Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Funchal raz.

Obudziłam się na tyle wcześnie, żeby zobaczyć wschód słońca. Rzadko mi się to zdarza, a szkoda, bo to naprawdę fajne. Szczególnie, w takich okolicznościach przyrody 

Śniadanie było pyszne. Tak się objadłam świeżymi owocami, że pozostałe smakołyki ledwie tknęłam. I tu ciekawostka. W tym hotelu, na śniadanie można było za darmo opić się szampanem, jak bąk. A przy kolacji, trzeba było płacić dodatkowo nawet za wodę. O dziewiątej miałyśmy umówione spotkanie z panią Kamilą, przedstawicielką biura podróży, która opiekowała się turystami w Funchal. Tak ciekawie opowiadała o dostępnych wycieczkach, że dokupiłyśmy, do zamówionych jeszcze w Polsce, Wieczór z Fado. Potem, raźnym krokiem ruszyłyśmy do centrum miasta. Ja umówiłam się na spotkanie z moją siostrzenicą i jej kumpelkami. One wędrowały po Maderze wcześniej i tego dnia wracały już do kraju. Po dotarciu do centrum, ustaliłyśmy z koleżankami, że koło pierwszej spotkamy się pod tą rzeźbą. Rzeźba wygląda w sumie niepokojąco i na połataną. Skojarzyła mi się z nowelą "Przechodzimur" Marcela Ayme.

One ruszyły w sklepiki, a ja na spotkanie z siostrzenicą. Jak dotarłam do Raiz Quadrada Cafe, czekał już na mnie tamtejszy drink zwany Nikita. Jest to orzeźwiająca mieszanka białego wytrawnego wina, jasnego piwa, lodów waniliowych i ananasa. O, tak wygląda (zdjęcie znalezione w internecie).

Dziewczyny opowiedziały mi o swoich wrażeniach z Madery. Wycieczkę zorganizowały sobie same. I jak tu nie wierzyć w młodych?  Zachwycały się przyrodą, jedzeniem i piciem. Odprowadziłam je na przystanek, z którego pojechały na lotnisko. Po czym, szybko odnalazłam koleżanki i razem zaczęłyśmy wędrówkę.

Funchal, stolica Madery liczy ponad sto tysięcy mieszkańców. Nazwa pochodzi od kopru (po portugalsku: funcho), który w dużej ilości rośnie na wyspie. Miasto zostało założone w 1421 roku przez odkrywcę Madery, Joao Goncalves Zarco. Pod jego posągiem, mieszkańcy i turyści lubią robić sobie zdjęcia.

Funchal ma przepiękne amfiteatralne położenie.

Leży nad oceanem, po południowej stronie wyspy. Mówi się, że na Maderze jest wieczna wiosna. Temperatury, od 17 do 25 stopni Celsjusza.

Najpierw obejrzałyśmy katedrę Wniebowzięcia NMP. Wybudowano ją na początku XVI wieku, z kamienia wydobytego na klifie Cabo Girao. Kościoły na Maderze są otwarte dwie godziny przed południem i dwie godziny wieczorem. My się nie wstrzeliłyśmy.

Pod katedrą stoi pomnik Jana Pawła II. Ten spiżowy monument został odsłonięty w 1992 r., w rok po wizycie papieża na Maderze.

Wokół katedry jest pełno urokliwych uliczek.

A tu dodatkowy smaczek. Dwójka turystów podzieliła się kijkami do nordic walking, aby łatwiej tuptać po mieście.

Po długim szukaniu odnalazłyśmy, ukryte między kawiarniami, popiersie Józefa Piłsudzkiego. Marszałek przebywał na Maderze, dla podratowania zdrowia, od grudnia 1930 do marca 1931 roku.

Oto Kościół Carmo z drugiej połowy XVII wieku.

Piękna uliczka Rua da Conceicao (jedna z najstarszych ulic Funchal).

Dotarłyśmy na Praca da Carmo, gdzie miejscowi lubią wpadać na obiad. Plac wyłożony jest biało-czarną mozaiką, która była kiedyś symbolem bogactwa miasta. Czarnych kamieni pochodzenia lawowego, było pod dostatkiem na miejscu. Ale białe kamienie sprowadzane były z kontynentu. Takich mozaik jest w Funchal więcej. Artysta brukarz, to było kiedyś odrębne, bardzo szanowane rzemiosło.

Od placu odchodzi jedna z najwęższych ulic jakie widziałam. Trochę zapuszczona, ale godna pokazania.

W naszej wędrówce dotarłyśmy do słynnego targowiska Mercado dos Lavradores.

Pani Kamila ostrzegała nas, żeby nie kupować na nim niczego, bo panuje straszna drożyzna. Za to koniecznie trzeba je zobaczyć. Można tutaj napatrzeć się na kwiaty:

Zachwycił mnie szczególnie ten bukiet. Chociaż nie znam nazwy tych kwiatów.

Na targu było też zatrzęsienie owoców. Na tym straganie zwracają uwagę owoce filodendrona. To te zielone szyszki. Aby ich skosztować, obiera się je z zielonych łusek. Mają ciekawy, egzotyczny smak.

Na tym z kolei straganie, wielka rozmaitość marakui. Na Maderze jest ich 28 odmian.

Tutaj mango, banany, ananasy i marakuje. Wszystko o niebo smaczniejsze, niż kupowane u nas. 

Na pierwszym planie widać jabłka budyniowe (anona). Smakowały naprawdę jak budyń jabłkowy. Pychota. 

Na targowisku jest też bogactwo suszonych przypraw i ziół.

O reszcie targu opowiem, gdy odwiedzę go o wcześniejszej porze, bo część się już zwinęła.

Dojrzałyśmy do przerwy obiadowej. Usiadłyśmy, zaraz koło bazaru, w Mercado Das Tapas, czyli Bazarze Przekąsek.

Tak się złożyło, że jedną z kelnerek była Polka z Poznania. Pracuje na Maderze już dwa lata i planuje zostać w Funchal na stałe. Wcale się jej nie dziwię. Doradziła nam co warto zjeść i wypić w ich knajpce. Na początek zamówiłyśmy sobie ponchę. Bez ponchy nie da się żyć na Maderze. Podobno po czterech ponchach jest się wyleczonym nawet ze złamania nogi . Poncha składa się w 1/3 z miejscowego rumu z trzciny cukrowej, w 1/3 z miodu wielokwiatowego i w 1/3 z wybranego świeżo wyciskanego soku. 

My piłyśmy najbardziej tradycyjną: z sokiem z cytryny i pomarańczy.

Do jedzenia zamówiłyśmy krewetki

 i grillowaną ośmiornicę. Niestety tak się rzuciłam na jedzenie, że dopiero po pewnym czasie przypomniałam sobie o zrobieniu zdjęcia 

Po obiedzie ruszyłyśmy dalej, zaglądając w boczne zaułki.

Bardzo efektowny budynek ma Bank Portugalski.

Dotarłyśmy do eleganckiego placu, wyłożonego tradycyjnie, czarno-białą mozaiką. Na środku placu, znajduje się fontanna, która w XVIII wieku była pręgierzem. Po prawej stronie, znajduje się siedziba władz miejskich (Pacos do Concelho). Wcześniej był to dom mieszkalny, rodu Camara. Ale w 1883 roku, został wykupiony miasto. 

Odczuwamy już zmęczenie i zaczynamy kierować się w stronę naszego hotelu. Mijamy niewielki Ogród Świętego Franciszka, z popiersiem Simona Bolivara, bohatera walk o wyzwolenie Ameryki Południowej, spod władzy Hiszpanów.

Przechodzimy obok restauracji Ritz, reklamowanej przez azulejos.

Nim dotarłyśmy do hotelu, przespacerowałyśmy się po ogólnie dostępnym parku Świętej Katarzyny. Jest przepięknie położony na klifie. Ma 40 tysięcy m2 powierzchni. Roztacza się z niego piękny widok na Funchal.

A tu widać jeden z wielkich wycieczkowców przycumowanych w zatoce, do której park przylega.

W parku jest wiele egzotycznych drzew.

Na tym zdjęciu w głębi, najbardziej luksusowy hotel na Maderze, Belmond Reids Palace. Zatrzymywali się w nim wielcy tego świata: Winston Churchil, Bernard Shaw, Rainer Maria Rilke oraz Gregory Peck i Roger Moore.

Na koniec długiego spaceru, jeszcze jeden rzut oka na zatokę.

Kolacja tego dnia, była równie znakomita jak wczoraj. A i końcówka wieczoru, podobnie sympatyczna. Pogawędki przy Maderze, aż do zaśnięcia. Wino Madera jest tak mocnym i słodkim trunkiem, że jedna lampka jest zupełnie wystarczająca. Uprzedzam, że wytrawne też jest słodkie . Następnego dnia, pierwsza wycieczka objazdowa.