Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
poczucie zwycięstwa - bardzo bardzo je lubię :)))

Tym razem nie o sportowe zwycięstwa chodzi :) Temat był batrdzo prosty - nie jem słodyczy całkowicie i już. W zasadzie nie wiem skąd u mnie nagle taki problem się wziął ,że faktycznie zaczęłam się łapać na tym że jem te słodycze. Bo ja w gruncie rzeczy nie jestem fanka słodkiego. Ale jakos tak sobie aczełam pozwalac przed półmaratone i potem nie chciało to sie odemnie odczepić. Zatem dzień 13 kwietnia to był ostatni dzień dyspenzy z okazji 10 km na OWM. I co od tamtej pory? No normalnie jestem czysta. Przeznam ie potulnie do jednego kawałka ciasta w zeszłą środę - dowiedziałam sie że dostałam nowa pracę ,eksplozja szczęścia była tak gigantyczna ,że w ogole nie mogłam nic przełknać. Koleżanka na imieniny przyniosła takie ciasto z biszkoptem - jakoś to przez zeby przecisnełam :) Ale centralnie od zeszłej środy nic. A to oznacza to czego sie domyslacie - ZERO słodkiego przez święta. Ani czekoladki ,ani lodów ,ani ciastek. I kurcze jestem z siebie dumna. I to jest ten smak zwycięstwa jaki mnie oblewa i chce tego więcej. Starałam się nie podchodzic do tego słodyczowego odwyku jakoś agresywnie ,ale chyba byłam mega stanowcza bo ciasto i czekoladę proponowo mi tylko raz :)) Bardzo się bałam ,że znajde sie w takiej sytuacji pt. "no odemnie nie spróbujesz" - ale dobry los mi tego oszczędził. Sałatki robiłyśmy z mamą oczywiście z jogurtem ,wszystko w pełni fit. Jedynie wędliny troszkę grzeszne ,ale swojska szynka wędzona czy kiełbasa naprawdę zdarza mi się 2 razy w roku ,więc dyspenza musi być. Dodatkowo wpadło trochę soków owocowych ,bo jak się jest "kierowcą" to też coś trzeba pić :))) Całośc jednak oceniam naprawdę świetnie. W zasadzie moge powiedziec ,że się nie przejadłam. Niestety znaleźliśmy czas tylko na jeden spacer po górach i to dość krótki. Ale mimo to tak naprawdę nawet przy tych sałatkach to się człowiek orobił jak bąk ,potem sprzatanie domu ,samochodu - to i tak były mega aktywne dni :) Mam nadzieję ,że u was też było cudownie. Zatem możemy już od tego tygodnia ruszać z nowym planem treningowym!

A tak wam jeszcze na koniec powiem ,że rodzinka sie już ogólnie przyzwyczaiła do mnie biegającej i szczupłej. Ale pomyślałam ,że dziadkom będzie miło jak im medale pokażę - mam co prawda dopiero trzy ale to więcej niż 0. Noi się całkiem niespodziewałam reakcji ,dziadek aż podskoczył na krześle , i mówi mi "no brawo wnuczka!". Potem cos tam jeszcze gadaliśmy ,że ciężko się na zdjęciach znaleśc bo takie tłumy. A dziadek na to ,że ja to się muszę napewno z tego tłumu wyróżniac taka szczupla i wysoka :))) I w efekcie to oboje z mężem ze smutną trochę miną wyjeżdżaliśmy stamtąd. Naszczęście już za misiąc znowu tam będziemy :)