Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
23 dni do startu ... dziwnie się czuję :)

W sumie to nawet nie powiedziałabym ,że dziwnie się czuje tylko że nie wiem co się ze mną dzieje. Za 23 dni Półmaraton Warszawski ,a ja z dnia na dzień budzę się z dziwnym i coraz większym uczuciem ,że nadchodzi coś wielkiego. W sensie jakieś wielkie i ważne wydażenie. Na każdy bieg zaczynam wychodzić z jakimś dziwnym uczuciem nabożeństwa. Mocniej bije mi serce z podekscytowania , a to do cholery przecież zwykły bieg. Przecież doskonale wiem ,że 10 km to już jest dla mnie lekka przebieżka ,a jednak za każdym razem "wdech ,wydech ...dasz radę i takie tam". Nie wiem czy mąż to zaczyna wyczuwać ,bo wczoraj jak wychodziłam rzucił z pokoju "pilnuj się tam" :))) I poważnie ten półmaraton zaczynam odczuwać jak jakiś cholernie istoty egzamin ,albo mega ważna impreza ,albo bóg jeden wie co jeszcze. Dzisiaj stoło sie coś jeszcze dziwniejszego. Pierwszy raz w życiu odwołałam impreze w sobotę bo ... bo w niedziele przed południem jedziemy na długie wybieganie :) To masakra jakaś jest. Jeszcze nie dopuszczam w pełni takiej myśli do głowy ,że mnie to cioranie się po lesie czy nawet naszych garwolskich ścierzkach znacznie bardziej ekscytuje niż wszystkie imprezy świata.

No nic ... zostaję do poniedziałku z taką właśnie myślą - jest dziwnie ... masakryczna ekscytacja rośnie ,a bieganie mi się śni :)))