Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A było tak pięknie...

Waga na dziś - 144 kg. I jak w tytule - a było tak pięknie... Delikatna tendencja spadkowa. 19 czerwca: 143.5 

20 czerwca: 143.1

21 czerwca: 143

No i magia - ten kilogram na plus wyskoczył jak królik z kapelusza, mrugając jeszcze w przelocie złośliwie jednym kaprawym okiem. Dla pewności stanęłam na wadze numer dwa - ten sam wynik, nie ma więc mowy o jakiejś pomyłce. Po chwilowej konsternacji przyszła więc chwila na zastanowienie.

Czy podjadałam między posiłkami? - Nie.

Czy trzymałam się czterech posiłków dziennie? - czasami. Czasem były tylko trzy.

Trzymalam się z daleka od chipsów? - Raz czy dwa, nie.

Liczyłam kalorie? - Nie bardzo, od paru dni wszystko szło na oko...

Ruszałam się? - Średnio, raz tylko zdarzyło mi się wyjść na krótki spacer.

Trzymalam się diety Vitalii? - Praktycznie nie, przyznaję. Była samowolka i radosna kulinarna twórczość.

Czyli słabo, znowu. Zastanawiam się czyja to wina - mojego ogromnego lenistwa? Czy podświadomego sabotowania wysiłków? Pewnie po trosze jednego i drugiego. Wygodnie jest bowiem nie ryzykować porażki i stworzyć sobie warunki, na które można zrzucić winę za niepowodzenia. Jak teraz.

Czuję się z tym wszystkim źle i nie zamierzam dłużej tolerować własnej słabości. Za chwilę ruszam na zakupy - w koszyku wylądują tylko i wyłącznie produkty z diety Vitalii. Na wszelki wypadek zrobię też (w końcu) badania w stronę insulinoodporności. Do dietetyka też. już napisałam. Tydzień - dwa "reżimu" i zobaczymy co z tego wyjdzie. Jeśli będzie szło bardzo średnio, a badania na glukozę i insulinę niczego nadzwyczajnego nie pokażą, może być też to, o czym pani dietetyk wspominała mi wcześniej - brak (wystarczającego deficytu). A na razie, zobaczymy...

Już raz byłam na diecie Vitalii i udało mi się na niej schudnąć około 15 kg. Zanim wróciłam do starych nawyków. Tylko że wtedy ruszałam się więcej, ważyłam mniej i trzymałam się jadłospisu...