Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Może zwykłe low carb? 

Tak do mnie dziś dotarło, że nie mam ni krzty aspiracji do diety keto. Ani nie zamierzam sprawdzać, czy jestem w ketozie, ani nie skupiam się na skrzętnym liczeniu ile węgli pochłaniam (poza faktem, że oczywiście zależy mi, żeby ich było mniej niż więcej). Ba, do jutrzejszej szczawiówki zamierzam wykroić ziemniaka i nie spędzi mi to snu z powiek 😉 Na samym początku walnęłm, że to keto, a nie prawda. Pewnie dlatego tak wyszło, że jeszcze przed wakacjami bardzo chciałam dołączyć tutaj do bardzo fajnej grupki i ni hu hu mi to nie szło, ale ciągle trwało z tyłu głowy...

Także mam problem z nazwaniem na jakiej diecie jestem. Nie mam jednak, żadnego problemu, żeby stwierdzić, że na diecie jestem i mam się dobrze! 🎉

No dobra, wczoraj łeb bolał jak nie wiem, ale czego się spodziewać po ucięciu węgli...

Podczas tej diety przede wszystkim pracuję nad zmniejszeniem porcji, nie żarciem pączków/drożdżówek oraz rezygnacją ze słodkich (oraz gorzkich 😝) gazowańców. To ograniczanie węgli to tak z rozbiegu wyszło? Na bazie poprzednich doświadczeń wiem, że takie rozwiązanie mi bardzo służy, a i momentu lepszego nie mogłabym sobie zażyczyć, więc czemu by nie? 

Dobra, to już się wytłumaczyłam z zakresu, że "nie bardzo wiem, co robię" 😅 ale wydaje się dobre, więc działam.

Dziś pojedzone:

sałatka z pekinki, papryką i wczorajszym schabem umiziane w majonezie. Na deser pół camemberta.

Drugi posiłek trochę na jednej nodze. Spędziłam dziś z pół dnia z pędzlem w garści i jedzeniowo nie do końca tak planowałam, ale wyszło zgrabnie. 

Kolacja wygląda śniadaniowo, ale już drugi dzień ślinie się na ten boczek, więc wyszło, jak wyszło.

Na koniec kefir z siemieniem dokładnie jak wczoraj, więc bez zdjęcia. Chciałabym żeby wskoczył w jedzeniową rutynę, bo i smacznie i zdrowo. Chciałabym dogodzić jelitom, a z kiszonkami ostatnio u mnie słabo.

Skoro postanowiłam zamieszczać wszystko jak leci, żeby mieć łatwy podgląd, to jest nadzieja, że tych wpisów trochę będzie 😁

Szykując śniadanie trochę się zdenerwowałam. Przed odchudzaniem lubiłam szykować takie niby omlety (z mąką pszenną). Jakoś dopełniało mi to ich smak. Poza tym oczywiście jajka i dodatki (ser żółty, kiełbasa, cebula, papryka - no co tam miałam i chciałam - pokrojone w kostkę, dodane do masy i usmażone z obu stron). No i żeby móc danie kontynuować kupiłam mąkę bambusową. Ile się naczytałam, że takie to chłonne i ochy i achy. Zabieram się do roboty, a to jak było rzadkie, tak jest. Przecież nie w tym rzecz, żeby tego używać nie wiadomo w jakiej ilości. Ratowałam się internetami. Postanowiłam zagęścić twarogiem. Wyszło mi takie coś

Nie dało się tego przewrócić po ludzku. Ciągle nie miało zadowalającej gęstości. No byłam już u kresu... Ale! Wyszło przepysznie. Nie ze względu na ten bambus, no na pewno nie. To ten twarożek wyniósł danie na inny poziom! I nie wiem, czy szukać form sylikonowych na patelnię, czy też od razu zamienić sposób przygotowania na piekarnik... cdn 😉

Na obiad był bigos

A na kolację schab z warzywami w oliwie

A po jakimś czasie jeszcze świeżo zmielone siemię lniane z kefirem

Aktywności - brak.

Pielęgnacja - peeling skóry głowy + wcierka.

Dzisiaj większość dnia poza domem. Obiad w fast foodzie i mrowie lodziarni po drodze. Nie dałam się :)

pielęgnacja ciała - nic poza minimum

aktywność - przedreptane 13 km

zjedzone

szkoda, że nie zrobiłam zdjęcia jak wymieszałam to wszystko. Były strączki i trochę się przelękłam, ale okazało się, że jest 32 g węglowodanów na porcję, więc luz. 

po powrocie pieczone pałki z kurczaka z pekinką i szczypiorkiem w śmietanie. Czyli na kolację też miałam kurczaka z surówką 😅 aj dobra, dobrze wyszło.

Jestestwo też w miarę poukładane, czyli mogę zaczynać! Wracam na keto.

Dziś było tak:

pomidorowa z dwoma jakjami na twardo

serek typu włoskiego z pomidorami i szczypiorkiem

"burger" z mielonego wieprzowo - wołowego pod serem z czarnuszką plus surówka z pekinki i czerwonej papryki

gotowana kiełbasa śląska z serkiem żółtym wędzonym.

Docelowo chciałabym w październiku zrobić jak najwięcej dla siebie, czyli pielęgnacja ciała i aktywność na tapecie. Dziś ogarnęłam tylko maseczkę oczyszczająca, ale jak na dzień zero i tak całkiem zgrabnie.

to spektakularna porażka.

Nawet zapomniałam zważyć się rano 😅

A wieczór szykuje się bardzo niedietowy. No trudno. Nie od dziś to od środy 🤣

będę bezrobotna 😵 I jest mi z tym faktem zaskakująco dobrze...

Wiem, wiem. Zanim rzuci się aktualną pracę, dobrze byłoby mieć już nagraną nową, ale... Zanim wskoczę w nowe obowiązki muszę odpocząć. Tak zwyczajnie i po prostu. Nie zdecydowałam też czy zamierzam kontynuować "karierę" na analogicznym stanowisku, czy też spróbować czego totalnie nowego.

Przed finalnym rozwiązaniem umowy wpadnie krótki urlop. Zamierzam podładować baterie u dawno niewidzianej rodziny. Przeznaczę na to tyle czasu, ile będzie potrzeba. Dopiero wtedy wezmę się za życie. Jeśli okaże się, że wszyscy "dobrze radzący" mieli jednak rację to cóż, zawsze zostaje opcja fizycznej tyrki, a w tym przypadku rekrutacja nie trwa długo.

Już samo podjęcie decyzji sprawiło, że czuję, jak zaczynam odzyskiwać równowagę. Łatwiej jest mi skupić się na sobie, nie stresować się tak bardzo nadchodzącym tygodniem w pracy.

W kwestii odchudzania postanowiłam nie komplikować sobie diety. Postawić na zdrowy rozsądek i dokonywać dobrych wyborów, czyli urozmaicić jedzenie i nie kupować soków, nie objadać się po kokardki, odstawić drożdżówki, jednym słowem porzucić utrudniacze w odchudzaniu. Mam nadzieję, że przy takiej rewolucji życiowej uda się pociągnąć również ten wózek i pozbyć się w końcu nadprogramowych kilogramów.

A to całe odliczanie, cóż... Tak jakoś poczułam potrzebę kontrolowania tego czasu, być świadomą jego upływu. W końcu mam na co czekać! 😎

W związku z tym, że nie chcę, żeby kolejna zima zrobiła mi takie kuku jak ostatnia, muszę zacząć działać, dopóki chęci i zdrowie mam na prostej. Nie ma co czekać, aż pojawią się długie wieczory, a moja kondycja psychofizyczna znowu sprowokuje spadek formy i odporności.

Plan naprawczy

1. Dieta – keto albo chociaż niełączenie węgli z tłuszczami. Wprowadzić siemię lniane, elektrolity i jakieś pestki.
2. Ruch – spacery naprzemienne z callanetics, pilatesem lub innym rozciąganiem.
3. Wspomagacze – wyjeść suplementy i nie kupować ich więcej poza witaminą D i jakiegoś sensownego supla typu rutyna, selen, cynk (tak od września zacząć).
4. Pielęgnacja – przede wszystkim regularna! Buzia mniej więcej ogarnięta. Może wprowadzić z raz w tygodniu jakieś super odżywienie (maseczki w płachcie). Skupić się na włosach. Intensywne doczyszczanie 2-3 razy w tygodniu (może co 2 dni?) peeling, mocny szampon, wcierka na skalp, odżywka na długości.
5. Zadbać o sen. Zdecydowanie to będzie najtrudniejsze. Jeśli nie uda się kłaść wcześniej to może chociaż ładna micha i ruch wystarczą, żeby jakość tego krótkiego snu była lepsza. [EDIT: Chyba robi się samo? Czyżby mój organizm zatrybił w końcu, że żeby być wypoczętym musi spać? Przez ostatnie dni po raz pierwszy od nie pamiętam kiedy udawało mi się kłaść wcześnie spać i zasypiać od razu! Bez wybudzania się w nocy, bez obsesyjnego sprawdzania godziny. No bajka. Mam nadzieję, że to nie dzielenie skóry na niedźwiedziu i w końcu uda mi się przesypiać tyle godzin, ile faktycznie mi potrzeba.]
6. Otoczenie – ogarnąć, co pozostało do ogarnięcia. Fajnie by było już nie musieć o tym myśleć! Niby niewiele zostało do przeorganizowania, ale ciągle dostatecznie dużo, żeby było upierdliwe.
7. Nauczyć się żyć ze stresem….

I bardzo nieśmiało:

1. Ginekolog, stomatolog, okulista. Czas najwyższy znaleźć specjalistów w nowym miejscu zamieszkania. To już prawie rok po przeprowadzce!

Pozostaje jeszcze tylko jedna kwestia... KIEDY? 🤪

Może od poniedziałku 😎 he he

Jak wiecie ten sezon zimowy wykończył mnie do cna i przeczołgał. Zakładałam nawet tematy na forum, sama nie wiem czego szukając, bo poza kilkoma serdecznymi i rzeczowymi komentarzami to był istny "festiwal życzliwości" 😒 ale mniejsza! Było, minęło.

Ostatni raz chorowałam w połowie kwietnia i dopiero teraz czuję, że jest absolutnie po wszystkim 😊 wylazło wszystko, co na mnie żerowało przez ostatnie pół roku! Nie wiem na czym polega różnica. Przecież w tym czasie też bywałam zdrowsza i lepiej się czująca. A teraz czuję, że jest ok. Tak zwyczajnie, poprostu. Intuicja? 🤔

Różnica w chceniach kolosalna. Chce mi się chodzić. Ba, chce mi się wychodzić, nawet jak nie muszę! Inaczej myślę o jedzeniu i codziennych obowiązkach. Jestem gotowa na zmiany na lepsze. Bo chce mi się chcieć! Wreszcie mam siłę na życie 😁🌸🎉

Gdy chorowałam czas zatrzymał się w miejscu. A od tamtego momentu? Nawet nie wiem kiedy zrobił się kwiecień.

W tamtych tygodniach niedomagania miałam szalenie ambitne plany. Wizualizowałam sobie zmiany, jakie wprowadzę, gdy będę miała siłę żyć. Niestety, nawet nie wiem kiedy wskoczyłam w dawne przyzwyczajenia. 

Ale!

W jednym osiągnęłam sukces - częste spacery. Jak to zrobiłam? Zwyczajnie nie wracam po pracy do domu. Wcześniej jak patrzyłam na godzinę wydawało mi się, że jest strasznie późno i nie zdążę odpocząć przed jutrem. I faktycznie, tak było, zegar nie przestawiał się w magiczny sposób. Jednak gdy wychodząc z autobusu obierałam inną drogę niż do domu, to był fajny reset. Nie będę aż tak zagłębiać się w tą różnicę odczuć. Grunt, że działa w moim przypadku.

Żarełko zazwyczaj ok, ale do zorganizowanej diety trochę daleko. Waga raczej bez zmian. Nic to, będę sobie egzystować dalej. Dzień pełnej mobilizacji w końcu madejdzie.

Chciałam się z Wami podzielić jeszcze jedną refleksją - suplementy. Kiedy byłam taka bezsilna i lekko spanikowana tym, jak bardzo jest źle, narobiłam takich zapasów dobroci, że to było jeszcze bardziej chore od samego chorowania. Ciągle łykam to wszystko nie bardzo wierząc w ich skuteczność. No, może poza krzemem (na wypadające włosy. Lecą jak szalone po covidzie. Słyszałam o tym, ale nie przypuszczałam, że po pierwsze spotka to mnie, a po drugie, że będzie na taką skalę). No, ale do czego zmierzam. Jak to wszystko mi się skończy - nigdy więcej żadnych supli!! Więcej wartościowych produktów w diecie, tak. Tabletki, nie!

Niech mnie ktoś oświeci, bo kompletnie nie pamiętam, jak niby ma to pomagać ludziom.

Zeszły rok miałam szalony. Działo się tyle, że jak pojawiła się propozycja awansu na totalnie nieznane mi wody pomyślałam tylko, że czemu nie? Tyle ogarnęłam z sukcesem do tej pory, może nowe wyzwanie dobrze mi zrobi. Podobno przekraczanie siebie wzbogaca. To przysłuży się i mnie, nie?

Ugh! Co ja sobie myślałam? Gdzie ja głowę miałam?! To przekraczanie siebie trwa już miesiące. Każdy dzień niesie coś nowego, a ja? Jestem kłębkiem nerwów... Przecież jestem domatorką, introwertykiem, gdzie ja się wepchałam?

Schiza level hard. Muszę odreagować.

PS. W końcu jestem zdrowa! Po 6 ciężkich tygodniach nareszcie funkcjonuję normalnie.