Temat: nie umiem kochać?

A ja zdecydowanie rozróżniam miłość do męża i dziecka .Żadnej z nich nie nazwałabym przywiązaniem . Miłości do dziecka też nie opisałabym wyłącznie  jako odpowiedzialności na początkowych etapach i pokochania dziecka później tylko dlatego,  że staje się "interaktywne". Ja nie umiem opisać miłości do dziecka, bo jest tak wyjątkowa, że nie znajduje słów.  

Ciągle też po 11 latach związku mam motylki w brzuchu i naprawdę jest coś takiego. To nie są tylko obrazki z reklam oraz książkowe opisy. Miłość do męża dla mnie różni się od miłości do dziecka tym, że jednak z założenia owszem mąż jest na całe życie, ale tak być nie musi. Jeżeli mąż mnie zdradzi , mogę zakończyć relację natomiast bez względu na to jakie będzie i co zrobi moje dziecko ono będzie zawsze moim dzieckiem i zawsze udzielę mu wsparcia ,( w mądry sposób, bo przecież nie poklepię po plecach córki, jeśli kogoś zabije) , zawsze będę je akceptować ( dziecko oczywiście, ale niekoniecznie jego każde zachowanie) . Kolejna sprawa męża wybieramy same, czyli poznajemy faceta i decydujemy, czy posiada zespół cech i spojrzenie na świat jakie nam odpowiada. Czyli jest to jakaś relacja warunkowa. Dziecko rodzi się i nie mamy pojęcia jakie będzie. Jak przyjdzie na świat to kochamy je takie jakie jest w 100 % , a nie idziemy poszukać sobie innego dziecka, które będzie bardziej nam pasowało. Uważam, że miłość do dziecka to najwyższy stopień wtajemniczenia. Dziecko też jest częścią mnie, ma moje jakieś cechy osobowości, jest do mnie wizualnie podobne itp. Poza tym to ja nosiłam to dziecko pod sercem , martwiłam się o nie, dbałam o siebie, aby dziecko miało warunki do rozwoju. Ja pokochałam dziecko w 8 tygodniu ciąży  jak zobaczyłam a USG, że się rusza i macha do mnie rękami. 

U nas taka ciekawostka nasza cóka urodziła się w naszą rocznicę ślubu  dzień po moich  urodzinach, które są też dniem urodzin mojej teściowej. Z kolei chrzestni naszej córki również mają urodziny w ten sam dzień. Zupełny przypadek. Skojarzyłam, że ich daty urodzin są takie same  dopiero jak trzeba było wypełnić dokumenty. 

Znam kobiety, które faktycznie chyba nie potrafią kochać nie w ogóle tylko mężczyzny lub po prostu nie trafiły na tego odpowiedniego. 

Natomiast ja kompletnie nie umiem sobie  wyobrazić miłości do przyjaciela. 

Zgadzam się Marisca. Też uważam że główna różnica między miłością do męża a miłością do dziecka jest to że pierwsza jest warunkowa, a druga bezwarunkowa. Natomiast o ile miłość do męża jestem w stanie jakoś opisać, to podobnie jak ty, nie mam słów na opisanie tego uczucia które czuję do swojego dziecka. I to się tak nagle, samo z siebie pojawiło, w momencie narodzin. Uderzyło, zalało, wypełniło mój świat i moje życie. Nadmienię jeszcze że nie chciałam mieć dzieci i ciąża to była wpadka. Ale jak poczułam pierwsze ruchy dziecka... Zrozumiałam czego pragnę w życiu.

Wydaje mi się, że jest jeden rodzaj miłości, tylko w różnym nasileniu. Nie kocha się też jednej osoby całe życie tak samo, zmienia się ona, my się zmieniamy i zmienia się sposób przywiązania do niej. Jeśli kochasz mężczyznę to dodatkowo dochodzi pożądanie. Właściwie w pierwszej fazie tej najbardziej intensywnej, fazie zakochania, to jest głównie pożądanie i to nie musi się przerodzić w miłość. Moim zdaniem miłość nie jest bezwarunkowa, nawet miłość matki do dziecka. 

uwazam, ze to kwestia spotkania konkretnego, TEGO mezczyzny czy kobiety. Mozna byc w wielu zwiazkach, malzenstwach a nie kochac tak naprawde.. a przeciez sa pary, gdzie by zabili za siebie, ktore razem sa jednoscia. Kwestia spotkania takiej osoby ;)

Myśle, ze to zależy od czlowieka :) dla mnie to trochę więcej niż przywiązanie z prokreacja. Kupę lat byłam z facetem, fo którego czułam przywiązanie i później już niewiele więcej ;) 

Miłość partnerska to dla mnie takie uczucie, ze z przyszłym mezem czuje się równie swobodnie jak wtedy kiedy jestem sama (a jestem dzikiem) a jednocześnie lepiej bo jest obok ;) czuje się z nim bezpieczna, czuje się w pełni akceptowana, czuje ze mam się z kim cieszyć i z kim dzielić troskami, i ja go w pełni akceptuje i dbam na każdym kroku ;) nie umiem tego zdefiniować ale z nim moje życie jest piękniejsze i pełniejsze - a wcale nie użalałam się nad sobą będąc singielka tylko żyłam, podróżowałam, rozwijałam się itp. Ale z nim, tym jednym, jest mi jeszcze lepiej. 

Uważam, ze to kwestia charakteru (ja jestem ideologiczna optymistka) i spotkania odpowiedniej osoby ;)

Nie mam dzieci i nie planuję, ale jurysdykcja ma rację. Miałam podobną sytuację z kotami, kiedy je wzięłam ze schroniska to czułam się za nie odpowiedzialna, lubiłam je, ale jakichś większych uczuć nie było. Dopiero po kilku miesiącach poczułam przywiązanie i to jakie są ważne w moim życiu.

kuhfrcisehrfuu3377876, myślę że nie można porównywać miłości do kotów, z miłością do dzieci. Też miałam koty i też były dla mnie członkami rodziny, też je w jakiś tam sposób kochałam. Natomiast w żaden sposób nie potrafię tej miłości choć w przybliżeniu przyrównać z miłością do mojego dziecka. Moje dziecko jest cząstką mnie, moja krew, mój największy w życiu skarb.

A ja wiem, jak dla mnie można - Ale ja jestem mało emocjonalną osobą, to też nigdy mnie jakoś hormony miłości nie zalewały, więc tu rozumiem autorkę tematu. Miłość do niemowlęcia to trochę jak miłość do kota tylko mocniejsza. A potem to dopiero U MNIE (podkreślam) wyewoluowało w miłość jak do bliskiego człowieka. Ja też na pewnych etapach życia rozważałam, czy w ogóle jestem do miłości zdolna. No więc finalnie jestem - ale to jest "moja" miłość, daleka od miłości z romansów. To moja miłość z przywiązania, trochę może nudna, ale i ja jestem nudna i ja się w żadnej dziedzinie życia specjalnie nie emocjonuję. Dlaczego nagle w tej jednej bym miała? A co do dzieci i kotów, pewnie wiele kobiet czuje hiper emocje od pierwszego ruchu, ja nie czułam. Te uczucia to najpierw był raczej paniczny strach, że coś skrewię i dziecko "zepsuję" stąd i troska i przywiąznaie itd, a z czasem to ewoluowało, z czasem uczę się tego stwora lubić jako człowieka, a nie jak zwierzątko, które ode mnie zależy i o które muszę dbać..

edit - A najlepsze jest to, że nie zliczę ile razy słyszałam od ludzi, że my z mężem to na pierwszy rzut oka tak do siebie pasujemy, że taka para, od razu widać i tak dalej. Mimo tego, że zawsze byliśmy z tych mało ekscytujących się wzajemną relacją :D

A ja myślę, że nie Tobie oceniać cudze uczucia. ;) Bardzo kocham swoje koty, nie analizuję i nie porównuję tego uczucia do innych rodzajów miłości, bo niby po co? Tym bardziej nie powinny mojej miłości oceniać obce osoby. 

Miłość do męża, cóż, po pierwszym ślubie z wielkiej miłości i rozwodzie w atmosferze głębokiego rozczarowania stałam się nieco sceptyczna w tej kwestii. Miłość do pierwszego męża całkowicie wyparowała i nie pozostał mi nawet sentyment. 

Mój drugi mąż jest zupełnie innym człowiekiem, jestem z nim szczęśliwa i bardzo go kocham, ale jest to miłość racjonalna, spokojna, taka...zdrowa. Nie potrzebuję w życiu wielkich uniesień, cenię spokój i stabilizację. Bardziej niż na dzikiej namiętności zależy mi na tym, żebyśmy potrafili ze sobą rozmawiać godzinami i świetnie się bawić, gdy robimy coś tylko we dwoje. Tak też jest i nie czuję, żeby moja miłość była gorsza, bo nie skręca mi flaków na widok męża i nie drżę, gdy mnie on dotyka. ;) 

kuhfrcisehrfuu3377876, nie oceniam Twoich uczuć, napisałam tylko, że wg. mnie nie można tego porównywać.