Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Afirmacją do celu

Taką sobie obrałam strategie.

Nigdy nie działała na mnie krytyka. Wzmagała stres i sprawiała, że spadałam w dół.

Skupię się więc na pozytywach, na możliwościach, a nie ograniczeniach, na zaletach a nie wadach.

Mam oczywiście na myśli moją fizyczna powłoczkę. Nad psyche, pracuje w innym miejscu

Dlaczego więc, wąż z drzewa podpowiada żeby jednak zacząć od wskazania słabego punktu?

Dobsz, niech mu będzie, są to - masywne uda, które nawet przy wadze niższej niż 64 kg, masywnymi wprost proporcjonalnie do reszty ciała zostały.

Ale cała reszta? Czy to nie marnowanie potencjału? 

(Pamiętajcie, afirmuję i każdy może zrobić dokładnie to samo, bo każdy ma takie same możliwości, by szereg zalet wynieść na pierwszy plan i sobie udowodnić, jak wiele może zdziałać i jak dobrze czuć się we własnej skórce).

Co więc z tym potencjałem...

Więc tak: wysoka, zachowane proporcje, regularne rysy twarzy, sylwetka klepsydra, długie nogi, proporcjonalny biust, szczupłe dłonie i stopy, elastyczne i silne ciało, spore możliwości uprawiania wszelkiej maści sportów!

Widzicie modelkę? Sportsmenkę?

Nie, to ja Troszkę tam tylko trzeba ociosać: tłuszczyku z boczków, bioderek, udek, ramionek, trochę porzeźbić, mięśnie uwypuklić i ha! Drżyjcie zalewowe plaże, bo miast okrywać krągłości szczelnie połaciami materiałów wszelakich (o dzięki ci świecie mody za stroje kąpielowe ze spódniczkami), przeparaduję radośnie pod samą wieżę ratowników A to już szczyt-szczytów odwagi jakby ktoś nie wiedział

I oto zakończywszy poranną afirmację spakowałam:

pudełko jaglanki z warzywami i oliwą, pudełko jaglanki z rodzynkami bio i bananem.

W domu zostaje porcja do której zrobiłam świeży sosik pomidorowo-paprykowy.