Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Co poprawili byście w swoim otoczeniu?

Myślę, że niewiele można by zmienić w moim otoczeniu. Przez otoczenie – mam na myśli moją wioskę. Mamy klub piłkarski i boisko z trybunami, klub tenisowy i dwa korty oraz kantynę sportową, klub łyżwiarski, basen otwarty, konkurs na największy słonecznik, czystą wieś i ogólnie spokój. Jedyne co przez lata mi przeszkadzało, a w tym roku mogę spodziewać się więcej, bo nie ma już pandemii – to hałas z imprez.

W NL nie do końca działa zasada ciszy nocnej od 22. Bardziej chodzi o to, aby dogadać się z sąsiadami, że będzie imprezka i może być głośno, a jak będzie zbyt głośno to trzeba przyciszyć. Wszystko jest dla ludzi. Jednak taka cisza na wsi powinna panować dopiero od 1 w nocy. Wtedy z ogrodu przenoszą się ludzie do domu i tam hałasują. Ewentualnie też można się dogadać.

Policję widziałam raz, ale to była impreza w czasie lockdownu, więc sobie zasłużyli. Mam po drugiej stronie ulicy taki dom, gdzie schodzi się po 20 i więcej młodzieży na imprezy. A holenderskie imprezy to głośna muzyka wszyscy stoją, pijąc piwo. Przekrzykują muzykę.

Mieszkam też w takim centrum wsi, że jak wracają ludzie z kantyny sportowej po nocach to u mnie pod domem się zatrzymują na „jeszcze kilka słów”. Albo dzieciaki wracające rowerami z imprez, śpiewają, mają głośniki bluetooth na cały regulator i mijają tak mój dom o 3 w nocy. Jakiś tydzień temu z resztą widziałam chłopaka dojeżdżającego rowerem do pracy z rana [pół do siódmej] z głośnikiem bluetooth na długim pasku przez ramię i grającego metal… Ewidentnie nie odkrył jeszcze słuchawek.

To bym zmieniła – ograniczyła niepotrzebny hałas. Jak na wieś 800 mieszkańców, potrafi tu być głośno.

Niedziela wielkanocna była leniwa. Zero treningów. Nawet zapomniałam o rozciąganiu zadanym przez fizjoterapeutę.

Nie obchodzimy świąt i w sumie nikt w okolicy, więc nie miałam problemu by wziąć Karchera i umyć płytki chodnikowe przed domem. Po kilku szorowaniach, spłukiwaniu i dalszym szorowaniu, jakoś to wygląda. Ale i tak musze chyba octem dobrze wszystko zalać i dać mchowi zdechnąć przed kolejną próbą. Wypłukałam tonę pyłu i piasku [choć zamiatałam kilka dni wcześniej] i zabrałam we wiaderku do ogrodu. Musze jeszcze wyskrobać resztę trawy i piachu z krańca mojej posesji.

Z tylnego ogródka przyniosłam do domu narcyzy. Wyszedł spory bukiet.

Mimo tego, jak wiele zabrałam kwiatów, nadal sporo zostało w ziemi.

Odkopałam trochę płycej dalie, bo po upadku z wysokości wrzucałam je do donic na chybił trafił, i zaczęły już ładnie kiełkować.

Zamiast róż w ziemniakach zaś będę miała po prostu ziemniaki. Kolejny raz. Zaś bukiet, z którego pochodziły te róże wyrzuciłam dopiero teraz – po miesiącu, odkąd je dostałam od męża.

Truskawki rozwijają się spokojnie – licze na więcej słońca, aby ruszyły one z kopyta.

Żywe pomidory można policzyć na palcach jednej ręki. Muszę z czasem powyrzucać wszystko co nieudane i zebrać do kupy te udane.

Pomidor gałązkowy żyje tylko jeden.

Ogórków będą 3.

Znalazłam, że na malwie od sąsiadki coś złożyło mi jaja. Nawet już się co nieco z nich wykluło. Wyrzuciłam całą roślinę na wszelki wypadek.

Candy przeżyła przymrozki i już jest wystawiona na zewnątrz. Wkrótce będę mogła ją stopować i zmusić do jeszcze gęstszego wzrostu.

Pojawiają się już ładne tulipany.

Astry jednak przeżyły przesadzanie. Pojawiły się nowe pędy. Jeśli będą rosły tak gęsto jak wcześniej, to będę miała ładny zakątek.

Posiałam już fasolkę szparagową. Mam dwie odmiany – zieloną i żółtą. W maju będę mogła sadzić do ziemi, na razie zaś do szklarni wstawiłam doniczki.

Użyłam też trayów, które mi po bratkach zostały.

Muszę w końcu zacząć się ruszać, by móc pisać o czymś więcej niż tylko roślinkach.