Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Cisza.

Dziś termin i nic. Szczerze liczyłam na szybszy poród. A małej się nie spieszy nic a nic. Czuję, że jest już bliżej niż dalej, bo coś tam mnie na dole pobolewa, co jakiś czas są skurcze, ale to może jeszcze trwać i trwać. Widzę, że dziecko ma już mało miejsca, wczoraj wieczorem tak szalała, że mój brzuch wyglądał jak moment przed wykluciem się obcego, wszystkie kończyny jej się odznaczały na mojej skórze. Aż filmik nagrałam na pamiątkę. Boję się, że jest za duża i nie może się zmieścić w kanale rodnym. Miałam mieć dzisiaj lekarza, żeby to sprawdził, ale musiał przełożyć na jutro. Najpewniej dostanę skierowanie na wywołanie porodu na czwartek. Nie spieszyłabym się gdyby nie to, że boje się, że będzie mieć ponad 4kg, a jak na pierwsze dziecko to bardzo dużo. A ja nie chcę skończyć z popękanym dnem miednicy i nietrzymaniem moczu 🤔 Ćwiczę, masuję itp, ale nie wiadomo, czy to coś pomoże...

Od paru dni brzuch mi mocno doskwiera w nocy, co godzinę się budzę, żeby zmienić pozycję albo iść na siku. Wstaję śnięta, poobijam się i dalej śpię do południa. Dziś podobnie, o 6.30 już nie mogłam spać, pokręciłam się i o 8 znowu poszłam spać. Zmusiłam się do spaceru z psem, bo już mi go szkoda - nudzi się przy mnie, bo nie mam na niego siły.

W dodatku od ok tygodnia boli mnie nadbrzusze, głównie rano i na czczo czyli pewnie dwunastnica. Przez to jem mało, nie mam ochoty na większość rzeczy. Za wyjątkiem słodyczy, bo te niestety mogłabym jeść bez endu.

Próbuję sobie znaleźć zajęcie, ale nie mogę się na niczym skupić. Ciągle myślę o tym kiedy zaczną rodzić, bo mogę w każdej chwili a mogę i za dwa tygodnie. Wkurza mnie to strasznie. Dzisiaj mam doła bo to czekanie już mnie dobija, marnuję czas, którego za raz nie będę miała. Jedyne co to czytam książkę i zamówiłam kilka świątecznych prezentów. Ale dziś mam zamiar pouczyć się trochę hiszpańskiego, może chociaż tyle mi się uda.

No i strasznie mnie irytuje, że wszyscy się dopytują czy to już, a jeśli nie to kiedy. Kuźwa, tak jakby to ode mnie zależało. Teściowa (o której kiedyś pisałam, że generalnie to ma nas w dupie) od miesiąca dzwoni codziennie zapytać czy już jest babcią. Na szczęście do męża, mi dała spokój, ale on też już przestał od niej odbierać. Moim rodzicom i dziadkom powiedziałam, że jak urodzę to dam znać i żeby mnie nie męczyli - uszanowali to. Nie ma dnia, żeby jakiś znajomy nie zapytał kiedy rodzę. Ja wiem, że pewnie wszyscy się martwią, ale no litości, też już jestem tym zmęczona...

A no i pytają kiedy będą mogli zobaczyć dziecko, kiedy robimy pępkowe itp. Chryste, jeszcze się nie urodziło, nie wiadomo czy będzie zdrowe, nie wiadomo jak ja się będę czuła i ile będę dochodziła do siebie a wszyscy już mi się na łeb zwalają.

Ehh no mówię Wam, mam taki zjazd... z jednej strony chciałabym już mieć ten poród za sobą, z drugiej strony wiem, że po porodzie wcale nie będzie łatwiej i jeszcze zatęsknię za tym czasem.

Wygadałam się. Idę coś ze sobą zrobić.