Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzisiaj mogłam zmienić pasek! :D

Jestem naprawdę szczęśliwa, bo znowu czuję ogromną ekscytację dzięki temu, co robię. Wystarczyło tylko uzmysłowić sobie, że to, że nie jest już źle, to nie znaczy, że jest dobrze i że to nie koniec walki. A zostało tak niewiele.A kiedy zostało niewiele, to każdy kilogram mniej jest dużo bardziej widoczny, niż te wcześniejsze. I pomogło! I znów bardzo mi się chce. I znów sprawia mi to przyjemność. Ćwiczę! Najczęściej biegam, wczoraj nawet zwiększyłam dystans o pół kilometra, może nawet trochę więcej.  I nic mnie nie kusi!

Efekt już jest - mogłam zmienić pasek na mniejszą liczbę. I strasznie mnie to motywuje, bo nie miałam okazji do tego od 10 grudnia. Wtedy moja waga pokazała 76,2 kg, natomiast była to waga chwilowa, nie wiem, z czym związana, bo drugiego dnia już jej nie zobaczyłam. Gdyby więc wziąć wagę z 3 grudnia, schudłam przez te 3 miesiące raptem 2,5 kg. Czyli jak widzicie zima była dla mnie jednym wielkim zastojem wagowym. Z mojej winy, bo zbyt często wpadało to, co nie trzeba. Ale z drugiej strony, jaki to sukces dla mnie, że przez 3 miesiące pozwalania sobie na zbyt wiele (często naprawdę na zbyt wieleeee), nie jestem teraz 10 kg cięższa! A ja zawsze byłam mistrzynią w zawalaniu efektów. To mi też pokazało, że będę w stanie utrzymać wagę po odchudzaniu. I że moja wcześniejsza otyłość nie wzięła się od weekendowych słodyczy, czy jakichś tam imprez. Ona musiała się wziąć od naprawdę ogromnych ilości jedzenia. Albo też od naprzemiennego obżerania się i bardzo niskokalorycznych głupich diet.  Było minęło, dzisiaj przekroczyłam kolejną granicę - na drugim miejscu na wadze cyferka 5. Coraz bliżej mi do zejścia z nadwagi do wagi prawidłowej! Boże, nigdy w swoim życiu nie miałam wagi prawidłowej! Czasem mam wrażenie, że to, co się stało, to jakiś sen. :D

Nie mówiłam Wam o tym, ale jakiś czas temu na zakupach zupełnym przypadkiem spotkałam nową partnerkę H. Ona nie widziala mnie od czasu, kiedy ważyłam 122 kg. Wtedy pamietam, że zadzwoniła do mnie, żeby mnie wyzwać. Między innymi usłyszałam, że gdyby ona wyglądała jak ja, to wstydziłaby się wyjść na ulicę, bo ja jestem xxxl, rozmiar 45 (nieważne, że nie ma chyba takiego rozmiaru?). I że jestem tak gruba, że nigdy nie mogłabym nosić takich ubran jak ona. No i czy ja w ogóle mogę spojrzeć w lustro? Ja bardzo przeżyłam wtedy tę rozmowę. Nie dość, że byłam w rozsypce przez H., to ta lampucera jeszcze trafiała w moje najczulsze punkty. Ale ją spotkałam.. Nic mi nie powiedziala, ale miała tak przestraszone oczy.. Chyba nie spodziewała się, jak długą drogę przeszłam i że nie jestem już tą samą osobą. I co najśmieszniejsze - jest ode mnie sporo tęższa. A ja gdyby nigdy nic, spojrzałam na nią z góry i poszłam dalej z uśmiechem na ustach i nieskrywaną satysfakcją. Szkoda tylko, że nie mam okazji zobaczyć H. Nawet gdy mnie poznał, nie ważyłam tyle, co teraz. Ale co się odwlecze, to nie uciecze, kiedyś się miniemy. :D