Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Campanulla

Dzwoniłam do kuzynki, jej głos pełen optymizmu, i faktycznie jest dobrze. Chemia działa, ona zaczyna jeść, czuje apetyt, siły do czynów. Włosy jej wychodzą garściami, ale chrzani włosy, będzie peruka i ZDROWIE! Jak tu się nie cieszyć, prawda? Przygotowałam dla niej kilka książek , takich lekkich, dla poprawy nastroju, zawiozę przed naszym wyjazdem. Może juz będę miała pasztet, to dołączę do czytadeł.  Od rana słońce wołało do siebie, a zatem wyszliśmy nad morze. Jak to w sobotę. sporo ludzi uprawiających różne dziedziny aktywności fizycznej. Szybki marsz, powrót  takoż, aż się spociłam. Ciepło mi było w płaszczu, nawet za ciepło. Kolejne pranie na balkonie, kaloryferów już nie odkręcamy, tak jest zdrowiej. Na obiad łosoś atlantycki i surówka z kapusty. Na deser jogurt z chia i mango.  Dzis tyle, pa!

Ostatnio często wizytuję lekarzy, różnych lekarzy.  Dziś to endokrynolog, bo ft4 za wysokie. Moje Hashimoto kwitnie , jak kwiaty wiosenne. Cóż, to podobno choroba genetyczna, a u mnie w rodzinie żadna kobieta nie zgłaszała.  Jeszcze w przyszłym tygodniu dwie wizyty, w tym szczepienie, i na tym koniec. O zdrowie trzeba dbać , aby je mieć, co czynię 🙂. Dziś wizytowaliśmy cmentarze, byliśmy u moich rodziców i u rodziców męża, to dwa przeciwne kierunki. Pogoda sprzyjała, była to ogromna przyjemność  postawić kwiaty prawdziwe, nie sztuczne, wiosenne  i kolorowe.  Grób moich rodziców jest na cmentarzu Marynarki Wojennej, porządek tam niesamowity, iście wojskowy, ale to w miarę nowy cmentarz. Inaczej jest na cmentarzu na Witominie, gdzie  znajdują się groby prawie 100 letnie. Tam jest tłok, nagromadzenie wszystkiego, poziomów kilka, bo teren pagórkowaty. Każdy ma swój urok i klimat, chociaż bardziej odpowiada mi ten uporządkowany. Tam jest łatwiej po prostu.  Dziś czułam to prawdziwie wiosenne ciepło. Pranie wywieszone rano wyschło szybko. Zakupy w Lidlu , swoje oczy kierowałam przede wszystkim na zieleninę, na warzywa, tak podpowiadał organizm. Braki  witaminowe dają znać o tej porze roku. Zjadłabym już zupę z młodego szczawiu, prawdziwe truskawki z pola, szparagi zielone, nie takie po 30zł wiązka, młode ziemniaki z koperkiem i maślanką, botwinkę. Jeszcze trochę i tak będzie. Ta tęsknota z pewnością się spełni, gorzej z życiem bez maseczek, bez strachu, bez Covida. Ja wierzę lekarzom i naukowcom, a oni sądzą, że jesień być może uwolni nas od tej cholery. Czarno to widzę, bo ludzie będą chcieli  spędzić wakacje wygodnie , bez obostrzeń , i znów się zacznie. W marcu wydaliśmy oboje sporo kasy na leczenie, na zakupy internetowe różne. Zbliża się kwiecień, to był zawsze miesiąc oszczędności. I u mnie taki będzie. 

Obostrzenia są, ale do Poznania się wybieramy. Uff, co za ulga, bo myśli miałam mordercze, tylko kierunku ich brak. Ulga ogromna, dziecko nie widziane kilka miesięcy zobaczę, przytulę, pośmiejemy się razem, opowiemy co u nas, co u nich. Nakarmię, nachwalę, zaspokoję swoje uczucia macierzyńskie. 😍.  Wiosna dziś, pranie na balkon wywiesiłam, ale jak widzę, nie tylko ja wpadłam na ten pomysł. W poniedziałek kupiłam buty na wiosnę, ze sklepu internetowego Casu, buty granatowe z czerwonymi dodatkami, skóra lakierowana, wężowa , zamsz granatowy w okolicach pięty. Można zobaczyć na stronie sklepu. Są wygodne, ze skóry, mięciutkie w środku.  Bedą pasować i do spodni i do spódnicy.  To trafiony zakup. Dziś odebrałam.   Spacer był, chociaż wczoraj mąż przebąkiwał, że mam zostać w domu, bo jeszcze nie byłam szczepiona. Dziś zmienił zdanie, tak działa słoneczko nasze kochane. Znów bulwar, flauta, więc morze w bezruchu, jak lustro o srebrzystym kolorze.  W drodze powrotnej kupiłam kartki świąteczne, jestem ostatnią osobą w rodzinie, która popełnia jeszcze ten  zwyczaj. A to takie przyjemne, takie osobiste, że właśnie do mnie, do nas ktoś napisał.  Dlatego to robię, aby sprawić komuś przyjemność.  Dziś gotuje rosół, zapach w domu obłędny, ślinka sama leci.  Mamy tyle różnych rzeczy do zabrania do syna, aż strach. Jakbyśmy się przeprowadzali😵.   Liczba zachorowań tragiczna, jednak mieszkanie w średnim mieście ma swoje zalety, bo nie ma tak dużo  zagrożeń. W małych miejscowościach nawet o szczepienie bywa łatwiej.  Na ulicach faktycznie pusto, może to pora dnia, bo my wychodzimy ok. 9 rano.  Dziś , jak nigdy dotąd, nad naszymi głowami  w okolicach morza krążyły dwa żurawie, charakterystycznie  wydając dźwięki.  Nad jeziorem zawsze się witały, ale w mieście?  Cudowny widok, uwielbiam te ptaki, takie majestatyczne, dostojne.

Gdyby nie Covid- 19, całkiem możliwe, że tegoroczną Wielkanoc spędziłabym za granicą , w ciepłym kraju. Gdyby nie ta cholera miałabym już za sobą remont łazienki, mąż byłby po operacji stawu kolanowego, a mieszkanie panicza obejrzane na żywo kilka razy. Gdyby nie pandemia bylibyśmy w kinie kilka razy, w teatrze takoż, a wycieczki pn."poznaj swój kraj " dawno rozpoczęte. A tak co? Coraz więcej zachorowań, dziś na ulicach ludzi malutko, oj malutko.  Może to i pogoda sprawiła, bo zimno , mimo niby cieplejszego frontu. Jeżeli chodzi o front, to jedyny jaki aktualnie znam, to walka z Covidem, walka lekarzy  pielęgniarek i innych zawodów medycznych. A emeryci, zwani przez rządzących seniorami , siedzą w ciepełku, spokojnie czekając na swoją kolejkę szczepienia pierwszą lub drugą, potulnie nosząc maseczki na zewnątrz, nie gromadząc się nie potrzebnie, zachowując dystans. Przykładem ja z mężem. Dziś  spacer terenami takimi bardziej odludnymi, a przy okazji oglądaliśmy nowo powstałe budynki w Gdyni. Jest tego sporo, w tonacji białej, bo Gdynia to białe miasto jeszcze sprzed II w.ś.  W zabawie wybieraliśmy sobie mieszkania, najchętniej na ostatnim pietrze, z dużym tarasem, z widokiem na morze , i aby cena była taka obajtkowa, czyli o ponad milion mniejsza.  Przecież nikt nam nie powie, że białe jest białe, prawda? Dziś prawie 30.000 zachorowań,  to już nie przelewki.  Kupiłam dziś kaczkę  na święta, ale czy zawiozę ją do Poznania?  Powoli wracam do diety mniej płynnej.  Wczoraj w Biedrze kupiłam młodą kapustę , zrobiłam ją duszoną  krótko  z dużą ilością kopru  i z pomidorami.  Dziś z kolei mam ochotę na śledzia , jest w lodówce, zjem go z przyjemnością na kolację Na Vitalii powoli zaczynają się rozmowy o świętach, co kto piecze, gotuje, jakie są domowe zwyczaje, przygotowania. Jako katoliczka wiem, że Wielkanoc jest ważniejsza od Bożego Narodzenia, ale to już drugi rok będzie , jak  cała magia tych świąt  przepadła. I tu kolejne gdyby - gdyby nie Covid byłoby inaczej. Triduum u Dominikanów w Poznaniu byłoby znów przeżyciem, a dzisiejsza proza  szarawo to wszystko koloruje. 

Reklama z udziałem tego faceta  powoduje, że ślinię się na myśl o kawie.  Clooney jest dla mnie ideałem mężczyzny, jeżeli chodzi o urodę. Uśmiech powalający doskonała prezencja, głos jak marzenie , no i poczucie humoru. Film pt" Bracie, gdzie jesteś" oglądałam kilka razy, zawsze z uśmiechem na ustach, pełna uznania dla kunsztu komediowego. Ale wracając do kawy, każdy ma z pewnością swój ulubiony kubek, filiżankę czy inne naczynie do spożywania tego napoju.Przed laty i przez lata byłam zwolenniczką neski         ( wygoda) , a czerwone kubki z napisem Nescafe gromadziłam w ilościach hurtowych. Te kubki fajnie układały się  do ust, pojemność miały akuratną  i dobrze się je trzymało. Aktualnie pijam kawę z kawiarki, najchętniej z kubka  marki Rosenthal , z dawnej serii z takimi śmiesznymi rysunkami , trochę kubistycznymi. Złoszczę się, gdy ktoś ( mąż, bo kto inny) używa tego kubka  , i gdy ja mojej , mojej kawy nie mogę wypić według rytuału. Tyle o kawie i o facecie ja reklamującym, skądinąd doskonale. 😍  Kolejny piękny dzień dziś nastał. Pogodowo oczywiście. Raniutko, bo po 8, poszłam do apteki zrealizować wczorajsze e- recepty. Po powrocie nad morze.  Puściutko na bulwarze, słońce grzało , a wiatr schował się za wysoki klif.  Morze koloru  błękitnego jak barwinki w porze kwitnienia, piasek biały, widoczność hen, hen. To sama i czysta przyjemność wędrować tak i podziwiać cuda natury.  Po powrocie koktajl zielony nasycił mnie porządnie.  Wyprałam kurtki aktualnie noszone i susza się na balkonie, bo korzystam ze słońca. To pierwszy raz w tym roku.  Zaczęłam wczoraj czytać Joanny Bator "Gorzko, gorzko", wciągnęła mnie i historia i język , jakim jest opowiadana. Mimo wszystko szykuję się do wyjazdu do Poznania. Nie wierzę, aby nastąpił zakaż przemieszczania się, Polska jest zbyt katolickim krajem, aby do tego doszło. Nasi rządzący wyraźnie są przekonani, że wiara czyni cuda. Niech tak będzie, a ja przy tym odwiedzę dawno nie widzianego syna. 

Mąż nie ustał w staraniach, mam nową datę szczepienia ustaloną na 1 kwietnia w Gdyni.  To dzień przed wyjazdem do Poznania, obym była zdrowa po . Teraz nie będę o tym myślała negatywnie, bo negatywne myśli przyciągają kłopoty.  Dziś po śniadaniu kierunek Kolibki. Dla nieznających tego terenu informuję:  to część Orłowa, czyli dzielnicy Gdyni, położona na wysokim klifie, nad morzem. to dawna posiadłość Cysterów, potem wieś szlachecka. Majątek należał do Wejherów, do Radziwiłłów,  do Sobieskich, do Przebendowskich.  Kolibki graniczą z Sopotem potokiem Swelina, we wrześniu 1939 r. toczyły się tutaj  ciężkie  walki z Niemcami. To była granica Gdyni z Wolnym Miastem. Pozostałość zabudowań dworskich m.in. dawne stajnie , są wykorzystywane do propagowania zdrowej żywności, bo tam hodowcy i wytwórcy przywożą i sprzedają swoje produkty. Park  krajobrazowy stanowi przecudne miejsce dla wędrówek, dla rowerzystów, także dla jazdy konnej, bo w Kolibkach jest szkółka jeździecka. Tu odbywa się corocznie impreza kończąca lato pt. "Dary ziemi".   To bardzo popularna trasa spacerowa, od Kolibek górą po klifie można dojść do Kamiennego Potoku, a nad morzem do Sopotu, do Jelitkowa, do Brzeźna. I wszędzie są trasy rowerowe.  Dziś przeszliśmy do Kamiennego Potoku, wróciliśmy do Orłowa plażą, słoneczną i prawie pustą dziś. Można było zdjąć maseczkę, pooddychać powietrzem tak głęboko, do samego dna.  Wczoraj wieczorem syn z mężem  żartowali, że będę odseparowana w Poznaniu w pokoiku służącym paniczowi za gabinet, a oni dwaj, jako  osoby z odpornością na Covid ,będą  sobie świętować w innych pomieszczeniach 🤪.  A teraz tylko trzymać kciuki, aby można było jechać do Poznania.   Dzis poszłam na łatwiznę i kupiłam w znanym miejscu pierogi na wynos, ruskie i z mięsem.  Była jeszcze zupa krem z cukinii i tak  wyglądał dzisiejszy obiad.   Niestety biblioteki zamknięte, czytam zatem zapasy domowe, a jest ich trochę.  Jutro muszę koniecznie nałożyć kolor na włosy, zrobię to sama, bo włosy nadal krótkie i wizyta u fryzjera nie jest potrzebna.  Zachmurzyło się. Jaromir Nohavica śpiewa za moimi plecami, zbliża się wieczór. Do jutra.🙂

Jest moja data szczepienia, to 14 kwietnia w Gdańsku. Blisko . Za 3 tygodnie i 3 dni będę wytwarzać odporność.  Teraz tylko dbać o zdrowie, aby do tej daty nic się nie stało.  Cieszę się, bo mąż wreszcie będzie spokojny, a przy moim  planowaniu wszystkiego,  znajomość daty  jest pożądana. 😉 Skończyłam czytać książkę Lucy Dillon pt:" Wszystko, czego pragnę".  To nie jest wysokich lotów lektura, ale porusza ważny temat rozstania się rodziców i wpływie takiej decyzji na dzieci. W swojej pracy zawodowej wielokrotnie widziałam pary zapiekłe w żalu i złości, beztrosko myślące o nowym życiu swoich dzieci. I wcale ich nie zastanawiała reakcja  potomków, ich dziwne zachowania, nieme wołanie o pomoc. Tacy ludzie stawiali na samym końcu potrzeby swoich dzieci, a one wielokrotnie powtarzały w swoim dorosłym życiu ich drogę.   Mąż z radości puścił Marka Knopflera "Philadelfia", a ja zanurzyłam się w muzyce i jest mi tak słodko😛. Uwielbiam faceta, a jego gitara to po prostu sam smak rozkoszy. Dziś znów bez wyjścia, pada cały czas, jest ponuro, wiosna astronomiczna  to tylko pojęcie, czekam na tę wiosnę temperaturową. Wzięłam do czytania  kolejną pozycję , to "Sonata Gustawa"  Rose Tremain. Ciekawa jestem tej książki, bo podobne tematycznie    ( dzieci w czasie II w.ś) bardzo lubię.  Nie zapomniana "Złodziejka książek" i "Światło, którego nie widać", te pozycje wstrząsnęły mną. Dziś obiad  stanowi kalkę z dnia wczorajszego, no może nie do końca, bo będzie makaron i  surówka z kalarepy. Kiedyś ją zrobiłam ot, tak dla próby, wyszła smaczna, powtarzam więc.   Poza tym nic nowego , od wczoraj minęło zaledwie kilkanaście godzin. Oooo, dostałam koktajl z warzyw do wypicia. Jaki to kochany człowiek!

Wróciłam do zwyczajów  z okresu wczesnej młodości, gdy sprzątało się w domu w sobotę, bo tego dnia pracowałam tylko do 13, jak wszyscy. Zaczęłam od przesadzania kwiatów doniczkowych, co odkładałam od dawna. Udało się szybko i sprawnie sprawę załatwić. Mąż zajął się pokojami, ja łazienką i kuchnią. Ponieważ oboje staramy się utrzymać w domu stały porządek, i tu poszło migiem i mogłam oddać się gotowaniu. Znów kilka potraw, aby mieć z głowy w tygodniu. Dziś usmażyłam kotlety mielone z mięsa drobiowo- wieprzowego. Dodałam je do sosu ugotowanego z pomidorów pelati, kaparów, pomidorków koktajlowych i pomidorów suszonych. Dodałam jeszcze czosnek i cebulę oraz zieloną pietruszkę. Sos marzenie, konsystencją i smakiem.  Druga potrawa ze schabu pokrojonego w paseczki. Zostały podsmażone , potem podsmażyłam pokrojone boczniaki i wszystko do rondla. Po chwili  dodałam bulion  drobiowy, kilka suszonych grzybów ,koperek i śmietankę. Dusiłam jakiś czas, pycha. W tygodniu jeszcze tylko zupa krem z cukinii i tyle. Między daniami mięsnymi będzie jakiś omlet z serem, jakieś warzywa pieczone.  Dziś celowo nie wychodziłam, bo w weekendy sporo ludzi jest nad morzem. Na szczęście oboje z mężem potrafimy znaleźć dla siebie jakieś zajęcia, nie siedzimy więc sobie na głowie, nie mamy do siebie pretensji o : " co tu robić?" Długo w tym roku grzejemy w mieszkaniu. Zima nie odpuszcza, niestety. A za oknem szaleństwo ptasie, świergot nieustanny. Tylko aura nieprzychylna. Kupiłam ostatnio kilka gałązek drobnych goździków. Ach, jakie urocze to kwiaty, pachną upojnie i stoją długo.   W południe podwórko rozbrzmiewało gwarem dzieci, które powyciagały rowery z pierwszym dniem wiosny. Żal  mi dzieci, pozbawiono ich tej ważnej  chwili poznawania życia   w gronie rówieśników. No i będą miec braki w wykształceniu, czyli szykuje się dziwne pokolenie pocovidowe.

W marcu jak w garncu, i tak dziś jest na Wybrzeżu. Z samego rana pojechaliśmy zawieść moje badania dla doktora, aby popatrzył na nie swoim medycznym okiem. Było słonecznie, chociaż bardzo zimno. Szybko zrobiłam zakupy po powrocie, takie z zapasem , przemyślane pod kątem obiadów, i na spacer. Kierunek odwrotny od zwyczajnego, bo tym razem kończymy na bulwarze. Słonecznie , tam gdzie grzało nawet można było zdjąć rękawiczki. Nad morzem sztorm, wiało jak za cara  ( moja mama tak mówiła), ludzi na lekarstwo. Zeszło 1,5 godziny, ale już w drodze powrotnej zaczęło się chmurzyć. W ciągu godziny pogoda diametralnie się zmieniła przyszła zamieć śnieżna, i tak jest co chwila. Gotuje się w tym marcowym garnku, oj gotuje!  Mąż, który ma fobię szczepień, dzwonił do różnych punktów  w sprawie mojej tam wizyty. W naszej przychodni jeszcze kończą rocznik 51 , moja grupa wiekowa jest przewidziana prawdopodobnie na maj.  W innych miejscach okazało się, że będą szczepić tylko te osoby, które zostały wskazane przez Centralę. Chyba przyjdzie biedakowi siedzieć przy telefonie z niedzieli na poniedziałek, jak tak chce, bo ja mogę czekać cierpliwie. Ten chaos organizacyjny po prostu mnie osłabia i tyle. Oddalam od siebie myśli negatywne. Wczoraj miałam normalny napad cukrowy, kierunek galaretki owocowe. Zjadła dużo, dużo za dużo, nie ma sie czym chwalić. Dziś staram się być grzeczna, na śniadanie owsianka z jabłkiem i jogurtem, na obiad jajko sadzone, ziemniaki pure i marchewka, na kolację planuję  zjeść wczorajszego, drugie pstrąga,  na zimno. Lubię ryby na zimno, szczególnie karpia po Wigilii. Ma zupełnie inny smak , bardziej mi pasujący.  Moja dłoń po kłóciu przybiera coraz to efektowniejsze kolory, niestety brzydko to wygląda. Znów rozmyślałam o moich rodzicach, zbliża się rocznica śmierci mamy. Nie potrafię wyobrazić sobie taty w maseczce. On był zawsze taki "niemanualny", niezgrabny, z pewnością noszenie maseczki byłoby dla taty ogromnym problemem. Poza tym był higienistą , bardzo uczulonym na ewentualne zarazki, bakterie, to także byłoby problemem w funkcjonowaniu. Przyszły tydzień mam medyczny, poniedziałek lekarz kontaktowy, środa stomatolog, czwartek ginekolog.  Oby wszystko było bz. Natomiast kwiecień okazuje się miesiącem rocznicowym.  4 kwietnia kolejna rocznica śmierci teściowej oraz w tym dniu urodziny szwagra, 9 kwietnia rocznica śmierci mamy.  Syn dzwonił i zabronił nam wychodzić bez niezbędnej potrzeby. Tu wskazałam paniczowi, że codzienne wyjście nad morze jest absolutnie potrzebne dla zdrowia fizycznego i psychicznego. Oboje z mężem dbamy o zachowanie wszystkich obostrzeń, nie powinno być zatem niespodzianek. 

Słyszałam przed chwila. że dużo osób odmawia szczepienia AsreaZenecka. To byłby dla mnie handicap , bo ja szczepionkę przyjmę. A tu okazuje się, że w takiej sytuacji mogą się zapisywać i inne grupy wiekowe. No i znów będzie czekanie, kto pierwszy ten lepszy. Oj świecie ty mój!  Mąż aż zaklął szpetnie na tę wiadomość, bo chciałby mieć w domu żonę zabezpieczoną.  Ostatnio sypiam doskonale, bez niepotrzebnych przerw i  wyczekiwań na sen. Budzę się wcześnie i już ok. 8-9 wychodzimy w stronę morza. Rano na bulwarze jest właściwie pusto, tylko znajome twarze mijamy. Dziś morze miało kolor chmur, było groźne, grafitowe, aż czarne prawie. Tylko w oddali błyszczał pokaźny fragment wody nasłoneczniony , i wyglądało to bajkowo. Od ponad 60 lat zachwycam się Bałtykiem, oglądam zmiany jego otoczenia  i nie nudzi mi się to wcale. Za oknem już pochmurno, znów skorzystaliśmy z ostatnich chwil słońca.Dziś na obiad botwinka  oraz naleśniki z mięsem i kiszona kapusta. Wczoraj kupiłam na rynku pstrąga potokowego, ach, cóż to za smaczna ryba była, a właściwie jest, bo udało się zjeść tylko jednego. Rybe upiekłam w piekarniku, bez zawijania w cokolwiek, polana oliwą, doprawioną  ziołami, solą , pieprzem.  Zero mułu, mięso delikatne, soczyste, smakowało jak masełko . Te pstrągi z Lidla czy Biedronki mogą się schować. Wczoraj mąż szukał w piwnicy książek z serii Mikołajek, dla syna zabierzemy, bo i on od dziecka jest fanem tych historii.  Stareńkie  te wydania, sczytane na maksa, ale jaka frajda przypomnieć sobie śmiech własnego dziecka, gdy poznawał Mikołajka.  No i te rysunki, genialne ! Tu dygresja, kto zaczął czytać książki za młodu, za dzieciaka, ma tę przypadłość i później.  To zostaje już na zawsze , ta chęć poznawania nowych przygód, przyjaciół. Pamiętam, jak na podwórku wymienialiśmy się informacjami i wrażeniami z kolejnych przygód Tomka Wilmowskiego .To było tak naturalne i oczywiste, że się czyta, dziś często nie do pomyślenia.  A Verne i jego Tajemnicza Wyspa, Piętnastoletni Kapitan, historie kapitana Nemo?  Przed laty daliśmy na gwiazdkę synowi chrześnicy męża 3 tomy powieści Verne'a , nie zostały dotknięte do dziś, szkoda. Jako dziecko przebywałam w szpitalu z powodu operowanego wyrostka robaczkowego. Nuda leżenia w sali pełnej dorosłych była  pokonywana właśnie książkami.  I  to mi zostało.