Temat: kupno mieszkania - wiek, rodzice

Madanna napisał(a):

Przede wszystkim to nasi rodzice (jako pokolenie) często są aktualnie w dużo lepszej sytuacji finansowej niż my będąc przed 30. I będąc w naszym wieku też byli w dużo lepszej. I często włożyli w to znacznie mniej wysiłku, bo po prostu czasy były inne. Jeśli przykładowo  rodzice zarabiają miesięcznie razem 10-20 tyś netto i mają już majątek ( a takich jest sporo), a ich wchodzace w zycie dzieci zarabiają po najniższej krajowej do 2 tyś netto to serio to takie straszne i uwłaczające dla tych dzieci jeśli im pomogą i one pomoc przyjmą? Bo ja mam nadzieję móc kiedyś pomóc finansowo własnym dzieciom w starcie w dorosłe życie. Poza tym to, że kończy się 18 lat nie znaczy że przestaje się być częścią rodziny. Dla mnie rodzina która nie wspiera swoich dzieci w starcie w dorosłe życie jest czymś złym. I wszystko powinno się właściwie odnosić do indywidualnej sytuacji finansowej danej rodziny. Bo dla ojca, który zarabia 20 tyś miesięcznie kupno mieszkania będzie drobnostką, a dla ojca, który ma rentę pomoc dziecku w postaci dania słoika z jedzeniem będzie poświęceniem. Podsumowując, jeśli mogą i chcą pomóc finansowo to ja nie widzę w tym nic złego żeby tą pomoc przyjąć. Sama należę do grupy, której rodzice nie mają takich możliwości żeby pomóc w kupnie mieszkania. Ze względu na to, że mąż dopiero kończy zdobywać uprawnienia zawodowe, a ja nie znalazłam pracy ponad 2200 na rękę, to mieszkamy w wynajetej klitce, za którą placimy 1000 zl. Kredytu się boimy ze  względu na perspektywę rozkrecania działalności przez męża. Mamy po 28-29 lat, studia, ja będę zdobywać dodatkowe uprawnienia żeby móc zarobić więcej i pewnie kiedyś będzie nas stać na mieszkanie w centrum miasta. Ale gdyby rodzice mogli nam pomóc to bym taką pomoc bez wahania przyjęła. Może nie musiałabym wtedy odkładać macierzyństwa do w najbardziej optymistycznej wersji 33 roku życia. Poza tym w pewnym wieku juz po prostu marzysz o czymś własnym. Nawet myślę, że gdybym wywodzila się z bogatej rodziny i moi majętni rodzice patrzyliby jak się męczymy żeby wystartować i mi nie pomogli to po prostu uznawanym to za niemoralne. Także ja jestem w tej grupie, która na wszystko zapracuje sama bo musi i nie widzę w tym nic godnego podziwu. Jestem wdzięczna rodzicom za każdy słoik z jedzeniem ale najprawdopodobniej dzieci będę odprowadzać do pierwszej klasy w wieku 40 lat. O ile się uda. I mam nadzieję że będziemy po 30. zarabiać więcej żeby szybko spłacić kredyt i żeby te moje dzieci nie musiały przechodzić tego co ja. Bo inaczej w ogóle nie widzę w tym momencie sensu posiadania dzieci jeśli mam je po prostu olac po 18 latach. Uważam że rodzina jest po to żeby sobie pomagać - w taki sposób w jaki może. Wszystkie osoby które się oburzaja na przyjmowanie pomocy materialnej od rodziców uważam za hipokrytów albo osoby ktore pochodzą z rodziny o zimnych relacjach. I nie chodzi mi o tych co nie dostają pomocy bo nie mają od kogo ale nie szumią jakimi to są bohaterami. (Czyli -Nie dostajemy bo naszych rodzicow nie stac ale jakby bylo stac to bylaby to ogromana pomoc.). Tylko o tych co robią z siebie bohaterow pokolenia. Serio gdyby ktoś wam chciał pomóc - bralibyscie. I dziś ta pomoc mogłaby się przerodzić w to że zarabialibysie więcej w lepszych warunkach i moglibyście zabrać rodziców na wakacje itd. Bo odpadloby zmartwienie w postaci ogromnego kredytu. Albo moglibyście mieć dzieci w wieku szkolnym które by uwielbialy dziadków. 

sweeetdecember napisał(a):

Madanna napisał(a):

Przede wszystkim to nasi rodzice (jako pokolenie) często są aktualnie w dużo lepszej sytuacji finansowej niż my będąc przed 30. I będąc w naszym wieku też byli w dużo lepszej. I często włożyli w to znacznie mniej wysiłku, bo po prostu czasy były inne. Jeśli przykładowo  rodzice zarabiają miesięcznie razem 10-20 tyś netto i mają już majątek ( a takich jest sporo), a ich wchodzace w zycie dzieci zarabiają po najniższej krajowej do 2 tyś netto to serio to takie straszne i uwłaczające dla tych dzieci jeśli im pomogą i one pomoc przyjmą? Bo ja mam nadzieję móc kiedyś pomóc finansowo własnym dzieciom w starcie w dorosłe życie. Poza tym to, że kończy się 18 lat nie znaczy że przestaje się być częścią rodziny. Dla mnie rodzina która nie wspiera swoich dzieci w starcie w dorosłe życie jest czymś złym. I wszystko powinno się właściwie odnosić do indywidualnej sytuacji finansowej danej rodziny. Bo dla ojca, który zarabia 20 tyś miesięcznie kupno mieszkania będzie drobnostką, a dla ojca, który ma rentę pomoc dziecku w postaci dania słoika z jedzeniem będzie poświęceniem. Podsumowując, jeśli mogą i chcą pomóc finansowo to ja nie widzę w tym nic złego żeby tą pomoc przyjąć. Sama należę do grupy, której rodzice nie mają takich możliwości żeby pomóc w kupnie mieszkania. Ze względu na to, że mąż dopiero kończy zdobywać uprawnienia zawodowe, a ja nie znalazłam pracy ponad 2200 na rękę, to mieszkamy w wynajetej klitce, za którą placimy 1000 zl. Kredytu się boimy ze  względu na perspektywę rozkrecania działalności przez męża. Mamy po 28-29 lat, studia, ja będę zdobywać dodatkowe uprawnienia żeby móc zarobić więcej i pewnie kiedyś będzie nas stać na mieszkanie w centrum miasta. Ale gdyby rodzice mogli nam pomóc to bym taką pomoc bez wahania przyjęła. Może nie musiałabym wtedy odkładać macierzyństwa do w najbardziej optymistycznej wersji 33 roku życia. Poza tym w pewnym wieku juz po prostu marzysz o czymś własnym. Nawet myślę, że gdybym wywodzila się z bogatej rodziny i moi majętni rodzice patrzyliby jak się męczymy żeby wystartować i mi nie pomogli to po prostu uznawanym to za niemoralne. Także ja jestem w tej grupie, która na wszystko zapracuje sama bo musi i nie widzę w tym nic godnego podziwu. Jestem wdzięczna rodzicom za każdy słoik z jedzeniem ale najprawdopodobniej dzieci będę odprowadzać do pierwszej klasy w wieku 40 lat. O ile się uda. I mam nadzieję że będziemy po 30. zarabiać więcej żeby szybko spłacić kredyt i żeby te moje dzieci nie musiały przechodzić tego co ja. Bo inaczej w ogóle nie widzę w tym momencie sensu posiadania dzieci jeśli mam je po prostu olac po 18 latach. Uważam że rodzina jest po to żeby sobie pomagać - w taki sposób w jaki może. Wszystkie osoby które się oburzaja na przyjmowanie pomocy materialnej od rodziców uważam za hipokrytów albo osoby ktore pochodzą z rodziny o zimnych relacjach. I nie chodzi mi o tych co nie dostają pomocy bo nie mają od kogo ale nie szumią jakimi to są bohaterami. (Czyli -Nie dostajemy bo naszych rodzicow nie stac ale jakby bylo stac to bylaby to ogromana pomoc.). Tylko o tych co robią z siebie bohaterow pokolenia. Serio gdyby ktoś wam chciał pomóc - bralibyscie. I dziś ta pomoc mogłaby się przerodzić w to że zarabialibysie więcej w lepszych warunkach i moglibyście zabrać rodziców na wakacje itd. Bo odpadloby zmartwienie w postaci ogromnego kredytu. Albo moglibyście mieć dzieci w wieku szkolnym które by uwielbialy dziadków. 

Moim zdaniem tu juz poruszasz zupelnie innyy temat. Wybacz, ale uwazam, ze w wieku 30lat to juz kazdy ma takie zycie, na jakie sobie zapracowal (jasne - jedni ciezej, inni lzej). Od, powiedzmy, 10ciu lat jestes w stanie podejmowac rozne decyzje o tym jak bedzie wygladalo Twoje zycie, do czego chcesz dazyc itd. Trudniejszy start nie oznacza przegranej i jakiegos strasznie ciezkiego zycia, ani tez od razu macierzynstwa dopiero w wieku 35ciu lat jesli marzy sie o nim znacznie wczesniej - to juz po prostu wasze zyciowe wybory.

qwertyasdf napisał(a):

nitka67 napisał(a):

i wcale mojemu pokoleniu nie bylo latwo.....jak to ktos wyzej napisal

Właśnie. Moi rodzice mieli mieszkanie służbowe, czyli taki wynajem na stałe, w moim mieście w cenie niemal takiej samej jak wynajem nie od pracodawcy. Mogli je wykupić dopiero gdy byli pod pięćdziesiątkę (fakt, że bardzo preferencyjne ceny). Do tego czasu własnego mieszkania nie mieli.