Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Akceptować siebie?

Zawsze było coś, co chciałam poprawić, ulepszyć, czegoś się pozbyć, ukryć...

Ale ostatnio zauważyłam coś dobrego, zmianę i to chyba na lepsze.

Przez to, że wzięłam życie w swoje ręce, czuję się lepiej, każdy dzień kończę z myślą: "Zrobiłaś co mogłaś żeby było lepiej"

Zaczynam się sobie podobać. WRESZCIE. 

Podobają mi się moje nogi; jeszcze jakiś czas temu twierdziłam że są jak galareta, później, że są za bardzo umięśnione, a teraz je lubię, bo przecież lepsze mięśnie niż tłuszcz i cellulit.

Plecy już bardziej przypominają plecy, a nie tłuste wałeczki, nawet widać mi wystające łopatki! :D

Brzuch.... Ach ten nieszczęsny brzuch! Jeszcze tylko do niego mam zastrzeżenia. Wiem, że nie będzie płaski.... odrobina niepotrzebnej skóry zostanie pewnie na zawsze, jej się nie pozbędę. A mięśnie też rosną, nawet widać ich zarys, no cóż 6 miesięcy ćwiczeń nie poszło na marne. Zaczyna się rzeźbić ;D

NIE JESTEM IDEALNA. NIKT NIE JEST. - tak sobie powtarzam

MOŻE MÓJ UROK JEST W TYCH NIEIDEALNYCH RZECZACH? - to pytanie zadaje sobie od dłuższego czasu.

Codziennie modlę się, żebym zaczęła podobać się sobie.

Jeszcze czasami wydaje mi się że nic się nie zmieniło.

A potem złoszczę się na siebie i mówię w myślach: Ty idiotko, ale pierdolisz!

ważyłam ponad 70kg teraz ważę 56-57kg

w obwodzie brzucha miałam ponad 90cm teraz 70cm

w talii mam 70cm

udo 50cm

I przecież wszyscy to widzą. Każdy mi mówi, że schudłam. 

Niektórzy zaczynają się martwić, że jestem za chuda. PPFFFF...

No i przecież wchodzę w rozmiar spodni S.

A mi się czasami wydaje, że dalej jestem gruba.......

Zrozum tu kobietę człowieku.

Ale coraz częściej gdy staję przed lustrem widzę, szczupłą dziewczynę, z ładnie umięśnionym ciałem.

I będzie jeszcze lepiej.

Wiem to na pewno. 

:)