Temat: napiszcie opowiesci waszych dziadkow o wojnie

Moj dziadek przed smiercia jak lezal w szpitalu opowiedzial nam historie, jak wyszedl gdzies jako maly chlopak z kanalow, i stali Niemcy z karabinami wycelowanymi w ten wlaz. Jeden powiedzial, ze sie tym zajmie, wiec pozostali odeszli, a on powiedzial im, ze maja tam iles sekund, zeby uciec. A dziadek mial wtedy z 10 lat.

Jeden moj pradziadek byl kowalem i podkuwali konie Pilsudskiemu.

Brat mojego dziadka i jego kolędy zginęli.Nie wiem jak dokładnie było ale szła łapanka mężczyźni dolasów ucikli.Będąc w tym lesie usłyszeli niemców chcieli uciec na drzewo było ich chyba 7 ostatni nie mógł dac radę wyjść nawet buty ściągnął żeby łatwiej mu było.W ostatniej chwili schował się pod rozłożstego świerka.Tamtym 6 by się udało schować jednak niemcy buty zobaczyli popatrzyłi w górę i zabili ich.Ten co się chował pod tym świerkim przeżył nawet jedn z niemców zobaczł wystająca nogę z pod drzewa to go kopnął żeby schował.Babcia miała brata miał chyba 4 lata była wojna trzeba było jechać do lekarza,ciemna noc było słychać strzały wybuch itp jak to ludzie ze wsi bali się wrócili do domu dziecko zmarło.Widzieli że mają więcej dzieci w dmu i musieli podjąć trudną decyzję. Mieszkali niedaleko sokołowa małopolskiego podobno było żniwa i snopki zboża na ściniskach stały ,niemcy je bombardowali bo myśleli że to skuleni partyzanci.

moja babcia trafila w wieku 13 lat na sluzbe do niemca miala tam sprzatac, wiec ona o niemcach nic tak nie mowila. potem jak ruscy weszli to ja zabrali a juz miala 17 lat i kazali jej kopac rowy. ona powidziala nie na to rusek bede strzelac do ciebie a ona  na to to strzelaj. Jak widac babcia przezyla i urodzila dwojke dzieci. Co do dziadkow od strony taty to nie wiele wiem tylko tyle ze uciekali z Ukrainy.

dobre z tym kółkiem pszczelarskim j a wiem tylko tyle, że jeden mój dziadek był w stalagu II A, skąd potem trafił do pracy w niemieckim gospodarstwie, a z jego opowieści wiem, że od Niemców zdecydowanie gorsze były Niemki. Pracował za marną pajdę chleba ze smalcem, pamiętam, że do końca swojego życia kroił nam wnukom kromki chleba o grubości 3 - 4 cm, żeby sobie wreszcie nie żałować chleba. Inny pradziadek z kolei kilka dni i nocy spędził ze strzelbą  na drzewie, bo chcieli go zgarnąć do obcych oddziałów, i tak udało mu sie przeczekać łapankę. Za to babcię mojego męża (była wtedy kilkuletnią dziewczynką), razem z rodziną Niemcy przegonili do stodoły czy obory i tam mieszkali, za to Niemcy rozpanoszyli sie w domu.

Ja może dłuższa historia, począwszy od moich pradziadków których bardzo dobrze pamiętam i wiele słyszałam o raz cioci ( kuzynka dziadka).

Kuzynka mojego dziadka z całą rodziną mieszkała we Lwowie sąsiedzi ukraińcy wraz z niby żołnierzami Ukraiński pewnego dnia bez powodu zaatakowali wszystkich Polaków tam mieszkających. Pamiętam jak ciocia która jako jedyna z rodziny  przeżyła opowiadała jak udało się jej uciec gołej w zimie przez las. Cała jej rodzina została zamordowana ona mając chyba 11 lat przeżyła tylko dlatego, że została zgwałcona przez kilku ukraińców i zostawiona na "potem". widziała jak jej bracie mama i tata gineli w okrutnych męczarniach. Jeden z jej braci został żywcem nabity na pal, matce ucieli sierpem piersi i zostawili konającą. Ciocia uratowała się tylko dlatego, że Ukraińcy zajeli się dzieleniem dobytkiem polaków. Ona była przywiązana w stajni, udało jej się uwolnić i uciekła do lasu, gdzie biegnąc ileś tam km spotkała 3 Polaków którym też udało się uciec i udało im się dostać do Tarnowa( już nie pamietam jak).A póżniej z tarnowa udalo się jej dostać do moich pradzaidków którzy przyjeli ją i wychowywali jak swoją córkę. Dodam, że ciocia nigdy już nie była do końca normalna, pamiętam jak strasznie płakała i krzyczała przez sen. nigdy nie wyszła za mąż i często siedziała na ławeczce przed domem i płakała. 

Brat mojego dziadka został złapany przez Niemców do kopania rowów to już było na końcu wojny gdy niemcy się wycofywali i udało mu się uciec gdy kopali pod lasem. Opowiada do dzisiaj jak kątem oka obserwował niemców i powoli przesuwał się w stronę lasu, a będąc przy lesie czmychnał ile miał sił w nogach. Uciekł do mojego dziadka który wraz ze swoim  ojcem i sąsiadem ukrywali się w "gnoju". Zrobili sobie w gnojowniku prymitywne pomieszczenie i przykryli to gnojem . W nocy obrabiali gospodarstwo a w dzień siedzieli, raz nawet moja babcie miała nalot żołnierzy bo ktoś doniósł, że widział mojego dziadka i sprawdzali czy się gdzieś nie ukrył. Pod koniec już gdy już powoli opuszczali wsie zabrali cały inwentarz i przez kilka tygodni ludzie nie miel co jeść. Ostatnia garść żołnierzy uciekając w popłochu zostawiła ogromny gar zupy. Ludzie ze wsi zebrali się wokół i zastanawiali jeść czy niejsć, bo pewnie otruli uciekając. Mieli już wylewać gdy nagle sąsiad dziadka powiedział, że ma to gdzieś jest głodny i przynajmniej umierając zje ciepły posiłek. Ludzie patrzyli jak na wariata ale jadł wziął dokladke i nic mu nie było więc wszyscy rzucili się na te zupe. dodam tylko, że do lat 60 we wsi mojego dziadka były dyżury raz na miesiąc, ponieważ Ukraińcy potrafili podpalać w nocy domy i w roku 50 którymś splaili żywcem dwie rodziny, a kobiete która wydostała się z dzieckiem została zabita. Połowa ukraińców chyba 6 została złapana w tym był 14 letni chłopak który mowił, że: Smiert lachom- slawa Ukrainie. (niewiem jak to się pisze). 

Dlatego ja jestem pełna obaw patrząc w stronę ukrainy zyt dużo czerwono-czarnych flag na majdanie. Partia svoboda to nie idze w dobrym kierunku. Jestem przeciwna wojnie ale Ukraincom nie wierze, biorąc pod uwagę, że moja ciocia pomimo , że chiała odzyskać dom rodziców została potraktowa infantylnie przez sąd ukraiński, który wówczas stwierdził, że sama odstąpiła od swojej gospodarki uciekając. Pomagamy ukraińcom kredytując ich dając 100 mld euro a wystarczy wejśc na siepomaga.pl i zobaczyć ile ludzi potrzebuje pomocy.

Mojej koleżanki babci siostra uratowała całą rodzinę jak szli ruscy do wsi, wybiegła, żeby polecieli za nią a rodzina się schowała, było ich z 20, wszyscy ją gwałcili a na koniec odcięli piersi, głowę i powiesili na jakimś płocie.

Moja babcia tez pracowała u niemckiego rolnika na gospodarce ale mówiła, że był dobry. 

Moja babcia urodziła się w 1938r, wiec wojna przypadła na jej dzieciństwo. Mieszkała we wsi w okolicy Krakowa. Ojciec (mój pradziadek) był partyzantem i znikał na kilka dni w lesie. Któregoś razu już nie wrócił...

Babcia pamięta, że kilka razy w nocy przyszli do domu Niemcy i czegoś tam szukali. Wydawali jej się ogromni w tych wysokich, skórzanych butach, mundurach... za którymś razem pojawił się problem, bo jej dziadek (ojciec jej mamy, a mój prapradziadek) pędził w domu bimber. Nie miał tego dużo, ale był to zabroniony proceder. No i Niemcy zapytali, po co mu to, a on odpowiedział, że dla chorego dziecka... a oni się zaczęli bardzo gromko śmiać. Babcia bardzo się bała i nie wiedziała o co w ogóle chodzi. Nic im nie zrobili, zabrali tylko aparaturę i zapas trunku.

Raz z jakiegoś powodu razem z całą rodziną i jakimiś sąsiadami uciekli do lasu. Z dobytkiem i zwierzętami, którym związano mordki, żeby nie kwiczały... babcia mówiła, że spędzili tak kilka dni i potem wrócili do domu.

Inna historia dotyczy jej sąsiadek: matki oraz córki. To były kobiety, które...hmmm... randkowały z niemieckimi żołnierzami i zapraszały ich do siebie. Któregoś razu zostały pobite przez Polaków i ogolono im głowy, a babcia widziała je ogolone.

Ostatnia historia jest najgorsza. ktoś we wsi ukrywał Żydówkę z dwójką dzieci. Spędzono wszystkich mieszkańców na jakiś główny plac i tam na ich oczach rozstrzelano chłopca, dziewczynkę, a na końcu ich matkę oraz tego pana, który ich ukrywał u siebie. Babcia patrzyła razem ze wszystkimi.

Druga babcia też urodziła się w 1938 i również pochodziła z okolic Krakowa, ale z zupełnie innej miejscowości. Jej ojciec (a mój pradziadek) był prostym górnikiem i podczas całej wojny normalnie pracował w kopalni. Przemysł wydobywczy był Niemcom potrzebny, poza tym pradziadek i prababcia mieli typowo aryjską urodę, do której nie miał kto się przyczepić. Oboje wysocy, jasne włosy i niebieskie oczy, do tego chłopskie pochodzenie i krótkie, łatwe do wymówienia przez Niemców nazwisko. Tej rodziny nikt nie niepokoił - przynajmniej babcia nie pamięta niczego szczególnego, poza faktem, że jeden z jej starszych braci zaraz na początku wojny poszedł do wojska i zginął. Prababcia rozpaczała z tego powodu przez resztę życia i codziennie się za niego modliła, co pamięta nawet moja mama.

Jeden z dziadków urodził się 1932 i chodził do partyzantów do lasu i nosił im jakieś jedzenie, czy coś, z czym go wysyłali dorośli. Wiem, że nie miał butów i biegał tam na boso. Szczegółów nie znam i już nigdy nie poznam.

Moja babcia była przepiękną kobietą, podczas wojny miała zwykłego chłopaka, kochała go. Do wsi przyjechali Niemieccy żołnierze jeden, oficer zakochał się w niej, starał się o nią, ona nie kochała go, lecz uległa pod groźbą zabicia całej wioski. Wyszła za niego. Czyli poświęciła się ludziom.

Następnie on był bardzo podły dla niej, bił ją, zdradzał. Wyjechał i już nie wrócił. a babcia poślubiła swoją miłość, który na nią czekał całe życie <3

aah długo by pisać. to jeden wielki skrót.

Przepiękne, prawda?

Mi jedna z babć zawsze opowiadała mnóstwo historii związanych z wojną, bo zawsze jej o to suszyłam głowę. Uwielbiałam słuchać wszelkich historii przepełnionych trwogą, radością z prostych rzeczy. Miało to swój urok, a na pewno działało na moją wyobraźnię.

Jedną z takich historii było choćby to, gdy moja prababcia została ranna w jakiejś strzelaninie ulicznej w Krakowie. Gdy jeden z niemieckich lekarzy dowiedział się, że prababcia osieroci szóstkę dzieci postanowił jej pomóc. Umawiali się regularnie w ciemnej uliczce na wyciągnięcie pocisku, następnie na zmiany opatrunków. Prababcia dobrze wspominała opiekę tego lekarza, opowiadała też, że był głęboko wierzący i sam miał piątkę dzieci, które bardzo kochał. Swoje działania tłumaczył chęcią uchronienia dzieci przed losem sierot, właśnie wiarą oraz obowiązkiem zawodowym. Inną historią jest między innymi ochrona Żydówki pod podłogą w pokoju dziennym. Właz skrywał obszerny dywan, a na dywanie był ustawiony stół jadalny. Kobieta nigdy nie została odnaleziona przez Niemców, a prababcia pomogła jej uciec.

Kolejną historią jest historia mojej babci, która będąc małą dziewczynką w czasie wojny poszukiwała różnych zabaw. Jedną z nich było... wsadzanie fasolki do nosa! Babcia tak daleko zapchała fasolkę, że nos zaczął puchnąć, boleć, a babcia pomału nie mogła oddychać. Ratował ją lekarz weterynarii - Niemiec. Usunął fasolkę za pomocą szpilki z koka swojej żony ;)

Jest naprawdę wiele opowiedzianych przez babcię historii, ale nie pamiętam teraz dokładnie każdej ;) Opowiadała o ich podróżach, o ucieczce przed Niemcami, o partyzantach, o tym, jak ukrywali się w chacie w Zakopanem (pradziadek również należał do partyzantów), o ich wspólnej Wigilii... Partyzanci przynieśli wówczas świerka wyciętego z lasu, a po nabożeństwie w małym kościółku usiedli wszyscy razem w największej izbie. W kącie stała choinka przybrana suszonymi owocami, papierkami, wszystkim, co można było pozyskać, a było kolorowe. Był opłatek - to pamiętam, jak mówiła babcia. Były też jakieś placki, które prababcia wypiekała na piecu. Partyzanci musieli szybko się przemieszczać, bo bywało, że miasto było nękane przez okupantów. Babcia mówiła też o tym, jak Rosjanie byli brutalni. Kradli, zabijali, gwałcili. Niemcy "byli lepsi", a na pewno bardziej wyrafinowani i eleganccy. Zawsze schludni, czego nie można było powiedzieć o Rosjanach.

Druga babcia zbyt wiele nie pamięta na temat wojny, ale opowiadała mi tylko o przesiedleniu. O tym, gdy czekali na inny pociąg nawet po dwa tygodnie, a ich dobytek został skradziony przez Rosjan. Dziadek natomiast został zesłany na Syberię, gdzie walczył z głodem. Podobno odżywiał się samymi korzonkami roślin. Pradziadek niestety zginął w Rosji, a jego ciało znajduje się w jakimś zbiorowym grobie właśnie na Syberii. Dziadek nie lubi opowiadać o tym okresie swojego życia.

Chętnie poznałabym historię w całości, bo brzmi pięknie i bardzo romantycznie <3