Temat: nie umiem kochać?

To była moja wypowiedź. ;) Twoim zdaniem nie można, moim zdaniem można. Trochę bez sensu są takie oceny. 

A masz dzieci by móc to porównać?

Poza tym, sama napisałaś że "nie porównujesz tego uczucia do innych rodzajów miłości, bo niby po co?", więc trochę przeczysz sama sobie. Ale spoko, nie wnikam już.

Nie mam dzieci, bo wiem, że nie potrafiłabym ich kochać, tak jak Ty kochasz swoje. Ale nie twierdzę, że generalnie dzieci kochać się nie da. ;) Gdybyś napisała, że Ty nie potrafisz kochać kotów, tak jak kochasz dzieci, to nie byłoby tej rozmowy. Jeśli jednak posuwasz się do oceniania stopnia cudzych uczuć, jest ciut gorzej. O kotach tak naprawdę piszę w ramach przykładu. Dokładnie w tym samym tonie możemy pisać o miłości do mężów. Nie ma jednej, jedynej, prawdziwej i najwłaściwszej miłości. 

Ja tam jakoś zauroczona i zafascynowana nie jestem, a kocham mojego chłopaka i czasami mam ochotę powiedzieć to całemu światu ;)
Motyli w brzuchu nie czuję, dzikiego pożądania także nie. Ale czuję przy nim duchowy spokój, uwielbiam zasypiać i budzić się przy nim, przytulać, przeczesać dłonią jego włosy. Widzę wszystkie jego wady i je akceptuję, nie potrzebuję aby się zmieniał. Odczuwam potrzebę dbania o niego. Nie potrzebuję go 24h na dobę, nie chcę byśmy byli jednością, cenię sobie chwile samotności. To taka nudna, spokojna miłość :) Ale jak nigdy czuję, że jest prawdziwa. 

Inna osoba może mieć inne potrzeby, może kochać inaczej. Chyba nie powinnaś szukać jakiejś konkretnej definicji i nieuchwytnego dla Ciebie ideału uczucia.

Ok, niech bedzie i tak. Mogę śmiało powiedzieć tak jak zasugerowałaś, że nie potrafiłabym kochać kotów bardziej, lub chociażby tak samo mocno jak swoje dziecko. Z tym się zgadzam. I dla jasności, na prawdę nie oceniam ani Twoich uczuć, ani Ciebie. Stwierdziłam swoją opinię mówiąc 'myślę że nie można porównywać miłości do kotów z miłością do dziecka". Jeśli to jest wg Ciebie ocenianie czyichś uczuć to spoko i przepraszam. To że moja opinia jest inna od Twojej, nie oznacza że oceniam Twoje uczucia. Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo miłości. Wszelkieo rodzaju :)

Ciekawe jest to, co piszecie. Jestem chyba podobna do Jurysdykcji. 

Może po prostu jakieśtam odczuwanie jest psychicznie uwarunkowane? Że niektórym nie jest dane przeżyć takiej miłości z motylami w brzuchu? A może są zbyt dużymi egoistami? A może to pozostałość po dzikości, kiedy w stadzie ktoś musiał być mniej uczuciowy, żeby myśleć bardziej racjonalnie, nie emocjonalnie od innych? 

ja też zgadzam się z Jurydykcją, trzeba mi było czasu, żeby poczuć miłość do dzieci. Nie wszyscy mają to dane.

A moze ma to zwiazek z miloscia rodzicielska, tzn czy rodzice cie w dziecinstwie kochali I siebie nawzajem? 

Zwał jak zwał co za różnica jeśli ludziom dobrze jest ze sobą

No nie wiem, ja bywam mocno egoistyczna, racjonalizm traktuję jak inni religię, nie jestem wylewną osobą, a motyli w brzuchu doświadczam. Jak przeczytałam wpis Jurysdykcji to mi się zrobiło tak jakoś smutno. W sensie np. nie wyobrażam sobie usłyszeć od mamy, że musiała się nauczyć mnie kochać. Albo od męża, że w sumie uczucie jak wszystkie inne, tylko z innymi nie chodzi do łóżka. Na miejscu autorki wolałabym przyjąć, że może po prostu jeszcze nie spotkała mężczyzny, przy którym mogłaby poczuć te motyle w brzuchu. Po co się dołować i zakładać, że nie dane nam będzie doświadczyć tego co potrafią odczuwać inni? Może to tylko kwestia czasu, wyjścia do ludzi, albo po prostu przejściowego braku szczęścia w miłości.