Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dramat...

*zacierać a nie zawierać (tel. przekręcił)

A czy jesz to słodkie, żeby dostarczyć sobie fajnych odczuć, czy żeby zneutralizować jakieś trudne emocje, stany, które fruwają w Twojej duszy? Piszesz, że słodkie daje Ci ulgę, ale czy znaczy to, ze ulgą jest uleganie pokusie i brak potrzeby odpierania ataku myśli o słodkim? Czy toczysz w swoim umysle walki: zjem to, nie zjem, nie mogę, nam ochotę, zjem, nie bo przytyję.... coś w ten deseń? Czy po prostu ochota na słodkie przychodzi codziennie i Ty nawet nie próbujesz się temu przeciwstawić, bo wiesz, że będzie miło, przyjemnie, cudowny cukrowy haj...???? No bo jeżeli jedzenie słodyczy zakotwiczone zostało w umyśle jako mega przyjemność, nie wiem czy silna wola da radę się temu przeciwstawić. Zaprogramowałaś siebie na dostarczanie sobie cukrowego haju i jeżeli nie pojawi się jakaś fajniejsza rozrywka, dająca tyle samo frajdy, to cukier zawsze wygra. Ja obecnie cukru nie jem i zastąpiłam go gorzką kawą oraz niejedzeniem. Nie czuję głodu, piję kawę za kawą i nie jem. Z rozsądku muszę jeść (obecnie raz dziennie), ale nie mam żadnych zachcianek - ja cukroholik gigantyczny. Może zmienia mi się mikrobiom jelitowy? Nie piszę tego jako przykład taktyki do naśladowania, o nie! Piszę dzieląc się swoją sytuacja,Ty poradzisz sobie w inny sposób i to tez będzie OK, ale Twoja odpowiedź do koleżanki powyżej wskazuje na to, że ciągle tkwisz w kulturze diet, odmawiania sobie i potem grzeszenia. Matko! Toż to jest podejście trochę destrukcyjne, nie wiem czy myśląc w ten sposób łatwo Ci będzie wyrwać się z tego błędnego koła.

Doskonale eszaa rozumie...bo jestesmy podobne z uzaleznieniem od slodyczy....to moze zrozumiec tylko osoba uzalezniona ...nie mylic z osoba ktora ma ochote na slodkie i zje tabliczke czekolady czy 2-3 paczki. Mi jako osobie uzaleznionej truno komus wytlumaczyc dlaczego przez 24 godz moge jesc tylko slodkie....to nie fustracja....stres czy jakie inne przyczyny....jem bo moja glowa nie umie o niczym innym myslec jak o slodkim....rozmawiam z kims...a w glowie juz sa mysli co zjem jak przestane rozmawiac...to sa zony slodyczy ktore pochlanialam( obecnie na odwyku )...i jak dlugo w glowie nie kliknie .. .tak dlugo nic nie pomorze...tak jak w moim przypadku kiedy dowalam ponad 30 kg...eszaa przynajmniej umie trzymac wage....nie dopuszcza do az fak duzego wzrostu...ja mojej grubosci w tym Momente nie widzialam...tylko slodkie. ...nawet jak osiagnelam wage ktorej nigdy nie mialam 3 cyfrowa🙈 ....dopiero jak udalo mi sie odstawic slodkie...schudlam prawie 13 kg i dopiero TERAZ widze jaka jestem gruba....i zastanawim sie jak moglam dopuscic sie do takiego stanu i nie widziec tego ....bo to jesz uzaleznienie ...tak jak alkoholik zaskoczy z alkoholem ..tak u nas sa slodycze.....uzalenuonego zrozumie tylko uzalezniony.Pozdrawiam i zycze silnej wolli.

A nie kupowanie czy nie trzymanie w domu slodyczy tez nie jest wyjsciem

Hej Geza, pamiętam Twoją historię i pamiętam potem te słodkości zdrowe z owoców i orzechów, które robiłaś, te skrzynki fig, które kupował Ci mąż i inne rarytasy. Cóż, ja też byłam cukroholikiem i jadłam słodycze tonami, w najgorszych czasach nałogu - same słodkości dzień w dzień. No ale to wyniszcza po czasie ciało i psychikę, wiele razy udawało mi się zerwać i wiele razy ponownie do tego wracałam. Znam smak uzależnienia od cukru, ale też jestem zdania, że to ja mogę być ponad ten nałóg, a nie że nałóg mną rządzi. Jeżeli mindset ustawisz w trybie "nic nie mogę z tym zrobić, bo to jest silniejsze ode mnie" - to nic się z tym nie zrobi, a to nieprawda, bo można przestać, no ale trzeba podjąć decyzję. I nawet jak potem zdarzy mi się zjeść coś słodkiego, to nie znaczy to, że zgrzeszyłam, zawaliłam, no nie!!!! Ja myślę, że wyjście z tego problemu to zrozumienie cyklu uzależnienia, świadomość własnych zachowań, chęć zmiany i nie kojarzenie tego, jako pasma cierień i wyrzeczeń - bo to potem właśnie prowadzi do kompensacji i hiperkonsumpcji. Poza tym konsekwencje zdrowotne też są jakąs nauczką. OK, wszystko fajnie jak ciało sobie z tym nadmiarem cukru dobrze radzi, ale jak potem cierpią na tym jelita i różne inne narządy, to czy naprawdę trudno jest podjąć decyzję, że nie jem? Ja podjęłam, czasem podjadam, ale ostatnio nie potrzebuję. Jestem zdania, że się da - ale trzeba najpierw chcieć, a kiedy się nie chce? Wtedy, kiedy nałóg dostarcza więcej frajdy a rezygnacja z niego wiąże się z bólem. Wiadomo, że natura człowieka jest taka, że zawsze unika bólu, a dąży do przyjemności. Możemy się poklepywać po ramieniu w zrozumieniu, ale nic z tego się dobrego nie wykluje, boi czasem zmiana to jest stawienie czoła dyskomfortowi. Kiedy zmiana zaś będzie przynosić pozytywne skutki w postaci spadku wagi, uwolnienia się od przymusu zajadania słodyczy, może zamienić się w przyjemność, a nie katorgę. Wszystko tak naprawdę jest w głowie ;) Tam trzeba zrobić porządek a nie wspierać się w zrozumieniu nałogu, bo to może jest jakaś korzyść psychologiczna (nie jestem w tym sama), ale nie jest też wezwaniem do działania, a tutaj przydałoby się raczej wiadro zimnej wody aniżeli ciepłe słówka ;)))) Piszę pół serio, pół żartem. Oczywiście Ty nie znosisz nakazów, zakazów, ale też nie znosisz siebie w większym rozmiarze. Musisz się zdecydować, co jest dla Ciebie wazniejsze w dłuższej perspektywie życia: fajne, ale krótkotrwałe zadowolenie dzięki ciasteczkom, czy długotrwała duma z tego, że jesteś szczupła, zdrowa i potrafisz się oapnować pokusie cukrowej. Która Eszaa bardziej Ci imponuje, z którą wolałabyś się kumplować? ;)

Tak jak pisalam trudno zrozumiec kogos kto jest naprawde uzalezniony dlaczego to robi...latwo sie mowi ale trudniej wprowadzic to w zycie....ja panuje nad slodyczami jak dlugo nie zjem kawalko...to jest tak samo jak alkoholik ktory latami nie pije i wystarczy ze raz wypije...i plynie...u mnie tak samo...po prostu zeby nie wpasc w cug calkowity zakaz slodyczy (kupnych)...2 lata nie jadlam i dawalam rade...sama robilam slodkosci i super sie sprawdzala...pewnego dnia cos mnie podkusilo i siegnelam po czekoladke...myslalam ze juz mam to opanowane po tak dlugim czasie...niestety to wystarczylo zeby wrocic do nalogu...probowalam dziesiatki razy....wytrzymywalm czasem pare dni i padalam...tak trudno sie odciac....no ale nie bede fego opisywac....najwazniejsze ze w koncu mi sie udalo i teraz wiem ze nie moge nawet kawalka do ust wlozyc...tylko zrobione samemu.

A co do zdrowia...to lrkarze dziwia sie ze nie mam z nim zadnego problemu a wyniki ksiazkowe....

Myślę, że nie zaszkodzi, a może zadziała🙂

Absolutnie nie hołduję takiej opinii o psychotropach. Jeśli trzeba i nie ma wyjścia, to oczywiście i sama brałam ok 1 roku. Ale też wiem, że same możemy sobie pomóc, bo ja przeszłam taką drogę. Po wielu doświadczeniach wiem, że chemia wcale nam nie sluży, można używać doraźnie. Miałam swojego czasu nerwicę wegetatywną, uporałam się, stany depresyjne już leczyłam farmakologicznie. Ale jestem tego pewna, że nastawienie do życia, panowanie nad swoimi myślami - odrzucanie tych złych i zastąpienie je dobrymi myślami może zdziałać cuda lepiej niż niejeden lek. Każda z nas jest jednak inna, ma innych charakter, osobowość, przemyślenia. Jednak naprawdę warto popracować nad swoimi myślami, bo jeśli myślisz, że coś możesz - to naprawdę możesz a jeśli usiądziesz i powiesz - nie dam rady, to naprawdę nie dasz rady. To się sprawdza. Gdybym w pewnym momencie swojego życia nie zabrała się za siebie i swoje myśli, nie wiem gdzie bym teraz była. Zostalam bez pracy, z ogromnym leasingiem na samochód, płaceniem ZUS i bez dochodów. Mąż miał pracę też niezbyt pewną i starczało na bardzo skromne przeżycie bez dodatkowych kosztów, które ja miałam do zapłacenia. A do tego doszło moje leczenie, bo właśnie zaczęły się stany depresyjne, silne lęki związane z przyszłością. Pracy nie moglam znaleźć, było coraz gorzej. Pomogła mi lekarka, która uświadomiła mi, że jeden problem to tylko wyzwanie i tak to mam traktować. Podpowiedziała właśnie o panowaniu nad swoimi myślami, znalezienie blogów na ten temat, książek. Zaskoczyło, pomogło i powoli zaczęłam wychodzić z dołka. Ok roku bralam psychotropy, te najsłabsze w najmniejszej dawce i nie powiem, pomogły. Ale nie chciałam być od nich uzależniona, bo ja wiem, że mi chemia nie służy. Skutki uboczne wychodzą nawet po wielu latach. Przynajmniej u mnie, ale tak jak pisałam, każdy jest inny i inaczej na wszystko reaguje. Życzę abyś się uporała ze wszystkim, bo wiem jak to jest, kiedy się czujesz, że jesteś zapędzona w kozi róg, z ktorego nie widać wyjścia. Nie pisałam tego, żeby Cię w jakiś sposób urazić, ale żeby podpowiedzieć o innej alternatywie. Czasami warto spróbować, otworzyć się na nowe. Czasami też potrzebujemy jakiegoś kopa, żeby zacząć inaczej myśleć :)

Uderzenia gorąca są indywidualne, niektórym kobietom mija po jakimś, inne mają nawet do końca życia.