Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rak? Kasa Misiu, kasa!

27 stycznia pojechałam po wyniki biopsji. Wiedziałam, że wynik jest jednoznacznie zły bo w przypadku wykluczenia raka papiery mieli na luziku wysłać pocztą (ciul, że ty czekasz w nerwach pod telefonem, a list idzie pocztą miesiąc... takie procedury). A jednak zadzwonili. Pojechałam zatem, jako skazaniec, do szpitala.

Diagnozę odebrałam z poradnii mammotomicznej i szłam szpitalnym korytarzem na spotkanie z lekarzem, czytając te gupie literki. Niewiele rozumiałam, ale jeśli trzy rzeczy były oznaczone jako "negatywne" to chyba dobrze, c'nie?

Niedobrze. 

Dr Piotr (mój onkochirurg prowadzący) już oczywiście wynik widział i zdążył nawet skonsultować. Potrójnie ujemny rak piersi. Paskudne, wyjątkowo agresywne ścierwo. Kiepsko rokujące, szybko uodparniające się na chemioterapię i bardzo bardzo często dające wznowy. W dodatku nie reagujące na większość standardowych metod leczenia, w tym w ogóle nie podlegające hormonoterapii. "Ujemny" w tym przypadku oznacza, że guz nie posiada pewnych receptorów, które pozwoliłyby na skuteczne działanie części istniejących leków. Zatem leczenie nimi jest bez sensu bo i tak raczysko będzie mieć to w nosie. Brzmi słabo, prawda?

Wtedy pierwszy raz się wkurzyłam! Ej, dlaczego inne babeczki mają fajne raki, a ja dostałam takie dziadostwo! 

Doktor od początku nastawił mnie bojowo, że nie ma lekko, ale że niby trzeba mu (rakowi, nie Doktorowi) solidnie i z grubej rury przypierdolć! Plan był taki: najpierw chemia i wstępna choć brutalna na raku masakra, a potem operacja. A potem się zobaczy. Biere!

Jeszcze tylko sprawdzić w jakim dokładnie stanie mam organizm i czy się niedajborzu nie rozniosły po ciele jakieś przerzuty czy coś. Te potrójnie ujemne gnojki szybko dają przerzuty do mózgu, wątroby, płuc i kości. W kilka dni zrobiłam mnósto badań, w tym tomografię całego ciała i scyntygrafię kości. Na szczęście poza piersią jest czysto, a to daje ciut wiecej szans. Szans na cokolwiek dobrego na końcu. Szans na czas...

Doktor oddał mnie zatem chwilowo pod opiekę onkologów klinicznych, na  chemioterapię. I jedziemy!

A o co chodzi z kasą? Terapie alternatywne... Istnieją. Również dla mojego typu nowotworu. Tylko są bardzo drogie, a ja nie jestem majętna. Czytałam o immunoterapii, która pewności przeżycia nie daje, ale szanse zwiększa zauważalnie. Koszt to jakieś 250-300 tys. zł i ja szacunkowo tyle bym potrzebowała. Na początek. Potem może nawet więcej... Zaczęłam intensywnie kombinować skąd wziąć pieniądze... Moja onkolożka jednak na wstępie wybiła mi te myśli z głowy. Różowym pluszowym młotkiem! Znalazła mi miejsce w programie lekowym i lek immuno dostałam w pakiecie razem z chemioterapią! Za darmo! Kochana Doktorka! I w ogóle jest wspaniała. Prowadzi mnie z wielką empatią i czuję się zaopiekowana. No, bo się zaraz poryczę!

Leczenie się zaczęło i trwa. Opowiadać?