Temat: Miał być ślub

Wiesz co, to trochę bez sensu, bo tak samo można powiedzieć, czy decydując się na ślub wierzyła w to, że on będzie w stanie z dnia na dzień go odwołać.

Kochana wiem.

Tylko, że mieliśmy się pobrać już w kwietniu. Koniec końców do niczego nie doszło. Zapisaliśmy się na tą datę odpowiednio wcześnie, bo byliśmy oboje tego pewni.

Powiedział mi, że w kwietniu tego nie chciał (chociaż sam na to nalegał), a teraz był tego pewien.

Skąd mam mieć pewność, że za trzecim razem nie będzie tak samo?

Nie chcę, żeby kłótnia przekreśliła wszystko.

Jak mam kontynuować związek. Jasno się określił - albo przystaję na jego warunki, albo się rozstajemy....

Dokładnie to samo chciałam przekazać. Zgadzam się w 100%. :)

Nie obraź się, bo nie piszę tego złośliwie, a żeby uświadomić Ci jak może czuć się druga strona - ale ja jestem zmęczona psychicznie po przeczytaniu Twojego postu. Takim rozhisteryzowaniem, brakiem konkretów, tym że wszystko jest na nie, a Ty biedna jesteś ofiarą. Oczywiście nie wiem jak to wygląda, ale wyobrażam sobie to tak - on zapomniał o jakieś bzdurze, o czymś co uważa za totalnie nieznaczące, Ty zamiast z nim pogadać i wyjaśnić, że to dla Ciebie ważne kłócisz się z nim. On nie rozumie o co chodzi, stara się odsunąć żebyś mogła ochłonąć - co się nie udaje, bo zasypujesz go lawiną komentarzy w stylu "już mnie nie kochasz, dlaczego mnie ignorujesz, nawet nie wiesz co ja teraz przeżywam" i tak dalej. On tym razem nie rozumie dlaczego na niego w ten sposób napadasz, więc asekuracyjnie odsuwa się jeszcze bardziej, a Ty potem masz pretensje, że Cię nie przytulił. Popraw mnie jeśli się mylę oczywiście, ale tak to sobie wyobrażam. Gdybym ja była w takiej sytuacji to prawdopodobnie byłabym tak wykończona emocjonalnie, że chciałabym uciec jak najdalej i to, że zaproponowałabym przełożenie ślubu (w domyśle możliwość naprawienia związku jeżeli ta druga osoba ochłonie), a nie od razu zerwanie traktowałabym jako pewne poświęcenie z mojej strony. Oczywiście, że powinno się porozmawiać, wyjaśniać takie sytuacje, nie podejmować indywidualnie decyzji za dwoje - ale z drugiej strony nie wiem czy bym potrafiła gdybym żyła w przeświadczeniu, że przyjdzie mi resztę życia spędzić z histerykiem, który mnie atakuje i za wszystko obwinia. 

Dobrze tylko jak mu mówię o swoich uczuciach albo piszę to on to ignoruje.

Nie widzę jego chęci naprawy czegokolwiek. I tyle.

moze badz poprostu taka obojetna jak on, moze wtedy zrozumie. jesli dalej taki bedzie wdzac ze ty odpuszczasz to rozstan sie z nim.

Napisałam mu jeszcze dzisiaj rano ,że nie chcę niczego przekładać.  Ogólnie wydźwięk był taki, żebyśmy nie robili niczego pochopnie.

Odpisał mi "widzę, że średnio mnie zrozumiałaś"

Szukam rozwiązania. Przez ostatnie 2 dni rozmawiałam z nim rzeczowo, przedstawiając swoje argumenty.

mówisz że to tu zabiegasz o niego chcesz Was pogodzić itd. A może on już nie może znieść tego naciskania wiem że urazona duma boli znam to ale czasem trzeba odpuścić niech pobedzie sam zastanowi się co czuje a w tym czasie nie rób mu jazd nie mów o ślubie itp. I z drugiej strony jakby to się rozpadło to lepiej teraz niż po ślubie lub co gorsza urodzeniu dziecka

Jak już raz przekładaliście ślub, to się nie dziwię, że tym razem jesteś rozhisteryzowana...
Najwidoczniej facet nie potrafi Ci powiedzieć, że po prostu nie chce tego ślubu.

Ja bym powiedziała, że albo ślub zostaje, ale staracie się naprawić relacje, albo koniec. I tyle.
Wtedy się automatycznie dowiesz na czym mu zależy.

Wiesz, ja jestem ostatnią osobą, która zwykle mówi, że należy się rozstawać.
Nie znam wersji drugiej strony, ale chyba nawet dziecko wie, że dla niektórych organizacja ślubu to duży stres.
Na co on liczy, że jak będziecie wszystko organizować trzeci raz, to będziesz spokojna jak anioł?