Temat: Obrażanie osób grubych

Dokładnie tak! Nie napisałam, że takie rady dałabym komuś kto o nie nie prosi, to jest logiczne i jak pisałam wcześniej wynika z kultury osobistej. Ale jeśli ktoś bezustannie użala się, że jest gruby (miałam taką sytuację kilka lat temu na uczelni), dziewczyna przy każdej okazji użalała się nad sobą i tym jaka jest gruba (no obiektywnie rzecz ujmując była gruba)... Że już nie może, że żadna dieta jej nie pomaga (choć codziennie na II śniadanie kupowała sobie zapiekankę). Kiedyś jak stałyśmy w kolejce do bufetu ona znów zaczęła, że niedługo idzie na jakąś imprezę i w nic się nie może zmieścić, więc zapytałam szczerze i adekwatnie do sytuacji czy nie uważa w takim razie, że ta zapiekanka jest złym wyborem? I na drugi dzień miałam pozamiatane, bo się dowiedziałam, że wytknęłam jej, że jest gruba... Sama jestem teraz gruba, więc gdyby mi ktoś zwrócił taka uwagę, powiedziałabym chyba "Masz rację... Po co mi ta zapiekanka?". Chodzi mi wyłącznie o szczerość wobec siebie i o to, żeby czasem w komentarzach innych (nie mówię o chamskich, bezpodstawnie rzuconych tekstach) znaleźć motywację...

Rozróżnijmy też sytuację kiedy ktoś ewidentnie Cie obraża, a kiedy ktoś naprawdę mówi to z troski. Jak moja przyjaciółka mi mówi " eM.. dupa ci urosła, idziemy biegać albo koniec z czekoladą", to jest dla mnie jednoznacznie przekaz pozytywny...

To ja może się wypowiem z perspektywy osoby otyłej. Całe życie byłam większa (nie otyła a jedynie z lekką nadwagą) a złe nawyki żywieniowe wyniosłam z domu (moja mama również jest otyła). Całe życie słyszałam od brata że jestem tucznikiem a od mamy że powinnam schudnąć. Moje życie to nieustające pasmo sukcesów i porażek w odchudzaniu. No bo mając 15 lat i bawiąc się w kopenhaską to nie mogło się dobrze skończyć. Potem dukan kapuściana itp. Non stop byłam pod presją że w domu wiedzą że się odchudzam i ciągle patrzą i oceniają. Jedyne co mi to dało to to że skończyło się na ED. Ja doskonale wiedziałam że muszę schudnąć a odzywki w stylu "schudnij" tylko wpędzały mnie w kompleksy. Nikt nie wskazał drogi jak to zrobić, nikt nie pomógł. Każdy tylko wyzywał i mówił że powinnam schudnąć...Teraz mieszkam z narzeczonym który twierdzi że nie muszę się odchudzać bo mu się podobam taka jaka jestem ale twierdzi że skoro chudsza mam się czuć lepiej to mnie wspiera. Nie czuję już presji żeby schudnąć. Powoli i systematycznie kilogramy spadają. Mam świadomość że sama doprowadziłam się do otyłości i nikt nie musi mi tego mówić. No ale niektórzy spać nie będą mogli jak tego nie powiedzą. Teraz już się uodporniłam na takie odzywki. Ktoś mi powie że przytyłam? No ok przytyłam nie da się ukryć. Nie obrażam się. Ale jeśli niepytana o zdanie osoba zaczyna mi mówić żebym przeszła na dietę dukana... no to soryyyy, ale niech się ugryzie w język bo nikt o zdanie jej nie prosił.

A swoją drogą serio widujecie kobietę która je 3ci batonik pod rząd albo faceta który je 5te frytki? Bo ja nigdy nie widziałam. A jako osoba gruba wstyd mi kupować słodycze w sklepie w większych ilościach. W przeszłości objadałam się w domu w samotności (ze 20 tys kcal potrafiłam zjeść) a nie w miejscach publicznych dlatego dziwię się że spotyjacue takich ludzi.

nigdy nie śmieje się z grubszych ludzi, nie wiadomo czym jest to u nich spowodowane ( może zajadanie stresu, geny, choroby, leki ), a nawet jeśli są to osoby, które codziennie odwiedzają maca - mają do tego prawo i niech prowadzą swoje życie jak im się podoba. 

Też właśnie chciałam o tym wspomnieć. Ja w ogóle nie bywam w restauracjach, publicznie nie zjem nawet jabłka bo się zwyczajnie wstydzę - jak widać słusznie, bo wielu ludzi twierdzi, że gruby to w ogóle nic nie powinien jeść. Nie raz zostałam wyśmiana w szkole podczas jedzenia drugiego śniadania - i nie, nie były to batoniki. Stare czasy ale zapadają w pamięć, człowiekowi to w psychice zostaje.

Nigdy nikogo przez otyłość nie wyzywałam. Wręcz pamiętam jak w 4 klasie podstawówki broniłam otyłej koleżanki, nazywając chłopaka który ją obrażał szkieletem. Zostałam przez te nazwana grubasem (gdzie moja waga mieściła się jak myślę w dolnych granicach normy). :p

Jakbyś przeczytała wcześniej, próbowałam kiedyś przekonać otyłą koleżanka, że powinna coś z tym zrobić, ale jak grochem o ścianę. Chodzi mi o to, że ludzie starają się tłumaczyć swoją otyłość lub ja akceptować, to jest po prostu niezdrowe. Dobrze, że widzisz swój problem. Mam nadzieje, że uda Ci się zrzucić zbędne kilogramy, przede wszystkim zdrowo.

codziennie jeżdze autobusem i zdarzy sie, że widzę grubą osobe która je 2-3 batona a jak poszłam kiedyś do KFC z chłopakiem to osoby (rodzinka, wszyscy pokaźnych rozmiarów łącznie z dzieckiem) jedli 2 duże kubełki + kubełek frytek. Na prawde nie trzeba się jakoś zbytnio rozglądać :) A czy ktoś mpowiedział, że ktoś kogoś wyśmiewa? Tak jak pisałam wcześniej NIGDY nic takiej osobie nie powiedziałam, natomiast pierwsza myśl, jest jaka jest i jej nie zmienie. Jabłko a baton to chyba 2 różne rzeczy. Swoją drogą ktoś dobrze napisał, że osoby otyłe to nie jajko, że nic powiedziec nie wolno bo mają "słaba psychike" albo ich samoocena spadnie. Ja to zawsze uważam, żeby nazywac rzeczy o imieniu. Ze względu na kulturę osobistą nie powiem tego osobie obcej ale komuś z rodziny, koleżance owszem jak 90kilo żywej wagi przy 160-165cm lata w bikini/ w topie i miniówce bo to jest nie smaczne.

W Polsce trudno takie osoby spotkać, przynajmniej ja nie widywałam, bo polacy się wstydzą nadwagi. Ale od kiedy mieszkam w Londynie to takie osoby to norma, tutaj żaden człowiek niczego się nie wstydzi, i widok obżerającej się otyłej osoby to pikuś w porównaniu do osoby co ma spokojnie ponad 120kg i paraduje w bluzce odsłaniającej pępek. 

Nigdy nie byłem otyły, ale miałem nadwagę. Nie spotkałem się z tym, żeby ktoś prosto w twarz mówił mi, że jestem gruby. Dopiero potem, jak sporo, bardzo sporo schudłem, rodzinka zaczęła twierdzić, że teraz lepiej wyglądam i że kiedyś byłem przy kości. Jeśli chodzi o osoby otyłe, moi znajomi czasami komentują takich ludzi. Nie wyzywają ich, ale idziemy grupką i rzucą coś między nami. Nie spotkałem się z tym, żeby ktoś prosto w twarz powiedział do grubej osoby coś na temat jej wagi. Co innego tyczy się osób chudych. `Ty anorektyku, może byś przytył.`, `Masz nogi jak patyki, jak ty wyglądasz.` itd. Miałem koleżankę w gimnazjum, którą wszyscy ciągle tak wyzywali. Oczywiście, że było jej przykro.
Ludzie wyzywają innych, bo boją się inności. Chudość, nadwaga, piercing, makijaż, kolor włosów czy nawet zachowanie, prowokuje ludzi do tego, aby innych przezywać, obrażać czy poniżać. Robią tak ze strachu przed odmiennością i tyle.