Temat: nie chcę dzieci - jak przekonać męża?

Rodzić, bo kto będzie potem pracował na emeryta?

Nie rozumiem, czemu brak potrzeby posiadania dziecka ma się równać egoizmowi? Czyżby możliwość posiadania dziecka była napiętnowana etyczno-moralnie? Jak rodzisz to jesteś epifanią dobroci, jak nie rodzisz, egoistka, bo się nie poświęcasz? Rozumiem, że żeby wyjść na dobrego, nie egoistycznego człowieka, muszę kogoś urodzić, inaczej wrota do niebios zawarte.

Opiekowałam się moją babcią, do śmierci praktycznie, kupy i zapachy, fizyczność, brak czasu mi nie straszne. A mimo to nadal nie chcę nikogo płodzić i jestem świadoma swojego wyboru, daleko bardziej niż niejedna co przypadkiem zaciąży.

Żeby zabić rutynę w życiu kupię sobie papużki, dziecka mi jako zabijacza mojej rutyny po prostu szkoda. Nie jestem aż tak egoistyczna.

Patrząc na wiek emerytalny to emeryt sam na siebie zarobi, bo nie dożyje emerytury.

bezduszny to jest ten, kto ma dzieci a potem o nie nie dba, zle traktuje, krzywdzi itp

a jak ktos nie chce to co ma na to poradzic? jest gorszym czlowiekiem? albo musi sie zmusic i urodzic, zeby byc dobrym??

Niechęć posiadania dzieci jest egoistyczna?? Jak dla mnie to raczej twoje powody na posiadanie ich są juz bardziej egoistyczne.


Ciekawe ilu z was zdecydowało sie na dziecko tylko po to żeby sprowadzic istote(JĄ) na ten świat,pokazać(JEJ,istocie) ten świat, dac kolejnej istocie możliwosć przeżycia życia,zamiast "zróbmy SOBIE dziecko bedzie NAM weselej,będziemy (MY)mieć rodzine-bo tak wypada(!) bo bez dziecka nie wyglądamy na full happy rodzine(bo co to za rodzina bez dziecka,w koncu KAŻDA kobieta musi rodzić),zróbmy se dziecko żeby NAM na starość pomagało. TO jest dopiero moim zdaniem szczyt egoizmu,ale pewnie i tak nikt z was nie zrozumie bo wątpie zeby tu był ktoś widzący poza szablonem szarej masy społeczeństwa.

Jakiś czas temu doszłam do wniosku że nie chce dzieci ale bałam się powiedzieć o tym chłopakowi ale jak się później okazało on miał takie same odczucia , oboje nie chcemy zostać rodzicami.

Chciałabym dorzucić swoje trzy grosze, chociaż większość istotnych aspektów tej sprawy została poruszona. Ja mam do posiadania dzieci stosunek obojętny, mogę mieć kiedyś tam jedno lub dwoje, ale nie muszę.

Myślę, że synestezjaa i jej mąż (tak, oboje) popełnili kardynalny błąd nie uzgadniając kwestii posiadania dzieci przed ślubem.

Tak, wiem, podkreślałaś wiele razy, że myślałaś, że ci się odmieni, ale w momencie ślubu ich nie chciałaś i to powinno być waszym punktem wyjścia. Myślenie w stylu ''a nóż widelec mi się odmieni" niestety rzadko kiedy zdaje egzamin. Nie można  takiej kwestii jak posiadanie dzieci traktować jak czegoś do rozwiązania na później. Sprawa powinna być postawiona jasno: "Posłuchaj, na chwilę obecną nie chcę mieć dzieci. Nie czuję w sobie instynktu macierzyńskiego. Istnieje możliwość, że za kilka lat to się zmieni, ale możliwe jest też, że nie." I powinno paść pytanie: "Co zrobimy, jeżeli w przyszłości nadal nie będziemy się zgadzać w kwestii posiadania dzieci?".

Ale mleko zostało rozlane i nie ma co nad nim płakać.

Rozumiem oba stanowiska, niestety osiągnięcie zadowalającego kompromisu w tym przypadku może być nie możliwe. Pragnienia was obojga są jednakowo silne i jednakowo ważne i zdecydowanie, które z was powinno się poświęcić to nie mal grecka tragedia, którego rozwiązania nie zastosujecie, któreś skończy nie szczęśliwe/ zgorzkniałe. Ty jeżeli zdecydujesz się dać mężowi dziecko na siłę, dziecko, którego nie będzie w stanie w pełni pokochać i odnaleźć radości w jego posiadaniu. Twój mąż, jeżeli zrezygnuje z bycia ojcem, bo nie zależnie od tego jak bardzo cię kocha i jak bardzo chce spędzić z tobą resztę życia, w końcu dopadnie go zgorzknienie. Przez 20 lat wszystko będzie w porządku aż ci nagle przy śniadaniu wykrzyczy prosto w twarz, że zmarnowałaś mu życie. Albo po prostu z biegiem czasu przestaniecie ze sobą rozmawiać i zaczniecie żyć obok siebie.

Prawdopodobieństwo, że po prostu przejdzie z tą sytuacją do porządku dziennego, bez żalu, jest takie samo jak to, że ty pokochasz bycie matką.

Na chwilę obecną mogę wam zaproponować tylko szczerą rozmowę. Na spokojnie, wieczorem w dzień wolny (żebyście nie byli zmęczeni i rozdrażnieni po pracy) i prosto z mostu. Bez krzyków i wyrzutów przedstaw swój pogląd na sprawę, zapytaj o jego odczucia i wtedy się okaże czy istnieje zadowalające wyjście z sytuacji.

A może adopcja kilkulatka byłaby dla was rozwiązaniem? Nie trzeba przewijać i babrać się w kupkach, kilkulatek jest już w stanie zająć się trochę sam sobą więc miałabyś czas na manicure, żeby pozostać zadbaną kobietą.

Albo kupcie sobie psa.

Istnieje też trzecia możliwość, na tzw. "tchórza", czyli nie poruszać tematu, omijać go szerokim łukiem. Zbywać męża wyjaśnieniami, dlaczego to nieodpowiednia pora na posiadanie dziecka: szykuje się ciężki czas w pracy, macie za dużo kredytów, nie macie oszczędności, za dużo pracujecie, wasze zatrudnienie nie jest wystarczająco stabilne w czasach kryzysu, etc. Czas jakoś zleci, a potem już będziesz na dzieci za stara (przynajmniej do 40 musiałabyś się pomęczyć). Albo machnąć mu mega kłamstwo, że byłaś u ginekologia i wyszło w badaniu, że nie możesz mieć dzieci.  Nie jest to coś co ja bym zrobiła, że twoja wola.

hehe

polecam psa

Zalozenie jest falszywe - rownie dobrze mozna powiedziec, ze prawdopodobienstwo przezycia upadku z samolotu wynosi 50%, bo albo sie przezyje, albo nie. To nie jest rzut moneta, gdzie na oba warianty jest po 50%. Prawdopodobienstwo, ze autorka watku pokocha wlasne dziecko jest o  wiele wieksze niz ze maz z niego zrezygnuje bez konsekwencji (typu: dziecko w wieku 45 lat z 20-latka, zgorzknienie i nagly wrzask "zmarnowalas mi zycie, ty ""%$?@#%!!, powolna agonia zwiazku ip.). Hormony. Aczkolwiek jesli autorka dziecka nie pokocha, to bedzie dla niego dramat zyciowy, dla niej pewnie tez, ale brak milosci matki skrzywia czlowieka na cale zycie. Ona powinna zrobic wszystko, zeby go zapragnac (terapia, mediacja), a nie rodzic ze strachu przed rozwodem. Adopcja kilkulatka moglaby byc rozwiazaniem, ale maz raqczej sie nie zgodzi. Prawie kazdy, kto chce miec dziecko, woli biologiczne. Egoizm genow. Kto nie wierzy, niech zapyta zdrowego, plodnego meza, czy kolejne dziecko moze byc poczete nasieniem anonimowego przystojnego geniusza z banku spermy...