Witajcie!!!
Kochane dziewczynki, wróciłam. Co tu dużo mówić. Czasem w życiu nam wychodzi , a czasem nie bardzo. Tak czasem historia lubi się powtarzać i moja zatoczyła koło. Waga znów pokazuje znienawidzone 68 kg. Działa to na mnie w dwojaki sposób, raz, że zła jestem na siebie ogromnie, dwa, że jak to się cholera jasna stało?!?!?!?!?
Jestem typem człowiek, który podejmuje walkę, niekoniecznie z takim samym zapałem za każdym razem. Tym razem chyba pokorniej, z wiekiem chyba tak to przychodzi.
Jest też światełko w tunelu, które zmusza mnie do działania - urlop, który w tym roku będzie dla mnie w kwietniu - jadę do Turcji. Gdzie słonko świeci pięknie i jest ciepło i przyjemnie. Czekam na ten urlop jak pustynia na deszcz. Nie będę ukrywała ze chciałabym wyglądać świetnie, chyba każda z nas marzy o tym żeby nie było wpadki w bikini???
To by było na tyle tego optymistycznego wpisu. Ciąg dalszy nastąpi, niech, że tylko ta waga się ruszy 
...
Pozdrawiam Zosiaczek
właśnie teraz. 
. Nie mam też apetytu. Patrze na owoce jak na stwory i w ogóle nie mam na nie ochoty. Przestawiłam się na ryż bo to jedyny twór, który do mnie trafia, a no jeszcze pomidory z bazylią.
(nareszcie), że nic się samo nie zrobi i trzeba na to zapracować, czasem bardzo ciężko. 
, byłam wręcz przekonana, że nie pojedziemy nigdzie i będziemy oboje czekać w skupieniu i cierpieniu na decyzje z banku oraz prawników. 
Chciałabym bardzo wierzyć, że to co nas czeka, scali nas, a nie rozdzieli. Lubie coś sobie zaplanować, a On nie zawsze. Lubie pogadać o tym co bym chciała w tym pokoju, co w tamtym, a On mnie ciągle stopuje, żebym jeszcze nie zaczynała. Wiem, że zostało jeszcze kilka ładnych tygodni do momentu odebrania kluczy, ale czy to źle, że chciałabym choć troszkę zacząć się cieszyć?????
Nie będę się załamywała, po prostu będę jadła swoje i tyle. 
, słodycze znikały w ekspresowym tempie i zamiast rozmawiać o problemach to je zajadałam. 