Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Cocollino

Wczoraj i dziś mam przerwę od ćwiczeń. Zawszę się wtedy źle czuję, nie fizycznie ale psychicznie, że nie ćwiczę, chociaż wiem, że mięśnie potrzebują odpoczynku. 

Jednak to lenistwo mi nie służy. Kiedy jest ładna pogoda to obowiązkowo długi spacer wchodzi w grę, jednak pogoda dziś nie rozpieszcza. Jest sennie, dużo myśli się kłębi w głowie...

Już się jutra nie mogę doczekać, jutro znów mogę ćwiczyć, jutro mogę o wszystkim zapomnieć w trakcie ćwiczeń i nie myśleć o tych wszystkich złych myślach nawiedzających moją głowę. 

Dobrze, że jest tu ten pamiętnik, przynajmniej mogę się wygadać z tego co we mnie siedzi. Wyrzucić to co czuję, bo ostatnio nie jest kolorowo, może to tylko jesienna chandra...

Tak wiem, wczoraj tryskałam energią i przez ostatnie dni było tak samo. 

Jednak dzisiaj złe samopoczucie wzięło górę...Nie mogę patrzyć w lustro, znów wydaję mi się, że nic się nie zmieniło, że jak było tak jest. Okropne jest to uczucie, kiedy nie mogę na siebie patrzyć...kiedy czuję, że to co robię jest nic nie wartę i może nie warto się starać... 

Nie chce rezygnować, nie chcę tak się czuć...przecież czuję różnicę, lepiej się czuję po ćwiczeniach..

Jednak dlaczego raz widzę, że moje ciało się zmienia, a raz jest okropnie i wydaję mi się, że nic nie ruszyło...

To mnie dobija 

Strasznie ciężko było mi się zmobilizować aby tutaj wejść i coś napisać, bo wiedziałam, że wtedy już nie będzie odwrotu. 

Ale stało się, jestem i wiecie co ?? Jestem z siebie dumna ! Tak dumna, że w końcu coś chce zmienić a nie tylko siedzieć i się nad sobą użalać. Większość czasu tak robiłam. Siedziałam przed telewizorem, miałam włączony komputer i tylko wyszukiwałam tych wszystkich cudownych przemian jakie inne kobiety przeszły a ja nie i tylko się tym dołowałam i użalałam jak ostatnia oferma... Nie raz sobie mówiłam, teraz nadszedł mój dzień, od dziś ćwiczę z Ewą. Co z tego wynikało?? Pot, płacz i przeklinanie i uświadamianie sobie jak tego NIENAWIDZĘ. 

Co chwilę zastanawiałam się jak te wszystkie kobiety, dziewczyny, TO robią, podoba im się to, a wręcz kochają to robić ! Myślałam, co jest ze mną nie tak, co takiego robię źle, że tak tego nienawidzę. I niestety nie wytrzymywałam długo, najdłużej jak się porządnie zaparłam to wytrzymałam prawie miesiąc z Ewą i z Tiffany. Owszem widać było niewielką różnicę, ale dla mnie była za mała jak na taki wyczerpujący trening jak dla mnie. 

Te co to kochają i wykonują naprawdę PODZIWIAM, jesteście niesamowite.

Po kolejnych miesiącach dołowania siebie, wkładania szerokich ciuchów aby tylko nikt się nie przyglądał fałdą tłuszczu tu i tam znalazłam coś dla siebie. 

Callanetics. To był strzał w dziesiątkę, chociaż najpierw zaliczył wielki upadek, kiedy spróbowałam ćwiczyć z Mariolą Bojarska. Nie przypadła mi ona do gustu, po pierwsze przez to, że mało tłumaczy i po 10h z nią nie widziałam żadnej różnicy dlatego porzuciłam Callanetics na jakiś miesiąc, po którym wróciłam i teraz jestem już po 12h z Callan Pinckey i czuję się cudownie. 

Przede wszystkim trening mija mi super szybko i mnie relaksuję. 

W końcu coś dla mnie, mam nadzieję, że to będzie to czego tyle szukałam i że nie zrezygnuję. 

Zrobiłam zdjęcia przed, niedługo zrobię kolejne i mam nadzieję, że jakąś różnicę będzie widać. 

A Wy Vitalijki będziecie ze mną jak i ja z Wami aby się wzajemnie wspierać i osiągać to co sobie obiecałyśmy abyśmy były szczęśliwe same ze sobą !!!