Pamiętnik odchudzania użytkownika:
asiulenka1980

    Dziś ogłaszam wszem i wobec

 PIERWSZA NOC NA NOWYM MIESZKANIU ZALICZONA

wpis póżniej a teraz cos dla relaksu i uśmiechu

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

Noc na nowym mieszkanku minęła spokojnie, ale była zdecydowanie za krótka ...

Rano najgorzej było z małym, był pół przytomny. Jutro postaram sie naklikać coś więcej. A jeszcze jeden żarcik tak apropo dzisiejszego programu w Polsacie o 21 (niestety jestem jeszcze zdana tylko na cztery kanały)

• Poprzednie
• Natępne

    Mam doła ...

Mały poszedł pierwszy dzień do nowej szkoły, i już zaprezentował się od najgorszej strony, po rozmowie z Panią dyrektor spytał się czy może już iść i wychodząc trzasnął drzwiami, Pani go cofnęła i dała reprymendę. Nawet niewiecie jak się gotowałam, miałam ochotę mu porządnie przetrzepać skórę. Boje się jak wróci ze szkoły co bedzie ...

Przez to wszystko nie potrafię się skupić na pracy, wewnątrz czuję wielki niepokój ...

Ja zwariuję, wiem że problemów nie da się uniknąć i nie uda się prowadzić beztroskiego życia, ale czemu ja? No czemu się pytam?

Czy ja wam kiedyś napiszę, że jestem szczęśliwa? Wiem, że trzeba szukać i dopatrywać się pozytywów w dniu codziennym, bo one ściagają dobrą energię i człowiek sam siebie nie tróje. Ale brakuje mi pozytywów, czuję się pozbawiona energii, wstaję rano już zmęczona ... to jakiś koszmar.

Wczoraj dzień pod znakiem zakupów, tzn zlew do kuchni, jakieś tam redukcje itd. Zawiozłam to wszystko do mieszkania, dziś po pracy też jadę, może się zwolnię i pojadę szybciej jak tylko mały przyjdzie z zajęć, wiecej zrobię. Wczoraj jak wróciłam do domu M siedział na krzesle i beczał, moje serce już się nie ugnie o nie!

Zawsze grzeczna, uprzejma dla wszystkich, i mam zapłatę. Muszę koniecznie zmienic podejście do małego, wynagradzając mu sytuację robię mu krzywdę, trzeba to mądrze przeprowadzić.

Przeżyłam wczoraj szok - Śnieg - brr

   Wprawdzie nie ma go tyle, żeby ulepić bałwana ale jest, a ja tak panicznie boję się śliskiego ...

Przewiozłam wczoraj resztę mebli z domu. Zrobiło się tak pusto, tak samo jak w moim sercu. Do M dotarło już chyba, że to nie żarty, zaczął mnie jak zwykle obrażać i zastraszać. Potem stwierdził, że nie możemy się kłócić, kuźwa mać on zaczął, straszył, powiedział że jak będzie chciał to może zacząc mi to utrudniać i jutro mogę czasami iść na pieszo do pracy (zabierze mi mój samochód który ja spłacałam, ale jest na niego). Jednym słowem nie wiecie jaką poczułam ulgę w sercu, że się wyprowadzam. Ten miód przez ostatnie dni to złuda

Niech sobie drań nie myśli, że nie dam sobie rady, to on nie da sobie rady beze mnie.

Wczoraj powiedział, że to moja wina, nie robiłam mu obiadków na czas, na komisarjacie też wylądował bo ja do tego doprowadziłam ... cholera to ja tłukłam wszystko co wpadło mi w ręce, bo nie było obiadu jeszcze, ja latałam z kliofem po podwórku i niszczyłam ogrodzenie? No wyobrażacie sobie co za świnia, mówi do mnie że nie mam sumienia i jestem niewdzięczna bo tyle dla mnie zrobił! Każde urodzinu spieprzone, sylwester w domu i patrzenie na jego pijaną mordę i awantury, och Boże jak to dobrze, że nigdy więcej!

A ja głupia jesze okna chciałam mu umyć na święta, poprałam wszystko żeby miał wszystkie rzeczy czyste ...

po prostu DEBILIZM WTÓRNY

Tak i oto dzień przeprowadzki, szczerze opadły mi skrzydełka i jak ma się to już stać to nie chcę tego. Ale zostać nie mogę więc stoję na rostaju dróg i nie wiem w którą stronę pójść ...

Zobaczymy co przyniesie kolejny dzień, przeprowadzka po południami inaczej nie mogę, jestem w pracy. Dziś montują meble w kuchni, muszę przewieźć rzeczy z domu.

Dieta jest jak najbardziej, znów nie weszłam na wagę, ot jakoś tak nie pamiętam o tym, jest tyle rzeczy o których muszę pamiętać i układam sobie listy w głowie, co, jak, gdzie, kiedy ...

Przepraszam, że nie komentuję Waszych postępów, ale czytam w przerwie na sniadanie, lub jak wypadnie. Bardzo się cieszę, że jesteście ze mną i wspieracie mnie, to bardzo dużo dla mnie znaczy. PozdrawiamWas wszystkie i każdą z osobna, miłego dnia.

         Bardzo Wam dziękuję za komentarze, i za to że jesteście ze mną.

Jeszcze co prawda nie spałam w swoim mieszkanku, trochę plany się zmieniły ponieważ w sklepie meblowym nie było transportu, będzie w poniedziałek. Ale tyle wytrzymałam to wytrzymam jeszcze chwilkę.

Mały widział wczoraj swój pokój i był zachwycony, zobaczymy jak to się wszystko ułoży. W weekend nie mogę nic przewozić, bo zostawiam samochód u mechanika dalej nie chce odpalać ... M nie mogłam się doprosić o naprawę więc zadziałałam sama.

Waga nie wiem jaka jest obecnie, rano tak szybko biegam (zasypiam co dziennie), że nie mam czasu wejść na wagę. Mam nadzieję, że ubywa ...

M twierdzi, że skoro się wyprowadzam to nie ma powrotu, wczoraj wyleciał z tekstem to o rozwód od razu składamy. Czasami mi się wydaje, że on się cieszy ...

Nie wiem co o tym wszystkim myśleć, ale nie będę się oglągdać wstecz; Pamiętaj Asia -  jak TUR!!! Z UPOREM DO PRZODU!!!

Boję się! Boję się! Boję się! Ale tylko głupi się nie martwi ...

A to znalazłam gdzieś na internecie, ale pasuje do mnie: wklejam

Pisze Pani o agresji partnera i problemie z alkoholem jako głównych przyczynach swojej decyzji. Jest Pani dorosłą osobą i jak najbardziej ma Pani prawo wyboru czy trwać w tego rodzaju relacji, czy się z niej wycofać. O ile dobrze rozumiem, chciałaby Pani z tego prawa skorzystać - deklaruje Pani jasno, że chce odejść. Jednocześnie jednak wspomina Pani, że partner tej deklaracji "nie słucha", usiłuje wpłynąć na Pani decyzję, co wydaje się oznaczać, że nie odpowiada mu ona, nie chce przyjąć jej do wiadomości i się na nią nie zgadza. Pytanie, które warto być może sobie tu postawić brzmi: czy partner musi wyrazić zgodę na Pani odejście?

Z pewnością sytuacja, w której się Pani znalazła jest trudna. Spędziła Pani z partnerem siedem lat życia, macie dziecko i ogrom wspólnych przeżyć za sobą. Nie jest łatwo rozstać się w takich okolicznościach. Nie wspomina Pani o emocjach jakie towarzyszą Pani w związku z chęcią odejścia z jednej strony, a trudnościami z jej realizacją z drugiej, tymczasem wyobrażam sobie, że może to być mocno obciążające psychicznie. Nowa rola, która czeka Panią po rozstaniu, w sposób naturalny może budzić wiele obaw. Obawy tego rodzaju są jednak czymś zupełnie normalnym w momencie planowania istotnej zmiany życiowej, a oznaczają, że jest Pani osobą odpowiedzialną, bo świadomie podejmującą decyzje i zastanawiającą się nad ich konsekwencjami. I to jest bardzo ważna i wartościowa umiejętność - przewidywanie ewentualnych komplikacji w drodze do celu, ale nie po to, by z tego celu rezygnować, ale by móc zawczasu opracować sposoby poradzenia sobie z tymi przeszkodami. W Pani przypadku celem jest rozstanie z partnerem. Ale jak już wspomniałam - warto doprecyzować co konkretnie jest przeszkodą. Być może wcale nie niechęć partnera do tego pomysłu, ale Pani poczucie, że to jedynie on ma prawo decydować czy będą Państwo w związku czy nie.

Obawiam się, że nie ma konkretnej recepty na to, jak sprawić by partner odszedł z własnej woli. Bywa, że bardzo chcielibyśmy mieć wpływ na decyzje czy zachowania innych osób, nie tylko dla swojego, ale często dla ich własnego dobra, niestety, nie zawsze jest to możliwe. Gdyby tak było być może chciałaby Pani wpłynąć na partnera, by nie pił i nie zachowywał się agresywnie, a wówczas nie trzeba byłoby wpływać na niego, by odszedł. Niestety, nasza możliwość oddziaływania na postępowanie drugiej osoby, jeśli ona odmawia współpracy, jest raczej znikoma lub żadna. To, co natomiast można i warto robić z całą pewnością, to decydować o własnej reakcji i własnym postępowaniu wobec konkretnej osoby w danych okolicznościach. Zwłaszcza, gdy stykamy się z agresją i złym traktowaniem. Pani to zrobiła - wzięła Pani odpowiedzialność za siebie (a także za synka) i zadecydowała o tym, że chce Pani zmiany - uwolnienia od relacji, w której czuje się Pani krzywdzona i która powoduje, że nie jest Pani szczęśliwa. Taka decyzja wymaga odwagi i determinacji. Skoro było Panią na nią stać, wierzę, że stać Panią również na jej realizację. Na to by stawiać granice gdy jest Pani źle traktowana i decydować o sobie nie potrzebuje Pani niczyjej zgody. Jedynie swojej własnej.

To przypadek kogoś innego, ale odpowiedż Pani psycholog jak najbardziej do mnie pasuje...

Miłego dnia Wam życzę moje drogie

           Króciutki wpis ...

        Przyczepka załatwiona i dziś parę rzeczy zawiozę do nowego domku, przepraszam, że nie daję znaku ale w pracy ogrom zajęć, w domu przy M nie chcę pisać. Kolejna dobra wiadomość właściciel załatwił mi pomieszczenie na samochód, i obniżył czynsz o stówkę, nic tylko się cieszyć!  

PORZĄDKI

Chciałoby się rzec, że swiąteczne, ale to porządki rewolucyjne, bo zarówno w życiu jak i w rzeczach.

Wczoraj sortowałam dokumenty, co jego, co moje itd. Nazbierało się tego troszeczkę ..., a ile pamiątek znalazłam przy tym ... oczywiście moje głęboko schowane listy "panieńskie" od przyjaciół zabieram także! Nawet nie wiecie ile łez uroniłam czytając moje stare listy, mały wspomnień czar, ale też i tych złych, ponieważ natknęłam się na pamiętnik który pisałam mojemu synkowi bedąc w ciąży i do około jego piątego roku życia. Lektóra pasjonująca po prostu, i gdzie niegdzie wątek M niekorzystny pośród kart się wyłania ... Reasumując to wszystko stwierdzam dlaczego nie podjęłam tej decyzji szybciej? Bardzo mało było chwil szczęśliwych z nim. Nawet wyjazd nad morze nie był dla mnie relaksem, bo skuppiałam się nad tym czy czasami jemu się nie spodoba to i owo. Posiedziałabym na plaży zamknęła oczy i napawała się zapachem, dźwiękiem, a nie pół godzinna wizyta na plaży (nawet nóg nie chciał zamoczyć) i na deptak ... ach Za to teraz będę WOLNA, znów będę WOLNA i tylko ja będę decydować co ugotuję, jak zrobię to i tamto, już nie pod niego żeby był zadowolony, tylko pod siebie!

Po pierwszych emocjach, płaczu, przytulaniu się do niego i wszystkim tym jestem już silna, już widzę swoją nową drogę którą będę podążać niczym tur, już nie ma odwrotu. Pewnie, że długo jeszcze będę popłakiwać i będę miała myśli o powrocie ale zawsze przypominam sobie to zło i obraz chwilowej słabości znika jak dzisiejsza mgła.

Teraz dojrzałam do tego, że życie jest tylko jedno i szkoda czasu na marnowanie go, już nigdy więcej się nie powtórzy ta minuta, ten czas, ten dzień, można powtórzyć jedynie czyny ale czy o to chodzi?

Jeszcze nie wiem jak sobie poradzę finansowo, ale nie planuję nic, życie pokarze co dalej, nie ma się co zamartwiać nad tym co będzie za tydzień, rok, szkoda na to tej mojej dzisiejszej cennej minuty.

W sobotę byłam kupić meble z mamcią oczywiście, mam już meble kuchenne, komodę, stół z krzesłami to to czego mi brakowało, jednym słowem mieszkanko urządzone. Jeszcze parę drobiazgów ale to wszystko się da, a jeszcze niedawno byłam załamana i zastanawiałam się co ja pocznę i gdzie pójdę, ale to życie jest przewrotne nie uważacie?

Witajcie moje dobre duszki

Dziękuję za komentarze, jak zawsze dodałyście mi otuchy i wiary.

Jak widzicie z dietą idzie po prostu fantastycznie, znów - 1 kg.

W pracy szał, mnóstwo obowiązków, ale trzeba coś robić. W domu masakra, nic nie chce mi się robić, powinnam być już spakowana, nie powiem jakieś porządki w szafie już zrobiłam, część rzeczy popakowałam. Postanowiłam zabrać absolutne minimum, to czego dawno nie nosiłam spakowałam i zaniosłam do pojemnika Caritasu. Czekam, kiedy przyjedzie do mnie do pracy właściciel mieszkania z umową, wtedy zacznę już pakowanie na całego.

M twierdzi, że sobie tego nie wyobraża, jak będzie musiał wracać do pustego domu, jest teraz taki słodki jak cukierek, który za chwilkę może się przemienić w gnębiący mnie tłuszczyk. Zdaje sobie sprawe, że źle zrobił i niech wie przez jakie piekło ja z nim przeszłam. On oczywiście myśli, że jestem mięczakiem i na pewno do niego wrócę. Ale ja już postanowiłam, i w razie gdybym planowała zmienić zdanie liczę na Was, mam nadzieję, że mnie szybko zlinczujecie i wybijecie głupotę z głowy!

Moje drogie jestem strzępkiem nerwów, przestraszona nie potrafię się zebrać i pracować normalnie.

Nie widzę sensu już w niczym, jestem jak chorągiewka na wietrze, targają mną takie sprzeczne emocje ...

Mama mówi, że to normalne, tylko głupi człowiek się nie boi i nie martwi ...

Dziękuję wszystkim, nie mogę zawieść Was i siebie!