Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
przyznaję ,że znowu będzie o bieganiu...ale
troszke w innym kontekście...o pomidorowych
biegaczach - jak ja :)))

Bo chodzi mi troszkę o psychikę i jaki wpływ ma na nią tak prozaiczna czynność jak bieganie....a w zasadzie uprawianie sportu jako takie. Wczoraj u Pokerusi przeczytałam jak patrzy z podziwem na mijających ją podczas biegania dostojnych biegaczy co to widać ,że już pewnie nie jeden maraton mają za sobą. I ,że tak troche głupio ich mijać z czerwona jak pomidor buzią. No cóż ja zdecydowanie jestem biegaczem z pomidorową buzią. I doszłam do wniosku ,że jeszcze miesiąc temu to wręcz mi było wstyd...że taka jeszcze nie super szczuła, no truchtam w mojej ocenie już super ale to wciąż duuuużo wolniej niż ci dostojni biegacze. W zasadzie na moje bieganie aktywująco podziałał dopiero urlop. Zaczynałam oczywiście wg otrzymanych tu na vitalii rad od marszo biegów w okolicy w której mieszkam. No ale cóż pierwszy bieg...znaczy marszo bieg to jest lekka masakra. Wybrałam się mocno pod wieczór bo nie chciałam żeby mnie zbyt wielu ludzi oglądało. Oczywiście ,że uważam to za całkowicie głupie...bo niby co w tym złego ,że jak się zaczyna to nie jest się od razu mistrzem świata. Chociaż biorąc pod uwagę ile od tamtego dnia usłyszanych także przykrych uwag na temat tego mojego biegania to jednak chyba nie wszyscy to rozumieją....najmniej Ci którzy nigdy nie próbowali :))) I przełomem był własnie urlop który się przytrafił jakieś 2 tygodnie po tej mojej pierwszej próbie. I tam - rewolucja! Po pierwsze codziennie mijaliśmy całe stada biegających ludzi - raczej tych dostojnych biegaczy ...ale byli i tacy pomidorowi. Po trzech dniach jak już się obyłam z okolicą postanowiłam sama spróbować. W końcu nikt mnie nie zna...ja nie znam języka więc nawet jak będą szydzić to nie zrozumiem :)))) I tak zaczełam tam od pierwszyh prawdziwych 4 km...skończyłam na 10 km. To co się ze mna działo jak skończyłam te 10 km jest nie do opisania...nie wiem z czym można to porównać ,ale napewno z czymś na maxa!!! Więc wróciłam z urlopu naładowana. Dumna ,że już jestem takim biegaczem że buty spadywują. Już od rana w pracy wyznaczałam trasy i w ogóle. Nadszedł też w końcu czas na piewszy bieg po moim garwolinku. I....awaria. Nagle naszedł mnie jakiś taki wstyd...że się będą patrzeć...ja w końcu ciągle nie jestem biegającym rozmiarem 38 itp. W dodatku to moje truchtanie..no to przyspieszałam ,więc od razu miałam zadyszkę. I generalnie po tym pierwszym biegu mimo że dystans coś powyżej 7 km to byłam załamana....i przez jakies 2 tygodnie nie rozumiałam co sie stało. Jakoś z tego okrzepłam za waszą pomocą i przestałam tak to przeżywać. Nawet nie wiem czy m.in. z tego irracjonalnego wstydu nie zaczęłam biegac rano. I dziś 2 miesiące od mojego pierwszego treningu który można nazwać mniej więcej biegiem jestem dumna z siebie. Chyba najbardziej z tego ,że już umiem nie przejmować się tym pomidorem na twarzy, umiem docenić jak dużo osiągnęłam w kwestii tempa biegu, w utrzymaniu tego tempa i w wypracowaniu sobie uczciwej rozgrzewki i rozciągania po. Może któraś z was jest już prawdziwym dostojnym biegaczem i opowie co się myśli o tych bardziej truchtaczach pomidorowych - naprawdę jesteśmy śmieszni?? Oczywiście nie ma to aż tak wielkiego znaczenia...ale :)))) Rozgrzewam się, rociagam już absolutnie bez skrępowania. Wiem ,że czasem moge mieć gorszy dzień  i wiem że będę pomidorowym biegaczem jeszcze przez jakiś czas - jesli nie na zawsze z powodu naczynkowej cery :))). Ale już jestem biegaczem!!! I jestem o pare kilometrów dalej od tych co się dziwnie patrzą ,a w domu leża na kanapie i na tym sport się kończy.

I chciałabym zacytować Wróblik1981 ,która z powodu kontuzji musi na chwile te przyjemności zarzucić - jednocześnie trzymam wszystkie kciuki za walkę z kontuzją:

"Dla mnie bieganie to stan umysłu, kto tego nie doświadczył ten nie ma pojęcia, z czego muszę zrezygnować. Bieganie to styl, sposób na życie....to poczucie wolności, luzu i panowania nad sobą. Bieganie to chwile spędzane z samym sobą i walka ze swoimi słabościami. Bieganie to codzienna walka i codzienne zwycięstwo..."

Trzymam za nas wszystkie kciuki....teraz puszczę na 8 h bo praca :))))

A tu jeszcze fotka z porannego treningu....to już końcówka i bryza z nad stawu cudownie osuszała moje czoło...jakoś na zdjęciu nie widać cudnego porannego słońca. Tak czy tak było bosko jak zwykle! Po prostu mistyczne poranki Panny Pauliny niemal...bo już nie panny :))))