Temat: Dlaczego chude są chude?

Annne17 napisał(a):

ZuzaG. napisał(a):

Jem jak koń. Ale ruszam się adekwatnie. Kiedyś po kontuzji byłam przez kilkanaście tygodni odcięta od sportu i szybciorem nabrałam standardowej masy. Dlatego nie wierzę w cuda. Mam prawie 40 lat i wręcz niedowagę mimo bogatej i obfitej diety, ale to tylko i wyłącznie zasługa sportowego trybu życia. 

A ile na dzień je koń ?

Annne17 napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ja już zaliczyłam każde stadium. Jako dziecko wieczna niedowaga, jako nastolatka na granicy (dolnej) normy, potem się wpakowałam w zaburzenia odżywiania i tak bujałam kilka lat plus minus kilka kilogramów. Koniec końców popłynęłam kompletnie, przytyłam 50 kilo. Potem schudłam, tak ze trzy lata trzymałam wagę (dolne granice normy), a ostatnio już w niezamierzony sposób schudłam do niedowagi i ciężko mi przytyć. Jem około 3000 kalorii (w weekendy więcej), ruchu jakoś wybitnie dużo nie mam, a wrócił mi na razie kilogram. Moja teoria jest taka, że wróciłam (a raczej mój metabolizm wrócił) do punktu wyjścia - moja mama i kuzynki też są szczupłe, a jedzą dużo/niezdrowo, więc chyba geny. 

Podejrzewam, że ten niezamierzony sposób ma związek z niedomaganiem organizmu, co nadal ma wpływ na wagę, ale być może się mylę. Czy możesz szczerze podać Twój przykładowy dzienny jadłospis na te 3000 kalorii?

Wilena napisał(a):

[...]Z dzisiaj: jaglanka (200 g kaszy) na mleku migdałowym, garść migdałów, garść orzechów włoskich, jeżyny, szklanka soku (jabłko, zielenina, siemię lniane). Na drugie śniadanie sałatka z makaronem, kurczakiem, fetą, brokułami, do tego sos (łyżka oliwy, dwie łyżki masła orzechowego). Obiad: zupa krem z soczewicy, dorsz (smażony w panierce), ziemniaki, fasolka szparagowa. 1/4 opakowania czekoladowych grycanów, borówki. Kolacja: jajecznica z trzech jajek z papryką i pomidorami, cztery kromki z masłem. I dojem sałatkę, bo spać pójdę pewnie po drugiej. 

Annne17 napisał(a):

HelloPomello napisał(a):

Nigdy nie byłam przesadnie szczupła, nigdy też nie miałam nadwagi - wyglądam normalnie sportowo. W zależności od mojej aktywności zachowuje się mój apetyt, ale więcej jestem aktywna niż nie, no chyba że mam awarię kręgosłupa jak w tym miesiącu to jem mniej bo nie bardzo moglam się ruszać. Ostatnio nawet straciłam apetyt jem kiedy muszę, kiedy trenowałam na siłowni 5x w tygodniu jadłam odpowiednio więcej, najlepiej się czuję kiedy dużo chodzę i jeżdżę na rowerze, w sumie tylko taka aktywność mi pozostała. Moja mama jest szczupła ale dzięki temu że mało je i sporo się rusza mimo  przekroczonej 60 waży 59kg przy 168 cm wzrostu, tak samo jak jej jedna z sióstr.

Ciekawe to co napisałaś - przestałaś się ruszać to straciłaś apetyt? Dobrze Cię zrozumiałam?

Annne17 napisał(a):

EgyptianCat napisał(a):

W wieku 21 lat ważyłam 44 kg przy...166 cm wzrostu. Jadłam typowe posiłki kuchni polskiej (lubię dania tłuste i mączne), jakieś ciasto kilka razy w miesiącu, alkohol piłam co weekend, nie uprawiałam żadnego sportu. Byłam ekstremalnie chudym dzieckiem i tak mi zostało aż do 25. roku życia kiedy to bez jakichkolwiek zmian trybu życia przytyłam do 48 kg. Taka waga utrzymywała mi się przez kolejne 4 lata - do momentu, w którym zaczęłam prowadzić bardzo siedzący tryb życia. Najpierw przytyłam do 51 kg, a obecnie - w wieku 34 lat - ważę 54 kg co mi średnio pasuje. Przez te wszystkie lata mój sposób żywienia nie podlegał niemal żadnym zmianom, poza takim, że mam większą świadomość produktów i wybieram te wysokiej jakości. 

Dzięki, bardzo byłam ciekawa co jesz by utrzymać szczupłą sylwetkę. Jednak same dania niewiele mówią - by obraz był pełny podaj ilości zjadanych pokarmów w ciągu dnia.

Annne17 napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

Niektórzy jedzą dużo i są chudzi - taką mają genetykę i tyle. Inni się pilnują. Jeszcze inni nie są specjalnie zainteresowani jedzeniem, jedzą za mało, nieregularnie, omijają posiłki. Nie zawsze szczupła sylwetka to efekt pracy i diety. Szczególnie kobiety do szczupłości dorabiają ideologię, ale popatrzcie na szczupłych facetów - jest ich od groma, niektórzy jedzą dużo, inni mało, nie przekłada się to jedzenie na wagę w oczywisty sposób.U mnie osobiście najniższa waga w dorosłym życiu została osiągnięta nie jedzeniem śniadań z braku czasu. Czasem omijałam też lunch, więc poza kawą potrafiłam nie jeść do 18-19. Za to słodyczy sobie nie odmawiałam, więc patrząc z boku jedna osoba mogłaby dojść do wniosku, że nie jem nic, a druga, że jem sam syf.

Dzięki :) Gdyby ze względu na opuszczone posiłki policzyć średnią tygodniową, jak by to wyglądał "przeciętny" dzień?

Annne17 napisał(a):

andorinha napisał(a):

Ja w sumie nigdy się nie ograniczałam z ilością jedzenia a jeszcze w życiu nie udało mi się przekroczyć 50 kg (nie licząc ciąży i połogu) przy 170 cm. Jako dziecko jadłam bardzo mało, potrafiłam na cały dzień zjeść tylko kaszkę na śniadanie, ale moi rodzice nigdy mnie nie zmuszali ani nie wciskali. Najwięcej jadłam w czasie dojrzewania aż do około 33 r.ż. Jako 18-latka miałam badanie na koniec liceum i ważyłam 45 kg (ale moje siostry 43, więc byłam nazywana grubaskiem;) a potrafiłam zjeść całą paczkę spaghetti z sosem carbonara na obiad albo kilo ziemniaków z mizerią i jajkami sadzonymi (nie wspominając o słodyczach). Zjedzenie całego wielkiego słoika nutelli na raz nie jest dla mnie wyzwaniem. Moja mama kiedyś zrobiła GAR penne pesto z fasolką i ja oglądając serial zeżarłam wszystko, a miał być to obiad dla całej rodziny. Jak mama wróciła z pracy to była trochę zła, więc jak ktoś się jej pytał czy ja coś jem, to odpowiadała - a spróbuj to wykarmić! ;) ALE ja się zawsze bardzo dużo ruszałam, jeśli byłam zdrowa to nie było dnia bez dwóch, trzech (a czasami więcej) godzin sportu. Najdłużej nie ćwiczyłam przez chorobę, 3 miesiące musiałam leżeć w łóżku, schudłam, ale to pewnie był skutek tej choroby. Parę lat temu zaczęłam się bardziej zastanawiać nad tym jakością jedzenia (niezbyt nad ilością, nie znam się np. na kaloriach), bo mam alergie pokarmowe połączone z azs i wiecznie wyglądałam jak poparzona, no i swędzenie potrafi doprowadzić do obłędu. Zaczęłam też nowe hobby triathlony i stwierdziłam, że biorę się za siebie ;) Nie potrafiłabym jednak, tak jak niektórzy, nie jeść węglowodanów typu makarony, ryże, chleb, nie umiem się najeść bez tego, za 10 minut czuje głód. Obecnie moja waga wróciła do 48 kg tak jak przed dziećmi, nie ćwiczę już tyle co kiedyś, ale chyba nadal ponad przeciętną ;)  Za to moja przyjaciółka ma 172 cm i waży 52 kg po ciąży, a nigdy w życiu nie ćwiczyła, nawet na autobus nie jest w stanie podbiec ;) Moim zdaniem (poza słodyczami, których pochłania sporo) je normalne porcje, chociaż dla niektórych na diecie może to są duże ilości. Inne chude/szczupłe osoby które znam się nie objadają na co dzień, ale też się nie głodzą, ale jak wychodzimy do knajpy, albo jedziemy na wakacje, to wszystkie sobie folgujemy i nie widzę żadnych negatywnych następstw (poza wysypką u mnie;)

Bardzo Ci dziękuję za ten wpis. Po cichutku liczyłam, że zechcesz nam napisać jak utrzymujesz szczupłą sylwetkę. Chciałabym jednak trochę uściślić ilość jedzenia na co dzień tak szczupłej osoby - bo co innego móc zjeść paczkę spaghetti a co innego zjadać ją codziennie. Jak zazwyczaj wyglądają  posiłki osoby ważącej 48 kg ?