Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Perfekcjonizm w odchudzaniu?

W tydzień -0,6 kg. Właściwie? W sam raz. Wiem, że tempo odpowiednie, nie za szybko, nie za wolno, więc skąd niedosyt? Wcześniejszy fajny spadek nie cieszył tak, jak "martwi" zbyt mały. Przecież to całkiem jest OK. Znacznie gorzej będzie, jak waga się zatrzyma, albo gorzej wzrośnie, bo przecież pamiętam z poprzednich odchudzań też takie wahania się wagi. (Zresztą teraz też tak się dzieje, waga mi biega +/- 2 kg)

Jak to się dzieje, że wiedza swoje (wiem, że wolne odchudzanie jest zdrowsze, że wtedy mniejsze ryzyko na jojo, itd...) a emocje i tak swoją drogą? Dlaczego tylko (?) tyle, ech... może coś nie tak... Pozwalam, by definiowały mnie cyferki na wadze? Jakie w końcu bym chciała zobaczyć liczby, by poczuć satysfakcję, ulgę? Nie pocieszają mnie procenty (a przecież schudłam już blisko dziesięć procent tego, co zamierzam, więc chyba hurrra!), nie pociesza mnie wystarczająco, że już bliżej niż dalej pierwszego kamienia milowego. Aniołek z jednego ramienia podpowiada: super, trzymaj tak dalej, idziesz w dobrym kierunku, jest ok, tak ma być, jest świetnie, a diabełek z drugiej strony: "łeee... mogłoby być więcej.. ale to potrwaaaa, eeee tylko tyle..., mogłaś się bardziej postarać"

Tia... perfekcjonizm.  No i poza tym znów widzę, że nie mija mnie obsesja pierwszego miesiąca odchudzania. Zbyt dużo energii na myślenie, zbyt dużo miejsca w życiu na odchudzanie. Ech gdybym umiała to zakręcenie dietą zamienić na ruch...

Czekam z utęsknieniem, kiedy całe to odchudzanie stanie się bardziej codzienną rutyną, a nie będzie mnie tak absorbować wizja wagi.