Weekend ten był daleki od ideału choć wydarzyło się parę dobrych rzeczy. Jeśli chodzi o dietę, to nie było żadnej. Na usprawiedliwienie mam to, że podczas targów panowały spartańskie warunki. Temperatura na hali była praktycznie równa tej na zewnątrz, a chyba nawet tam było przyjemniej, bo chociaż słońce świeciło. Inni wystawcy stali w kurtkach, rękawiczkach, czapkach, ja tak nie mogłam, bo ciężko mi się rozmawiało z klientem i pokazywało materiały cały czas podciągając kurtkę, schylając się pod stół żeby pokazywać katalogi, pisanie w rękawiczkach też mi nie wychodziło. Więc stałam bite 10 godzin w bluzie (szczególnie, że zrobiłyśmy sobie firmowe) i wytrzęsło mi cellulit jak nigdy. Chorobą się nie skończyło, chyba to bieganie w mrozie mnie zakonserwowało. Jednak o jakimkolwiek zdrowym jedzeniu nie było mowy, sama nie mogłam niczego zabrać, bo po prostu nie było miejsca gdzie to trzymać, a samochód mieliśmy za daleko żeby latać 5 razy dziennie i coś spożywać. I o ironio, obok nas miała stoisko firma cateringowa, która cały czas wystawiała w podgrzewaczach ciepłe posiłki. Nie mogłam z tego nie skorzystać, bo dopiero po ciepłej zupie (która niestety ociekała tłuszczem i miała porządny wsad) moja skóra wracała do normalnego koloru. O zbawiennym wpływie grzanego wina już nie będę pisać. Myślałam, że jak są takie warunki, to organizm wszystko wytrzęsie i spali, jednak o spotkaniu z wagą również nie będę pisać, bo mi wstyd. Mam nadzieję, że jak ciało zorientuje się, że już ma normalne warunki, to coś wydali i przestanie magazynować. Dobre z tego wszystkiego jest to, że złapałyśmy dużego klienta i ciekawe zlecenie. Wszystko wskazuje na to, że się uda, ale też już przestaje o tym mówić, żeby nie zapeszać.
Po zważeniu się, uświadomiłam sobie kolejną swoją wadę i jak potrafię się oszukiwać. Nie powinnam się dzisiaj ważyć, zrobiłam to z ciekawości, sama nie wiem do końca dlaczego. Często jest tak, że jak się zważę w czwartek, to w piątek potem zdarzają mi się grzechy, bo przecież następne ważenie dopiero za tydzień, a czego oczy nie widzą tego sercu nie żal. Dlatego od dzisiaj ważę się codziennie. Inne dziewczyny zrywają z tym nałogiem, bo ważą się jak opętane parę razy dziennie i staje się to chore. Jednak dla mnie to będzie sumienna kontrola sytuacji, a psychika może przestanie pozwalać na ustępstwa.
W sobotę mając pustą lodówkę skusiłam się na dwa kawałki pizzy którą zamówił sobie narzeczony i powiem Wam, że smakowała mi po takiej przerwie jak nigdy w życiu. W trakcie jedzenia nie mogłam przestać wychwalać tego smaku. Po pół godzinie jednak w cale nie czułam się dobrze. Spuchł mi brzuch i strasznie chciało mi się pić, chyba od ilości soli jaka w niej była. Więc po tym grzechu chociaż wiem, że raczej więcej na pizzę się skuszę, na prawdę nie czułam się dobrze.
Już Was nie zamęczam. U wszystkich czytam o sukcesach, więc raczej nikt nie będzie miał teraz ochoty czytać o mojej porażce.
Mam nadzieję, że to przez @. Mój ukochany na dzień kobiet oryginalnie zamiast kwiatka kupił mi pas z bidonem do biegania. Ucieszona nowym nabytkiem, nie zwracając uwagi, że prawie -10 stopni, poszłam pobiegać. Tereny po których biegam to po prawo pole i po lewo pole, tory kolejowe. Pizga tam zawsze nie miłosiernie. Będąc dwa kilometry od domu spragniona sięgam po bidon, otwieram korek ustami i... zamiast tylko wyciągniętego dziubka do picia wypada cała nakrętka i niczym maratończyk wylewam całe pół litra wody na twarz
Nic chyba nie ma bardziej demotywującego. Jeszcze gdyby to była ta ładna zima, ze słońcem i fajnie szczypiącym mrozem, ale nieee, kurwa musi być po polsku, czyli zimno, szaro, byle jako i nie daj boże przyjemnie.
ona się nie oszukiwała
