Temat: Co myślicie o aborcji?

frretka napisał(a):

Dokonałam aborcji. Czytam te wszystkie głosy potępiające taki czyn i pamiętam jak takie słowa mnie wówczas bolały, na szczęście teraz mam je już w nosie. Niemniej jednak wszędzie słyszałam, że aborcja to nieodpowiedzialność, że gówniarstwo, głupota, morderstwo, że trzeba było nie rozkładać nóg... Generalnie, empatia wyższego stopnia (ironizuję).Moja ciąża była planowana, wyczekana, kochana. Wszystko szło pięknie, USG w 8 tygodniu pokazało bijące serduszko, cieszyliśmy się bardzo choć z jakiegoś powodu byłam bardzo ostrożna i niewielu osobom o niej mówiłam. Na USG w 13 tygodniu okazało się, że płód nie rozwija się prawidłowo i to do takiego stopnia, że nawet bez żadnej wiedzy medycznej po jednym spojrzeniu na ekran wiedziałam, że sprawa jest poważna, że tak to nie powinno wyglądać. Wezwano lekarza specjalistę (akurat miałam szczęście, że mój lokalny szpital to jeden z najlepszych jeśli chodzi o ciąże), kolejne mierzenie, badania, przezierność karkowa 11,3 mm (norma to 1,2-2,5 mm) - szanse na to, że ciąża rozwiąże się pomyślnie praktycznie nieistniejące. Zaproponowano badanie genetyczne, pobranie płynu owodniowego, niekończące się dni oczekiwań na wyniki. Przerażenie, bezsilność, płacz, ból. W końcu wyniki przyszły i potwierdziły to, co wcześniej było już wiadome. I nie chodziło nawet o to, że dziecko mogłoby się urodzić chore czy upośledzone - organy wewnętrzne się nie rozwijały więc to dziecko nie bardzo miało z czego się w ogóle rozwinąć. No ale serduszko jeszcze biło, niewłaściwie rozwinięte, na zasadzie podłączenia do sprzętu podtrzymującego życie (czyli do mnie).Miałam wybór: czekać aż dziecko samo umrze, po czym przejść przez poród martwego dziecka (bo na tym etapie to już nie poronienie) albo zakończyć ciążę, czyli dokonać aborcji. Najgorszemu wrogowi nie życzyłabym aby musiał podjąć taki wybór. Miałam dwa dni aby podjąć decyzję, ponieważ zabieg wykonywano tylko do ukończenia 14 tygodnia. Po tym czasie pozostawałoby mi oczekiwanie, codzienne zastanawianie czy to już czy jeszcze nie, co kilka dni kontrolne USG, może trwałoby to kilka dni, może kilka tygodni, niemniej jednak na końcu i tak oczekiwał mnie martwy poród.Rozumiem, że wiele kobiet zdecydowałoby ponosić taką ciążę i poczekać, aż zakończy się naturalnie, dla mnie ta wizja oczekiwania na nieuniknione była przerażająca. A myśl o porodzie martwego dziecka była traumatyczna. Szczerze mówiąc nie wiem, czy po tym zdecydowałabym się na kolejną ciążę.Zdecydowaliśmy się zatem na terminację. Tzn. na aborcję. Na ten pogardzany, potępiany czyn. I na szczęście w tej chwili już mnie nie obchodzi, co inni o nas myślą i jak straszliwy czyn według nich popełniliśmy.A abstrachując od naszej sytuacji. Niektózy mówią, że kobieta nie ma prawa podejmować decyzji, bo to nie chodzi o jej życie, tylko o dziecka. Ale skoro ona nie ma prawa decydować, to dlaczego niby mają mieć do tego prawo polityce, lekarze, sąsiedzi i ludzie z internetu? Nikt z nich nie będzie przy tym dziecku (chorym, upośledzonym, niekochanym, maltretowanym...) przez resztę jego życia, nikt nie będzie karmił i podcierał tyłków do końca życia, siedział przy łóżku dzień i noc przez lata, żebrał o środki na leczenie, jeździł od szpitala do szpitala. Nikt nie wesprze dziecka, które urodziło się niechciane w patologicznej rodzinie, gdy będzie ono bite, molestowane albo "tylko" niekochane i gdy przez całe życie będzie słyszał jak to rodzice zmarnowali przez nie swoje życie. Fajnie się tak siedzi przed komputerem i ocenia innych, nic nas to przecież nie kosztuje. Piszecie, że jak dorośli ludzie uprawiają seks, to potem muszą ponosić konsekwencje swoich czynów. Tylko że zawyczaj to dziecko ponosi te konsekwencje. Ale może czasem warto pomyśleć, że nasze ekstremalne, pogardzające słowa mogą ranić tych, którzy po prostu nie mają siły na podjęcie pewnych zobowiązań? I przecież nikt nikomu nie każe usuwać płodów chorych i upośledzonych (czy żadnych) jeśli ktoś chce urodzić, to niech rodzi i niech inni oferują swoją pomoc, życzliwość, wsparcie.

ZuzaG. napisał(a):

Och, jak bardzo się zgadzam, jak bardzo!Jakoś nikt z tych wrzeszczących katolików nie chce mi pomagać w wychowaniu mojego chorego dziecka. Ojciec młodej nie poradził sobie z presją (biedny, taki wrażliwy), miga się od roboty więc alimentów nie mam, żadnego zasiłku ani kasy z funduszu alimentacyjnego nie dostaję bo za dużo zarabiam... Gdzie obrońcy życia? Gdzie?

kkasikk napisał(a):

lilaa893 napisał(a):

Alimenty [mimo, że to trochę upokarzające, ale jednak konieczność w tej sytuacji], a jak kompletnie nie wie kto może być ojcem toKasa od państwa, samotne matki też dostają, jeśli mało zarabiająZamieszkanie w tańszym pokoju na czas ciąży, tania kawalerka to i tak z 1300, a pokój i za 500 można znaleźć - o ile umowa pozwalaIść na byle jakie studia, zgarnąć stypendium [studia mogą zagwarantować lepszą pracę, a są i wieczorowe]Jak ma poniżej 26 lat i okropne relacje z rodzicami - iść jak już wcześniej mówiłam na jakiekolwiek studia [jednak jak rodzina w takim czymś nie pomaga to dla mnie przejaw patologii] pozwać rodziców o alimenty [ w trakcie nauki do 26 r. życia jej przysługują :D tak, też ostatnio byłam w szoku, że takie coś istnieje]Jak zarabia mniej niż 2000 rzucić pracę, iść do call center [no głupia praca, nudna, ciężka, ale wyrobi 2000,2500 samym siedzeniem i przeciętnymi rozmowami]; albo iść do pracy na kasie, a potem złapać pracodawcę na to, że jest w ciąży [mogła początkowo nie wiedzieć, nie?]Są portale zbiórkowe, zorganizować tam zbiórkę na droższe rzeczy dla dziecka typu wózek - może i ktoś nawet odda za darmo ;PJak widać jest trochę opcji, wymieniłam kilka. No ale da się, jak się chce. Pytanie czy ktoś chce i to już jest sprawa indywidualna każdej osoby.

Zacznie pracowac- nie dostanie nic od państwa. Poza 500+Może iść pracować w call center, ale kto w tym czasie zajmie się dzieckiem?żłobek, przedszkole to tez koszt.Pokój wynająć? Błagam znajdz mi takie gdzie przyjmą samotną matkę z dzieckiem :D Złapać pracodawcę na ciąże.. no masakra. Potem młodych dziewczyn nie chcą przyjmować i nic w tym dziwnego. ŻAŁOSNE NIEROBY.

Noma_ napisał(a):

synestezjaa napisał(a):

Ja mam dwoje dzieci. Własnie jedno lezy obok i ryczy  doprowadzajac mnie na skraj wytrzymałosci. Kazda kolejna ciażę usunęłabym bez chwilki zawahania! Oczywiscie robie wszystko, zeby takiej sytuacji nie bylo.

Ależ Ty przecież nawet nie jesteś zadowlona z tego, że jesteś matką planowanego dziecka. Wybacz, ale mam dziekco w takim wieku jak Twoje młodsze i nie rozumiem Twojego stękania. Moje też ryczy, coś chce, histeryzuje, ale przeciez to jest człowiek jak każdy inny nie potrafi mówić, ani w wielu sytuacjach sobie poradzić, nie potrafi panować nad emocjami, coś je boli, coś dokucza np. zęby, mają zły nastroj danego dnia  i to jest zadanie rodzicow , ąby dziecko zrozumieć i wielu rzeczy nauczyć. Chyba wiedziałaś, że dzieci nie są wyłącznie aniołkami, że macierzyństwo to ciężka praca, sprawdzian cierpliwości, empatii, zrozumienia itd. Ty też na pewno masz złe dni, bywasz nieznośna, coś Ci dokucza itd. Jak napisałaś, że dziekco ryczy i doprowadza Cię na skraj wytrzymałośći to juz wyobrażałam sobie kilkumies niemowle z kolkami wyjące cały dzień bez ustanku, a nie 1,5 roczne w miarę ogarnięte dziecko - bez przesady kobieto. Nie rozumiem w ogole jak można pisać, że żałujesz, że masz dzieci, tym bardziej, że jedno masz z własnego wyboru..