Temat: Jak pogodzić się z rozstaniem, jak się wziąć w garść?

nie, nie jesteś głupia, powiedzmy, zaburzona,ale to się leczy na terapii. wiem, bo przechodziłam. zaniepokoiła mnie ta przemoc fizyczna-mogę się założyć, że ty własne tego, co ci zrobił, nie nazwiesz przemocą... idź do specjalisty i naucz się żyć dla siebie, a nie dla spełniania oczekiwań innych, którzy mają cię w d...

Tylko, że to jest super destrukcyjne - znaczy tłumaczenie kogoś za wszelką cenę, a szukanie winy w sobie. Niektórzy mówią, że wina zawsze leży po obydwu stronach - moim zdaniem takie gadanie to głupota. To się sprawdza często przy takich "normalnych" kłótniach - kiedy się nie przekracza pewnych granic. Można być na kogoś wściekłym, a jednocześnie nadal go szanować. Wściekłość minie i atmosfera wraca do normy. Natomiast jeżeli w grę wchodzi przemoc, totalny brak zainteresowania drugą osobą, brak szacunku i tak dalej to już bym się nie doszukiwała winy po obydwu stronach. Tak na przykładzie, przecież jak jest w szkole nauczycielka, która nie szanuje swoich uczniów, wyzywa ich, ciągle krzyczy, podcina im skrzydła, generalnie się wyżywa to chyba nikt o zdrowych zmysłach nie będzie jej tłumaczył "bo może Kazio był niegrzeczny", "albo Kasia nie chciała słuchać". No nie, co by się nie działo tak się problemów nie rozwiązuje, nie można kimś pomiatać. To samo w związku, co by się nie działo to pewne rzeczy są po prostu niedopuszczalne. Jest psycholog, są przeróżne terapie, można iść - a w ostateczności się rozstać. Ale na pewno nie można z kimś niby żyć, a jednocześnie go nie szanować - to nie ma żadnego wytłumaczenia i usprawiedliwienia. 

A odnośnie porażki - zależy jak na to spojrzeć. Jak dla mnie to jest sukces, nie porażka, bo jednak potrafiłaś podjąć własną decyzję i ten związek skończyć. Czasu nie cofniesz, więc oceniaj to co jest teraz - a jak na razie jesteś na dobrej drodze żeby zacząć normalnie żyć (oczywiście jeżeli nie wpadniesz na pomysł, żeby do niego wrócić). I tak nie jesteś w najgorszej sytuacji, nie macie dzieci, więc możesz się odciąć grubą krechą od tego co było, bo Was nic nie łączy. 

Z tego listu wynika, ze mial ciebie gdzies od dawna, ze to tylko kwestia czasu, kiedy sie rozstaniecie. Wiec dla mnie to rozpaczanie jest troche przesadne. Bo po kim? Gdybys miala troche wiecej szacunku dla siebie,  juz dawno ten "zwiazek" nie istnialby.

Pomyśl sobie, że ten pierwszy post napisała koleżanka, która prosi Cię o radę w sprawie związku. I przeczytaj go z tej perspektywy... 

Będzie coraz gorzej...Pozbierasz się i znajdziesz sobie kogoś innego.

Czytam Cie, czytam i strasznie mi Cie szkoda. 

Idz do psychologa, poszukaj pomocy. 

Masz samoocene i poczucie wlasnej wartosci poziomu row marianski. Dziewczyno. To nie jest Twoja wina. Jak Ci facet podbije oko, to Twoja wina bo 'zupa byla za slona'? Jak Cie facet wyzywa i kaze spier... to Twoja wina? Serio? 

Przeczytaj sobie co piszesz i sporz na to z boku. Jakby ktos inny to pisal. Przeczytaj sobie swoje wczesniejsze posty w ktorych piszesz o swoim facecie i spojrz na to z boku i pomysl - czy gdyby to pisal ktos inny poradzila bys jej 'wroc bo lepszego nie znajdziesz' czy raczej 'walnij sie w leb zanim pomyslisz o powrocie do tego pasozyta, wez sie w garsc i zacznij w koncu zyc'

Miałam podobnie, choć nie tak hardokorowo. Pierwsze parę lat sielanki (z wyjątkami, które widzę po latach) a potem pół roku obrażania, wyśmiewania, podcinania skrzydeł, wykorzystanie jako pomocy domowej w drodze do awansu, unikania wspólnego spędzania czasu, mimo wspólnego mieszkania... Co jakiś czas przepraszał i zwalał winę na stres, a ja głupia wierzyłam. Do momentu aż sam nie uznał, że to nie to, że mnie nie potrzebuje, a parę dni później oświadczył się (!) innej kobiecie, którą pokochał podobno po naszym rozstaniu....

Myślałam, że umrę, że moje życie się skończyło. Chciałam, żeby potrącił mnie samochód, albo żeby nastąpił koniec świata. Minęły dopiero dwa miesiące, ale już teraz wiem, że bez niego jest lepiej, że w ostatnim czasie nie byłam kochana, tylko wykorzystywana. Daj sobie trochę czasu, żyj swoim życiem, otwórz się na ludzi, znajdź koleżankę, wyjedź gdzieś na chwilę, a potem chyba dobrze zrobisz rozpoczynając terapię. Wiem, że łatwo mówić, że czas leczy rany, ale uwierz mi - też tam byłam i chociaż nadal boli, to jednak trochę mniej niż na początku. 

Powinnaś teraz, droga Autorko, iść i zapalić świeczkę dowolnemu bóstwu. Kupić wino, włączyć Love Actually, pić i ryczeć. A potem umyć twarz, i być najszczęśliwszą kobietą świata. Bo straciłaś TYLKO 10 lat, a nie 40!. Że teraz jesteś wolna. Że możesz żyć tak, jak chcesz, cieszyć się słońcem, latem, uczyć do tego egzaminu, że Twój prześladowca zrobił Ci grzecznośc i sam Cię od siebie uwolnił. I to jedyna dobra rzecz, którą dla Ciebie zrobił.

Jaka to porażka, której musiałabyś się wstydzić? Nie wyszło, tyle. Lepiej teraz, niż po ślubie, tyle możesz przekazać mamie i babci czy tam komu chcesz. A one jeśli są mądre, to zrozumieją znacznie więcej. I w ogóle, ciesz się, że to jest koniec. Życie dopiero się zaczyna

Myślę, że on to wyczuwa, że jesteś słaba, że bardziej Ci zależy niż jemu i perfidnie to wykorzystuje.. jeśli jest na prawdę źle od 4 lat, Ty go zostawiasz, a on nie reaguje to lepiej nie będzie. Wiadomo, w każdym związku są mniejsze i większe problemy, kryzysy.. ale jak coś się ciągnie wiele lat to już to nie jest przejściowe raczej. Sama tego wszystkiego nie odbudujesz, to jest totalnie bez sensu, powinnaś się nauczyć żyć bez niego, bo chwytasz się go jak tonący brzytwy, jakbyś nie wierzyła, że możesz być z kimkolwiek innym, a z pewnością możesz. Kiedyś wiele lat temu miałam faceta, który wydawał mi się jeden jedyny na miliard, a później zakochałam się w innym i tyle.

ciesz się, że się nie oświadczył, bo jak ja musiałabyś teraz użerać się ze sztabem prawników, straciłabyś fortunę na unieważniania itp. 

Byłam w identycznym związku przez kilka lat i , chwała Bogu, facet finalnie okazało się, że zataił przede mną schizofrenię. Co prawda nie było rodziny, która by była ważniejsza ode mnie, ale była praca (za kijowe wynagrodzenie, ale oczy by mi wydrapał jakbym choć raz mu nie dała się do pracy wyspać), był on sam i jego ego. Wyganiał mnie z domu, robił jeszcze inne rzeczy, których nie chcę tu poruszać, ale winna ponoć za wszystko byłam ja, zawsze umiał wywinąć kota ogonem, bo on jest biedny, skrzywdzony, a ja jestem leń, spiskuję na niego itp. 

Gdy odeszłam początkowo myślałam, że umieram. Bolało mnie wszystko, życie było bez sensu, umierałam, zawaliłam wiele rzeczy. 

I wiesz co... w pewnym momencie, gdy się rozstaliśmy, wyrzucił mnie z domu i pewnie czekał na mój powrót, przeprosiny i przyjęcie postawy szmaty do podłogi, ja wdałam się w romans biurowy. Zdałam sobie sprawę, że potrzebuję akceptacji, bliskości , a mąż mi jej nie daje, jedynie mnie szantażując, okłamując, bijąc i znieważając przy kim się da. TO NIE JEST MIŁOŚĆ. To jest zniewolenie emocjonalne, a to duża różnica. 

Z facetem z pracy tworzymy już od jakiegoś czasu związek - jest IDEALNIE!!! Nie pokłóciliśmy się poważnie ani razu, może raz się na niego obraziłam. Z mężem kłóciliśmy się co najmniej raz w tygodniu i to nie były malutkie nieporozumienia, a kłótnie z latającymi talerzami i rękoczynami. 

Sama teraz wybieraj; zamierzasz zepsuć sobie resztę życia w imię miłości której nie ma (on cię nie kocha - bo cię nie szanuje), czy żyć, poznać kogoś naprawdę wartościowego, nie tracić czasu...

Poza tym co to za postawa: "on mi się nie oświadczy"? To znaczy, że byłaś i jesteś dla niego co najwyżej planem B. To od kobiety powinno zależeć czy chce być żoną czy konkubiną. Jak którejś nie zależy - no to sprawa prosta, ale jak zależy facet powinien się postarać. Ja chwilowo wyjść za mąż nie mogę bo w sensie prawnym są pewne utrudnienia. Ale nie wyobrażam sobie sytuacji, żebym musiała być dłużej niż to konieczne "w partnerstwie".