Temat: Wigilia osobno bo tak

Wigilia chyba jednak nie jest dla niego zbyt ważna, skoro nie przeszkadzało mu nigdy, że ze swoją rodziną nawet jej nie organizowali. 

Nie czytałam całego wątku więc odpowiem tylko na twój pierwszy post

Partner postawił cię w niezręcznej sytuacji. Wydaje mi się, że wasza wiglilia u twoich rodziców to swego rodzaju tradycja, którą wypadałoby pielęgnować. Ze swoim facetem spędzasz czas częściej niż z rodzicami, a jest okazja do tego żeby się spotkać przy jednym stole w większym gronie, zjeść wspólny posiłek, porozmawiać. 

Twój mężczyzna nie skonsultował się z Tobą, nie zapytał o zdanie, poprostu postawił cię przed faktem dokonanym w momencie kiedy wszystko było z góry ustalone (skoro co roku jezdziliscie do twojej rodziny to było rzeczą oczywistą, że w tym roku będzie podobnie). Nie zaproponował rowniez opcji aby twoich rodziców zaprosić do was co wydaje mi się nietaktowne. Trzeba wziąć również pod uwagę, że kolację wigilijną oraz jej organizacje rozkłada się w czasie i odmowa przyjścia dwóch osób jednak w jakiś sposób koliduje i rozwala plany gospodarzy. 

Może być tak, że twoi rodzice zaprosili więcej osób, wtedy wiadomo, że do ciebie nie przyjdą, nie wyobrażam sobie również sytuacji, że rodzice są sami jak palec przy wiligijnym stole. Też nie wyobrazam sobie sytuacji że 24 grudnia wieczorem zasiadam przy stole tylko ze moim partnerem mając rodzinę gdzieś nie daleko. 

Osobiście świat nie lubię, ale szanuję moich rodziców i dziadków i wiem jak ważne jest dla nich to święto. Jadę do nich tysiąc kilometrów i raz na rok wypadałoby się podporządkować pod tradycję, z góry ustaloną kolej rzeczy. Też mogłabym zostać w domu i te kilka dni leżeć na sofie, nie tracić kasy i czasu na sam dojazd, ale Wigilia jest raz w roku. 

Na twoim miejscu poszłabym do rodziców, twój partner akurat o to się pytał więc chyba sama kolacja wigilijna jest dla niego mało istotna i ważna i pewnie nie będzie miał ci tego za zle, że będzie w domu sam (skoro u niego wigilii nie było to pewnie dla niego to normalne).  Najlepiej zapytaj się go, czy będzie mu przykro jeśli jednak pójdziesz jak co roku do rodziców, oczywiście dodaj, że może iść z tobą, ale zaznacz, że jeśli chce to może zostać w domu. 

Dla mnie np. ślub jest ważny, ale to nie znaczy, że dla innych tak jest , jak tutaj napisała Cyrica ona 19 lat żyła bez ślubu. Może chłopak nie czuje się na tyle ważny dla autorki skoro rodzina jest dla niej na 1 miejscu  i on jeszcze uważa, że nie jest to moment na ślub. 

A jeszcze powyżej pisałam o tym, że wygląda na to, iż partner autorki nie ma chyba z jej rodzicami najlepszych relacji , więc dla niego taka Wigilia to może być bardzo dużo poświęcenie, więc po 4 latach poświęceń ona raz może się poświęcić dla niego. W związku to nie tak działa, że tylko partner ma się dla mnie poświęcać. 

A druga kwestia jest taka, że zastanawia mnie po co autorka to ciągnie skoro rodzice są dla niej najważniejsi. 

Z jednej strony chciałaby ślub, a z drugiej strony jednak ten partner nie taki ważny. Na ślub to się decydują ludzie , którzy uważają sie wzajemnie za najbliższych i najważniejszych, dlatego chcą spędzić razem życie itp. 

Tutaj nawet już o samą Wigilię nie chodzi. Każdy ma inne podejście do tego związku po prostu, a dwa autorka sama nie wie czego chce od tego związku. 

Marisca, nie porównuj dwóch różnych relacji, miłość do rodziców to nie to samo co uczucia do partnera, a samo wybieranie kto jest dla autorki ważniejszy jest idiotyczne...

Napiszę Ci jeszcze na pocieszenie ;) podobną historię u mnie w rodzinie. Mieliśmy wszyscy jechać do mojej siostry (czyli jego córki własnej), bo ona nie dostała zbyt wielu dni wolnych i nie mogła przyjechać do nas, a mój ojciec (nie wiem, jakiś kryzys, bo zawsze był entuzjastyczny jeśli chodzi o święta) zaparł się, że on chce siedzieć w domu. To ja i moje inne siostry stwierdziłyśmy, że niech siedzi, namówiłyśmy mamę, żeby z nami pojechała (nie zgodziła się, stwierdziła, że siedzi z odludem, co za poświęcenie nie widzieć wnuków na święta) a ten w ostatniej chwili zmienił zdanie i przyjechał. Cyrk. Z takimi nigdy nie wiesz;) trzymaj się.

Są w życiu sytuacje, że trzeba wybrać rodzice, czy partner. I nie dlatego, że ktoś każe drugiej stronie wybrać bywa, że samo życie pisze taki, a nie inny scenariusz, że nie da się zadowolić rodziców i partnera jednocześnie.

Ale Marisca, gdzie autorka napisała, że rodzice są dla niej najważniejsi? Nigdzie też nie widziałam, żeby jej facet wspaniałomyślnie postanowił zacząć kultywować nową tradycję. Jemu się po prostu nie chce zrobić partnerce przyjemności i przemęczyć się te kilka godzin, bo przecież nie muszą tam jechać na 3 dni

Dobrze, ale sytuacja związana ze wspólną wigilią nie zalicza się do sytuacji ekstremalnej jak przeprowadzka na inny kontynent lub spór między rodziną a partnerem, bo wigilia to tylko kilka godzin i powrót do normalności.

Wiem, że ty (obsadzając cię w roli partnera autorki) ZARZĄDZIŁABYŚ siedzenie w domu , bo męża nie puscilabys samego gdziekolwiek... W końcu jesteście rodziną i wszystko musicie robić razem bez możliwości aby było inaczej. 

Z długich badań naukowych na całym świecie. Socjologia, statystyki roczników, badania trwałości związków itd. Pierwsze po co sięgnełam, prosze bardzo, cytat: "Wspomniane czynniki wpływające na wybór kohabitacji mogą stanowić jednocześnie o jej niestabilności i krótkotrwałości. Badania norweskie (za:Slany, 1990; Kwak, 1994), amerykańskie (za: Selzer, 2000) oraz niemieckie (Nave-Herz, 2002) wykazały, że związki nieformalne trwają znacznie krócej niż małżeńskie. Uznaje się, że większość kohabitujących żyje ze sobą około jednego roku lub maksymalnie dwa lata (Ermisch, Francesconi, 1998; Schoen, Weinick, 1993; Nave-Herz, 2002; Kwak, 2005). W Wielkiej Brytanii tylko 4% związków niezalegalizowanych trwa dłużej niż 10 lat (Ermisch, Francesconi, 1998). Ocenia się, Ŝe 90% kohabitacji ze stażem nie dłuższym niż pięć lat rozpada się w ciągu pięciu lat, zaś 50% – w ciągu dwóch lat ich trwania (Brown, Booth, 1996). Stanley, Whitton i Markman (2004) podkreślają, że nie tylko niemałżeńską, ale również przedmałżeńską kohabitację cechuje wyższy wskaźnik rozwodów i niższa satysfakcja ze związku. Większość badań dowodzi, że istnieje bezpośredni związek między kohabitacją przedślubną a rozpadem małżeństwa (Axinn, Thornton, 1992; DeMaris, Rao, 1992; Jamieson i in., 2002; Johnson, i in., 2002; Kieran, 2002). Przedmałżeńska kohabitacja zwiększa ryzyko rozwodu od 40% do 85% (Teachman, Polonko, 1990; Kahn, London, 1991)" w: PRZEGLĄD PSYCHOLOGICZNY, 2009, TOM 52, Nr 3, 293-308, "Ryzyko kryzysów i konfliktów w związkach kohabitacyjnych"

A należy zauważyć, że w przeciągu ostatnich lat lawina związków krótkotrwałych z zamieszkaniem ("partnerskich" właśnie) narasta, z powodu przemian obyczajowych i nie przejmowania się tradycyjnymi normami.

Marisca, nie życzę sobie takich uwag. Jak nie umiesz zauważyć, przeczytać i zrozumieć tego fragmentu z mojej wypowiedzi: <<"Partner" to może być zarówno facet, który jest dla mnie faktycznie najważniejszy, mamy dwójkę dzieci, żyjemy razem od 15 lat i zakładamy że to na zawsze (to rzadszy przypadek)>> to miej pretensje do swojej umiejętności czytania ze zrozumieniem, zamiast kolejny raz na tym forum prezentować chamstwo. Może inne osoby przywykły, ale ja nie i nie zamierzam. Możesz nie mieć wiedzy, możesz miec inne zdanie, możesz mieć inne doświadczenie czy upodobania, ale chamstwo jest nieakceptowalne.