Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Minął tydzień

Jeśli to ma być tak dalej, to nie wiem, czy się cieszyć, czy martwić. Na razie jestem zszokowana z dozą niepewności. Jadłam przez tydzień nie mniej niż 1900 kcal/dzień, a były dni z 2400 kcal i 2100, więc naprawdę nie chodzi łam głodna, wręcz bywałam przejedzona. Na wadze... 1,3 kg w dół. Myślę, że chudnę za szybko. Ale więcej jeść nie zdołam. Mniej się ruszać też nie.

Chyba, że to woda. Albo waga jest jakaś dziwna, bo to taka waga lusterkowa, wielkości kartki A5. No zobaczymy. Grunt, że nie tyję, bo byłam pewna, że będzie skok, ale do góry.

Menopauzy jeszcze nie mam. Dostałam okres. Słabe krwawienie, ale typowo miesiączkowe. Plus pierwszego dnia ból głowy, tradycyjny. Po konsultacji u neurologa już wiem, że nie mam czekać aż mi czaszkę rozsadzi i 3 dni będę rzygać, tylko brać od razu lek. Solpadeina zwykła, nie max, dała radę. Tryptany czekają chyba aż się przeterminują.

Aha, bo nie pisałam, po covidzie miałam atak stulecia. Chyba z 5 dni ciągłego rzygania, bez możliwości najmniejszego ruchu. 3 dni przespałam z przerwami na wizyty w WC bo przewrót na drugi bok już wzbudzał torsje. Nic nie jadłam, nic nie piłam, myślałam już nad wzywaniem pogotowia. Czwartego dnia miałam zajęcia online. Jakoś się zwlekłam. Już dałam radę siedzieć. Ale to był jedyny tak ostry atak. Potem zrobiłam dwie rzeczy. Poszłam do neurologa i przekłułam sobie uszy przekłuciem daith. Od tego czasu (kwiecień) nie miałam ataku. Do przedwczoraj, ale to był pikuś. I pewnie obyło by się bez tej solpadeiny, ale bałam się ryzykować. 

Wczoraj zrobiłam syrop z czarnego bzu z lasu. Będzie na przeziębienie. O ile nie spleśnieje, bo nie pasteryzowałam go.