Temat: Czy też boicie się śmierci?

ja przed tym jak zachorowałam na raka to bałam się nawet pomyśleć o śmierci.

A jak zajrzała mi w oczy i stanęła blisko to strach odszedł i póki co śmierci się nie boję. Ale mam właśnie tak jak Ty - nie boję się ale nie chcę jej ;)!

Boję się przedwczesnej śmierci. Mój brat zmarł w styczniu w wieku 36 lat i jedyne o czym mogę myśleć to to, że z resztą rodzeństwa za jakieś 20 lat będziemy mieli tylko strzępki wspomnień, nie przeżyjemy z nim już nic więcej. 

Boję się też tego co Karolka - zniedołężnienia i uzależnienia od innych na starość. 

Nie boję się, bo jest nieunikniona. Jeżeli żadna z nas nie będzie kimś sławnym to pamięć o nas kiedyś i tak zaginie. Prawnuki i dalsze pokolenia nie będą pamiętać o jakiejś tam pra lub prapraprababci. Nasze życie jest ulotne i nie ma najmniejszego sensu. Ludzie próbują się okłamywać wiarą w boga, niebo czy życie wieczne, ale to mrzonki. Jedyne czego nie chciałabym to umrzeć przed 70 rokiem życia, bo jednak chciałabym pożyć trochę na emeryturze.

Tak na codzień o tym nie myślę, więc się nie boję. Ale jak już się nad tym zastanawiam to bardziej boję się tego,że będę chora i będę cierpiała, albo tego,że moi bliscy będą cierpieć po mojej śmierci. Samego końca życia to się nie boję, bo myślę,że jak ustaje praca mózgu to koniec.

Ja się trochę boję. Boję się też śmierci najbliższych. Myślę o tym czasem, żeby sobie temat oswoić, ale tak - budzi we mnie niepokój. 

Same tchórzliwe kobity. Xd

Mam bardzo podobnie.

Natomiast tak jak nie myślę i nie boję się swojej śmierci z jakimś rozczulaniem się że mnie nie będzie i już nic nie przeżyję martwię się o swoich bliskich- że będą cierpieć, i martwię się o ich śmierć. Niestety zetknęłam się już ze śmiercią bardzo bliskich mi osób, które były dość młode, że zostawiło to we mnie duży ślad i ostatnio moje lęki nasilają się coraz bardziej.

Nie rozmyślam o tym, ale raczej nie boję się śmierci w tym sensie, że co to będzie ze mną dalej, gdzie trafi moja dusza itd... W tej chwili jestem jeszcze dość młoda, mam dwoje dzieci i schorowanych rodziców, nie chciałabym ich zostawiać. W starszym wieku (chyba) nie ma się już tak wielu spraw na głowie. 

Ja się boję nagłej, niespodziewanej śmierci, na przykład w wypadku, tego, gdy wiadomo, że nie można nic już zrobić, żeby uniknąć kolizji, zderzenia itp. Boję się momentu poprzedzającego taką nagłą śmierć. Chociaż od zginięcia w wypadku czy katastrofie gorsze moim zdaniem byłoby życie ze skutkami tego zdarzenia, jak trwałe kalectwo. Natomiast jeśli chodzi o umieranie powolne, w wyniku choroby, słabości, to nie jest to dla mnie straszne. Wręcz uważam to za uwolnienie od wszelkiego cierpienia. Nie chcę dożyć do późnej starości, długość życia nie jest dla mnie życiowym celem. Zawsze zastanawiało mnie, po co ludzie się rozmnażają, wiedząc, że i tak każdego czeka śmierć. Osobiście mam żal do swoich rodziców, że decydując się na moje poczęcie, automatycznie skazali mnie na śmierć (a po drodze na różne cierpienia związane z faktem życia).

nie boje się, bardziej mnie martw czy ktoś się zorientuje, że umarłam i co się stanie z moim majątkiem.