Temat: Akceptacja własnego ciała!!!

Ja w pewnym stopniu siebie akceptuję, ale wiadomo - czasem mam momenty w których z chęcią odkroiła bym sobie kawał cielska :/.

Ja się akceptuję w całości. Przyznam jednak, że przyszło mi to z wielkim trudem. Dawniej przy zaburzeniach odżywiania, gdy ważyłam już te 50kg, nadal nienawidziłam siebie z całego serca, każdego najmniejszego kawałka siebie, dosłownie płakałam na swój widok w lustrze. Wydawało mi się ciągle, że ważę więcej niż kiedykolwiek, że waga kłamie, że jestem strasznie gruba i kompletnie nieatrakcyjna. Jednak przekonałam się, że wszystko leży w psychice. Jeszcze niedawno (niecałe 3 miesiące temu) ważyłam 67kg - bariera, której nigdy nie przekroczyłam - ale jednak czułam się bardzo dobrze w swoim ciele mimo wszelkich niedoskonałości, mimo nadwagi, mimo tego, tamtego. Żeby pokochać swoje ciało trzeba zacząć od głowy, naprawdę. Teraz jestem nieporównywalnie szczęśliwsza niż wtedy przy tym wymarzonym 50kg. Także wszystko zależy od nastawienia, pracuj więc nie tylko nad ciałem kochana, a będzie coraz lepiej. ;)

a ja jak zgubię jeden kilogram czuję się lepiej, każdy jeden mnie cieszy i bardziej się akceptuję :)

raczej żyjemy w czasach gdzie popada się ze skrajności w skrajność - wcześniej na kanon piękna kreowało się zagłodzonego szkieleta o wzroście mężczyzny i figurze dojrzewającego dziecka, a teraz otyłe i chełpiące się swoją nadwagą - przez którą bliżej im o grobu niż anorektyczkom - baby, 2 razy szersze od typowego faceta. kobieta ma być szczupła, wysportowana, zdrowa i mieć atrybuty kobiecości - tyle.

Ja czasem widzę pozytywne zmiany, uważam, że moje ciało jest fajne, ale są takie dni, że czuję się jak świnia. I nie wiem, która z tych wersji jest bliższa prawdy... A twarzy to w ogóle nie znoszę :)

Hmm taaa akceptacja własnego ciała to najważniejsza w sumie rzecz, bo ważne żebyśmy się czuli dobrze we własnym ciele. Na swoim przykładzie stwierdziłam, że już w tak dużym stopniu przestałam nie akceptować swoje ciało, że mnie zaczyna to przerażać. Pewnie, że na to nałożyły się pewne sytuacje. Wiem, że powinnam być sama z siebie dumna ile robię dla siebie, jak dużo sportu ćwiczę i dobrze jem. Stało się to po trochu także powodem braku faceta, gdzie zawsze jak ktoś się pojawi to potrafię sobie wmówić, że pewnie sobie ze mnie jaja robi i się z kimś umówił bądź też że jestem za duża posturą do niego...wiem chore, ale prawdziwe. No i nic a nic nie podoba mi się to jak wmawianie sobie, że każdy kto koło mnie tylko przejdzie od razu śmiech jaka to ja wielka...ych zamęczam samą siebie. Ale widzę z komentarzy, że nie tylko ja mam tego rodzaju problemy. 

Zależy.. ja ważąc 65 byłam czasem szczęśliwsza niż ważąc 45.. Waga tak na prawde niczego nie zmienia.

mnie sie w sobie tylko piersi , ręce, włosy , oczy podobają hehe

Myślę, że ciało nie ma żadnego wpływu na samoocenę, przynajmniej dla prawidłowo poukładanego umysłu :) Poczucie własnej wartości jak nazwa wskazuje, odnosi się do wartości, nie wiem co w ciele może być takiego, co można lub nie można akceptować. To tylko widzialna forma nas, którą każdy ma inną po to, żeby nas znajomi odróżniali na ulicy, a im bardziej twoje ciało różni się od reszty, tym lepiej :D Ja mam kiepski wzrok i lubię jak moi znajomi się wyróżniają wyglądem, to przynajmniej nie mam przypału jak się mijamy na mieście, że nie poznam :P
P.S. Jeśli o mnie chodzi, to dziewczyna, której zdjęcie jest na głównej stronie Vitalii, dużo lepiej wyglądała "przed", zawsze mnie śmieszy to zdjęcie, jako że jest demotywatorem do odchudzania ;)

musisz schudnąc i wtedy zobaczymy :) a tak serio musisz zastanowic sie czego chcesz co musisz zmienic jaka chcesz byc i to zrobić.