Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ars nova

Chociaż w poniedziałek otrzymam swoją dietę i wiąże z nią ogrom pozytywnych uczuć, w tej chwili nie czuję nic poza rozczarowaniem i smutkiem. Nie chcę tego czuć, ale najzdrowsze jest zaakceptowanie tej ciemnej przestrzeni wokół mnie. Przynajmniej dzisiaj.

Ostatni rok nie był dla mnie łaskawy. W marcu dokonałam dużej zmiany i przeprowadziłam się. Pech chciał, że życie bez współlokatorów, pełna samodzielność uderzyła mnie z początkiem kwarantanny. Przywitałam więc nowy rozdział z uczuciem ogromnego strachu, którego nie miałam z kim podzielić. Oczywiście, mogłam dzwonić, pisać, ale czułam, że ten czas każdy przeżywa źle, więc dlaczego miałabym nakładać na innych swoje emocje. Jednocześnie osamotnienie nie pozwalało w dystansowaniu się. Zaczęło się więc pół roku lęków nocnych i stanów depresyjnych.

Po jakimś miesiącu nauczyłam się żyć ze strachem, czasem pozwalając sobie na celebrację tego uczucia i zatracania się w nim. Sporadycznie pojawiały się momenty, które pozwalały zapomnieć o nim czy nawet odczuwać szczęście i radość. Ale wciąż był, rozgościł się jak szlachcic. Przyszedł czerwiec i przyniósł utratę jednego ze źródeł zarobku. Wciąż miałam jak opłacać rachunki, ale tydzień przed wypłatą był tygodniem, gdy żywiłam się suchą kaszą, ryżem z przyprawami czy przy dobrych wiatrach makaronem. Był to czas dużego spadku wagi, ale nie takiego jak się spodziewałam i który tylko pozornie mnie zadowalał.

Jesienią w mojej głowie było tak źle, że po powrocie do domu odpalałam smutne filmy, aby wyrzucić z siebie potrzebę płaczu. Niestety, wtedy też pokazał się największy potwór. Mój przyjaciel (co w kontekście dalszej historii brzmi prześmiewczo) obchodził niesamowicie ważną uroczystość. Powinnam na niej być, skoro był mi bliski, jednak kwestia finansowa nie pozwalała mi na przygotowanie siebie czy prezentu, zaś moje myśli upewniały mnie przy fakcie, że jestem obrzydliwa, że nie powinnam wychodzić do ludzi, że maseczki to jak błogosławieństwo dla mnie, a pojawienie się bez prezentu będzie kpiną. Uległam im na tyle, że dzień, w którym inny świętowali przeleżałam na podłodze płacząc (w końcu) nad samą sobą.

Potworem w tej historii było rozczarowanie mną ze strony przyjaciela i ucięcie kontaktów, a brak dobrego humoru skutecznie odciągnął też innych ludzi. Na szczęście lub nieszczęście - sama nie wiem - w tym czasie pojawiła się dla mnie krótkoterminowa praca ucinająca mi jakiekolwiek wolne godziny. Skupienie się na niej pozwoliło przetrwać ten czas, ale odwiodło mnie od skorzystania z pomocy fachowca.

Czy miałam depresję? Nie wiem. Czasami byłam jej pewna, innym razem dochodziłam do wniosku, że to po prostu ciężki okres i tak go przeżywam, ale skończy się i będzie ok. Może faktycznie była to druga opcja, ponieważ 2021 rok zaczął się całkiem pozytywnie. Wróciłam do dawnego hobby, zaczęłam trochę z pomysłem patrzeć na swoją przyszłość.

Skąd więc ta ciemna aura opisywana na początku? Osoba, na której bardzo polegałam, która była mi przyjaciółką (czasem zdaje się, że zbyt pochopnie tytułuje tak ludzi), przed chwilą złamała mi serce. Dobra, nie jest to tak dramatyczna sprawa jakby się mogło wydawać - odwołała planowany przez nas od początku roku wyjazd. Jednak po prostu powrócił ten cholerny smutek, który czułam wiosną, jesienią, który pojawia się wspominając potworną sytuację opisywaną wcześniej. Próbuję go przyćmić wesołymi filmikami, nadzieją związaną z dietą, sprzątaniem, praniem - czym tylko się da. No, ale jest. Obecny jak najwierniejszy student.

Jakiś czas temu rozmawiałam z koleżanką z pracy o planach. O tym, że wyobrażamy sobie jakoś naszą przyszłość i to wpływa, że zmiana tej wizji boli jeszcze bardziej niż gdyby zostawić życie losowi. To byłoby zdrowe rozwiązanie - żyć na najbliższy tydzień, dwa, a co dalej to się zobaczy. Tylko, że moja osobowość to planowanie, organizacja, listy zakupów czy zadań. Wnioskując, moja osobowość to przeżywanie rozczarowań?

Wybaczcie takie smutny start pamiętnika, ale czytając trochę o odchudzaniu trafiłam na Vitalię i pomyślałam, że pisanie tutaj będzie substytutem leku na samotność.