Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzisiaj nie Chodakowska, a bieganie.

Dzisiaj jakoś nie miałam chęci na Chodakowską. Nie miałam chęci gapić się w ekran i ćwiczyć, chciało mi się w dodatku bardzo spać, więc pomyślałam, że pójdę pobiegać. Nie wiem, czy oglądacie filmiki urodowe na yt, ja od czasu do czasu oglądam Szusz. Jej vlogi. Jakiś czas temu nagrała filmik, w którym mówiła o tym, że to nie jest tak, że zawsze chce jej się ćwiczyć. Że czasem zabiera się do tego cały dzień. Ale robi to, bo wie, jak cudownie się będzie czuła po. Wszystkie chyba znamy to uczucie, nawet jeśli idziemy ćwiczyć z "leniem" w sobie, to uczucie PO jest cudowne. Jedno jest pewne, niezależnie od nastawienia przed, żadna z nas nie będzie żałować, że zrobiła trening. Dlatego chociażby warto.

Ja w ćwiczeniach jestem bardzo początkująca. OK- miałam zrywy, kiedy biegałam po kilka razy z taką ogromną motywacją i pewnością, że chcę, żeby to zamieniło się w nawyk. Ale wystarczył dzień przerwy, bo śnieg, bo impreza, bo coś- i odpuszczałam. Klasyczny przykład ze mnie, nie chce mi się tego robić, ale gdy już jestem po, to czuję się fantastycznie. Na rower wyjść już jesienią nie mogłam, po po powrocie z pracy było już ciemno, mniej zielono i tak nijako, a jazda dla samej jazdy mnie nie kręci, a trudno było mi się zebrać na regularność w robieniu czegoś innego. Jakoś z dietą szło mi, z ćwiczeniami w ogóle! Zawsze podziwiałam Was, kiedy czytałam Wasze plany treningowe, że ćwiczycie codziennie, że znacie się na tych wszystkich technikach, filmikach itd.  

Marzę już o tym, by była wiosna. Żebym mogła sprowadzić od rodziców mój rowerek i fundować sobie codzienne przejażdżki. W ubiegłym roku przejeździłam tak kilka miesięcy. Od maja do września były może pojedyncze dni, kiedy nie byłam na rowerze. No i te, w których jakaś tam ulewa na to nie pozwalała. Na początku jeździłam w celu zabicia czasu (po rozstaniu nie umiałam siedzieć w domu i robiłam wszystko, by gdzieś wyjsć, nawet jeśli miałaby to być dwugodzinna jazda na rowerze, czy spacer). Później to pokochałam. Wiecie, wrócić z pracy, założyć wygodne ciuchy i słuchawki na uszy i jeździć, gdzieś nad jezioro, gdzieś do lasu. Czekam na to, czekam! I pomyśleć, że dzieli mnie od tego może jakieś 1,5 miesiąca? :D

Siedzę sobie i tu piszę, a w zasięgu mojego wzroku na kanapie rozłożył się brat, który właśnie je którąś z rzędu bułeczkę słodką. Kurczę, jak dobrze, że mój kryzys słodyczowy poszedł w siną dal, bo pewnie nie odmówiłabym ich sobie.