Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czuję się oszukana...

ale piszesz już trochę sensownej, po prostu jak osoba z depresją a nie matka potwór! wiesz to się zdarza kazdemu, np zdarzylo sie to mojej kolezance moze mnie wysmiejesz ze to porownuje ale jest w takim samym stanie psycicznym jak ty, otórz w licceum była szczupła byla gwiazdą, no i była młodsza, miałą mnóstwo znajomych była takim jato to noasolatki mówią "fejmem" a potem poszla na studia do innego miasta, bardzo dużo przytyła, okazało się ze w grupie zupełnie nowych osob nie czuje sie juz taka pewna siebie, w dodatkuu jej zmieniony wygląd odebrał jej pewność siebie i teraz jak się z nią widzę ona cięgle przegląda zdjjęcia z liceum, wspomina jaka byla piekna i szczupła i młoda bo minęło juz prawie 4 lata i ze nikt jej nigdy nie odda wyglądu i figury nastolatki (no nie bo jest kobietą a nie dziewczyną, a ty kobietą po ciążu jak co druga polka a nie nieródką co jest naturalne) i zamyka sie w mieszkaniu z przekonaniem ze nie bedzie nigdy tak jak kiedys, jej chlopak ego nei zniósł i ja zostawil, nie umiem jej pomoc tak jak nie umiem pomóc Tobie, wiecie jaki macie problem i ty i ona? że nie umiecie cieszyć się chwilą doczesną, nie akceptujecie tego ze wasz świat się już zmienił i jesteście za słabe żeby życ w tym zmienionym świecie bo poprzedni był bardziej beztroski , przyjemniejszy, ładniejszy, życze ci tego żebyś w koncu znalazła odwage, spojrzała na zreczywistość wokół siebie i polubiła chociaż czesć jej! powodzenia! :)

Musisz spiąć pośladki i ....przestać być mądrzejszą od specjalistów !!!! Żeby plan się powiódł trzeba systematyczności ....Myślisz że w tydzień schudniemy 20 kg ? Że alkoholik po jednej sesji zostanie nawrócony ? A palacz powie STOP i nagle będzie brzydził się fajek ? Na to potrzeba czasu ! Jesteś młoda , przestań marudzić jak stara baba i zrób coś w końcu ze sobą .

A ja cię nie zjadę. Chodź do tego psychologa, to nie jest strata czasu. Pani na wizycie cię nie oceniała, po prostu musi wiedzieć co czujesz żeby ci pomóc. Ja rozumiem twoje uczucia., Tzn nie uważam, żeby moje życie się skończyło i nie mam problemów z ciałem chociaż ważę dużo. Po prostu nie uważam, że matka musi się poświęcać dziecku w 100% nie musi. Kochasz syna, widać to po tym co napisałaś. Martwisz się o niego, jest twoim całym światem, lubisz na niego patrzeć... to jest miłość :) Nie musisz rezygnować z siebie tylko dlatego że jesteś matką.

Terapia trwa na ogół przynajmniej pół roku. No i rzeczywiście zmień psychologa, bo na takiego, który Ci nie pasuje szkoda czasu. Postaraj się też wybrać psychoterapeutę, bo oni mają więcej narzędzi, żeby Ci pomóc. Tobie nie pomoże sama rozmowa. Zbyt dużo ludzi już Ci mówiło to samo, co może Ci powiedzieć psycholog.

z akimi problemami nie chodzi sie do psychologa,tylko do psychiatry albo psychoterapeuty.Nie chodzi tez o to zeby sie w cudowny sporów "wyleczyc" ale nauczyć z tym zyc bez zatruwania zycia sobie i innym.

Po jednym czy dwóch spotkaniach nie ma co się oszukiwać wiele nie wyniesiesz... na to wszystko potrzeba niestety czasu... Ja na nowo się zastanawiam nad wizyta u psychologa . Ostatnie zawirowania w moim zyciu daja mi nieźle popalić :( a co do macierzyństwa... ja od początku wiedziałam iel to jest pracy, czasami wyrzeczeń. Mi nigdy nikt nie mówił,że będzie lekko :( Wytrwałości Kochana życzę....

Zdjęcia z wakacji kiedy byłaś idealna ? Np te ? http://vitalia.pl/index.php/mid/49/fid/341/diety/odchudzanie/w_id/8753235 hm .;-)

Ale szczerze, czego oczekiwałaś od tej pani psycholog? Że na jednym spotkaniu sprzeda Ci złoty przepis, który sprawi, że macierzyństwo okaże się cudowne? Praca z psychologiem to długotrwały proces. Ale żeby było jasne, ja nie uważam, że jesteś złą matką. Nie każda kobieta jest stworzona do macierzyństwa, wiele kobiet przeraża opieka nad świeżo urodzonym dzieckiem tylko większość się do tego nie przyzna, bo przecież macierzyństwo jest FANTASTYCZNE. A guzik, to ciężka i bardzo bardzo męcząca praca. Depresja poporodowa, bo mogę przypuszczać, że i to jest problemem zdarza się milionom kobiet. Nie rezygnuj z psychologa, proszę Cię. To naprawdę może Ci pomóc. Poszukaj w internecie dobrego specjalisty od depresji poporodowej, nie pierwszego lepszego. Mogę Ci pomóc znaleźć, jeśli będziesz potrzebowała. Daj znać.

Moim zdaniem za szybko się poddałaś.

Najważniejsze, że kochasz swoje dziecko. Bo według mnie je kochasz. I o nie dbasz. Zadbaj teraz o siebie. jedna -dwie wizyty u psychologa nie pomogą. Spróbuj pochodzić dłużej (może do innego skoro do tego nie czujesz "chemii") albo znajdź sobie jakaś inna formę wsparcia - koleżanki na żywo czy w internecie. na pewno nie jesteś jedyną kobieta, która ma takie problemy. Głowa do góry - będzie lepiej :)

Ja też po porodzie miałam 'jazdy" ale w druga stronę - tak oszalałam na punkcie dziecka, że nie chciałam od niego odejść nawet na sekundę, mąż wyszedł sam na spacer z dzieckiem dopiero gdy mały skończył roczek... a ja byłam po wizycie u psychiatry.. Strach o jego zdrowie był po prostu tak silny że zdecydowałam się na wizytę i lek (popularny w stanach prozac, u nas np andepin) . Pomogło mi to, zaczęłam być jakby to ując "obojętna" w pozytywnym tego słowa znaczeniu, czyli martwiłam się już tylko gdy problem był a nie myślałam o tym co może się stać. I przestałam żyć przeszłością. Po unormowaniu sytuacji odstawiłam lek i do tej pory jest już normalnie. Oczywiście nadal cholernie martwię się o dziecko i panikuje troszkę ale już w granicach rozsądku i nie nosi to już znamion szaleństwa. Jak dla mnie Ty także masz pewien rodzaj depresji. Może spróbuj udać się do psychiatry. Opowiedzieć wszystko tak jak jest, jak się czujesz. Psychiatra w odróżnieniu do psychologa jest lekarzem wiec może zdecydować czy Twój stan wymaga podania ewentualnie jakiś leków. A co do wakacji - z dzieckiem też mogą być urocze, i zwariowane, niech Ci troszke podrośnie a zobaczysz jak sama odżyjesz :-) Powodzenia

Masz święta rację , ale teraz już po ptakach