Temat: Miał być ślub

No raczej jeszcze bardziej zdenerwowana ze znowu odwola

Ale pytanie jak mu mówisz o tych odczuciach - większość ludzi zupełnie nie potrafi rozmawiać. Może to śmiesznie brzmi, ale zdecydowana większość potrafi wygłaszać monologi, kazania, tyrady, listy zażaleń, kłócić się, obwiniać kogoś i oskarżać, a nie potrafi porozmawiać. Wyobraź sobie taką sytuację, zajmujesz się małym dzieckiem, zachowuje się Twoim zdaniem źle - co robisz? Dajesz mu czas żeby się uspokoiło, nie wchodzisz w dialog w stanie największego wzburzenia emocjonalnego, potem klękasz/kucasz (w każdym razie upewniasz się, że nad nim nie wisisz, możesz złapać kontakt wzrokowy, a nie ustawiasz się w pozycji kogoś kto będzie teraz wygłaszał kazanie jak ksiądz proboszcz z ambony), pytasz czy wie co się stało i co zrobiło źle, jak nie wiesz to tłumaczysz - identyfikujesz problem i wyjaśniasz dlaczego zachowanie było złe, dopiero potem mówisz o swoich uczuciach, poznajesz odczucia drugiej strony i ustalacie razem co zrobić żeby było lepiej. Podejrzewam, że w wypadku narzeczonego to wygląda inaczej nieco - zaczynasz rozmawiać tuż po kłótni, w stanie silnego wzburzenia, stajesz nad nim i ustawiasz się w pozycji kogoś kto będzie zaraz cios przyjmował - a nie rozmawiał, a potem wygłaszasz monolog jak Ci źle, jak on Cię nie kocha i jaki jest okropny. Porównuję rozmowę z dzieckiem do rozmowy z facetem nie dlatego, że faceci są na poziomie dziecka - po prostu taki wzór rozmowy, który większość osób jeszcze ma w głowie, potem o nim jednak jakoś zapomina i zaczyna się cyrk. 

miał być ślub, miało być tak pięknie, sielanka aż tu nagle panna młoda zmieniła się w czarownice. A ponieważ pan młody nie jest krową i zdanie może zmienić, to jest tragedia. I to nie pierwszy raz kiedy mu coś nie gra. Powiem ci tak - każda "długotrwała i pernamentna kłórnia ochładza uczucia. Widać facet już stoi na krawędzi i cóż, chce śię uwolnić. Świat się nie kończy, żyjesz dalej i daje ci jeszcze szanse na zmianę przez przełożenie ślubu. I piszę to z perspektywy osoby, która sama swój ślub odwoływała bo w ostatniej chwili spostrzegła, że się dusi pod wpływem zmiany jaka nastąpiła w narzeczonym przy zbliżającym się terminie. To była najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć a on dalej jest zgorzkniały.

Podam może przykłady kłótni.

W zeszłym tygodniu pojechaliśmy na obiad do moich rodziców, a wieczorem mieli przyjść do nas goście. Moja mama dała nam zapiekankę, żebym tylko odgrzała gościom, chciała nam pomóc.

Nazwał ją podwykonawcą (po czasie matka mi powiedziała, że poczuła się jakby ktos przywalił jej w twarz) i obraził się, że to nie ja gotuję. Potem przy wszystkich wypomniał, że to nie ja ugotowałam.

Dostał smsa z normalnego nr komórkowego o nagich fotkach - zapytałam spokojnie o co chodzi, takie reklamy nie przychodzą ot tak. Nazwał mnie czereśniakiem i baranem.

Nie jestem święta. Przyznaję się do błędów. Wiem, że za szybko się unoszę i chcę nad tym popracować. W niedzielę pokłóciliśmy się o to, że wstawia mokre szklanki do szafki. I to sprawiło, że od słowa do słowa przestałam nad sobą panować.

Może się unosisz, ale z tego co napisałaś to on jest niezłym bufonem i chamem. A Ty widzisz winę tylko w sobie. 

yyy baranem? Ty jestes pewna ze dalej chcesz z nim byc?

Ale mówię uczciwie - też nie jestem święta. Ale przyznaję się do błędu i wiem nad czym muszę popracować.

Ale nie trzeba być świętym. Tylko nie możesz tłumaczyć jego chorych wyskoków tym, że sama nie panujesz nad emocjami. 

Zwiazek jest patologiczny

I to dobrze, ze teraz się rozstajecie, zaoszczędzicie kasę na rozwodzie

I nie jęcz już, bierz się w garść, on Cie nid chce i tu nie ma co przeżywać

Jezeli on nie chce , nie ma co.go.naciskac.. wedlug mnie to.juz nie ma przyszlosci