Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rozszczepienie - powrót.

Austalia jest magiczna, ale mi pozostał nastrój rozkmin. Bo im dalej w las tym więcej drzew.

Tym razem wracam jak bumerang (bziummm - australijski akcent) do tematu ciała.

Od razu uprzedzam wszystkie protesty "to nieprawda, uogólniasz!", że piszę o tym, co dotyczy mnie i do mnie trafia. Nie jestem psychologiem i nie wypowiadam się za wszystkich.

No to start:

- brak uwagi od opiekunów we wczesnym dzieciństwie

lub

- warunkowanie uczuć: "mamusia/tatuś będą Cię kochać, jak będziesz grzeczną dziewczynką/chłopczykiem"

Znamy to?

Ależ skąd! Rodzice to świętość i nie wolno kwestionować tejże świętości. Jeśli coś boli i czuje się brak, to patrz punkt powyższy. 

Ciało.

Dziecko, maleńkie dziecko chce jedzenia, ciepła i uwagi. Nie rozumuje, nie wiąże faktów. Ono jest jednym pragnieniem. Żyje miłością. Chłonie miłość. I pokarm. To dwie jego potrzeby. Tak bliskie, tak oczywiste.

I teraz ZONK. Zabrano mu jedną z tych potrzeb. Najczęściej chodzi o uwagę i miłość. Bo gdyby brakowało jedzenia, to dziecko by nie przeżyło. A tak przeżyło, ale... tylko połowicznie.

Rozszczepienie.

Nie ma uczuć. Nie ma bliskości. Nie ma przytulania, zapewnień o miłości, o bezwarunkowej akceptacji i poparciu. Jest tylko pokarm. I co wtedy robi dziecko? Doznaje rozłamu. Żeby przeżyć, oddziela psychikę od ciała. Żyje dzięki jedzeniu, ale psyche zostaje zamurowana w piwnicy.

Dziecko dorasta.

Teraz jego ciało żyje oddzielnym życiem. Może te dwie cząstki rywalizują ze sobą? Kiedy ciało wygrywa, człowiek tyje ponad stan, nie kontroluje sygnałów od ciała (bo ciało jest dla niego czymś podłym, niskim, słabym). Kiedy ciało przegrywa, zostaje ujarzmione, stłamszone, wzięte za pysk. Teraz dieta. Teraz restrykcje. Teraz zamknij dziób, ja tu rządzę! Ta przepychanka może trwać latami. Nawet przez całe życie. Wieczny rozłam. Wieczna niezgodność. I przeciąganie liny.

Albo można dostrzec szansę ponownego powrotu. Połączenia. Zlania. Nie trzymam ciała za pysk. Słucham go. Szanuję. Doceniam. To na początek. Później zaczyna się przyjaźń. A może i miłość. A miłość to jedność. Jestem całością. 

To nie wina ciała, że człowiek żre jak świnia, że pomimo wyraźnych sygnałów "dość!" napycha żołądek. Że pomimo braku potrzeby wpycha w siebie pokarmy, które mu szkodzą. A później to ciało dostaje karę, za głupotę psychiki. Ciało to niesamowicie prosty i dobry mechanizm. Reaguje głodem, kiedy potrzebuje paliwa, jak kontrolka w aucie. Reaguje poziomem nasycenia. Reaguje apetytem na pokarmy, które zawierają substancje, czy minerały, których brakuje. Zamiast łykać tony chemii, warto wsłuchać się. Mam ochotę na czekoladę? Może brakuje mi magnezu? A może cukru? Tłuszczu? To tak łatwo rozstrzygnąć. I to rzeczywiście działa.

Powrót do ciała.

To poczucie. To czucie. Tak cholernie ważne. Wolny oddech aż z samego wnętrza. Relaks. I wtedy pojawia się ten sygnał. Wracam do domu. Jestem z ciałem. Jestem ciałem. Otulonym i pełnym. Odkrywam i doświadczam. Nie boję się być blisko. Nie boję się uczuć, otwartości, zranień. 

Witam w domu.