Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A co z Armią?

Od pewnego czasu nie piszę o Dziewczynach z ONKO. Nie bardzo jest o czym pisać. Na oddziale zostałam sama, bo one wszystkie chemioterapię już zakończyły. Ola i Marta przychodzą jeszcze raz w miesiącu na chwilę za zastrzyk hormonalny. Asia zaliczyła całą radioterapię, dochodzi do siebie. Wszystkie próbują wrócić do życia sprzed raka i trzymam za nie mocno kciuki. Mamy ze sobą kontakt, ale... 

Śmierć Justynki zmieniła tak wiele. Tak wiele! Każda z nas bardzo to przeżyła, każda na swój sposób. Nie umiemy wciąż o tym rozmawiać, ale nie umiemy też udawać, że to się nie wydarzyło. To jest między nami. Splata nasze indywidualne historie, ale jednocześnie tworzy mur emocjonalny, którego na tę chwilę nie da się zburzyć. Rozluźnienie więzi pomaga oswoić lęk. Strach zarówno przed własną chorobą i ostateczną porażką, ale i przed utratą kolejnej bliskiej osoby. Tak czuję ja. Domyślam się, że Dziewczyny podobnie. Wszystko toczyłoby się inaczej gdyby Justyś, nasza kochana kolorowa papuga, była wciąż z nami. Gdyby była.

Taki refleksyjny nastrój mam od rana. Polazłam do lasu i myślę o tym chyba z nadmiaru świeżego powietrza. Nie płaczę. Napisałam, może mi ulży.

Mój dzisiejszy koszyczek, pełen świeżych laskowych orzechów i czubajek. 

I ukochane popielice. Objadłam się nimi w lesie, jak bąk.

Jutro będzie lepszy dzień.

A.