Temat: 17 letnia alkoholiczka.

Porozmawiaj o tym z koleżankami, znajomym? Niech zaczną Ciebie wspierać w tej walce. Samemu trudno sobie poradzić jednak zmiany muszą się zacząć w Twojej głowie!

Widzą pytali moich znajomych co mi jest.. Przeważnie placze o 24 w nocy.. i mama ciagle przychodziła chciała się dowiedzieć co mi jest , ale mówiłam że chce być sama ,bo sama nie wiedziałam, nie wiedzialam co jej powiedziec.. Proponowała mi psychologa..Odmówiłam jej ,mimo że chciałam isc . Potem przestalam plakac na dworze , zeby nie widziala , zeby myslala ze jest ok . I teraz mysli ze jest juz dobrze a wcale nie jest.

Ale mozna plakac nie wiedziec nawet czemu?

jak dobrze ze sie z tego wyrasta....

O rany, uwielbiam takie młode, zbuntowane, biedne i samotne, które się zapijają i tną, naprawdę.

Cieszę się, że napisałaś tutaj. Cieszę się, że szukasz pomocy. My jednak na odległość raczej Tobie nie pomożemy, poza ciepłym słowem i życzliwością:) Z tego co piszesz, masz dobrą rodzinę i kochającą mamę, która dostrzegła, że "coś się z Tobą dzieje" i że  chce Ci jakoś pomóc. Powiedziałaś jej "nie" choć chciałaś tej pomocy. Wygląda jak byś łaknęła tej pomocy i jednocześnie ją odrzucała. Umartwiała się na siłę. Masz prawo źle się czuć, masz prawo nie wiedzieć co Ci jest. Gdy idziesz do lekarza z objawami - też nie znasz choroby. Może spróbuj podejść do mamy - tak po prostu -  i powiedz jej, że nie wiesz co Ci jest i skąd to się wzięło, zdajesz sobie sprawę, że nie jesteś sobą i źle się z tym czujesz, a nie wiesz jak to przerwać i że jesteś gotowa spróbować pójść do psychologa - jeżeli nadal gotowa jest Ci pomóc w tym. I zdaj się na nią, pozwól, by Ciebie "poprowadziła" w tej pomocy.. Nie walcz ze swoim stanem, zaakceptuj go jaki jest i pozwól innym (kochającym i kompetentnym) Tobie pomóc.
Ps. Ja mając 30 lat zaczęłam chodzić do psychologa; też nie wiedziałam co mi dokładnie jest, ale wiedziałam, że nie chce tak dalej funkcjonować. Psycholog - przynajmniej ten do którego ja trafiłam - nie wymagał ode mnie wiedzy, co mi jest, tylko powoli ze mna to odkrywał dostosowując się do mojego tempa i gotowości. Warto. Powodzenia

A ty jesteś taka doświadczona, stara i mądra. Pogratulować.
Do autorki: można płakać z niczego, to właśnie depresja. Jeśli masz jeszcze siłę wykrzesać iskrę chęci przeżycia to idź do psychologa. Jak nie masz tej siły to umrzesz, chyba że ktoś ci bliski wreszcie zdobędzie się na odwagę i wyśle Cię na terapię.