- Nie rycz. Masz kup sobie coś – powiedział rzucając jej kilka setek w twarz i doprowadź się do porządku, bo wyglądasz jak półtora nieszczęścia. Menel by cię teraz nawet nie zechciał. Moja kobieta ma być piękna i zadbana. Ma też często rozkładać nogi, a ty coś się ostatnio ociągasz.

Drugi raz uderzył ją gdy przypadkiem rozlała wino na jego nowa kurtkę. Potem bił już częściej i mocniej. Nawet puder nie ukrywał sińców na jej twarzy. Coraz częściej brała wolne w pracy by ukryć przed ludźmi swoją hańbę. Próbowała odejść, ale zlał ja tak, że tydzień wolnego dostała, bo nie mogła się ruszać.

- W życiu się ode mnie nie uwolnisz ty dziwko. A jeśli już to ja odejdę nie ty – wrzeszczał tłukąc ja i kopiąc.

 Karolina zwinęła się w kłębek na podłodze i dłońmi osłaniała twarz i głowę, by obrażenia były jak najlżejsze. Po tygodniu zorientowała się, że jest w ciąży. Coś w niej pękło.

- Już nigdy mnie nie uderzy, ani ciebie- szepnęła obejmując brzuch. Zapakowała trochę rzeczy do plecaka, zamówiła taksówkę, wzięła walizkę z pieniędzmi i cicho zamknęła drzwi i nie oglądając się za siebie.

Skończyła się laba i znowu od dziś piszę na forum. Kilkanaście tematów już przygotowałam i teraz je tylko trzeba rozwinąć. Ważne jest by pisać dużo tematów, bo forum ma się stać bardzie popularne. Pisze mi się łatwo, bo tematy raczej mi bliskie. Po południu może powstanie jakieś opowiadanie albo obraz. Dawno też nie robiłam nic z decu, a farbę podkładową już mam. Co prawda wydaje mi się dość gęsta, ale jeszcze jej nie wypróbowałam to narzekać zawczasu nie będę. Ostatnio chodzi mi po głowie, żeby moje opowiadania dać przeczytać komuś kto się na tym zna, żeby je ocenił. Wypunktuje błędy i potknięcia, żebym je wyeliminowała. Nie wiem tylko czy to ma być dziennikarz czy polonista. Marzę o tym, żeby kiedyś pisać opowiadania do czasopism to chyba dziennikarz.

U mnie w kuchni jest plaga myszy. Koty łapią jak szalone. Wcześnie myszy wróciły, to może oznaczać ciężką zimę. Oby nie, bo boję się o rury od wody. No i opału jeszcze za dużo nie mam zgromadzonego. Rozważam kupienie oprócz węgla i drewna. 

W ogrodzie zostało jeszcze to i owo. Jest kabaczek, ale mały i nie wiem czy dojdzie. Są też dwie dynie. Jedna nawet spora i tą zjemy w tym tygodniu. Będzie zupa i sos. Druga musi poczekać. Po 1 października trzeba będzie już ogród skopać i nawieźć na zimę. Krzysiek będzie miał urlop przez trzy tygodnie to i odpocznie i co nieco w domu zrobi. Musimy też kupić grzybów do suszenia i pojechać zaszczepić Pikusia. Trzeba by też kupić leki na robaki dla stada. Co prawda nie widzę, żeby robaki były, ale profilaktycznie dawkę im podam.