Temat: Myślę nad rezygnacją ze studiów...

Jesli to nie zmyslona historia - to rzuc to i to jak najszybciej - niektorzy traktuja studiowanie pedagogiki jako zatyczke na czas gdy nie wiedza co robic, potem mamy takich "pedagogow" od siedmiu bolesci. Rzuc to , zostan w domu, popracuj gdziekolwiek by miec wlasne pieniadze i zastanow sie co ciebie wogole interesuje i co chcialabys w zyciu robic.  Masz jakies problem emocjonalne, to objadanie moze doprowadzic do koszmarnej wagi, co dolozy ci problemow. 

Może studia nie są dla Ciebie ? Ogólnie tez rzuciłabym takie studia 

Po pierwsze zastanów się co Cię tak naprawdę interesuje i czym chciałabys się w życiu zajmować. Jeśli pedagogika Cię nie interesuje to zrezygnuj. Nie każdy musi mieć skończone studia 

Jesteś dorosła i czas zacząć podejmować dorosłe decyzje. Studia tu są najmniejszym problemem. Weź się zastanów co chesz w życiu robić i konsekwentnie działaj. Ja mam od pierwszego roku myśli o rzuceniu studiów bo są bardzo ciężkie i niekiedy mnie po prostu niszczą psychicznie, ale nie ma tak żeby zawsze było łatwo. Czasem trzeba zacisnąć zęby żeby przejść jakiś trudny etap na drodze do celu. Jak będziesz rezygnować za każdym razem gdy pojawią się pierwsze trudności to nigdy niczego nie skończysz (nie mówię tu tylko o studiach) Czas po prostu wziąć za siebie odpowiedzialność. 

zrezygnuj. Pedagog bez powołania to zazwyczaj *uj nie pedagog. Twoja reakcja psychologiczna na te studia mówi sama za siebie. Jedzenie jest Twoim odstresowywaczem. Nie wiem czy to kwestia lenistwa. Moim zdaniem nie znalazłaś niczego dla siebie - swojej ścieżki życiowej. Ewentualnie (i tu mówię poważnie) zbadaj się pod kątem choroby dwubiegunowej. Mój kolega to ma i u niego objawia sie to podobnie. Tzn ma kilka tygodni/miesięcy stan takiej euforii - wszystko mu się chce, szuka pracy, będzie sie uczył itp. I nagle po kilku miesiącach jeb! Z dnia na dzień przestaje chodzic do roboty, siedzi w domu, nigdzie nie wychodzi, niczym sie nie interesuje, nic mu się nie chce. Zaczynał w sumie 5 kierunków na 5 różnych uczelniach. Zawsze zapisywał się pełen werwy, miał same oceny 4 i 5 i w pewnym momencie przestawał przychodzić na zajęcia (nikomu nie mowił o tym) i po sesji zostawał skreślany. Nie skończył niczego. Na początku nikt nie wiedział co jest grane. Rodzice sie wkurzali bo płacili mu za studia kupe kasy a o przestawał na nie chodzić bez powodu. Niczego nie mówi, wiec płacili dalej, dopóki nie dostali listu, że jest skreslony. Z pracą jest to samo. Rzuca z dnia na dzień, nikomu nie mówiąc. Na początku myśleli, że leń, że sie szybko zniechęca itp. Dopiero jak z nim poszli do psychologa to został zdiagnozowany pod kątem tej choroby. Teraz bierze jakieś leki i funkcjonuje całkiem przyzwoicie. Nie ma już tych zmian w podejściu do życia, póki co pracuje cały czas. Może to nie to, ale w sumie poczytaj w necie o objawach i jak to wygląda - sama wiesz jak u Ciebie się to objawia. My mamy za mało informacji, więc tez może źle pomyślałam, ale tak mi sie po prostu skojarzyło :)

Co drugie zdanie w Twojej wypowiedzi - to zmeczenie, albo oskarzanie sie o lenistwo, a ja mysle, ze moze to byc objawem czegos, co mozna wykryc badaniami. Przed problemami tarczycowymi bylam zmeczona przez 2-3 lata, w ktorych zrezygnowalam z  ciekawej pracy itd itd, no nic... nie bede sie rozpisywac. Faktem jest, ze nie tylko od twojej woli zalezy twoje samopoczucie, bezsilnosc i twoje wybory.

Co robisz na pedagogice? Przeciez wybralas prace jako niania, wiec ta decyzja byla czyms tam podyktowana, to po pierwsze, a po drugie, twoje umiejetnosci pedagogiczne moga sie przydac przy arte-terapii, bo mozna to polaczyc. I radze na marginesie - tym sie zainteresowac.

No wiec po pierwsze - radze nie rezygnowac z niczego, zanim nie zrobisz sobie zestawu porzadnych badan, np tarczycowych, razem z przeciwcialami (koniecznie), badania na insulinoodpornosc i moze jeszcze kilka, co ci tam lekarz zasugeruje.

Wszyscy tarczycowcy sa leniwi, zanim nie odkryja, ze to hormony nimi rzadza, a nie ich "wola".

Powodzenia.

(na marginesie - nie przyszlo mi do glowy dwubiegunowosc - co do odpowiedzi powyzej-, bo o zadnej euforii nie wspominasz, pomiedyz okresami zmeczenia, ale wspominasz o ciezkiej pracy, jaka wkladasz i nie otrzymujesz oczekiwanych rezultatow)

nie jesteś leniwa, po prostu nie chcesz i nie chciałaś tego wszystkiego robić- może czułaś, że rodzice tego od Ciebie wymagają, więc po kolei próbowałaś różnych rzeczy, które by ich zadowoliły, a nie pomyślałaś o tym, czego chcesz Ty. ogólnie ten czas po liceum (jak i potem po studiach, gdy szuka się pierwszej pracy w zawodzie) jest mega ciężki- wielu młodych ludzi nie wie, czego chcą i spełniają oczekiwania i wizje innych. Wydaje mi się, że potrzebujesz trochę czasu żeby zastanowić się, czego chcesz Ty (a nie rodzice, znajomi itd), a jak coś Ci się spodoba to w to pójdziesz i słowo 'leniwa' nawet Ci nie przyjdzie do głowy ;) Biorąc pod uwagę dodatkowo historię z przybraniem na wadze to pewnie faktycznie zajadasz stres. A stres nie bierze się znikąd i warto, żebyś znała jego źródło, żeby go możliwie zredukować i poczuć większą przestrzeń i mieć swobodę w działaniu i szukaniu siebie. Wprowadzanie takich zmian jest ciężkie i często nie wiadomo nawet gdzie zacząć, więc może spróbuj pochodzić do psychologa/ psychoterapeuty- powinien pomóc Ci zrozumieć siebie i Twoje reakcje. Ja miałam takie dramaty 'co dalej i czego ja chcę' po studiach i też był moment, że mi się wydawało, że jestem totalnie do dupy i nic mi się nie podoba, nic nie chcę robić i do niczego się nie nadaję. Z pomocą psychologa wyszłam na prostą :D oczywiście to trwa i ja cały czas szukam zajęć i pasji ktore mi podchodzą i nie wiem, czy mój zawód będę wykonywać do końca życia, bo teraz mi się podoba ale może kiedyś wybiorę coś innego. Ale warto spróbować otworzyć się na swoje wewnęrzne pragnienia i dać sobie czas i szansę na poszukiwania. Trzymam kciuczki za Ciebie :)

Weź kartkę i zapisz wszystkie swoje wizje siebie w przyszłości. Kim byś chciała być, gdzie byś się czuła dobrze. Weź pod uwagę bardzo ambitne pomysły, jak i takie proste i niewymagające. Wypisz to wszystko, a potem wybierz 2-3 takie TOP. Oczywiście, niektóre pomysły będą wymagały większego wkładu, wysiłku, ale jeśli się czegoś chce, to się do tego dąży.

Jeśli nie masz kompletnie żadnego pomysłu, to skorzystaj z doradztwa zawodowego. Tam Ci zrobią różne testy i pomogą Ci z wyborem drogi życiowej.

Najgłupsze, co możesz zrobić, to zaczynanie i nie kończenie wszystkiego, czego się tkniesz. Ale po tym, że zdałaś w końcu tę matmę i schudłaś, jak chciałaś widać, że jesteś osobą konsekwentną. Problem dotyczy więc tylko wyboru tego, co byś chciała w życiu robić.

Zupełnie się nie zgodzę ja uważam, że brak Ci konsekwencji i wytrwałości.

Szykowałaś się na ASP, a potem podarłaś prace,

Wyjechałaś do UK, coś nie wyszło i już odpuściłaś, zrezygnowałaś w ogóle z opcji bycia w Anglii opiekunką do dzieci.

Zaczęłaś pracę i po 2 dniach ją rzuciłaś dla studiów, które chyba wybrałaś z braku laku, bo twierdzisz, że Cię nudzą. 

Co Tobą kierowało , kiedy podejmowałaś te wszystkie decyzje ? 

W życiu nie zawsze człowiek robi to co lubi, żeby kimś być, coś osiągnąć często trzeba pokonywać rożne trudności. Jak za każdym razem będziesz rezygnować, zmieniać zdanie nigdy do niczego nie dojdziesz. Uważam, że Twoi bliscy źle robią, że Cię sponsorują, bo nie masz żadnej motywacji do zmian. Jakbyś sobie zapracowała na pewne sprawy to być może podejmowałabyś rozsądniejsze decyzje wiedząc, że potem poniesiesz ich konsekwencje. NA razie nie ponosisz żadnych konsekwencji. Bawisz się w dorosłość kosztem bliskich, zamiast stać się dorosłą osobą. 

Poza tym to, że Cię studia nudzą wcale nie oznacza, że będziesz złym pedagogiem. Studia , a praca to zupełnie dwie różne kwestie. Musisz sobie tylko zadać pytanie, czy tym pedagogiem chcesz być, czy masz odpowiednie predyspozycje i jeśli jesteś zdecydowana wykonywać taki zawód to zaciśnij zęby, a jak nie to rzuć te studia. 

JAk pedagogika to nie to, to znajdź sobie jakąkolwiek pracę i wytrwaj w niej dłużej.  Znajdź cel w zarabianiu na swoje utrzymanie i zatrzymaj się na chwilę. . Oczywiście Spróbuj może porozmawiać z psychologiem. 

Daj sobie czas na przemyślenia, a potem znajdź sobie coś co Cię interesuje i doprowadź tę sprawę do końca bez względu na przeciwności. Robić coś trzeba w życiu, więc to, że teraz nie masz pomysłu nie oznacza, że masz nic nie robić. Warto cokolwiek doprowadzić do konca i zacisnąć zęby, żeby mieć jakikolwiek punkt zaczepienia. Zawsze przecież potem możesz iść dalej, możesz robić co innego jeśli już będziesz wiedziała w jakim  kierunku chcesz zmierzać.