Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nieważne ile już osiągnęłaś, zawsze jest jeszcze
coś do zdobycia.

Dzisiaj wpadły mi w ręce moje stare spodnie. Myślę sobie, aaa, zrobię coś szalonego i wejdę w jedną nogawkę (taaaak, szczyt szaleństwa..). I kurczę... Weszłam, cholera... Z jednej strony duma, z drugiej - przerażenie. Bo te spodnie były dla mnie dobre, a nawet dość opięte, jeszcze rok temu.

Mogę w końcu powiedzieć, że zimowe słabości za mną. Naprawdę okres jesienno-zimowy był dla mnie dość trudny. Mimo, że wcześniej nie jadłam słodyczy, to teraz miałam na nie straszną ochotę. W dużych ilościach. Kurczę, naprawdę, były dni, że żarłam jak świnka i byłam ciągle niedojedzona! Nie przytylam, jednak nie mogłam się zebrać, by znów chudnąć. Postanawiałam sobie, dobra, koniec dziewczyno, jedziesz dalej. Ale jakoś nie umiałam. A jednocześnie utrzymywanie wagi średnio mnie satysfakcjonowało. I tak po prostu zdałam sobie sprawę, że niepotrzebnie skupiam się na tym ile przeszłam i to mi jakoś nie pomaga. Wiecie, nie działa motywująco. Może faktycznie troszkę osiadłam na laurach? A może mój obecny wygląd, chociaż nie jest jeszcze idealny, bo dużo mi brakuje, różni się na tyle od tego sprzed roku, że już tak nie cisnę? Że aż tak się nie staram? Bo wydaje mi się, że już może być, już mój widok nie jest rażący? I powiedziałam sobie: to co było, to było, fajnie, że schudłam. Ale liczy się tu i teraz. A tu i teraz wygląda tak, że nie jestem zadowolona ze swojego wyglądu. Bo ja nadal mam nadwagę i nie wyglądam tak, jak chcę wyglądać. Jestem szczęśliwa i jestem zadowolona, bo zmieniłam swoje życie i naprawdę dużo schudłam. I porównując swoje nowe zdjęcia do tych, które mam z okresu 122 kg jestem niesamowicie szczęśliwa, ale jak patrzę obiektywnie na siebie i te nowe zdjęcia, to do zadowolenia wiele mi brakuje. Liczy się więc to, jak wyglądam teraz. I wiecie co? Pomogło! To był taki moment olśnienia, to przyszło do głowy tak nagle, a pomogło! Zdałam sobie po prostu sprawę, że muszę skupić się na tym, co przede mną, a nie co już za mną.  Niby takie proste, niby takie logiczne, a musiałam sobie to uświadomić. Nie trzęsą mi się już łapki, jak widzę czekoladowe coś. :D Znowu mi się chce iść do przodu, a nie stać w miejscu. Z jednego się cieszę - nawet jak na chwile odpuszczam, to nie tyję. I już normalnym jest, że nawet jeśli wieczorem zalegnę przed wieczorem z ciastkiem, to na drugi dzień po prostu jestem na diecie. Tylko okazuje się, że niestety, zbyt częste pozwalanie sobie na to i owo nie pozwala schudnąć. Okazyjnie - ok - ale zbyt częste po prostu nie działa. I pomogła mi jeszcze ocena mojego brata. Mój brat jest w ogóle super i zawsze mogę liczyć na jego szczerą opinię. Jak chudnę, to mówi, że schudłam, jak przytyję, to mówi, że przytyłam. I to takie niewymuszone, po prostu jak coś zauważy, to szczerze mi mówi. I stwierdził ostatnio, że wiadomo, różnica podlug tego co było jest ogromna, ALE nadal nie oceniłby mnie jako szczupłą dziewczynę. Nie ma co się boczyć, chłopak ma rację, obiektywnie patrząc, to ja ani szczupła, ani wysportowana.

Dzisiaj mój drugi dzien z Ewą Chodakowską. No i jednak te lata bez angażowania wszystkich mięśni są odczuwalne. Ruchy dość niezgrabne. Podczas gdy Chodakowska rusza się jak młoda sarenka przy strumyku, ja albo się gibam na boki, albo wyglądam jak kloc! Ale, ale, początki zawsze są trudne. Zresztą byłam na to przygotowana, moje przyjaciółki ćwiczą z Ewą od jakiegoś czasu i znam relacje z ich pierwszych razów. Wyglądały one dość podobnie. Z biegania wracam zasapana, tutaj nie sapię, ale czuję, że te mięśnie naprawdę angażują się przy ćwiczeniach. I chociaż nie jest to łatwe, to satysfakcjonujące.

W końcu dorobiłam się laptopa! I mam możliwość przesiadywania na Vitalii. :D